S.P.P บทที่ 75: บาดเจ็บสาหัส!

 

ขณะที่โรแกนกำลังเผชิญหน้ากับพลเรือโทโมยะอยู่นั้น,ที่ชายฝั่งทางตอนใต้ของเกาะบราเทอริลล่า

 

ฝนที่กำลังตกลงมาอย่างหนัก,ฟ้าร้องและฟ้าผ่าในอากาศ

 

เจสัน,รูจและแมวตัวน้อยได้วิ่งเข้าไปในป่าอย่างรวดเร็ว

 

เจ้านายตัวน้อยนั้นกำลังนั่งอยู่บนไหล่ของรูจและถือร่มให้เธอ

 

“บูม!”

 

ทันใดนั้นเสียงสั่นสะเทือนก็ได้ดังขึ้น แม้มันจะห่างไกลจากทั้งสามมากแต่พวกเขาก็ยังรู้สึกถึงแรงสั่นสะเทือนได้,รูม่านตาของพวกเขาได้หดแคบลง

 

“ นั่นมันเคล็ดวิชาของเขานี้!?”

 

เจสันและเจ้านายตัวน้อยได้หันมามองหน้ากันและใบหน้าของพวกเขาก็จริงจังขึ้นมาในทันที

 

เพื่อที่จะทำให้พวกเขาปลอดภัย,ผู้ชายคนนั้นไม่ลังเลเลยที่จะเปิดเผยตัวตนของเขาและออกไปต่อสู้กับศัตรูซึ่งๆหน้า

 

“ไป!”

 

เจสันได้พูดออกมาด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ,พวกเขาได้เร่งฝีเท้าอีกครั้งในทันที

 

หลังจากผ่านไปสิบนาที,รูจได้มองเข้าไปในป่าข้างหน้าอย่างประหลาดใจ สถานที่นี้เป็นสถานที่ห่างไกลบนเกาะบราเทอริลล่า,มันแทบจะไม่มีใครมาที่นี่เลย อย่างไรก็ตามในเวลานี้เธอเห็นสิ่งที่น่าประหลาดอยู่ที่นี่

 

เรือ?!

 

เธอไม่แปลกใจเลยที่มีเรืออยู่ตรงนั้น แต่สิ่งที่เธออยากรู้และประหลาดใจก็คือวิธีการที่พวกเขาเอาเรือขึ้นฝั่งมามากกว่า

 

เรือนี้ไม่ได้ใหญ่มากมันยาวประมาณยี่สิบหรือสามสิบเมตรเท่านั้น,แต่มันมีน้ำหนักที่น่าหวาดกลัว,เมื่อมันได้ลงไปบนท้องทะเลแล้วนั้นมันเป็นอะไรที่ยากมากที่จะเอามันขึ้นมาบนฝั่งได้อีกครั้ง,รูจได้มองไปที่ท้องทะเลที่ห่างออกไปสามร้อยเมตรจากตัวเรือมันทำให้เธออดตกตะลึงไม่ได้

 

มันไม่มีอะไรอยู่รอบๆพื้นที่นี้เลย,มันเป็นสถานที่ที่ห่างไกลที่สุดของเกาะบราเทอริลล่า

 

“เหมียว! เหมียว! เหมียว!”

 

ในเวลานี้เจ้านายตัวน้อยได้สะกิดเจสัน

 

เจสันได้มองไปที่รูทดราก่อนที่อยู่ด้านหน้าของเขา,เขาได้สูดหายใจเข้าลึกๆและก้าวไปข้างหน้า

 

รูจจ้องไปที่เจสัน,เธอสงสัยว่าเขากำลังจะทำอะไร

 

แต่หลังจากผ่านไปสามวินาที,ฉากที่น่าตกตะลึงก็ได้ฉายเข้ามาในดวงตาของเธอ

 

“อะไรรร!”

 

เจสันได้ถอนหายใจออกมาและกระแทกมือของเขาเข้าไปบนตัวของรูทดราก้อน

 

“บูม!”

 

ในทันใดนี้เรือรูทดราก้อนก็เริ่มสั่นสะเทือนจากนั้นเจสันก็ได้ยิ้มออกมาพร้อมกับร้องคำรามออกมาเสียงดัง,ทันใดนั้นเขาก็ได้ยกรูทดราก้อนขึ้นมา

 

“ก๊าซซ! ก๊าซซ!”

 

วินาทีต่อมาเจสันก็ได้สูดหายใจลึกๆเข้าไปอีกรอบแล้วก้าวไปข้างหน้าพร้อมกับรูทดราก้อน

 

“ไปกันเถอะ!”

 

รูจมองไปที่เจสันอย่างงุนงง

 

ในตอนนี้ถ้าให้เทียบกับขนาดที่ใหญ่โตของรูทมังกรกับร่างของเจสันร่างของเขาดูเล็กเป็นอย่างมาก แต่ร่างเล็กๆนั้นกลับมีพลังอันยิ่งใหญ่ถึงขนาดที่สามารถแบกรูทดราก้อนได้เลยที่เดียว

 

“บูม! บูม! บูม! บูม!”

 

ทุกก้าวไปของเจสันนั้นเขาได้ทิ้งรอยลึกเอาไว้บนพื้น

 

สิบนาทีต่อมากลุ่มของพวกเขาก็ได้มาถึงชายฝั่ง

 

“บูม!”

 

ท่ามกลางเสียงฟ้าร้องและฟ้าผ่า,เจสันก็ได้หอบหายใจออกมาอีกครั้งพร้อมกับวางรูทดราก้อนลงในทะเล

 

“ เอาล่ะ,ขึ้นเรือกันเถอะ!”

 

หลังจากทำทุกอย่างจนเสร็จ,เจสันก็ได้พูดออกมา

 

รูจนั้นไม่สามารถช่วยเหลืออะไรได้เลย,เธอเอาแต่มองไปที่เจสัน,ชายร่างใหญ่คนนี้นั้นเขามีพละกำลังที่น่าตกใจมากจริงๆ

 

“ เร็วเข้า,ตราบใดที่เราออกไปจากที่นี่ได้กัปตันก็จะสามารถออกไปจากที่นี่ได้โดยเร็ว”

 

เจสันได้ร้องเตือนพวกเขาออกมา

 

จากนั้นทั้งสามก็ได้ขึ้นไปบนเรือ,เจสันนั้นได้นำหางเสือเรือหันหน้าเข้าหาพายุพวกเขานั้นได้แล่นเรือออกไปจากเกาะอย่างรวดเร็ว

 

“พลั่ก! เพร้ง!”

 

สายฟ้าสีทองนั้นได้ส่องสว่างไปทั่วทั้งท้องฟ้า

 

เม็ดฝนที่กระจัดกระจายได้ไหลลงมาที่แก้มของโรแกน

 

บนดาดฟ้าของเรือรบ,เขาและพลเรือโทโมยะได้จ้องมองกันและกัน สายตาของทั้งคู่นั้นดุร้ายเป็นอย่างมากเพียงแค่การปะทะกันสองสามครั้งพวกเขาก็ตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งของกันและกัน

 

ทันใดนั้นเสียงฟ้าผ่าก็ได้ดังขึ้นมาอีกครั้ง

 

ในขณะนี้เท้าของโรแกนได้สั่นไหวและได้พุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง

 

ในครั้งนี้เขาไม่ได้ใช้เทคนิคอิไอและก็ไม่ได้ใช้วิชาเก้ากระบี่เดียวดาย

 

“ชวิ้งงง!”

 

เสียงดาบปะทะกันได้ดังออกมาอย่างคมชัดและชัดเจน,ความเร็วของโรแกนนั้นเปรียบเสมือนกับอุกกาบาต,เขาได้พุ่งเข้าหาโมยะ

 

ในสายตาของโมยะ,โรแกนดูเหมือนกับมังกรที่กำลังพุ่งทะยานขึ้นไปบนท้องฟ้า,เสียงฟ้าร้องทำให้หัวใจของเขาสั่นสะท้าน

 

“ นี่เป็นเทคนิคดาบแบบไหนกันแน่!?”

 

ความสงสัยได้ปรากฏขึ้นมาในสายตาของโมยะอีกครั้ง

 

“ ตึก, ตึก, ตึก, ตึก!”

 

เสียงฝีเท้าที่ชัดเจนได้ดังขึ้นมาเร็วขึ้นและเร็วขึ้น,เสียงนั้นดังอย่างต่อเนื่องราวกับเสียงฟ้าร้อง

ทันใดนั้นเองดาบของโรแกนก็ได้พุ่งเข้ามาหาเขา

 

“เร็วมาก!”

 

ตาของโมยะได้หดแคบลงในทันที,มันเป็นเทคนิคดาบที่เร็วยิ่งกว่าเทคนิคอิไอทั้งสองเทคนิคนั้นมีความแตกต่างกันเป็นอย่างมาก,เทคนิคอิไอนั้นจะโจมตีออกไปในตอนที่ดาบถูกดึงออกมาและความเร็วของมันนั้นก็เร็วมาก

 

แต่ความเร็วของเทคนิคดาบนี้นั้นเร็วกว่าความเร็วใดๆทั้งหมด

 

ในตอนนี้ดาบของเขากับร่างกายของเขานั้นมันเป็นเหมือนกับแสงไฟ แม้แต่โมยะก็ยังไม่สามารถมองตามการเคลื่อนไหวของโรแกนได้ทัน เขาเห็นเพียงดาบบินอันไร้สิ้นสุดที่ลอยเด่นอยู่ท่ามกลางสายฝน

 

มันราวกับดาบนั้นกำลังบินขึ้นไปบนท้องฟ้า!

 

“ ดาบบินร้อยก้าว!”

 

ดวงตาของเขาได้ปลดปล่อยแสงที่คมชัดออกมา เพียงครู่เดียวดาบนั้นก็ได้มาปรากฏอยู่ตรงหน้าของโมยะอย่างเงียบเชียบ

 

“ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน!”

 

หัวใจของโมยะได้สั่นสะท้านในทันที,ทันทีที่เขาสังเกตเห็นดาบที่กำลังพุ่งเข้ามาหาเขา,เขาก็ได้ตวัดดาบทั้งสองของเขาออกไปข้างหน้า

 

มันถูกบล็อคเอาไว้ได้!

 

เขาพยายามสงบสติอารมณ์,ดาบนั้นเร็วและน่ากลัวมากและเขาก็มองตามมันไม่ทัน

 

เขาเสียเปรียบเพราะมันมีความแตกต่างเป็นอย่างมากระหว่างการโจมตีในครั้งนี้กับการโจมตีสองครั้งก่อนหน้านั้น

 

แต่หลังจากถอนหายใจออกมา,ดวงตาของโมยะก็ได้หดแคบลงและหัวใจของเขาก็กำลังทำงานอย่างหนัก

 

“อะไรกัน?!”

 

ดาบที่ถูกเขาบล็อกได้นั้น,มันได้ผละออกมาจากฝ่ามือของโรแกนแล้วในตอนนี้

 

“ นายคิดจะทำอะไรกันแน่?”

 

โมยะไม่เคยเห็นใครกล้าที่จะคลายดาบของเขาออกมาในระหว่างการต่อสู้มาก่อน

 

มันคือจุดจบ!

 

เขาเหล่ตามองและกำลังจะถูกโจมตีอีกครั้ง

 

อย่างไรก็ตามในขณะนี้ดาบยาวนั้นกำลังเผชิญหน้ากับดาบสั้นทั้งสองของเขาอยู่ๆมันก็ได้ถูกคลายออกจากฝ่ามือของโรแกนและเริ่มหมุนราวกับว่ามันอยู่ภายใต้การควบคุมของพลังอำนาจบางอย่าง

 

ความเร็วของมันนั้นสุดยอดเป็นอย่างมาก,พร้อมกับเสียงดาบที่กำลังผ่าลงมาท่ามกลางสายฝน

 

ทันใดนั้นเองมันก็ได้มาถึงคอของเขา

 

มันรวดเร็วเป็นอย่างมาก

 

ในเวลาเดียวกันโรแกนก็ได้พุ่งผ่านเขาไป

 

ทั้งหมดนี้เกิดขึ้นเร็วมากเพียงแค่เสียงฟ้าร้องฟ้าผ่าที่ได้ดังขึ้นมาเพียงเปรี้ยงเดียวเท่านั้น

 

โมยะได้แตะไปที่คอของเขา,เขาได้สัมผัสไปที่เลือดบนคอของเขา

 

“ ฉันได้บาดเจ็บงั้นหรอ!”

 

ทันใดนั้นโมยะก็ได้กลายเป็นโกรธจัดในทันที

 

“ดี,ดีจริงๆ!”

 

“ แข็งแกร่ง,แข็งแกร่งจริงๆ!”

 

ในเวลาเดียวกันโรแกนก็ได้หันกลับมาพร้อมกับโมยะที่ได้หยิบดาบของเขาไว้ที่มือซ้ายและดวงตาของเขาก็ดูจริงจังมาก

 

“ ยังไม่จบอีกงั้นหรอ?”

 

พวกเขายืนหันหน้าเข้าหากันในขณะนี้ฝนกำลังหลั่งไหลลงมา,แต่พวกเขาก็ยังไม่ได้ทำอะไร

 

“ หืมม!”

 

ในตอนนั้นโมยะนั้นได้ยินเสียงการเคลื่อนไหวของโรแกนเขาจึงได้ใช้“กายาเหล็ก(เทคไค)” ออกมาแต่มันก็ยังไม่สามารถเปลี่ยนแปลงอะไรได้แม้ว่าเขาจะใช้กายาเหล็กออกมาในตอนสุดท้ายก็ตาม

 

คอนั้นยังคงเป็นส่วนที่บอบบางที่สุดของร่างกาย เขายังคงได้รับบาดเจ็บและยังเป็นอาการบาดเจ็บที่สาหัสอีกด้วย!

 

เขานั้นยังคงรู้สึกถึงอาการเจ็บปวดทุกครั้งที่เขาหายใจ

 

อย่างไรก็ตามเขายังไม่ยอมแพ้ในการต่อสู้ครั้งนี้

 

เขายังคงยืนอยู่ตราบใดที่เขายังยืนอยู่,เขานั้นก็ยังไม่แพ้!

 

“โรแกน!” โมยะได้ร้องคำรามออกมาเสียงดังเขาได้ตวัดดาบทั้งสองของเขาออกมาอีกครั้ง