S.P.Pบทที่10:รายงาน

 

สำหรับคนทั่วไปแล้วค่าหัว 10 ล้านเบรีก็ถือว่าสูงมากแล้วแต่นี่คือ 110 ล้านเบรีซึ่งนับว่าเป็นตัวเลขที่มหาศาลเป็นอย่างมาก

 

เงินจำนวนนี้เพียงพอที่จะทำให้คนสามารถใช้ได้ตลอดชีวิตถ้าเขาใช้มันอย่างไตร่ตรอง

 

“ ในนามของความยุติธรรมยอมให้เราจับซะดีๆอาชญากรที่ยิ่งใหญ่ที่สุดในโลกน้องชายของโรเจอร์!”

 

ดวงตาของทุกคนเปล่งประกายและได้หันมามองกันและกัน พวกเขามีความคิดเห็นที่ตรงกัน

 

จากนั้นฮันท์ก็ไปที่ชั้นใต้ดินของเรือที่โรวี่กำลังยุ่งอยู่

 

“ อืมฉันมีเรื่องที่คิดว่านายต้องสนใจมันแน่”

 

โรวี่นั้นเป็นชายวัยกลางคนเขาตัวไม่สูงและมีผมสีบลอนด์ เมื่อเขาเห็นฮันท์เขาได้เงยหน้าขึ้นและขมวดคิ้ว“ นายมาทำอะไรที่นี่?”

 

โดยปกติแล้วเขาเป็นคนเงียบ ๆ และเป็นคนที่น่านับถือที่สุดบนเรือของฮินะแต่ตัวของฮันท์นั้นเขาเป็นคนที่หยิ่งและเป็นคนที่ส่อเสียดเป็นอย่างมาก

 

“นายรู้จักโรแกนไหม!?”

 

“มีอะไรก็พูดออกมาตรงๆ?ฉันไม่อยากเสียเวลา!” โรวี่เป็นคนใจร้อนและเขาก็ยังมีงานต้องทำอีกมาก

 

“ หมอนั่นเป็นอาชญากรที่มีค่าหัว 110 ล้านเบรี!” ฮันท์กล่าวและโยนโปสเตอร์ที่ถืออยู่ให้โรวี่

 

“โอ้?แล้วไง?นายต้องการอะไร?”โรวี่ได้หยุดการทำงานลงตอนนี้เขาเริ่มที่จะสนใจแล้ว

 

“ ไปจับเขาเหรอ?นายเป็นนักล่าค่าหัวหรอ?”

 

“ไม่ใช่อย่างงั้นแม้ว่าเด็กนั้นอาจจะดูบริสุทธิ์และดูซื่อๆแต่ว่าเขาก็ไม่ได้อ่อนแอ เขาสามารถได้รับค่าหัวเป็นเงินจำนวนมากจากทางกองทัพเรือไม่ใช่ว่าเราควรที่จะจัดการกับเขาหรอ!”

 

ฮันท์ยักไหล่และเขาก็รู้สึกภูมิใจกับข้อมูลของตัวเอง

 

โรวี่ขมวดคิ้วและถามว่า“ ฮินะรู้เรื่องนี้ไม!”

 

ฮันท์ยิ้มและพูดว่า“ แน่นอนเธอรู้ฉันได้คุยกับเธอก่อนที่เธอจะส่งฉันมาบอกคุณ”

 

โรวี่จ้องไปที่ฮันท์ด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขาและเขาก็พูดว่า “หยุดความคิดโง่ๆของนายซะ!”

 

“ ถ้าฮินะต้องการบางสิ่งเธอจะมาหาฉันเอง”

 

“ แกต้องการพบฉันเพราะอะไร?,แกต้องการอะไรกันแน่ และอย่าได้มาพูดโกหกอีกเป็นครั้งที่สอง!”

 

มีความโกรธบนใบหน้าของเขาและโรวี่ก็ได้บังคับให้เขาล้มลงจากนั้นฮันท์ก็พูดว่า “ฉันปรึกษากับคนอื่นและเราจะรายงานเรื่องของโรแกนไปทางทหารเรือเพื่อให้พวกเขามาจับเขา”

 

“แม้ว่าเราจะไม่สามารถรับเงินรางวัลค่าหัวทั้งหมดได้ แต่เราก็ยังได้รับส่วนหนึ่งจากการรายงาน”

 

“ฮิฮิ!”

 

โรวี่ยิ้มหลังจากฟังเงียบ ๆ

 

“แผนดีมาก แต่โรแกนเป็นเด็กดี”

 

“แต่เงินนั้นน่าดึงดูดยิ่งกว่า”

 

ร่างของเขาได้ปรากฏอาการสั่นโรวี่ได้โยนหอยทากสื่อสารเข้าไปในอ้อมแขนของฮันท์จากนั้นเขาก็ตัดใบค่าหัวและรอยยิ้มก็ได้ปรากฏบนใบหน้าของเขา

 

“ให้แน่ใจว่าเราจะได้ไม่น้อยไปกว่าแก่”

 

ฮันท์ก็ได้หยิบหอยทากสื่อสารขึ้นมาเขาไม่มีความลังเลใดๆเขาได้โทรหากองทัพเรือที่ใกล้ที่สุดโดยตรง

 

“กองทัพเรือที่73102ทราบแล้วเปลี่ยน”

 

เสียงเข้มของทหารเรือได้ดังเข้ามา

 

เขากระแอมสองครั้งฮันท์ได้พูดด้วยน้ำเสียงจริงจัง“ สวัสดีคุณทหารเรือผมมาจากหอการค้าสีน้ำเงินเขตทะเลอีสบลูผมมีเบาะแสเกี่ยวกับโรแกนซึ่งกำลังเป็นที่ต้องการ”

 

“โรแกน?อะไรนะโรแกน!” มีความสงสัยในน้ำเสียงของทหารเรือ

 

“ใช่น้องชายของราชาโจรสลัดที่มีค่าหัว110 ล้านเบรีนั้นหละ”

 

“โกล ดี โร…”

 

ทหารเรือพูดยังไม่ทันจบประโยคจู่ๆก็ได้มีอีกเสียงหนึ่งแทรกเข้ามาในหอยทากสื่อสาร

 

“เฮ้ฉันเป็นหัวหน้าผู้บริหารของกองทัพ,โอซากิ,รายงานตำแหน่งของคุณให้เราทราบมาโดยเร็ว”

 

“อย่าได้ไปกวนเขาค่อยสังเกตพฤติกรรมของเขาไปก่อน”

 

เสียงนี้เป็นเสียงที่ดูมีอำนาจมาก ทางฮันท์นั้นตกใจกับความแข็งแกร่งของโอซากิมากและเขาสัญญากับตัวเองว่าจะว่าเขาจะอยู่อย่างสงบๆ

 

“เราจะไปถึงในอีกครึ่งชั่วโมงเดี่ยวเราโทรกลับไป”

 

โอซากิพูดอย่างรวดเร็วแล้วเขาก็ได้วางสายลง

 

ฮันท์สามารถได้ยินเสียงฝีเท้าอันหนักแน่นจากอีกด้านของหอยทากสื่อสาร เห็นได้ชัดว่าทหารเรือเริ่มเคลื่อนไหวแล้ว

 

เมื่อทหารเรือได้มาถึงนั้นมันหมายความว่ารางวัล 110 ล้านเบรีกำลังใกล้เข้ามามันอาจจะไม่ใช่จำนวนที่มาก แต่ก็เพียงพอสำหรับเขาที่จะมีชีวิตที่ดีไปอีกนาน นอกจากนี้ไม่ว่าจะยังไงเขาก็ยังต้องการเงินอยู่ตลอดท่ามกลางสายลมและสายฝนที่เขาสามารถเดินทางทะเลได้ทั้งวันมันเป็นเพราะเงิน

 

ในโลกนี้มีคนอยู่สามประเภทในท้องทะเลนี้

 

หนึ่งคือดนักเดินเรือที่ต้องทำงานหนักเพื่อความอยู่รอด สองคือโจรสลัดที่ดุร้ายคอยปล้นชิงทรัพย์สินของผู้คน และสุดท้ายคือทหารเรือ

 

ในสามประเภทนี้พวกเขาอ่อนแอที่สุดแต่ก็เสี่ยงน้อยที่สุดพวกเขาใช้ชีวิตทุกวันด้วยความขมขื่นแต่พวกเขาก็มีความสุขที่สุด

 

ต้องบอกว่าโลกนี้ไม่มีความยุติธรรมจริงๆ

 

เมื่อฮันท์วางสายลงโรแกนก็ได้มายืนอยู่ข้างๆเขา

 

“โรแกนฉันมีบางอย่างที่จะบอกนายนายต้องเตรียมพร้อม!”

 

หมอประจำเรือกำลังจะพูดบางอย่างเฟร็ดชายชราผู้มีช่วงเวลาที่ยากลำบากในตอนนี้ ใบหน้าของเขาจริงจังเป็นอย่างมาก

 

“เฟร็ด,คุณเป็นอะไรรึป่าวตาแก่หน้าของคุณดูน่าเกลียดมาก! “โรแกนยิ้มออกมาดวงตาของเขาก็ได้เปล่งประกายอย่างประหลาด

 

“ตัวตนของนายถูกเปิดเผยออกมาแล้วตอนนี้ทุกคนรู้กันหมดแล้วและนายต้องหนีออกไปจากที่นี่เดี่ยวนี้”

 

“พวกเขาทั้งหมดได้พูดคุยกันแล้วเกี่ยวกับการแจ้งเรื่องนายกองทัพเรือมาถึงในไม่ช้า”

 

“ตัวตนของฉัน?”โรแกนลุกขึ้นอย่างรวดเร็วและพูดว่า “ทุกคนรู้หมดแล้ว?”

 

“ใบนำจับของนายกระจายออกไปทั่วโลกทุกคนรู้ตัวตนของนายแล้ว” ชายชราพยักหน้า

 

“แล้วฮินะล่ะ?”โรแกนกัดปากของเขาแล้วถามด้วยเสียงดัง

 

ในตอนนี้หัวใจของเขาก็ได้มีความรู้สึกแปลก ๆขึ้นมา

 

ในวันธรรมดาที่ทุกคนได้มีความสุขด้วยกัน มันเป็นความสัมพันธ์ที่ดีเป็นอย่างมากและใกล้ชิดกันมาก แต่เมื่อมีใครบางคนเปิดเผยตัวตนที่แท้จริงของเขาออกมาทุกสิ่งก็จะเปลี่ยนไป

 

เขาไม่สามารถเข้าใจสิ่งที่คนเหล่านี้รู้สึกได้ในตอนนี้ความโลภความลังเลหรือความกลัว

 

“ฮินะขอให้คุณมา” เฟร็ดมองลึกลงไปที่โรแกน“เธอบอกให้ฉันบอกนายว่าให้ดูแลตัวเอง!”

 

โรแกนรู้สึกเหมือนมีของหนักๆกำลังอยู่บนหน้าอกของเขาและเขาก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอกออกมาทันทีราวกับว่าเขารู้สึกว่าร่างกายของเขารู้สึกผ่อนคลายลง

 

บางคนอาจจะทำร้ายเขาและพวกเขาก็จะไม่เชื่อเขา แต่ก็มีบางคนที่เลือกที่จะเชื่อและช่วยเหลือเขา

 

“ เธอบอกว่าเธอจะเชื่อนายเสมอ!”

 

เฟร็ดถอนหายใจและได้เดินมาตบไหล่ของโรแกน

 

โรแกนยักไหล่ของเขา แต่เขาก็ยังคงรู้สึกหนักใจอยู่

 

มันยากที่จะต้องแยกจากฮินะ,โรแกนมีดวงตาที่ซับซ้อนและเขาไม่รู้ว่าควรจะพูดอะไรดี

 

“เพียงแค่ไป! ถ้านายยังช้าอยู่แบบนี้พวกเขาจับนายได้แน่”