ตอนที่38 สุภาพบุรุษ? ขี้ขลาด!

แดนนี่แรนด์เดินก้มหน้าออกไปทันทีโดยไม่พูดอะไรทั้งนั้น

ส่วนทางลีก็ไม่สนใจว่าเขาจะไปไหน สิ่งที่เขาสนใจในตอนนี้คือกำหนดลมหายใจเข้าออกตั้งสติว่าจะทำยังไงต่อดีกับบรรยากาศสองต่อสองในเวลากลางคืนแบบนี้

คอลลีนที่ยืนเก็บกวาดยิมอยู่ก็ กัดปากตัวเอง นึกอยู่ในใจว่า จะทำยังไงกับลีดี?

ทันใดนั้นลีก็พูดขึ้นมาอย่างสุภาพบุรุษ “ดึกแล้ว ผมไปก่อนนะ เจอกันพรุ่งนี้คอลลีน!”

คอลลีนก็เดินไปส่งที่ประตู แล้วก็อดคิดไม่ได้ “ดูเหมือนว่าจิตใจเขาก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้นนะ”

ลีเดินไปตามถนน ทันใดนั้นเขาก็ตบหน้าตัวเองอย่างคนบ้า “ทำไมเราถึงขี้ขลาดแบบนี้”

…

ไม่กี่นาทีต่อมา คอลลีนที่เก็บกวาดเศษกระจกที่แตกอยู่ก็โทรหาลี “ลี นายติดค่ากระจกชั้นอยู่นะ!”

ลีนิ่งเงียบไปพักนึงและตอบกลับ “ให้ผมเอาไปให้ตอนนี้เลยไหม?”

“…”

คอลลีนถึงกับพูดไม่ออก เธอรู้ดีว่าถ้าตอบตกลง คืนนี้จะต้อง….. อย่างแน่นอน

ขณะที่คอลลีนกำลังยืนงอยู่ ก็ได้ยินเสียง “ติ้ง” เธอก็ดูที่โทรศัพท์ทันทีว่าใครส่งข้อความมา

“ขี้ขลาด ถ้าไม่กล้าจริงก็อย่าหยอกล้อกับผู้ชาย!”

คอลลีนตอบกลับทันที “ไอคนลามก ไปตายส้ะ!”

ลีก็ส่งอีโมจิหน้าปีศาจกลับมา

“แม่ง..”

คอลลีนตะโกนลั่นยิม ไม่รู้ต้องตอบยังไง และก็ก้มเก็บเศษกระจกต่อไป

ครึ่งชั่วโมงต่อมา คอลลีนก็เก็บเศษกระจกจนหมด แปะเทปดำปิดไว้เรียบร้อย เสียงข้อความโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกครั้ง

คอลลีนลังเลใจอยู่พักนึง ว่าจะอ่านดีมั้ย สุดท้ายเธอก็ยอมเปิดอ่าน “นอนแล้วนะ ฝันดี”

เมื่อเห็นข้อความแบบนี้คอลลีนก็ไม่อยากจะโกรธอีกต่อไป เธอจึงตอบกลับลีไปว่า “ฝันดี”

….

เช้าวันต่อมา ลีนอนตื่นสายกว่าทุกวัน ก็มีเสียงเคาะประตู และเสียงตะโกนตามเข้ามา “หัวหน้า อยู่รึเปล่าเนี่ย?”

“อยู่ๆ”

ลีค่อยๆลืมตา “มีอะไร”

ลอวหน้าผลักประตูเข้ามาทันที “กลางคืนหายไปไหนมา? แล้วกลับมาเมื่อไหร่?”

“โอ้ว”

ลอวน่าได้ยินเสียงลีโวยวาย พร้อมกับเห็นว่าลียกผ้าห่มขึ้นมาบังตัวเองเอาไว้

“เข้ามาทำไม ยังไม่ได้บอกให้เข้ามาเลย!”

ลอวน่าที่เห็นแบบนั้นจึงถอยตัวกลับไป โผล่ออกมาแค่หน้า “หนูทำไรผิดหรอ?”

“…”

ลีเงียบไปพักนึงและเถียงต่อ “ก็ปกติผมนอนเปลือย!”

“…”

ลอวน่ามองไปที่กางเกงที่กองอยู่ข้างเตียง เธอก็เข้าใจทันที “ให้หนูออกไปก่อนรึเปล่า?”

ลีตอบกลับแบบแอบโกรธ “ไม่ต้องเลย แล้วเมื่อกี้เธอถามว่าอะไรนะ?”

“ไปไหนมาเมื่อคืน? หน่วยชิลด์มาวุ่นวายงั้นหรอ?”

“อ้อ เปล่าหรอก คอลลีนพึ่งกลับมาหน่ะ ผมเลยไป…”

“อาจารย์กลับมาแล้วหรอ? ทำไมไม่บอกกันหล่ะ?” ลอวน่าพูดแทรกทันที “หัวหน้า! ไหนบอกว่าจะบอกหนูทันทีถ้าอาจารย์กลับมา!”

“เอ่อ..” ลีคิดอยู่พักนึงว่าจะเถียงอะไรดี “ก็มันดึกแล้ว เธอเองก็หลับ เลยไม่อยากปลุกหน่ะ”

“แล้วอาจารย์ยังอยู่ที่ยิมรึเปล่า?”

“น่าจะอยู่นะ..”

ทันใดนั้นลอวน่าก็รีบหายไปทันที

ลีจึงตะโกนตามหลังไปว่า “อย่างน้อยปิดประตูห้องให้หน่อยก็ได้!”

ลีล้มตัวลงนอนอีกครั้ง แต่เขาก็รู้ดีว่านอนไม่หลับหรอก จึงลุกมาใหม่ เอาผ้าห่มออกและสวมเสื้อผ้า

หลังจากล้างหน้าแปรงฟัน เขาก็ลงไปยังร้านอาหารข้างล่าง เช็คของ เพื่อดูว่าควรซื้ออะไรมาตุนไว้ แล้วก็กินข้าว เข้าห้องเงียบเพื่อฝึกฝน

ขณะที่ลีได้รับความรู้ทั้งหมดของโกคูมา  เขาก็เริ่มซึมซับมากขึ้นเรื่อยๆ จนคิดว่ามันเป็นกิจวัตรของตัวเองไปแล้ว

สองชั่วโมงต่อมา ณ เวลา 11โมง เสียงนาฬิกาดังขึ้น บอกว่าถึงเวลาอาหารเที่ยงแล้ว

15นาทีผ่านไป ลีวางมีดลง ล้างมือแล้วหยิบโทรศัพท์ข้อความหาลอวน่า “ไม่มากินข้าวเที่ยงหรอ?”