S.P.Pบทที่ 32:ความน่าหวาดกลัว!

 

เนื่องจากถนนถูกปิดกั้นมันทำให้เขาจะต้องต่อสู้อย่างหนักเพื่อเปิดทาง!

 

“ฉันไม่อยากที่จะใช้ความสามารถนี้! แต่พวกนายบังคับฉันเอง!”

 

ในขณะที่โรแกนได้ก้าวไปข้างหน้านั้นทันใดนั้นเองดวงตาของเขาก็ได้เปลี่ยนจากสีดำกลายเป็นสีแดงอีกครั้งจากนั้นโทโมะเอะทั้งสามก็หมุนวนอย่างรวดเร็ว

 

ทันใดนั้นเองเท้าของโรแกนก็หนักขึ้นในขณะที่จักระจำนวนมหาศาลนั้นก็ได้พรั่งพลูออกมาจากร่างของเขา การเปลี่ยนแปลงของเขาทำให้ทุกคนตกใจ,ทีละขั้นๆ,มันเริ่มใหญ่ขึ้นและแข็งแกร่งขึ้นทหารเรือที่อยู่ตรงหน้าเรือ พวกเขารู้สึกตกตะลึงและพวกเขาก็ประหลาดใจมาก

 

“ซูซาโนะโอะ!”

 

โรแกนพูดด้วยเสียงต่ำ แต่เดิมนั้นโรแกนมีร่างกายที่เล็กแต่ในตอนนี้ร่างของเขากำลังขยายใหญ่ขึ้น

 

“กะตะ! กะตะ! กะตะ!”

 

กระดูกและข้อต่อได้รวมตัวกันอย่างรวดเร็วและทำให้เกิดเสียงที่น่าขนลุกซึ่งทำให้ผู้คนที่พบเห็นมันต้องรู้สึกสั่นสะเทือน

 

“พระเจ้า! นี่มันคืออะไรกัน?”

 

“สัตว์ประหลาด,หมอนั้นมันเป็นสัตว์ประหลาดหรือว่าปีศาจกัน!”

 

“ มันช่างน่าหวาดกลัวและดุดันเหลือเกิน!”

 

ทหารเรือที่เห็นการเปลี่ยนแปลงของโรแกนในตอนนี้นั้นพวกเขาหวาดกลัวมาก มันเป็นบรรยากาศที่น่าขนลุกและน่าหวาดกลัว แค่ความรู้สึกนี้มันอาจทำให้ผู้คนสูญสิ้นเจตจำนงและความหวังในการต่อสู้

 

ชิ้นส่วนของกระดูกและข้อต่อหนาที่สร้างมาจากจักระได้ปรากฏออกมาจากร่างของโรแกนและในไม่กี่วินาทีมันก็ได้รวมกันเป็นโครงกระดูกขนาดใหญ่และหาที่เปรียบมิได้

 

“บูม!”

 

หลังจากนั้นครู่หนึ่งโครงกระดูกสีขาวด้านหลังของเขาก็ได้กลายเป็นร่างอวบอ้วนโดยมีความสูงประมาณ 50ถึง60 เมตรร่างกายถูกล้อมรอบด้วยจักระสีแดงมันได้ปลดปล่อยรังสีความร้อนสูงออกมาจากนั้นมันก็ได้ยืนขึ้น

 

“แด่น! แด่น!”

 

ในเวลานี้ซูซาโนะโอะนั้นได้เสร็จสมบูรณ์แล้ว ดวงตาของมันนั้นเหมือนลูกไฟสองดวงมันได้มองลงไปที่ทหารเรือซึ่งทำให้ทุกคนตัวสั่น ในสายตาของพวกเขาทุกคนนั้นได้ปรากฏความรู้สึกกลัวและความตายออกมาอย่างชัดเจน

 

“ดา!”

 

หลังจากนั้นก็ได้ปรากฏชุดเกราะคนบนตัวของโครงกระดูก เกราะหนาได้ห่อหุ้มร่างกายทั้งหมดของซูซาโนะโอะ

 

ในเวลานี้ซูซาโนะโอะนั้นมีขนาดใหญ่และอยู่ในสภาพสมบูรณ์แล้ว มันถูกห่อหุ้มด้วยเกราะและมันก็จะไม่แตกหักง่ายๆ ดวงตาของมันเปล่งประกายสีแดงออกมาสร้างความหนาวสั่นให้กับทุกคนที่พบเห็น

 

“ปัง!”

 

ซูซาโนะโอะได้เหยียดมือขวาออกแล้วเริ่มเคลื่อนไหวพื้นดินได้แตกออก ขณะที่โรแกนเคลื่อนไหวซูซาโนะโอะเขาได้สร้างยาซากะ มากาทามะขึ้นมาและถือดาบโทซึกะ โนะ สึรุงิเอาไว้

 

“บูม! บูม! บูม!”

 

ในเวลาต่อไปซูซาโนะโอะยักษ์ตัวนี้ก็ได้ก้าวไปข้างหน้า ทุกย่างก้าวนั้นมันทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน ด้วยความแข็งแกร่งอันมหาศาลนี้มันทำให้เกิดแผ่นดินไหวขนาดย่อมๆขึ้นมาเป็นจำนวนมาก

 

“ ไอ้พวกเวรออกไปให้พ้นทางของฉันซะ!”

 

หลังจากผ่านไปไม่กี่ก้าวโรแกนก็ได้มาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าเรือของพวกทหารเรือ

 

เมื่อมองไปที่ซูซาโนะโอะนั้นทหารเรือรูสึกหวาดกลัวมาก เมื่อเทียบกับมันแล้วพวกเขานั้นเล็กราวกับมดและมันอาจจะบดขยี้พวกเขาด้วยเท้าของมันตอนไหนก็ได้

 

“นี้มันบ้าอะไรกัน?”

 

“เราจะเอาชนะเขาได้ยังไงกัน!”

 

ทหารเรือรู้สึกขนลุกและหวาดกลัวเป็นอย่างยิ่งต่อสัตว์ประหลาดตัวใหญ่นี้

 

“กำจัด”

 

โรแกนได้คำรามออกมาและควบคุมให้ซูซาโนะโอะเหยียบลงไปที่พวกทหารเรือ

 

“บูม!”

 

มันก้าวตรงไปที่ใจกลางของพวกทหารเรือและได้มีทหารเรือหลายสิบคนถูกส่งขึ้นไปบนท้องฟ้า พวกเขากรีดร้องและล้มลงไปกับพื้น พวกเขาไม่สามารถเคลื่อนไหวได้อีกต่อไป

 

ซูซาโนะโอะได้โบกดาบมาไปที่พวกทหารเรือ

 

“เวง! เวง!เวง!”

 

ด้วยดาบโทซึกะ โนะ สึรุงินั้นเขาได้ใช้ดาบโทซึกะ โนะ สึรุงิในการโจมตีในแต่ละการโจมตีนั้นมันน่าสะพรึงกลัวเป็นอย่างมาก มันทำให้ทหารเรือนับร้อยต้องส่งเสียงกรีดร้องดังออกมาตรงใจกลางของสนามรบ

 

หลังจากผ่านไปไม่กี่วินาทีโรแกนก็ได้กำจัดไปมากกว่าครึ่ง

 

“พวกแกมัวทำอะไรกันอยู่?โจมตี! โจมตีไปที่สัตว์ประหลาดนั้น!”

 

“พวกแกอยากตายกันหรือไง!? โจมตี!!”

 

พลเรือตรีที่ยืนอยู่บนหัวเรือได้ตะโกนออกมาและในตอนนี้เขาโกรธมาก

 

ในเวลานี้นั้นพวกทหารเรือเริ่มที่จะตอบโต้กลับ,พวกเขาได้หยิบปืนขึ้นมาและยิงใส่ซูซาโนะโอะ

 

“ ปัง ปัง ปัง…!”

 

ในบริเวณนี้นั้นเต็มไปด้วยควันและกระสุนปืนจำนวนนับไม่ถ้วนในขณะนี้ทหารเรือทุกคนได้ระดมยิงไปที่ซูซาโนะโอะ

 

ซูซาโนะโอะที่หุ้มเกราะขนาดใหญ่นั้นทำเพียงแค่ขมวดคิ้วเล็กน้อยและไม่ได้ให้ความสนใจใดๆต่อกระสุนปืนเล็กๆพวกนี้

 

ในตอนนี้นั้นทหารเรือด้านล่างนั้นต่างก็รูสึกตกตะลึงเป็นอย่างมาก

 

“ไม่เป็นอะไรเลยงั้นหรอ!”

 

“ แม้แต่เกราะของมันเรายังทำอะไรไม่ได้เลยแล้วเราจะไปจัดการมันได้ยังไงกัน!”

 

ในตอนนี้ขวัญและกำลังใจของพวกเขานั้นถูกทำลายอย่างสมบรูณ์

 

“บูม!”

 

ซูซาโนะโอะได้เหยียบไปที่พวกเขาอีกครั้ง และทหารเรือนับไม่ถ้วนก็ได้กรีดร้องออกภายใต้ฝ่าเท้าของซูซาโนะโอะจากนั้นพวกเขาก็ถูกส่งขึ้นไปบนฟ้าและจากนั้นก็ล่วงลงไปที่พื้นอย่างรุนแรง

 

ใบหน้าของโรแกนนั้นเย็นชามาก เขาได้เดินไปข้างหน้าหาทหารเรือที่อยู่ใกล้ๆ พวกเขานั้นแทบจะทำอะไรเขาไม่ได้เลย

 

หลังจากผ่านไปสองสามก้าวเขาก็ได้มาอยู่ตรงหน้าเรือรบ และด้วยดวงตาสีแดงเข้มของเขา เขาได้มองไปอย่างเย็นชาที่ทหารเรือระดับสูงที่อยู่บนหัวเรือ

 

ข้างหลังเขามีทหารเรืออยู่หลายร้อยคนมองไปที่ปีศาจตรงหน้าพวกเขาอย่างหวาดกลัว และไม่มีความกล้าที่จะโจมตีมาที่เขา

 

“ออกไปให้พ้นทาง!”

 

เสียงตะโกนดังขึ้นราวกับเสียงฟ้าร้องมันได้สั่นสะเทือนไปที่เรือทั้งลำและทำให้เหล่าทหารเรือที่อยู่บนดาดฟ้าเรือตกลงมาไม่เป็นท่าพร้อมกับใบหน้าหวาดกลัว

 

“นั่นมันอะไรกัน?”

 

เหล่าครูฝีกทหารเรือหลายคนมองไปที่ซูซาโนะโอะ พวกเขานั้นเกรงกลัวต่อมันพวกเขาไม่เคยเห็นอะไรที่น่ากลัวแบบนี้มาก่อน มันราวกับเป็นอาวุธสงคราม! ไม่ว่าทหารเรือจะอยู่ต่อหน้ามันซักกี่คนพวกเขาก็ไม่สามารถหยุดมันเอาไว้ได้

 

ซูซาโนะโอะอันน่าหวาดกลัวได้โบกมือซ้ายของมันและมันก็ได้มุ่งหน้ามาที่ทหารเรือที่บนอยู่พื้นเรือ

 

หมัดใหญ่ๆของซูซาโนะโอะนั้นราวกับอุกกาบาต,สายลมได้พัดไปมามันทำให้เรือถึงกับสั่นไหว

 

ทหารเรือได้กรีดร้องออกมาด้วยความหวาดกลัว ในตอนนี้หมัดของซูซาโนะโอะได้ลอยอยู่กลางอากาศและยังมาไม่ถึงพวกเขา แต่พวกเขานั้นคิดว่าตัวเองนั้นได้ถูกทุบด้วยกำปั้นนั้นไปแล้ว

 

“อา! ช่วยด้วย! “

 

“ นี่มันแย่มาก,ช่วยพวกเราด้วย!”

 

“สัตว์ประหลาด! นี่มันคือสัตว์ประหลาด!”

 

เหล่าครูฝึกต่างกัดริมฝีปากของพวกเขาพวกเขาเบิ่งตาขึ้นและได้กระโดดออกไป พวกเขาพยายามหยุดยั้งกำปั้นที่กำลังตกลงมาและพวกเขาต้องการหยุดยั้งการโจมตีที่น่ากลัวนี้เอาไว้ให้ได้

 

ต่อจากนั้นกำปั้นของซูซาโนะโอะก็ได้สั่นเล็กน้อย เหล่าครูฝึกนั้นถูกส่งกระเด็นไปที่ท้องทะเลและเลือดก็ได้พุ่งออกมาจากปากของพวกเขา

 

ในทันใดนั้นเองทหารเรือที่เหลืออยู่บนดาดฟ้านั้นเมื่อพวกเขาเห็นพลังของหมัดนั้นพวกเขาก็รีบคว้าโอกาสและกระโจนลงสู่ท้องทะเลไปอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อกำปั้นกำลังจะกระทบกับดาดฟ้าเรือมันก็ได้หยุดลงอย่างกระทันหันมันได้สร้างแรงอัดอากาศขนาดใหญ่ขึ้นมาซึ่งมันได้ผลักดันเรือหมายให้จมลงสู่ท้องทะเล

 

“วูมมม!”

 

ดวงตาของโรแกนนั้นปรากฏความไม่แยแสต่อสิ่งใดเขาได้ไปยืนอยู่บนแรงอักอากาศนั้นและเหยียบลงไปบนดาดฟ้าเรือ