S.P.P บทที่ 92: การระลึกถึง!

 

ประตูได้เปิดออกพร้อมกับร่างของหญิงสาวคนหนึ่งที่ค่อยๆเดินออกมา

 

เมื่อเธอเห็นเจสันที่ถูกแช่แข็งและเจ้านายตัวน้อยที่กำลังหวาดกลัว,แต่เธอนั้นไม่ปรากฏความกลัวและหรือความประหลาดใจอยู่บนใบหน้าของเธอเลยแม้แต่น้อย

 

“ ตอนนี้คุณได้เจอฉันแล้ว!”

 

รูจได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา,ในขณะที่เธอมองไปที่คุซัน

 

“ ฉันจะไปกับคุณ,แต่คุณต้องไม่ทำอะไรพวกเขา!”

 

เสียงของเธอเบามากและมันทำให้ดวงตาของคุซันหดแคบลง

 

หลังจากตรวจดูรูจอย่างรอบคอบ,คุซันก็ได้พยักหน้าออกมาเล็กน้อย ผู้หญิงคนนี้ไม่ตกใจเลยแม้แต่ในตอนที่เธอกำลังตกอยู่ในอันตราย,สิ่งแรกที่เธอคิดถึงไม่ใช่ตัวเธอแต่เป็นคนที่ปกป้องเธอ

 

“ หญิงสาวตั้งครรภ์ที่กำลังหลบหนีจากการเฝ้าระวังของกองทัพเรือ,คุณน่าสงสัยมากรู้ตัวไหม!”

 

คุซันได้ยิ้มออกมาแล้วเดินไปที่รูจ

 

เขาไม่ได้แสดงท่าทีที่ดุร้ายออกมา,แต่พลังอันทรงพลังของเขานั้นมัยเป็นสิ่งที่มองไม่เห็น

 

หลังจากเดินไปได้สามก้าว,คุซันก็ได้หยุดเดินลงอย่างกระทันหันพร้อมกับใบหน้าของเขาที่ดูจริงจังมาก

 

เขาได้จ้องมองไปที่ท้องฟ้า

 

“ชี่! ชี่! ชี่!”

 

เปลวเพลิงที่ลุกโชติช่วงได้พุ่งลงมาจากฟากฟ้าและตรงลงมาหาเขา

 

ดวงตาของเขาได้หดลง,เมื่อเขาเห็นเปลวเพลิงนั้นคุซันก็รีบกระโดดถอยหลังกลับไปในทันที

 

คุซํนได้กระโดดถอยหลังไปยืนอยู่บนขอบของเรือ

 

เปลวเพลิงนั้นได้พุ่งลงมาบนดาดฟ้าเรือ,มันได้หมุนวนอย่างรวดเร็วและพุ่งไปที่คุซันอีกครั้ง

 

การแสดงออกของคุซันนั้นเริ่มจริงจัง แทนที่จะเลือกกลายสภาพร่างกายของตัวเองคุซันกลับเลือกที่จะหลีกเลี่ยงมัน

 

ในตอนนี้คุซันที่ยืนอยู่บนขอบของเรือนั้นได้เงยหน้าขึ้นมองไปที่ร่างที่กำลังลอยอยู่บนอากาศ

 

“นายเป็นใคร?”

 

คุซันได้ถามออกมาด้วยความสงสัยพร้อมกับเงยหน้าขึ้นไปมองร่างประหลาดที่ถือดาบยาวอยู่บนมือ

 

ร่างเล็กนั้นยืนอยู่นนอากาศอย่างเงียบๆพร้อมกับมองลงมาที่คุซัน

 

สิ่งที่ทำให้หัวใจของคุซันต้องตกตะลึงนั้นก็คือชายคนนี้นั้นสามารถยืนอยู่บนอากาศได้อย่างอิสระ

 

“ออกไปจากที่นี่ซะ!”

 

“ ไม่อย่างนั้นฉันก็ไม่รังเกียจหรอกนะที่จะเผานาย!”

 

เสียงที่เฉยชาได้ดังออกมา,ชายคนนั้นได้มองไปที่อีกฟากหนึ่งหลังจากที่เห็นร่างของเจสันที่ถูกแช่แข็ง,ดวงตาของเขาก็หรี่ลงเล็กน้อย

 

ในตอนนั้นเองเสียงน้ำแข็งแตกก็ได้ดังขึ้นมา

 

ดวงตาของคุซันนั้นสั่นไหวและเขาก็ได้หันไปมอง

 

บนดาดฟ้าเรือ,เจสันที่ถูกแช่แข็งเป็นประติมากรรมน้ำแข็งนั้นได้พังทลายลงมาเป็นที่เรียบร้อยแล้ว

 

“ โฮ้,หนาว! หนาว! หนาว!”

 

เจสันได้ตะโกนออกมาพร้อมกับร่างกายของเขาที่กำลังสั่น

 

จากนั้นเขาก็จ้องไปที่คุซัน

 

“ เฮ้,ทหารเรือการต่อสู้ของเรายังไม่จบ!”

 

“ ครั้งนี้ฉันจะไม่ปราณีนายอีกแล้ว!”

 

เสียงของเจสันยังคงสั่นอยู่,ความเย็นนั้นเกือบจะทำให้เขาป่วย

 

คุซันตกตะลึงมาก,เขาได้มองไปที่เจสันและชายแปลกหน้าบนอากาศ

 

“ อ้าวกัปตัน! คุณกลับมาแล้วงั้นหรอ!”

 

ในขณะนั้นเองเจสันก็ได้หัวเราะออกมา

 

“ฮืม!”

 

ชายคนนั้นที่ยืนอยู่บนอากาศได้พยักหน้า,พริบตาเดียวร่างกายของเขาก็ได้พุ่งเข้าหาเจสัน

 

ในตอนนี้ทั้งสองได้ยืนอยู่ข้างกันและมองไปที่คุซัน

 

“โอ้! เขาเรียกนายว่ากัปตัน,นายคงเป็นโรแกนงั้นสินะ!?”

 

ในที่สุดคุซันก็ได้รับรู้ถึงตัวตนของเขา

 

เขาไม่ใช่คนโง่,เขามักจะขี้เกียจเกินกว่าที่จะใช้ความคิดของเขา,แต่ในเวลานี้เขานั้นไม่เข้าใจในสิ่งที่เขาเห็น

 

“ ฉันได้ยินมาว่าพลเรือเอกคิซารุกำลังไล่ตามจับนายอยู่นิ!”

 

ดวงตาของคุซันได้หดลงและถามออกไปอย่างสงสัย

 

“คิซารุงั้นหรอ! บางทีนายควรจะไปหาเขานะ!”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมา

 

คุซันได้จ้องไปที่โรแกนด้วยความช็อค,การที่คิซารุไปไล่ตามจับโรแกนด้วยความแข็งแกร่งของเขานั้นโรแกนไม่ควรที่จะหนีจากเขาได้สิ

 

เว้นแต่ว่า!

 

เว้นแต่ว่าเด็กนี้จะแข็งแกร่งกว่าคิซารุ!

 

อย่างไรก็ตามมันจะเป็นไปได้ยังไง?

 

“ ฉันจะให้เวลานายสามวินาที,นายต้องตัดสินใจว่านายจะออกจากไปเรือลำนี้หรืออยู่ต่อแล้วมีชะตากรรมแบบเดียวกันกับคิซารุ!”

 

คำพูดของโรแกนนั้นเต็มไปด้วยความดุร้าย

 

ประกายไฟได้ลุกไหม้ขึ้นมาจากคมดาบของดาบฟันวิญญาณและมันก็ได้ส่งเสียง “ชิ่ววว”

 

คุซันได้มองไปที่ชายทั้งสองตรงหน้าเขาอย่างระมัดระวัง,เขาลังเลอยู่เล็กน้อยแล้วก็ได้แสดงท่าทีผ่อนคลายออกมา

 

“ นายตัวใหญ่นายชื่ออะไร?!”

 

เขาได้ถามชื่อของเจสันออกไป

 

ฉันกลัวว่าจะมีคนไม่มากนักในโลกใบนี้ที่สามารถยืนหยัดต่อหน้าความแข็งแกร่งของเขาได้และสามารถหลุดพ้นจากน้ำแข็งของเขาไปได้

 

“ชื่อของฉันคือ เจสัน สเตธัม!”

 

เจสันได้ตะโกนออกมาเสียงดัง

 

เจสันนั้นเป็นคนที่ตรงไปตรงมาซื่อสัตย์,เขาทำตามหน้าที่ของอย่างซื่อตรงเช่นเดียวกับวิธีการโจมตีของเขาที่เรียบง่ายและกดขี่

 

“ นายแข็งแกร่งมาก!”

 

คุซันได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับกระโดดลงไปที่ท้องทะเล

 

จริงๆแล้วเขาเลือกที่จะจากไป

 

สองต่อหนึ่งกับทั้งสองคนนี้นั้นความสามารถในการกลายสภาพของเขานั้นอาจจะถูกจัดการด้วยพลังที่ไม่รู้จักของสองเอาก็ได้,แต่คิซารุนั้นมั่นใจว่าโรแกนนั้นไม่ได้อ่อนแอไปกว่าเขา คุซันนั้นเป็นคนที่มักจะหลีกเลี่ยงความยากลำบากเขาเลยเลือกที่จะจากไป

 

สิ่งนี้มันสอดคล้องกับตัวตนของเขา,แต่ก็ถือว่าเป็นการเลือกที่ฉลาดไม่เบา

 

ยิ่งไปกว่านั้นคุซันยังได้รับภารกิจมาจากตาแก่ที่ดื้อรั้นคนหนึ่งมาอีกด้วย

 

“ การ์ปเซนเซบางทีคุณน่าจะสามารถวางใจได้แล้ว”

 

คุซันเดินอยู่บนท้องทะเลทีละก้าวพร้อมกับพึมพำออกมา

 

เมื่อมองไปที่คุซันที่อยู่ห่างไกลออกไป,โรแกนได้เหล่ไปมองเขาแล้วหันหลังกลับมา

 

“ เจสันออกเดินทางออกไปจากที่นี่ได้แล้ว!”

 

เจสันได้ถูร่างกายที่กำลังสั่นของเขาไปมา,แต่หลังจากได้ยินคำพูดของโรแกนเขาก็ได้ตะโกนเสียงดังออกมาในทันที

 

“โอเค,กัปตัน!”

 

รูทดราก้อนได้เริ่มแล่นไปบนท้องทะเลอีกครั้ง

 

บนดาดฟ้าเรือ,โรแกนได้เดินไปหาหญิงสาวผู้ที่มีใบหน้าอ่อนโยน

 

“พี่สะใภ้!”

 

โรแกนได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบาพร้อมกับรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

 

“ เธอคงเป็นโรแกนงั้นสินะ?”

 

รูจได้ถามออกไปด้วยรอยยิ้มที่สวยงาม

 

“ใช่,นั่นฉันเองล่ะ!” โรแกนได้พยักหน้า

 

“ เหมือนกับที่โรเจอร์ได้พูดเอาไว้เลย,เธอจะต้องจำเขาได้ในทันทีที่เห็น” รูจได้ยิ้มออกมา“ เธอดูเหมือนเขามากจริงๆ”

 

“ แต่ฉันหล่อกว่าเขาเยอะ”

 

โรแกนได้ยิ้มออกมาอีกครั้ง

 

“พวกเธอสองพี่น้องคงจะสนิทกันมากจริงๆ”

 

รูจได้ส่ายหัวออกมาอย่างช่วยไม่ได้

 

“ เขาสบายดีไหม?”

 

ทันใดนั้น,โรแกนก็ได้มองไปที่ท้องของรูจ,ในนั้นมันมีอีกชีวิตที่เธอหวงแหนและดูแลมันอย่างดีอยู่

 

“ ดีมากเลยล่ะ,ฉันรู้สึกได้ว่าเขากำลังเตะท้องฉันอยู่!” รูจได้ยิ้มออกมาและสัมผัสไปที่ท้องของเธอ,จากนั้นเธอก็ได้มองไปที่โรแกนและพูดออกมาว่า “ ขอบคุณนะโรแกน!”

 

“ เธอช่วยพวกเรามากมายและทำให้พวกเราปลอดภัย,ขอบคุณจริงๆ!”

 

ในตอนนี้ดวงตาของโรแกนนั้นดูซับซ้อน,เขาได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบาว่า

 

“ มันเป็นความประสงค์ของพระเจ้าที่ได้ช่วยเหลือคุณ!”

 

ดาบของเขานั้นยังคงมีเปลวเพลิงลุกไหม้อยู่,และโรแกนก็ได้มองไปที่ท้องของรูจอีกครั้ง

 

“เขาชื่ออะไรงั้นหรอ?”

 

“เอส!”

 

รูจได้มองลงไปที่ท้องของเธอและพูดออกมา

 

“ มันเป็นประสงค์ของพระเจ้า!”

 

เมื่อมองไปที่ท้องทะเลอันกว้างใหญ่โรแกนก็ได้พึมพำออกมา

 

“ พบเจอนายในเปลวเพลิง,แล้วมอบความหวังให้กับนาย!”

 

“ สิ่งนี้มันทำให้นายสบายใจขึ้นไหม?”

 

โรแกนได้เดินอย่างช้าๆไปตรงกลางเรือ,และเสียบดาบของเขาลง

 

จากนั้นเขาก็ได้นำขวดสาเกขนาดใหญ่ออกมาแล้วกระแทกมันลงไปบนพื้น

 

“พัฟ!”

 

เปลวเพลิงได้ลุกไหม้มากยิ่งขึ้นออกมาจากดาบของเขา,แต่มันไม่ได้เผาดาดฟ้าเรือแต่อย่างใด

 

“หลับให้สบาย!”

 

“พี่ชาย!”

 

แก้วไวน์ได้หล่นลงมาจากบนดาดฟ้าเรือและตกลงไปในท้องทะเล ใช้เปลวเพลิงเป็นเครื่องสังเวยและนำแก้วไวน์เป็นรากฐาน!

 

โรแกนนั้นกำลังระลึกถึงพี่ชายของเขา!

 

โดยไม่รู้ตัวโรแกนได้มีน้ำตาไหลออกมาอยู่บนใบหน้าของเขา,แต่ถึงยังงั้นเขาก็ยังคงยิ้มอยู่