S.P.Pบทที่12:นายเข้าใจไหม?

 

บนเรือมีโจรสลัดเพียงไม่กี่คนเท่านั้นมีเพียงยี่สิบหรือสามสิบคนเท่านั้น แต่ลมหายใจของพวกเขานั้นดูดุร้ายและผิวหนังของกัปตันก็เต็มไปด้วยรอยแผลเป็นและรอยปืน

 

เห็นได้ชัดว่าพวกเขาได้ประสบกับการต่อสู้มานับไม่ถ้วน กลุ่มคนเหล่านี้เป็นกลุ่มที่ไม่กลัวความตายแม้แต่นักดาบที่แข็งแกร่งก็คงไม่สามารถเอาชนะพวกเขาได้

 

ในไม่ช้าระยะทางระหว่างเรือทั้งสองก็ใกล้เข้ามามากขึ้น

 

ผู้คนบนเรือสินค้ายิ่งกังวลมากขึ้นพวกเขากำลังจะเผชิญหน้ากับโจรสลัดที่ดุร้ายและพวกเขาก็รู้สึกกังวลเป็นอย่างมาก

 

“ กัปตัน!”

 

ชายผู้มีดาบยาวอยู่ที่เอวเขานั้นได้แสดงออกถึงความสง่างามและความสิ้นหวังในเวลาเดียวกัน

 

“ เราต้องจากไปโดยเร็วที่สุดเพื่อหลบหนีจากพวกเขาเรือของเรากำลังจะจมลงในไม่ช้า!”

 

“ แจ็คฉันจะไปแล้วคุณล่ะ!” ดวงตาของฮินะส่องประกาย เธอมองผู้คนที่รวมตัวกันบนดาดฟ้า

 

ลูกเรือและคนงานใบหน้าของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยอาการตื่นตระหนก การโจมตีของโจรสลัดทำให้พวกเขารู้สึกกลัว

 

“ ฉันคิดว่าชีวิตของคุณสำคัญกว่าชีวิต!”

 

แจ็คได้กระพริบตาแล้วพูดออกมาอย่างสงบ

 

“ คนของฉันจะช่วยกันถ่วงเวลาพวกโจรสลัดเอาไว้ให้ฉันต้องรับผิดชอบต่อการปกป้องคุณจนกว่าคุณจะปลอดภัย”

 

ในตอนนี้ฮินะได้เกิดอาการลังเลขึ้นมาเธอไม่รู้ว่าควรจะทำยังไงดี

 

ละทิ้งชีวิตของผู้คนทั้งหมดบนเรือเพื่อถ่วงเวลาจนกระทั่งเธอหนีไปได้หรืออยู่กับลูกเรือของเธอและตายไปด้วยกัน

 

ฉันควรทำยังไงดี?เธอไม่รู้

 

“เพียงแค่ไป!” แจ็คได้พูดส่งเสริมพร้อมกับสายตาที่จริงจัง

 

การอยู่ที่นี้ต่อมันอันตรายเกินไปเธอต้องจากไปมันเป็นทางเดียวเท่านั้นที่จะเป็นไปได้

 

เธอกำลังจมอยู่ในความคิดของเธอ จากนั้นฮินะได้มองไปข้างหลังแล้วหันหลังกลับ

 

เรือหลบหนีได้ถูกเตรียมไว้โดยแจ็คแล้วฮินะได้เอาเงินและของมีค่าขึ้นไปบนเรือด้วยแจ็คกับอีกสี่หรือห้าคน

 

จากนั้นเรือก็ออกไปอย่างรวดเร็ว

 

พวกเขาได้ออกไปทางด้านหลังของเรือเพื่อไม่ให้มีใครพบพวกเขา

 

“กัปตันมีคนกำลังหนี”

 

ลูกเรือของไซเดอร์คนหนึ่งมองไปและเห็น ฮินะกับคนอื่น ๆ ดังนั้นเขาจึงบอกกัปตันของเขาเกี่ยวกับพวกเขาทันที

 

“จมเรือของพวกมันซะ” กัปตันพูดด้วยสายตาเย็นชา

 

“ยิง!!”

 

ในช่วงเวลาสั้น ๆ เสียงปืนใหญ่ก็ได้ดังขึ้นและกระสุนปืนใหญ่นั้นได้ทะลุผ่านอากาศและพุ่งตรงมาเรือที่ฮินะอยู่

 

“ฟิ้ว!!”

 

แค่ครู่เดียวกระสุนก็มาถึงเรือของพวกเขา

 

จากนั้นฮินะก็ได้ตะโกน“ แจ็ค!”

 

แจ็คยืนขึ้นทันใดนั้นดวงตาของเขาก็ดูดุร้ายและดูมีอำนาจเขาจับดาบที่อยู่ตรงเอวของเขา

 

เมื่อลูกกระสุนปืนใหญ่ตกลงมาบนเรือเขาได้ดึงดาบออกมาแล้วส่งเสียงคำราม

 

“ฮะ!!!”

 

“หวด”

 

ด้วยดาบอันยาวของเขาเสียงที่เบาบาง มันได้แยกกระสุนปืนใหญ่ออกเป็นสองส่วนแล้วกระเด็นตกลงด้านข้างของเรือ

 

“บูมบูม!”

 

เมื่อชิ้นส่วนของระเบิดตกลงสู่ทะเลทุกคนบนเรือต่างก็เปียกโชกไปด้วยน้ำที่กระเซ็นมาโดน

 

แจ็คได้สะบัดดาบของเขาและเริ่มหอบออกมา มันเป็นขีดจำกัดของเขาแล้วที่จะแยกลูกกระสุนปืนใหญ่ออกเป็นสองส่วน

 

“แจ็ค !!!”ฮินะตะโกนและมองเขาอย่างเป็นห่วง

 

“ ฉันสบายดีไปต่อเลยอย่าหยุดเรือ” แจ็คตอบเธอด้วยความจริงจัง

 

เรือแล่นต่อไปเรื่อยๆและได้เลือนหายไป

 

บนเรือโจรสลัดกัปตันกล่าว

 

“จับพวกมันได้ไม?”

 

“ ไม่ต้องกังวลเกี่ยวกับพวกมันพวกมันไม่สามารถต้านทานกระสุนของเราได้หรอกพวกมันอ่อนแอจะตายอย่าไปเสียเวลากับพวกมันจะดีกว่า”

 

“ พาฉันไปที่เรือลำนั้นและก่อนที่มันจะจมลงให้ฆ่าทุกคนแล้วเอาสมบัติทั้งหมดของพวกมันมา!”

 

เสียงของไซเดอร์เย็นชาและโหดร้ายและลูกเรือของเขาต่างก็ตื่นเต้น

 

หนึ่งนาทีต่อมากลุ่มโจรสลัดของไซเดอร์ก็ตะโกนออกมาและรีบไปที่เรือสินค้า

 

ลูกเรือทั้งหมดบนเรือสินค้านั้นรู้สึกตื่นตระหนกมากในตอนนี้

 

เสียงกรีดร้องตะโกนตกใจยังคงดังอยู่ตลอดเวลา

 

เหล่านักสู้นั้นรู้สึกสิ้นหวังเป็นอย่างมากที่จะต้องสู้กับโจรสลัดเหล่านี้พวกเขาถูกทิ้งไว้ข้างหลังและกว่าอีกโหลที่ได้ถูกฆ่าตายไปแล้ว คนเหล่านี้ไม่มีใครเทียบได้กับโจรสลัดผู้ต่อสู้บนทะเลตลอดทั้งวัน

 

“ช่วยด้วย! ช่วยด้วย!…”

 

ผู้คนบนเรือต้องการที่จะหนี แต่ไม่มีที่ไหนที่จะหนีไปได้บางคนสับสนและได้กระโดดลงจากเรือและพวกเขาก็ถูกกลืนหายไปในทะเลทันที

 

ในทะเลอันกว้างใหญ่นี้มันไม่มีโอกาสรอดชีวิต

 

เฟร็ดมองเขาด้วยความกระวนกระวายและวิ่งไปรอบ ๆ

 

“มันจบแล้วกลุ่มโจรสลัดกลุ่มนี้ทำลายพวกเราไปแล้วแล้วเราจะทำอะไรได้!”

 

“แล้วกัปตันฮินะหละเธอไปไหน!”

 

พวกเขากำลังค้นหาฮินะเฟร็ดได้ถามลูกเรือว่าใครเห็นเธอบ้าง แต่ก็ไม่มีใครรู้ว่าเธออยู่ที่ไหน

 

ที่ด้านหลังเสียงดาบกระทบกันและผู้คนกรีดร้องและได้มีมีกลิ่นคาวเลือดจาง ๆ ออกมาทำให้ชายทั้งสองโกรธมาก

 

“พวกโจรสลัดมันเริ่มไล่ฆ่าผู้คนแล้ว!”

 

เฟร็ดพูดด้วยปากที่กำลังสั่น

 

ในตอนนั้นเองฮันท์ก็ได้เดินโซเซมาและได้พูดจาประชดประชันว่า

 

“ไม่ต้องตามหาเธอหรอกเธอไปกับแจ็คแล้วก็พวกการ์ดของเธอและเธอก็ได้จากไปด้วยเรือหลบหนี”

 

“แกพูดอะไร!?”ชายชราเฟร็ดตะโกนและได้คว้าตัวฮันท์“ อย่าพูดอย่างนั้นเธอจะจากเราไปและหนีไปคนเดียวได้ยังไง”

 

“แล้วไง?เธออยู่บนเรือหลบหนีซึ่งเตรียมพร้อมสำหรับโรแกนแล้ว!” ปากของฮันท์ได้เยาะเย้ยและดูถูกเหยียดหยามมากขึ้น

 

“แน่นอนว่าเธอไม่ได้จากไปคนเดียว แต่เธอก็พาน้องชายของเธอและคนสนิทของเธอไปด้วย”

 

“แล้วพวกเราหละ?”

 

หลังจากฟังคำเหล่านี้แม้แต่ใบหน้าของโรแกนก็เปลี่ยนไปเขาไม่เชื่อว่าฮินะจะทำอะไรแบบนี้ได้ แต่คนบนเรือทั้งลำก็ไม่เห็นเธอจริงๆ

 

“ ถ้านายเป็นโจรสลัดที่มีค่าหัว 110 ล้านเบรีจริงๆฉันคิดว่าคนพวกนั้นคงไม่ใช่ปัญหาสำหรับนาย”

 

ฮันท์ไม่ได้สนใจเรื่องอาการช็อคของเฟร็ดเขาพูดกับโรแกนด้วยแววตาที่หวาดกลัว

 

ค่าหัวนั้นเป็นของจริงไม่รู้ว่าคนที่อยู่ตรงหน้าเขาจะมีความลับแบบอะไรแต่พวกทหารเรือก็กลัวเขาอย่างเห็นได้ชัดคน ๆ นี้ควรมีความคิดดีๆที่จะสามารถจัดการกับสถานการณ์ในตอนนี้ลงได้

 

“เฮ้! ฉันไม่ใช่โจรสลัด!”

 

อย่างไรก็ตามโรแกนได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงนิ่งๆ

 

“มันเป็นเพราะเหตุผลอื่นที่ทำให้ฉันถูกตั้งค่าหัว 110 ล้านเบรี”

 

ความประหลาดใจได้ปรากฏขึ้นบนใบหน้าของฮันท์แล้วเขาก็ได้ถามว่า“ ฉันไม่เชื่อว่านายไม่มีกำลังมากพอที่จะเอาชนะโจรสลัดทั้งหมดที่อยู่บนเรือได้”

 

“ ทำไมนายไม่ต้องการช่วยเรา มีคนมากมายที่บาดเจ็บบนเรือลำนี้และหลายคนที่ตายไปแล้ว”

 

โรแกนรู้สึกตกใจแล้วได้หัวเราะคิกคักเล็กน้อย จากนั้นเขาก็มองดูไปที่ฮันต์โดยตรง

 

“ มันตลกดีที่ฉันไม่มีพลังแบบนั้น”

 

“ ถ้าฉันสามารถรับมือกับพวกเขาได้ฉันก็จะทำ”

 

“ แต่ทำไมฉันต้องช่วยนาย”

 

“ เพราะนายเป็นคนไปทหารเรือเกี่ยวกับตัวฉันนายทำให้ฉันตกอยู่ในอันตราย”

 

ฮันต์ตกใจ

 

“ ถ้าไม่ใช่เพราะฮินะฉันคงจะกระทืบนายให้ขี้เยี่ยวแตกไปแล้ว”

 

“นายเข้าใจไหม?”