S.P.P บทที่ 108: ควบคุม!!

 

เจสันที่เห็นความมั่นใจของโรแกนนั้นมันทำให้เขาตกตะลึง,และในทันใดนั้นเองโรแกนก็ได้ก้าวออกไปข้างหน้า

 

เพียงไม่กี่ก้าว,โรแกนก็ได้มาถึงตรงหน้านกยักษ์ 100 เมตร

 

การได้มาเห็นนกยักษ์นี้ในระยะใกล้มันทำให้พวกเขามีความรู้สึกที่แตกต่างออกไป,มองจากพื้นดินโรแกนเห็นกรงเล็บแหลมนั้นอย่างชัดเจน

 

นกนี้มีกรงเล็บที่ยาวและคมมาก,โรแกนไม่สงสัยเลยว่าถ้าเขาโดนกรงเล็บของมันเขาละก็ร่างกายเขาต้องเป็นรูแน่

 

“น่าอัศจรรย์จริงๆ”

 

ไม่มีคำใดสามารถอธิบายความรู้สึกของโรแกนในตอนนี้ได้,เขาได้ยืนอยู่ข้างใต้ของนกยักษ์เมื่อเทียบกับมันเขานั้นเป็นเพียงแค่จุดดำเล็กๆ

 

เนื่องจากต้นไม้ทีโตเรียจึงมองไม่เห็นร่างของโรแกน,ในตอนนี้มันกำลังมองไปที่ท้องฟ้าและกระพือปีก,ทีโตเรียอีกตัวได้มองไปที่ท้องฟ้าด้วยสายตาที่แหลมคมและสงบนิ่งราวกับพ่อกำลังเฝ้าดูลูก

 

เจสันและคนอื่นๆนั้นรู้สึกโล่งใจเมื่อทีโตเรียไม่ได้สังเกตเห็นโรแกน

 

โรแกนนั้นแข็งแกร่วนอกจากนี้เขายังมีพลังลึกลับอยู่ในตัวเขาอีกด้วย,แต่พลังของนกยักษ์นี้มันก็ยังมากเกินไปอยู่ดี,เจสันรู้ว่าโรแกนนั้นซ่อนพลังบางอย่างจากพวกเขาแต่กับสิ่งมีชีวิตที่แข็งแกร่งขนาดนี้เขากลัวว่าพลังนั้นอาจจะยังไม่พอ

 

ในสถานะแบบนี้,ไม่มีใครรู่ว่าโรแกนจะสามารถเป็นคู่ต่อสู้ของทีโตเรียได้หรือไม่,มันยังคงเป็นสิ่งที่ต้องรอดูต่อไป

 

ในตอนนี้โรแกนได้ยืนอยู่ใต้กรงเล็บของทีโตเรียพร้อมกับดวงตาของเขาที่ได้ปิดขึ้นมาเล็กน้อย

 

“ นายคือราชาแห่งวิหค,นายมีดวงตาที่สามารถควบคุมนกได้ทั้งโลก,นายสามารถควบคุมนกได้ด้วยการมองพวกมันแถมนายยังสามารถรับข้อมูลที่นายอยากจะรู้ได้จากพวกมันทั้งหมด”

 

ระบบได้ให้คำอธิบายง่ายๆเกี่ยวกับความสามารถของนกฟีนิกซ์เพลิงขาวในการควบคุมเหล่าหมู่มวลวิหค

 

โรแกนนั้นรู้ว่าเขาต้องเรียกใช้ความสามารถของนกฟินิกซ์เพลิงขาวในเวลานี้

 

ความสามารถนี้มันยอดเยี่ยมมากและเขาก็เชี่ยวชาญมันอยู่แล้ว,และไม่จำเป็นต้องใช้เนตรวงแหวน

 

มันถือเป็นเรื่องง่ายๆสำหรับนกฟินิกซ์เพลิงขาว,โรแกนนั้นได้คิดเกี่ยวกับมันมาแล้วแต่มันยังไม่พร้อมในตอนนี้,เขาเข้าใจทักษะของนกฟีนิกซ์เพลิงขาวอย่างแน่นอนแต่ไม่ใช่ 100% ดังนั้นบางทีเขาอาจจะไม่สามารถบรรลุในสิ่งที่เขาต้องการ,ความสามารถดังกล่าวนั้นมันต้องใช้พลังเป็นจำนวนมาก

 

หลังจากคิดเกี่ยวกับมันแล้ว,โรแกนก็ได้ยิ้มเยาะออกมาแล้วเดินไปหยิบใบไม้ขึ้นมา

 

เขาได้เช็ดใบไม้สีเขียวแล้วนำมาวางไว้บนปากของเขา

 

“เขากำลังทำอะไรน่ะ?”

 

เจสันสงสัยเกี่ยวกับการกระทำของโรแกนมาก

 

“ ไม่รู้สิ,รอดูต่อไปเถอะ!”

 

รูจได้ส่ายหัวของเธอ

 

พวกเขาเห็นโรแกนหายใจออกมาอย่างรุนแรงไปที่ใบไม้บนปากของเขา

 

ทันใดนั้นเสียงที่คมชัดก็ได้ปรากฏขึ้นมา

 

โรแกนได้บีบใบไม้และเริ่มผิวปาก

 

“วิ้งงงง!”

 

เสียงที่คมชัดนั้นเริ่มดังขึ้นและดังขึ้นเรื่อยๆ

 

ทีโตเรียได้สร้างสายลมกระโชกแรงขึ้นมาจากปีกของมันพร้อมกับดวงตาที่แหลมคมของมันที่ได้กวาดหาที่มาของเสียงนั้น,ดวงตาของมันเต็มไปด้วยความสงสัย

 

หลังจากผ่านไปครู่หนึ่ง,มันก็ได้เห็นจุดสีดำที่ชัดเจนที่อยู่ใต้กรงเล็บของมันและหลังจากมองดูอย่างระมัดระวังมันก็ได้รู้ว่าจุดดำนั้นคือมนุษย์

 

“!”

 

ทันใดนั้นทีโตเรียก็ได้ถลาลงมา,เพียงพริบตาร่างมหึมาของมันนั้นก็ได้พุ่งลงมาจากบนหัวของโรแกน

 

ร่างมหึมานั้นได้สร้างแรงกดดันอันมหาศาลแก่โรแกนในทันที

 

เจสันและคนอื่นๆที่ถูกซ่อนอยู่ในป่านั้นยิ่งกังวลมากขึ้น

 

ไม่มีการเปลี่ยนแปลงใดๆในการแสดงออกของโรแกนเลยในตอนที่มันมาปรากฏอยู่ตรงหน้าของเขา,เขายังคงถือใบไม้และผิวปากต่อไปเขาไม่ได้คิดที่จะต่อสู้เลยแม้แต่น้อย

 

“!”

 

ทีโตเรียได้หยุดนิ่งมันดูสงบมาก,อย่างไรก็ตามกรงเล็บของมันนั้นกำลังสั่นสะเทือนราวกับว่ามันพร้อมที่จะโจมตีเขาได้ตลอดเวลา

 

นกยักษ์นี้นั้นมักจะจู่โจมด้วยความดุร้ายด้วยรูปร่างของมันที่ขนาดถึง 100 เมตร,มันชัดแล้วเจนว่าทำไมพวกเขาถึงเรียกมันว่าเป็นพระเจ้า!

 

หากทีโตเรียจับเขาเขาอาจจะตายภายใต้กรงเล็บของมันและไม่สามารถต่อต้านอะไรมันได้เลย

 

ใบไม้ยังคงสั่นอยู่และเสียงที่คมชัดนั้นก็ได้ดังออกมาเรื่อยๆ,โรแกนได้จ้องไปที่ทีโตเรียที่กำลังเคลื่อนไหวร่างกายของมัน

 

“!”

 

ทีโตเรียได้ร้องออกมาอีกครั้งแต่คราวนี้เสียงของมันไม่ได้ดังเหมือนในคราวแรก

 

“จิ้สส!”

 

โรแกนได้ผิวใบไม้ออกมาทำเสียงราวกับว่าเขากำลังตอบสนองต่อเสียงร้องของมัน

 

โรแกนและนกยักษ์นั้นกำลังส่งเสียงร้องออกมาในเวลาเดียวกันราวกับว่าพวกเขากำลังพูดคุยกันอยู่,ความเป็นปรปักษ์ของมันเริ่มหายไปทีละน้อย

 

ในตอนนี้เจสันและคนอื่นๆที่ซ่อนตัวอยู่ในป่านั้นต่างก็รู้สึกรู้สึกประหลาดใจ

 

“ เขาพูดกับนกได้ด้วยงั้นหรอ?”

 

ห่างออกไป,ชายชุดดำยืนที่กำลังอยู่บนยอดไม้และมองดูนกยักษ์นั้นที่กำลังสื่อสารกับโรแกนอยู่มันทำให้เขารู้สึกตกใจมาก

 

ในตอนแรกเขาไม่ได้สนใจคนอื่นมากนัก,จนกระทั่งเขาเห็นว่าเกิดอะไรขึ้นกับโรแกนและนกยักษ์นั้น,มันทำให้เขาช็อค

 

มันอาจเป็นเรื่องตลกและยากที่จะเชื่อ,แต่ชายหนุ่มคนนี้ดูเหมือนว่าจะสามารถสื่อสารกับนกยักษ์นั้นได้อย่างเป็นมิตร,เพราะนกที่ดุร้ายนั้นไม่ได้โจมตีเขา

 

หลังจากการสังเกตอย่างระมัดระวังและคิดอยู่ครู่หนึ่ง,ชายชุดดำก็ได้เอาหอยทากสื่อสารของเขาออกมาอย่างเงียบๆ

 

“รายงานมา!”

 

เสียงเบาๆได้ดังขึ้นมาจากหอทากสื่อสาร

 

“ เป้าหมายของเราดูเหมือนจะค่อนข้างยุ่งยาก,ถ้าพวกเราคิดที่จะทำตามแผนเราต้องเพิ่มกำลังรบเข้าไปอีก!”

 

“โอเค!”

 

หลังจากพูดไปไม่กี่คำ,เขาก็ได้วางสายลง

 

คนลึกลับนั้นตกตะลึงมาก,เขาเฝ้ามองโรแกนอยู่ตลอดและคิดว่าจะสู้กับเขายังไงดี

 

โรแกนทำให้การตัดสินใจของเขาชัดเจนขึ้น

 

เขามีความมั่นใจมากและเขาคิดว่าเขาสามารถจัดการกับโรแกนและลูกเรือของเขาได้

 

ในป่าที่เปิดโล่ง,โรแกนนั้นกำลังเผชิญหน้ากับนกยักษ์พร้อมกับเสียงอันไพเราะที่ดังขึ้นมาซึ่งทำให้คนที่ได้ยินรู้สึกมีความสุข

 

ทันใดนั้นดวงตาของโรแกนก็ได้เปลี่ยนไป

 

ในพริบตา,มันได้เปลี่ยนจากสีดำและสีขาวไปเป็นสีแดงเลือดตามมาด้วยสีดำอีกเล็กน้อย

 

มันคือเนตรวงแหวน,ความสามารถใหม่ที่เขาได้รับมาจากระบบและอุจิวะ อิทาจิ,โรแกนนั้นสามารถเชี่ยวชาญความสามารถนี้ได้ในช่วงเวลาสั้นๆ

 

หลังจากนั้นไม่นานเขาก็ได้โยนใบไม้ทิ้งไป

 

จากนั้นเขาก็ได้มองเข้าไปที่ดวงตาของทีโตเรีย

 

“ควบคุม!”