S.P.P บทที่ 104: ใบประกาศจับ!!

 

ร่างนี้นั้นอยู่ใกล้กับทางเข้าของตรอกแห่งหนึ่ง,เขาแต่งตัวแตกต่างจากทหารเรืออย่างสิ้นเชิงเขาสวมสูทสีดำพร้อมกับหมวกสีดำ,ดวงตาภายใต้แว่นกันแดดนั้นเต็มไปด้วยความไม่แยแสและไร้เมตตา,เขาได้ปลดปล่อยบรรยากาศที่เย็นชาและแข็งแกร่งออกมา

 

“เข้าใจแล้ว!”

 

เขาได้พูดออกมาอย่างเย็นชาแล้วเขาก็วางสายลง,จากนั้นร่างของเขาก็เริ่มบิดเบี้ยวและหายไป

 

เขาได้ปรากฏตัวอีกครั้งบนต้นไม้ที่อยู่ห่างออกไปหลายสิบเมตร,เขายืนอยู่บนต้นไม้พร้อมกับชุดสูทสีดำของเขาเขาได้มองมาที่กลุ่มของโรแกนจากระยะไกลและติดตามเขาไปเหมือนเงา

 

ดวงตาของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา,เขาได้มุ่งความสนใจไปที่เจ้านายตัวน้อยมากยิ่งขึ้น แต่โรแกนและเจสันไม่ได้ใส่ใจอะไรรอบข้างพวกเขาก็ยังคงเดินต่อไป

 

ทุกครั้งที่เขามองมาที่เจ้านายตัวน้อยมันจะมีความกลัวและความเคารพอยู่ในแววตาของเขา มันเหมือนกับว่าเขากำลังเผชิญหน้ากับขุนนางหรือคนที่อยู่สูงกว่า

 

สำหรับคนที่ติดตามพวกเขามานั้นโรแกนและคนอื่นๆนั้นไม่ได้สังเกตเห็นอะไรเกี่ยวกับเขาเลยพวกเขานั้นกำลังไต่ขึ้นไปบนภูเขาอย่างระมัดระวังพร้อมกับมองดูการเคลื่อนไหวในป่าโดยรอบ

 

หลังจากขึ้นไปบนภูเขาได้เพียงไม่กี่เมตรพวกเขาก็สังเกตเห็นสัตว์ร้ายมากมาย สำหรับคนธรรมดานั้นมันอันตรายมากที่จะเดินทางขึ้นไปที่นั่น อย่างไรก็ตามในขณะที่พวกเขาได้เดินผ่านไปนั้น,พวกมันก็ได้จ้องมองที่พวกเขาและถอยกลับไปอย่างเงียบๆ,ทั้งสองต่างก็เงียบและไม่ได้โจมตีกันแต่อย่างใดบางทีทั้งสองอาจจะรู้สึกลำบากใจอยู่เหมือนๆกัน

 

“ เป็นเรื่องดีที่สัตว์ร้ายเหล่านี้ไม่ได้มายุ่งกับเรา”

 

เจสันได้ยิ้มออกมา

 

“ บางทีพวกมันอาจรู้สึกว่านายตัวใหญ่เกินไปและคงไม่อยากสู้กับนาย!”

 

โรแกนได้กล่าวตอบ

 

เจสันพูดไม่ออกคำพูดกัปตันนั้นมันทำให้เขาหงุดหงิดเล็กน้อย,อะไรคือความสัมพันธ์ระหว่างการที่เขาตัวใหญ่และไม่อยากสู้มันคืออะไร?

 

ทุกคนได้ปีนขึ้นไปบนภูเขาอย่างต่อเนื่อง,หลังเดินมาได้ครึ่งทางนั้นเสียงกรีดร้องของนกที่น่าตกใจก็ได้ดังขึ้นมาและพวกเขาก็ได้เงยหน้าขึ้นไปมอง

 

“ว้ากกกก!”

 

มันเป็นเสียงร้องที่แหลมมาก

 

โรแกนที่กำลังยืนอยู่บนเนินนั้นเขาสามารถรู้สึกได้อย่างชัดเจนว่าเสียงนี้นั้นดังมาจากด้านบนของภูเขาและเสียงนี้นั้นมันถึงกับทำให้พวกเขาต้องปิดหู

 

“ ช่างเป็นเสียงที่แหลมจริงๆ!”

 

เจสันได้พูดออกมาด้วยสีหน้าเจ็บปวดบนใบหน้าของเขา

 

โรแกนได้กระพริบตาแล้วมองขึ้นไปที่ยอดเขาซึ่งปกคลุมไปด้วยป่า,ในตอนนี้ดวงตาของเขาก็ได้ปรากฏความเคร่งเครียดขึ้นมาเล็กน้อย

 

ไม่มีสิ่งมีชีวิตใดในนั้นที่มีเสียงกรีดร้องที่แหลมแบบนี้,และพวกเขาก็ยัคงได้ยินเสียงกรีดร้องของมันดังก้องอยู่

 

เสียงนี้ดังมากจนเขาสามารถคาดเดาได้ว่านกที่ส่งเสียงกรีดร้องนี้มีขนาดประมาณไหน

 

“ เอาล่ะ,เดินต่อกันได้แล้ว!”

 

โรแกนได้ตะโกนออกมาและพวกเขาก็ได้จับมือกันและเคลื่อนไหวต่อไปข้างหน้า

 

ด้านหลังของพวกเขาห่างออกไปประมาณ 50 เมตรบนยอดไม้มีชายชุดดำกำลังมองไปที่ยอดเขาและกระพริบตาของเขา,อย่างไรก็ตามเขาไม่ได้พูดอะไรออกมาเลยร่างของเขานั้นทำเพียงติดตามโรแกนและคนอื่นๆไปอย่างระมัดระวัง

 

ในขณะที่โรแกนและทีมของเขาได้ปีนภูเขาอยู่นั้น,ใบประกาศจับของโรแกนก็ได้แพร่กระจายไปทั่วโลกและมันทำให้เกิดความวุ่นวายมากมาย

 

โลคทาวน์

 

“ จิ๊งซ์! (เด็กโลลิตอนแรกๆอ่ะครับ),ช้าลงหน่อยเธอวิ่งเร็วเกินไปแล้วฉันไม่ตามเธอไม่ทัน”

 

ชายหนุ่มอายุ 16 ปีได้วิ่งอยู่บนถนนพร้อมกับหอบออกมา

 

“ ไอซาวะนายช้าเกินไปแล้ว,นายจะออกทะเลแล้วไปเจอโรแกนด้วยร่างกายแบบนี้หรอไง?ตามมาเร็วเข้า,เจ้าตัวขี้เกียจ!”

 

เธอได้พูดออกมาอย่างไม่พอใจ

 

ไอซาวะรู้สึกจนปัญญา “ เธอเร็วกว่าฉันนี่!”

 

ถึงแม้ว่าร่างกายของเขาจะไม่ได้แข็งแกร่งที่สุดในโลคทาวน์,แต่เมื่อเทียบกับโจรสลัดคนอื่นๆก็อาจกล่าวได้ว่าเขานั้นดีกว่าพวกเขาเล็กน้อย

 

เนื่องจากความล่าช้าของไอซาวะทำให้จิ๊งซ์ต้องหยุดและรอเขา

 

แต่ในขณะนั้นเองดวงตาของเธอก็ได้เปล่งประกายขึ้นมาและมองขึ้นไปบนฟ้า

 

“ นั่นมันใบประกาศจับนี่!”

 

ใครบางคนในโลคทาวน์ได้พูดออกมาเสียงดัง

 

จิ๊งซ์ได้เหลือบมองไปที่ใบประกาศจับที่ตกลงมาบนพื้น

 

ใบหน้าที่ดูสงบของเธอต้องแข็งค้างไปทันทีเมื่อเธอเห็นภาพและตัวตนบนประกาศขัยอย่างชัดเจน

 

ทันใดนั้นเธอก็ได้ตะโกนออกมาด้วยความไม่เชื่อ

 

“ นี่มันโรแกนนี่!!”

 

เสียงแหลมของเธอทำให้ไอซาวะรู้สึกกลัวและเขาก็ได้ปิดหูในทันที

 

“อะไรนะ?,ไหนๆ?,โรแกนอยู่ไหน?”

 

“ เขาอยู่ตรงนี่ไง!”

 

เธอได้ชี้ลงไปที่ใบประกาศบนพื้น

 

ไอซาวะตกตะลึงและมองลงไปที่พื้น

 

“ โรแกน,ค่าหัว 150 ล้านเบรี่,จับเป็นหรือจับตาย!,หมายเหตุ:ชายคนนี้อันตรายเป็นอย่างยิ่ง!!”

 

มันเป็นรูปโรแกนที่กำลังยิ้มอยู่และมันก็อยู่ตรงกลางของใบประกาศจับ,ในภาพนั้นเขาดูเต็มไปด้วยพลังงาน,ดวงตาของเขาก็ดูลึกลับและมันก็ได้เผยให้เห็นถึงแรงกระตุ้นที่ผิดปกติบางอย่าง

 

“ นี่มันโรแกนจริงๆด้วย!”

 

ไอซาวะรู้สึกประหลาดใจ

 

“ แน่นอน,แต่ดูเหมือนว่าเขาจะเปลี่ยนไป!” จิ๊งซ์ได้พูดออกมาอย่างสงสัย

 

“ นั่นไม่ใช่ประเด็น,ดูนี่สิ!”

 

ไอซาวะได้ชี้ไปตัวเลขจำนวนมากที่อยู่ด้านล่างและเขาก็ดูจริงจังมาก

 

“ ก่อนหน้านี้เขายังไม่มีค่าหัวเลย?,ไปทำเรื่องใหญ่อะไรมารึป่าวนะ?,แต่มันก็พิสูจน์ได้ว่าเขายังมีชีวิตอยู่แค่นั่นมันก็ดีเกินพอแล้ว!!” จิ๊งซ์ได้พูดออกมาอย่างมีความสุขและแก้มของเธอก็ได้เปลี่ยนไปเป็นสีแดง “ ดูเหมือนว่าเขาจะยังหล่อเหมือนเดิน,ฉันคิดถึงเขาจริงๆฉันอยากออกทะเลซะแล้วสิ!”

 

ไอซาวะได้เอามือมาปิดหน้าผากของเขา,ในตอนนี้บนใบหน้าของเขาได้มีเส้นเลือดสีดำปรากฏขึ้นมา

 

“ อย่างไรก็ตาม,การที่กองทัพเรือตั้งค่าหัวเขานั่นหมายความว่าเขาเองก็ไม่เหมือนใครจริงๆ!”

 

เมื่อมองไปที่ใบประกาศจับไอซาวะนั้นดูจริงจังมาก

 

แม้ว่าเขาจะเป็นน้องชายของโรเจอร์,แต่ไอซาวะก็มีสัญชาตญาณว่าที่กองทัพเรือทำแบบนี้นั้นมันไม่ใช่เพียงเพราะตัวตนของเขาอย่างแน่นอน

 

“ เขาเปลี่ยนไปมากจริงๆ!”

 

เมื่อมองไปที่ใบประกาศจับใบหน้าของไอซาวะนั้นยังคงไม่เปลี่ยนแปลงแต่อย่างใด แต่แรงกระตุ้นของเขานั้นมันต่างออกไปโดยสิ้นเชิง “โรแกน” เขาได้พูดออกมาอย่างแผ่วเบา

 

ในอีกด้านหนึ่งบนชายฝั่งของเกาะนิรนามแห่งหนึ่ง

 

“ บาร์กี้มากับฉันแล้วมาสร้างกลุ่มโจรสลัดและสร้างชื่อไปด้วยกันกับฉันดีกว่าน่า!”

 

ชายหนุ่มผมสีแดงที่มีดาบแนบอยู่ที่เอวของเขา,เขาได้เอื้อมมือไปที่ชายจมูกแดงด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา

 

“ ไปให้พ้นแชงค์,ใครเขาอยากจะรวมกลุ่มกับแกกัน? ฉันอยากเป็นกัปตันและเดินไปตามทางของฉันเอง!”

 

บาร์กี้ได้ปฏิเสธคำเชิญของแชงค์โดยไม่ลังเล

 

ในขณะนั้นเองก็ได้มีใบประกาศจับของใครบางคนตกลงมาจากท้องฟ้าบนหัวของชายทั้งสอง

 

“ โรแกน,ค่าหัว 150 ล้าน!”

 

แชงค์ได้มองมันและในเวลาไม่กี่วินาที,ใบหน้าของเขาก็ได้แสดงความประหลาดใจออกมา

 

“ นี่มันน้องชายของกัปตันนี่,ยอดไปเลย! เขาคงจะแข็งแกร่งมากถึงได้มีค่าหัวตั้ง 150 ล้านเบรี!”

 

“ ไอเจ้าโง่แชงค์พวกกองทัพเรือมันต้องให้ความสำคัญกับเขาอยู่แล้วเพราะเขาเป็นถึงน้องชายของโรเจอร์,มันไม่ใช่เพราะเขาแข็งแกร่ง”

 

บาร์กี้ได้ตะโกนออกมา

 

“ แต่นะบาร์กี้นายก็ได้เห็นการต่อสู้ครั้งแรกของเขาใช่ไหม?”

 

“ ชายคนนี้,เขาแข็งแกร่งจริงๆ!”

 

แชงค์ได้กล่าวชื่นชมออกมา

 

“ ไม่,ฉันไม่อยากจะคุยกับแกแล้ว!”

 

บาร์กี้ได้หันหลังแล้วเดินจากไป

 

แชงค์ได้ยืนอยู่ตรงนั่นพร้อมกับถือใบประกาศจับของโรแกนเอาไว้ในมือพร้อมกับดวงตาของเขาที่ได้เปล่งประกายขึ้นมา

 

“ วิเศษไปเลยนะที่มีค่าหัวตั้ง 150 ล้าน,เอาล่ะหลังจากออกที่ฉันทะเล,ฉันก็จะทำให้ดีที่สุด!”

 

ในใจเขานั้นมีความรู้สึกว่าชายคนนี้นั้นจะเป็นเหมือนกับกัปตันของเขา,เขาเป็นคนมหัศจรรย์