S.P.Pบทที่5:นายพลทั้งสอง

 

นกฟินิกซ์เพลิงขาวเป็นหนึ่งในชนชั้นนำในราชวงศ์หมิงมันมีชื่อเสียงมากในโลกของมันและความเร็วของมันก็สุดยอดเป็นอย่างมากมันสามารถควบคุมลมและใช้ความแข็งแกร่งของมันในการบินไปมาบนอากาศได้เหมือนกับศิลปะการต่อสู้อันแข็งแกร่งของมัน

 

โรแกนไม่คิดเลยว่าวิญญาณระดับสีส้มจะเป็นของเขา แต่ไม่ต้องสงสัยเลยว่าวิญญาณนี้เหมาะสมที่สุดในสถานการณ์ที่เป็นอยู่ในตอนนี้

 

ในทันใดที่ลูกกระสุนปืนใหญ่ได้พุ่งชนเข้าเรือไม้นั้นไฟก็ได้ลุกขึ้นและเปลวไฟก็กระเด็นข้ามไปทันที เรือไม้บอบบางเกินไปและถูกทำลายลงในที่สุด

 

ในตอนนี้เปลวเพลิงนี้มีเสียงนกดังออกมาจากร่างกายของโรแกนเขาแกร่งขึ้นและรวดเร็วขึ้นเขาเคลื่อนไหวด้วยมือของเขาเขากำลังบินขึ้น

 

ไฟที่พุ่งสูงขึ้นนั้นไม่อาจทำอะไรเขาได้ เขารู้สึกโล่งใจมากหลังจากนั้นเขาก็ขึ้นไปยืนบนตัวของนกฟินิกซ์เพลิงขาวที่บินอยู่

 

“โอ้!”

 

นกฟินิกซ์เพลิงขาวกระพือปีกและดูพลิ้วไหวเป็นอย่างมากที่เรือรบขนาดใหญ่สองลำด้านล่าง

 

“คุณพูดว่ามันจบแล้วงั้นเหรอ?”ยืนอยู่บนนกฟินิกซ์เพลิงขาวและในทันใดเขาก็จ้องมองที่อาคาอินุน้ำเสียงของเขานั้นคมชัดและเย็นชา

 

“ไม่ฉันขอบอกนี่ไม่ใช่จุดจบ มันพึ่งเริ่มต้น!”

 

“ทุกอย่างมันเพิ่งจะเริ่มขึ้น!”

 

“โรแกนแกคิดว่าแกจะสามารถหนีไปได้งั้นหรอ?แกคิดว่าไอ้นกป่วยๆนั้นจะช่วยแกได้งั้นหรอ!” อาคาอินุตะโกนในวินาทีต่อมาเขาวิ่งเร็วจริง ๆ ราวกับว่าเขากลายเป็นปีศาจ

 

“โซล!”

 

ราวกับว่าอาคาอินุสามารถหายตัวได้ อยู่ๆเขาก็ปรากฏตัวขึ้นบนอากาศ

 

“เดินชมจันทร์!”

 

เสียงฝีเท้าของอาคาอินุบนอากาศนั้นราวกับเสียงพายุอาคาอินุเป็นคู่ต่อสู้ที่ยากมากเพียงกระโดดขึ้นไปบนอากาศเพียงครั้งเดียวก็สามารถเข้ามาใกล้โรแกนได้แล้ว

 

ดวงตาของโรแกนหดแคบลง นอกจากนี้ยังปรากฏความระมัดระวังมากขึ้นด้วย

 

ผู้คนในโลกวันพีชนั้นแตกต่างจากโลกศิลปะการต่อสู้ความสามารถทางกายภาพและความสามารถที่เหลือเชื่อของพวกเขานั้นเกินขอบเขตของศิลปะการต่อสู้ นี่คือโลกที่ทรงพลังแม้แต่ในด้านอื่นๆก็ตามทีสมแล้วที่เป็นนายพลเขาแข็งแกร่งมาก

 

นอกจากนี้ที่ด้านบนของเรือด้านล่างก็ยังมีนายพลอีกคนอยู่

 

อาคาอินุยืนอยู่บนอากาศแล้วต่อยเขาอย่างรุนแรง

 

โรแกนยิ้มเล็กน้อยเขาไม่ประหม่า ตัวของเขาเหยียดไปข้างหน้าในทันที

 

ในวินาทีต่อมาก่อนที่เขาจะไปถึงกำปั้นของอาคาอินุและภายใต้สายตาตกใจของพวดเขาร่างกายของเขาก็หายไป เมื่ออาคาอินุมองดูอีกครั้งเขาก็เห็นใบหน้าหล่อเหลาของเด็กหนุ่มอยู่ข้างหน้าเขาแล้วเขาก็ยิ้มให้เขา

 

“เฮ้นายพลกองทัพเรือคุณช้ามาก!”

 

ทั้งสองอยู่ตรงหน้ากันอาคาอินุต่อยโรแกนแต่เขาก็ไปอยู่ข้างหลังเขาแล้วมือของเขาก็ได้ไปโอบตัวของอาคาอินุเอาไว้ทั้งหมดนี้เกิดในตอนที่พวกเขาอยู่กลางอากาศ

 

นกฟินิกซ์เพลิงขาวส่งเสียงกรีดร้องออกมาและพุ่งไปเขาหมุนตัวอยู่กลางอากาศ

 

“ปังปัง!”

 

เสียงเท้าของอาคาอินุที่อยู่กลางอากาศดวงตาของเขาปรากฏอาการตกใจและเขาก็ได้มองไปทางโรแกนซึ่งอยู่ห่างออกไปห้าเมตร

 

“ ความสามารถของผลไม้ปีศาจ?แกสามารถบินได้!”

 

จากนั้นเขาก็แอบพูดว่า” เขาเร็วเกินไป! เขาแข็งแกร่งบนพื้นดินและในอากาศฉันไม่สามารถแม้แต่จะแตะเสื้อผ้าของเขาได้”

 

โรแกนได้ยินประโยคดังนั้นได้ปรากฏรอยยิ้มขนาดใหญ่ขึ้นเขาเริ่มเคลื่อนไหวและรูปร่างของเขาก็หายไปอีกครั้ง

 

“ ฉันพูดแล้วคุณช้ามาก”

 

ในตอนนี้อาคาอินุตอบสนองช้าเกินไปโรแกนจับมือทั้งสองของเขาและจ้องมองเขาจากนั้นก็โยนเขาลงมาจากท้องฟ้าทันที

 

“โซล!”

 

ด้วยความโล่งใจอาคาอินุได้มาปรากฎตัวบนดาดฟ้าของเรือรบเต็มไปด้วยความสงบและได้มองไปที่โรแกนที่อยู่กลางอากาศ

 

“กูซซซซ!”

 

นกสีขาวกรีดร้องและได้ส่งโรแกนลงบนพื้น

 

ในตอนนี้โรแกนยืนอยู่บนตัวของนกฟินิกซ์เพลิงขาเขากิดอกและยิ้ม มีลมพัดผ่านไปอย่างรวดเร็ว

 

มันเป็นช่วงเวลาที่ยอดเยี่ยมและน่าตื่นเต้นมาก

 

โรแกนยืนหยัดอยู่กลางอากาศเผชิญหน้ากับเรือรบสองลำด้านล่าง

 

การ์ปมองดูการต่อสู้ของโรแกน และอาคาอินุอย่างเงียบ ๆ อย่างไรก็ตามเขาติดว่า โรแกนว่าเป็นชายที่มีความเร็วที่น่าเหลือเชื่อการตอบสนองของเขานั้นเร็วมากเขารวดเร็วในการโต้ตอบและอาคาอินุไม่สามารถเทียบกับเขาได้

 

“แต่เขามีการโจมตีที่อ่อนแอ!”

 

นี่คือจุดอ่อนของเขา โรแกนไม่ใช่ฟีนิกซ์เพลิงขาวเขาแค่ครอบครองฟีนิกซ์เพลิงขาวเท่านั้นและได้รับความแข็งแกร่งและทักษะของเขา แต่มันยากสำหรับเขาที่จะใช้พลังทั้งหมดของเขา

 

“กูซซซซซ!”

 

ทันใดนั้นนกฟินิกซ์เพลิงขาวตัวใหญ่ที่อยู่ใต้เท้าของโรแกนได้กรีดร้องออกมาและโฉบลงมาอย่างรวดเร็ว

 

“ยิงเขา!” อาคาอินุตะโกน

 

การ์ปก็ได้โบกมือและสั่งให้ทหารเรือรอบตัวเขายิง เขาต้องการดูขีดจำกัดความเร็วของโรแกนความเร็วของกระสุนนั้นเร็วที่สุดในโลกนี้

 

“ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง ปัง”

 

เสียงปืนดังขึ้นนับไม่ถ้วนส่งเสียงดังทะลุผ่านอากาศและพุ่งไปที่โรแกน

 

“ปังปัง”

 

เสียงดังอึกทึกและดังมาก แต่โรแกนยังคงสงบมากในขณะนั้นรูปร่างของเขาดูเหมือนจะกลายเป็นภาพลวงตานับไม่ถ้วนเขาแกว่งไปมาระหว่างกระสุนเขาหลบกระสุนได้อย่างง่ายดาย

 

นี่เป็นข้อพิสูจน์อีกครั้งว่าไม่มีใครสามารถดูถูกนกฟีนิกซ์เพลิงขาวได้

 

ในทันทีโรแกนมาถึงบนดาดฟ้าของเรือรบอาคาอินุนั้นได้ยักคิ้วขึ้นและยิ้มอย่างยิ้มแย้ม

 

“ฉันไม่มีเวลาเล่นกับคุณ อย่าได้มาไล่ตามฉันอีก!”

 

ทันใดนั้นร่างของเขาก็ราวกลับเป็นลมที่พัดแรงและเขาก็ได้ผ่านฝูงทหารเรือที่หนาแน่นไป

 

หลังจากนั้นวิสัยทัศน์ของพวกเขาก็ได้พลิกคว่ำลงและดูเหมือนว่าพวกเขาจะไม่มีความสามารถพอที่มองทันจากนั้นพวกเขาก็ตกลงไปในทะเล

 

“เชี่ย!”

 

“อะไรเนี่ย!”

 

“มันเจ็บนะโว้ย!”

 

ในขณะนั้นก็เกิดความสับสนวุ่นวายในหมู่ทหารเรือ โรแกนมีความเร็วที่น่าเหลือเชื่อเหมือนผีเหมือนแสง

 

ไม่ถึงห้าวินาทีทหารเรือทั้งหมดก็ถูกจับโยนลงไปในทะเลภายใต้เรือรบของอาคาอินุ

 

“ตูม!”

 

อาคาอินุรู้สึกรำคาญมาก เขาเป็นคนเดียวที่เหลืออยู่บนเรือรบเขารีบไปพุ่งไปหา โรแกนด้วยความโกรธ

 

อย่างไรก็ตามโรแกนเร็วกว่าเขามาก

 

“เฮ้คุณช้าเกินไป”

 

เหมือนฝันร้ายคำนี้ได้ดังก้องอยู่ในหูของอาคาอินุ

 

โรแกนพุ่งตรงไปที่อาคาอินุ

 

เลือดหยดหนึ่งตกลงมาบนดาดฟ้าเหมือนกลีบดอกไม้ร่างของอาคาอินุสั่นสะเทือนและเขาแตะแก้มของเขาและเห็นเลือดในมือของเขา

 

อาคาอินุรับรู้ถึงการเต้นของหัวใจที่เต้นหนักขึ้นเรื่อยๆ

 

โชคดีสำหรับเขาเขารู้สึกถึงการโจมตีที่จะเกิดขึ้นด้วยฮาคิของเขาในนาทีสุดท้ายไม่งั้นหละก็เขาคงถูกหักคอไปแล้ว

 

เร็วมันเร็วเกินไป!