ตุบ ตุบ เสียงฝีเท้าดังใกล้เข้ามาในป่า ลอนเดลได้ร่ายเวทย์ลอยใส่ไอมอนส์และวอลเตอร์จากนั้นก็ผลักพวกเขาให้ลอยผ่านป่าด้วยมือแห่งนักเวทย์

 

“ลอนเดล เจ้าไม่น่ามาที่นี่เลย!” ไอมอนส์ไม่สามารถมองเห็นได้ และมานาของเขาก็ถูกปิดผนึกอย่างสมบูรณ์แล้ว-เขานั้นไร้ประโยชน์อย่างสมบูรณ์ในตอนนี้ มีเพียงแค่ความตายที่รอดาร์กเอลฟ์อย่างเขาอยู่ และเขาก็ไม่อยากให้ลูกศิษย์คนโปรดของเขาต้องมาเกี่ยวข้องด้วย

 

หลังจากที่วอลเตอร์เสียเกียรติความเป็นลูกผู้ชายของเขาไป เขาก็หมดสภาพอย่างสมบูรณ์ “ลอนเดล” เขาพูดด้วยความเจ็บปวด “มาสเตอร์พูดถูกแล้ว ถ้าเจ้าต้องการที่จะช่วยจริงๆหล่ะก็ ฆ่าข้าซะ!”

 

ลอนเดลไม่ได้ตอบ เขามองกลับไป และรู้สึกได้ว่ามนุษย์กำลังไล่ตามใกล้เข้ามาเรื่อยๆ และยังมีเสียงเห่าของหมาด้วย ซึ่งนั่นทำให้เขาตกใจ เขารู้สึกตัวขึ้นมาในทันทีว่าเขาตื่นตระหนกในระหว่างที่กำลังช่วยพวกอาจารย์และได้ทำผิดพลาดไป เขาไม่ได้ฆ่าหมาล่าเนื้อทั้งหมด

 

เขานั้นไม่ได้เร็วเหมือนกับหน่วยสอดแนม โดยเฉพาะเมื่อแบกคนสองคนไปด้วย ถ้าเกิดว่าเขายังคงวิ่งหนีแบบนี้ต่อไป พวกเขาจะต้องตามมาทันแน่ๆ

 

ตอนนี้เขาเป็นนักเวทย์เลเวล 6 แต่ว่าพวกหน่วยสอดแนมชาวมนุษย์นั้นก็ไม่ได้อ่อนแอเช่นกัน จากการที่พวกเขาเคยปะทะกันมาก่อนในอดีต เขามองออกได้เลยว่าคนพวกนี้มีประสบการณ์มากมายในการจัดการกับนักเวทย์

 

และที่สำคัญไปกว่านั้น พวกเขายังได้เปรียบจากจำนวนที่มากกว่าและมีหน้าไม้ที่ยิงได้ต่อเนื่องด้วย ถ้าเกิดว่าพวกเขาต้องต่อสู้กันหล่ะก็ ลอนเดลคงจะสามารถฆ่าพวกเขาได้แค่ครึ่งเดียว จากนั้นเขาก็คงจะโดนอีกครึ่งที่เหลือฆ่าตาย ส่วนอาจารย์ของเขากับเจ้าชายวอลเตอร์ก็คงจะพ่ายแพ้เช่นกัน

 

สถานการณ์นั้นแย่มาก

 

“ดูนั่น มันอยู่ตรงนั้น! เร็วเข้า ข้าเห็นพวกมันแล้ว!” ใครบางคนที่อยู่ด้านหลังเขาตะโกนขึ้น เขาคือหน่วยสอดแนมชาวมนุษย์; พวกเขาอยู่ห่างไปประมาณ 650 ฟุต

 

หมาล่าเนื้อเฒ่าได้วิ่งนำทีมมาและเห่าเสียงดัง หมาแก่ตัวนี้ฟันทื่อหมดแล้ว และขนของมันก็เริ่มร่วง ดวงตาของมันเองก็เลือนลางแล้ว แต่ว่ามันยังคงมีความทะเยอทะยานอยู่

 

ไอมอนส์ตื่นตระหนก “ลอนเดล” เขาพูดอย่างเกรี้ยวกราด “ข้าขอสั่งให้เจ้าวางข้าลงแล้วหนีไปเดี๋ยวนี้! หนีไปก่อนที่มันจะสายเกินไป!”

 

ลอนเดลส่ายหัวของเขา “ไม่ อาจารย์ ข้าจะพาท่านขึ้นเหนือ”

 

ระหว่างที่เขาพูด อยู่ๆเขาก็เริ่มวิ่งไปอีกทิศทางหนึ่ง หน่วยสอดแนมที่ตามเขามาก็ไม่ยอมแพ้ พวกเขาอยู่ห่างกันไม่ถึง 600 ฟุตแล้ว ด้วยระยะทางเพียงเท่านี้กับหมาล่าเนื้อ ลอนเดลนั้นไม่มีที่ให้หนีได้อีกแล้ว

 

ในตอนนั้นเอง เขาก็ได้ยินเสียงระเบิดดังขึ้นข้างๆเขา เสาเพลิงสีฟ้าขนาดยักษ์พุ่งขึ้นสู่ท้องฟ้า มันคือเพลิงนรกที่ลอนเดลได้เตรียมเอาไว้!

 

ภายในเปลวเพลิง หน่วยสอดแนม 4 คนถูกเผากลายเป็นขี้เถ้า หน่วยสอดแนมคนอื่นๆเองก็หวาดกลัวและหยุดในทันที

 

เมื่อได้ยินเสียงระเบิด ลอนเดลก็พูดขึ้น “ข้าได้ติดตั้งกับดักเวทมนตร์เอาไว้มากมายทั่วบริเวณนี้ ถ้าพวกมันกล้าไล่ตามพวกเรา อย่างน้อยครึ่งนึงของพวกมันก็จะต้องตาย!”

 

ไอมอนส์ถอนหายใจออกมา “โห้ เจ้ายังคงละเอียดถี่ถ้วนเหมือนเคยสินะ ถึงแม้ว่าข้าจะทำพลาดครั้งใหญ่ด้วยการโดนจับก็ตามเถอะ”

 

ในบรรดาลูกศิษย์ของเขา ลอนเดลนั้นคล้ายกับเขามากที่สุด; เขาหวังกับลอนเดลเอาไว้สูงมาก

 

มีความวุ่นวายมากมายกำลังเกิดขึ้นด้านหลังภูเขา

 

“ระวัง มันคือกับดักเวทมนตร์ เวรเอ้ย! กระจายตัวซะ กระจายตัวเดี๋ยวนี้! แล้วก็เดินระวังๆด้วย!” หัวหน้าหน่วยสอดแนมตะโกน

 

โชคดีที่ หมาแก่ฮอลลี่ยังไม่ตาย  หมาตัวนี้มีปฏิกิริยาต่ออันตรายสูงกว่าคนปกติ ถึงแม้ว่ามันจะวิ่งนำหน้า แต่มันก็หลบกับดักอย่างระมัดระวัง

 

ตู้ม! เมื่อหัวหน้าพูดจบ หน่วยสอดแนมอีกคนก็เหยียบกับดัก ทั้งกลุ่มได้กระจายตัวออกเป็นระยะ 50 ฟุตรอบๆตัวเขา ในครั้งนี้ กับดักไม่ได้ทำให้คนอื่นได้รับบาดเจ็บ

 

ยังไงก็ตาม การที่กับดักถูกตั้งไว้หลายๆจุดนั้นก็ทำให้พวกหน่วยสอดแนมหวาดกลัว พวกเขาทุกคนเริ่มกลัวและพวกเขาก็เคลื่อนที่ช้าลงมาก

 

และนี่ก็ทำให้ระยะห่างเพิ่มขึ้นอีกครั้ง

 

“ตามไอแก่ฮอลลี่ไป! มันสามารถหลบกับดักได้ เพราะฉะนั้นตามมันไปซะ!” อยู่ๆหน่วยสอดแนมก็ตะโกนขึ้นมา เขาพบว่าหมาตัวนี้สามารถหลบกับดักได้ทั้งหมด

 

หน่วยสอดแนมทำตามคำแนะนำของเขา และมันก็ได้ผล ทุกอย่างนั้นปลอดภัยถ้าเกิดว่าพวกเขาเดินตามทางของฮอลลี่

 

ในระยะที่ห่างออกไป ลอนเดลขมวดคิ้ว เขาได้เตรียมการเอาไว้อย่างระมัดระวังก่อนที่จะเข้ามาช่วยทั้งสองคนและวางกับดักเอาไว้ 10 จุดในระหว่างทาง เขาใช้ความคิดอย่างมากในการวางแต่ละจุดเพื่อที่จะทำให้มันใจว่ามันไม่พลาด แล้วทำไมกับดักถึงระเบิดแค่ 2 อันหล่ะ?

 

วอลเตอร์ตระหนักได้ว่าอะไรคือสิ่งที่ผิดปกติ “มันคือหมาล่าเนื้อ มันนำทางไอพวกนั้น”

 

ลอนเดลมองกลับไปและเห็นหมาหลบผ่านกับดักอย่างชาญฉลาด หน่วยสอดแนมเองก็วิ่งไล่ตามหลังมา ทำให้กับดักของลอนเดล กลายเป็นแค่ของตกแต่ง  เขาไม่อยากจะเชื่อเลยว่าแผนการสุดอันตรายของเขาจะถูกหมาแก่ๆแค่ตัวเดียวพังยับ แต่ก็โชคดีที่ เขามักจะมีแผนสำรองอยู่เสมอ

 

หลังจากผ่านไป 3 นาที หน่วยสอดแนมที่อยู่หน้าสุดก็อยู่ห่างไปประมาณ 250 ฟุต พวกเขายกหน้าไม้ของพวกเขาขึ้นมาแล้วและเตรียมพร้อมที่จะโจมตี ณ เวลานี้ ไม่มีใครสนใจเรื่องความเป็นความตายของดาร์กเอลฟ์ทั้ง 3 คนนี้แล้ว ไม่มีใครคิดเรื่องการจับเป็นตัวประกันอีกแล้ว พวกเขาเพียงแค่ต้องการฆ่าคนพวกนี้

 

“พวกมันกำลังจะโจมตี!” วอลเตอร์ตะโกน

 

เขานั้นเข้าใจพลังของหน้าไม้ต่อเนื่องนี้อย่างแจ่มแจ้ง หากมี 1 หรือ 2 คนก็คงไม่เป็นอะไร แต่ตอนนี้มีทหารอย่างน้อย 30 คน ถ้าพวกเขาเริ่มโจมตี มันจะมีลูกศรกว่า 100 ดอกในคราเดียว ในสถานการณ์แบบนี้ ต่อให้เป็นเวทย์ป้องกันเลเวล 6 ก็ยังไม่พอ ยิ่งไปกว่านั้น ลอนเดลก็ไม่มีเวทมนตร์ป้องกันเลเวล 6 ด้วย

 

ลอนเดลเองก็รู้สึกได้ถึงอันตรายเช่นกัน แต่เขารู้ว่าตัวเขานั้นปลอดภัยแล้ว แม่น้ำปรากฏขึ้นเบื้องหน้าเขา มันไหลเชี่ยวมากและมีความกว้างกว่า 300 ฟุต ส่วนที่ลึกที่สุดของมันคือ 100 ฟุต และมันมีคลื่นใต้น้ำมากเช่นกัน แม้กระทั่งนักรบที่แข็งแกร่งก็ยังยากที่จะว่ายผ่านมันได้ ยังไงก็ตาม มันไม่ใช่ปัญหาสำหรับนักเวทย์

 

ลอนเดลวิ่งไปที่ริมฝั่งแม่น้ำและกระโดด ในเวลาเดียวกันนั้นเอง, เขาก็ร่ายเวทย์ลอยใส่ตัวเอง จากนั้นเขาก็ร่ายเวทย์ป้องกันเลเวล 4 ใส่ตัวเองไปพร้อมกัน-โล่คริสตัลน้ำแข็ง!

 

กิ๊ง!กิ๊ง!กิ๊ง! โล่ถูกสร้างขึ้นในเวลาไม่นาน มีจุดสีขาว 5-6 จุดปรากฏขึ้นบนมัน ศัตรูได้โจมตีเข้ามา และอัตราการโจมตีนั้นก็ค่อนข้างถี่

 

กิ๊ง!กิ๊ง!กิ๊ง! มีลูกศรมาอีก 3 ดอก และโล่คิสตัลน้ำแข็งก็เริ่มร้าว มันทนไปได้อีกแค่ 1 วินาที และลอนเดลก็ลอยขึ้นมาได้แค่ประมาณ 30 ฟุตเท่านั้น ลูกศรยังพุ่งเข้ามาอีก แต่ลอนเดลพบว่าเขานั้นไม่มีเวลาสำหรับร่ายเวทย์อีกแล้ว

 

ทำไมหน้าไม้ของพวกมนุษย์ถึงแข็งแกร่งได้ขนาดนี้? เขาตกใจมาก แต่ก็โชคดีที่ เขานั้นมีแผนที่ 3 อยู่ เขามีอุปกรณ์เวทมนตร์ป้องกันที่แข็งแกร่งมากๆอยู่กับตัว

 

พรึ่บ มีเสียงดังขึ้นเบาๆ จากนั้นวงแหวนแสงสีเขียวอ่อนก็ปรากฏขึ้น มันคือเวทย์ป้องกันเลเวล 5 ป้องกันลูกศรระดับสูง

 

พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ พรึ่บ ลูกศรพุ่งเข้ามาเหมือนห่าฝน หลังจากผ่านไป 3 วินาที เวทย์เลเวล 5 ก็พังทลายลง แต่ว่ากลุ่มของลอนเดลลอยขึ้นไปได้แค่ 130 ฟุตเท่านั้น พวกเขายังคงอยู่ในระยะของลูกศร

 

“ยิง! ฆ่าพวกมันให้หมด!” หัวหน้าหน่วยสอดแนมตะโกน

 

ฟิ้ว ฟิ้ว ฟิ้ว! หน่วยสอดแนมเกือบ 30 คนได้ตั้งแถวและยิงห่าธนูใส่ลอนเดล หลังจากที่โล่คริสตัลน้ำแข็งพังลง ลอนเดลก็ไม่มีแผนเหลือแล้ว!

 

นี่พวกเรากำลังจะตายจริงๆหรอ? ลอนเดลคิดไม่ถึงเลยว่าเขาจะต้องมาตายแบบนี้ เขาทำได้แค่คิดถึงวิธีที่ลิงค์พาหน่วยสอดแนมเข้าไปในป้อมโครงกระดูกแล้วหนีรอดออกมาได้อย่างปลอดภัยได้ ตอนนี้ เขาเผชิญหน้ากับหน่วยสอดแนมเพียงแค่ไม่กี่คนแต่เขากลับดูน่าสมเพชมาก เขานั้นกำลังจะถูกฆ่าตายเหมือนกับหมา

 

พวกเราห่างชั้นกันถึงขนาดนี้เลยหรอ? ลอนเดลรู้สึกเศร้า

 

ในจังหวะสุดท้าย วอลเตอร์ที่เงียบมาโดยตลอด อยู่ๆเขาก็กระโดดมาบังลอนเดล

 

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ลูกศร 9 ดอกปักใส่วอลเตอร์พร้อมกัน พลังชีวิตทั้งหมดของเขาถูกทำให้หยุดลงด้วยลูกศรธาตุเงินศักดิ์สิทธ์ แต่เขาก็ยังไม่ตาย เลือดพุ่งออกมาจากปากของเขา เขาพูด “ลอนเดล พอเจ้ากลับไปที่ป่าทมิฬ บะ..บอกวาเซียด้วยว่า…ข้าตายในสนามรบ-”

 

ก่อนที่เขาจะพูดจบ ลูกศรก็พุ่งทะลุหัวของเขา

 

ลอนเดลตัวสั่น ด้วยการบังของวอลเตอร์ เขานั้นร่ายเวทย์ป้องกันอันใหม่ขึ้นมาได้สำเร็จ แต่ว่ามันก็ช้าเกินไป วอลเตอร์ตายไปแล้ว

 

ฉัวะ ฉัวะ ฉัวะ ลูกศรยังคงปักเข้าไปในร่างกายของวอลเตอร์ ทำให้เขากลายเป็นเป้าซ้อมยิง ด้วยโอกาสนี้ ในที่สุดลอนเดลก็ลอยขึ้นไปสูงกว่า 250 ฟุต พวกเขาหลุดออกจากระยะยิงของมนุษย์แล้ว พวกเขาปลอดภัยแล้วชั่วคราว

 

จ๋อม ลอนเดลปล่อยร่างกายของวอลเตอร์ แล้วมันก็จมหายไปในน้ำ

 

“ไม่ต้องห่วง” เขาพูดอย่างแผ่วเบา “ข้าจะไปบอกวาเซียเองว่าเจ้าน่ะเป็นฮีโร่!”

 

วาเซีย เจ้าหญิงแห่งราชวงศ์ นั้นเป็นป้าของวอลเตอร์ พวกเขาอายุห่างกัน 10 ปี โดยมีศักดิ์เป็นป้ากับหลานชาย แล้วก็เป็นคู่รักกันด้วย นี่เป็นเรื่องปกติในราชวงศ์

 

วาเซียนั้นเป็นนักเวทย์อัจฉริยะ เธอมีอายุ 46 ปีและเป็นนักเวทย์เลเวล 7 เธอได้ทำตามประเพณีอันเก่าแก่ของตระกูลราชวงศ์ แต่ว่าทุกคนในโลกของดาร์กเอลฟ์ต่างก็รู้ว่าเธอนั้นมีพรสรรค์ในการเป็นนักรบที่แข็งแกร่ง และเธอเองก็มีนิสัยที่เด็ดเดี่ยวอีกด้วย

 

ลอนเดลสามารถจินตนาการถึงปฏิกิริยาของวาเซียหลังจากที่ได้ยินข่าวว่าวอลเตอร์ตายได้เลย เธอจะต้องเข้ามายังสนามรบและทำการแก้แค้นด้วยตัวเองอย่างแน่นอน

 

หลังจากนั้นทั้งลอนเดลและไอมอนส์ก็ตกลงสู่ความเงียบ พวกเขาลอยไปที่แม่น้ำอีกฝั่งนึงโดยที่ไม่ได้พูดคุยกัน

 

…

 

ที่อีกด้านหนึ่ง

 

หน่วยสอดแนมมองไปที่กระแสน้ำไหลเชี่ยว สีหน้าของหัวหน้าหน่วยตึงเครียด เขาหันกลับมาพูด “มีใครพาอีกาส่งข่าวมาด้วยมั้ย? ส่งข่าวนี้ไปที่ป้อมโอริด้า บอกพวกเขาว่าตั้งการป้องกันที่ด้านหน้าไว้”

 

 

สำหรับพวกเขา นี่เป็นสถานการณ์ที่น่าอับอายที่สุดและมีโอกาสสำเร็จต่ำ เพราะว่าศัตรูคือนักเวทย์ที่แข็งแกร่ง เขานั้นมีวิธีมากกว่า 1,000 วิธีในการผ่านแนวการป้องกันกำแพงเหล็กของอาณาจักร

 

“ครับ” ลูกน้องของเขาตอบ

 

หลังจากนั้นซักพัก อีกาก็บินขึ้นฟ้า พวกมันกระพือปีก และมุ่งตรงไปที่ป้อมโอริด้า

 

ลอนเดลเองก็เห็นสิ่งนี้เช่นกัน เขารู้ว่าภายในเวลาอันสั้น จะมีหน่วยสอดแนมและนักเวทย์ชาวมนุษย์มาหยุดเขา ทางรอดเดียวของเขาก็คือต้องรีบออกจากอาณาจักรนอร์ตัน

 

“ลอนเดล เจ้าไม่น่ามาช่วยข้าเลย!” ไอมอนส์พูดขึ้นมาอีกครั้ง

 

“จริงๆแล้วนี่ไม่ใช่ความคิดของข้าคนเดียวหรอก รัฐมนตรี โรแมนด์เองก็สนับสนุนข้าเช่นกัน” ลอนเดลพูด

 

“โรแมนด์หรอ? เขาสนใจแต่เรื่องเวทมนตร์ของเขา ตั้งแต่เมื่อไหร่กันที่เขาเริ่มสนใจเรื่องอื่น?” ไอมอนส์ไม่เข้าใจสิ่งนี้เลย โรแมนด์เป็นรัฐมนตรีของสมาพันธ์นักเวทย์ซิลเวอร์มูนและเป็นนักเวทย์เลเวล 8 คนเดียวในป่าทมิฬ เขานั้นหมกมุ่นกับเวทมนตร์มาก ทั้งหมดที่เขาทำก็คือร่ำเรียนเวทมนตร์และแทบที่จะไม่ไปยุ่งเกียวกับเรื่องการเมืองในป่าทมิฬเลย”

 

“การรวมร่างของอสรพิษทมิฬล้มเหลว นี่เป็นเหตุการณ์ที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในประวัติศาสตร์ แน่นอนว่า รัฐมนตรีก็ต้องให้ความสนใจกับเรื่องนี้ และอันที่จริง เขารู้ถึงสถานการณ์ปัจจุบันของท่านด้วย ความคิดของเขาก็ ถ้าท่านยินยอม เขาจะให้ท่านหลอมรวมกับอุปกรณ์ระดับพระเจ้า”

 

“ข้าหรอ? แต่ตอนนี้ข้าพิการนะ ถ้าข้าทำได้ ข้าก็คงทำไปแล้ว แต่ว่าข้าไม่มีเลือดของตระกูลซิลเวอร์มูน แล้วข้าจะไปรวมกับมันได้ยังไง?”

 

การรวมเข้ากับอุปกรณ์ระดับพระเจ้านั้นมีข้อจำกัดอยู่ที่ว่าต้องเป็นตระกูลราชวงศ์ของซิลเวอร์มูนเท่านั้น

 

“นั่นไม่ใช่ปัญหา พวกเราสามารถทำการบูชายัญให้กับสตรีแห่งความมืดได้ ข้าเชื่อว่าเธอคงจะเห็นด้วยเรื่องที่ให้ท่านใช้อาวุธของเธอ” ลอนเดลพูด

 

อุปกรณ์ระดับพระเจ้าคงไม่สนใจเรื่องที่ไอมอนส์พิการเพราะว่ามันสามารถฟื้นฟูพลังของเขากลับมาได้อย่างง่ายดาย มันต้องการแค่สมองของไอมอนส์เท่านั้น

 

ด้วยวิธีนี้ ไอมอนส์ก็จะสามารถมีชีวิตอยู่ต่อไปได้อีกแค่ครึ่งปี หลังจากครึ่งปีผ่านไป อุปกรณ์ระดับพระเจ้าก็จะกลับสู่ความว่างเปล่า และวิญญาณของเขาก็จะแตกเป็นเสี่ยงๆ

 

เขาเห็นด้วยโดยไม่มีความลังเลเลย “ถ้างั้นก็เอาตามนั้น!”