S.P.P บทที่ 128: อย่าช่วยเขา!

 

เมื่อเห็นสีหน้าโกรธแค้นนั้น,ชายชุดดำก็ได้คุกเข่าลงบนพื้น

 

“ ผู้อาวุโสการที่คุณโกรธ..”

 

เขาตะโกนออกมาเสียงดัง

 

“ มันทำให้ผมโกรธตามไปด้วย!”

 

ชายผู้เต็มไปด้วยอำนาจได้มองไปที่ชายตรงหน้าเขาในขณะที่เขากำลังคุกเข่าอยู่,และทันใดนั้นเองเขาก็ได้ตวัดไม้เท้าของเขาไปที่หน้าของชายคนนั้น

 

“ปัง!”

 

เลือดได้ไหลออกมาจากใบหน้าของชายคนนั้นพร้อมกับบาดแผลที่อยู่บนใบหน้าของเขา อย่างไรก็ตามเขายังคงไม่ขยับไปไหน

 

“ ผู้อาวุโสอย่าโกรธไปเลย,พวกเราขอสัญญาว่าจะล้างความอัปยศนี้ให้จงได้!”

 

ชายผู้เต็มไปด้วยอำนาจได้สูดหายใจเข้าลึกๆ

 

เขายังคงรอฟังคำพูดของชายชุดดำต่อ

 

“ ผมเลนท์,สุนัขของคุณ,และผมจะทำมันให้ดีที่สุด!”

 

“ ผมเลือกที่จะเป็นสุนัขของผู้อาวุโส,ดังนั้นผมก็จะเป็นสุนัขที่ซื่อสัตย์ที่สุด!”

 

เลนท์ได้โค้งตัวลงบนพื้นและตอบออกมาอย่างสงบ

 

“ดี!”

 

ชายผู้เต็มไปด้วยอำนาจได้ยิ้มและพูดออกมาอีกครั้ง

 

“ จงไปล้างความอัปยศและนำอิลิยาสฟีล ฟอน ไอซ์เบิร์นกลับมา!”

 

“ครับ!”

 

“ และนายก็ต้องฆ่าอาชญากรพวกนั้นให้หมดเพื่อเป็นของขวัญสำหรับไอ้พวกกองทัพเรือไร้ความสามารถนั้น”

 

ชายคนนั้นได้พูดพร้อมกับโบกมือของเขา

 

“รับทราบครับ!”

 

ชายสวมชุดดำที่คุกเข่าอยู่นั้นได้ถอยหลังกลับไปสองสามก้าว

 

“ ถ้านายไม่สามารถล้างความอัปยศให้กับครอบครัวของเราได้,ฉันนี่ล่ะที่จะล้างนายออกไปเอง!”

 

“ รับทราบครับ!”

 

“ เผ่ามังกรฟ้าไม่ต้องการสุนัขที่ไร้ประโยชน์,ไปซะ!”

 

เขาได้ก้มศีรษะและจากไปอย่างรวดเร็ว

 

เมื่อเขาเงยหน้าขึ้น,มันก็ได้เผยให้เห็นใบหน้าที่น่าหวาดกลัวและเต็มไปด้วยความโหดร้ายของเขา,มันมีรอยแผลเป็นอยู่บนใบหน้าของเขา,ร่างกายของเขานั้นดูผอมไปหน่อยแต่มันกลับมีพลังที่มหาศาลซ่อนอยู่ข้างในนั้น

 

เมื่อออกมาจากที่นั้นใบหน้าของเขาก็ได้กลับมาสงบอีกครั้ง

 

ทั้งที่ถูกทำให้ขายหน้าและขู่เข็นเช่นนั้นแต่มันกลับไม่มีร่องรอยของความไม่พอใจและความขุ่นเคืองใจอยู่ในใจของเขาเลย

 

หลังจากที่เขาเลือกที่จะยอมแพ้ต่อศักดิ์ศรีและทุกสิ่งเขาก็ได้ผลักตัวเองเข้าไปสู่ด้านมืด

 

“ ในเมือ่ไม่มีศักดิ์ศรีอีกแล้ว,ทำไมไม่ทิ้งทุกอย่างไปด้วยเลยละ?”

 

เขาเลือกที่จะเป็นสุนัขของชนชั้นสูงของโลก

 

“ จับตาดูเป้าหมายและระวังตัวเอาไว้ตลอด!”

 

“หน่วยต่อสู้จะเคลื่อนไหวในอีกหนึ่งวัน,คราวนี้ฉันจะไปด้วย”

 

“ อย่าลืมว่าความปลอดภัยของเธอต้องมาเป็นอันดับหนึ่ง!”

 

ชุดคำสั่งได้ถูกถ่ายทอดออกไปอย่างรวดเร็วพร้อมกับนัยน์ตาที่เย็นชาราวกับทะเลสาบน้ำแข็ง

 

……….

 

อลาบัสต้า

 

พระอาทิตย์ขึ้น,โรแกนและลูกเรือได้ตื่นขึ้นมาในยามเช้า

 

“กิ้งง!”

 

เสียงระฆังได้ดังขึ้น,เกวียนอูฐสองคันได้มาจอดอยู่ที่หน้าโรงแรม

 

“ กัปตัน,ฉันได้สั่งอูฐทั้งสองตัวนี้มาเพื่อไปที่อลูบาน่า,การไปที่นั้นเราต้องผ่านทะเลทรายและมันยากที่จะไปโดยไม่มีอูฐ!”

 

โรแกนได้ยิ้มและกำลังจะพูดออกไปแต่ก็เจสันขัดจังหวะ

 

“ แต่อย่างไรก็ตามฉันไม่มีเงิน,คุณจ่ายให้ด้วยละ,ฮ่าฮ่า!”

 

หลังจากพูดจบเขาก็ได้กระโดดขึ้นไปบนเกวียนในทันที

 

ใบหน้าของโรแกนนั้นได้เปลี่ยนไปเป็นหมองคล้ำ,เขาไม่ต้องการนั่งกับเจสัน,หลังจากนั้นเขาก็ได้ช่วยรูจและเจ้านายตัวน้อยขึ้นไปบนเกวียน

 

หลังจากนั้นทุกคนก็ได้ออกเดินทาง,ใช้เวลาประมาณหนึ่งชั่วโมงพวกเขาก็ได้ออกมาจากเมือง

 

ในที่สุดพวกเขาก็ได้มาถึงทะเลทราย

 

“ มันช่างเป็นทะเลทรายที่ยิ่งใหญ่จริงๆ!”

 

เจสันได้ดึงม่านออกและมองออกไปนอกหน้าต่าง

 

“ โอ้,นี่เป็นหนึ่งในสถานที่ที่ยอดเยี่ยมที่สุดในอลาบัสต้าของเรา,ทะเลทรายและโอเอซิส!”

 

ชายวัยกลางคนที่ขับอูฐได้ยิ้มแล้วพูดออกมา

 

“ลุง,อูฐนี้จะต้องเดินทางผ่านทะเลทรายนี้อีกนานแค่ไหน?”

 

โรแกนได้ถามออกมาอย่างสงสัย

 

วันคลอดของรูจนั้นใกล้เข้ามามากขึ้นเรื่อยๆ,และพวกเขาก็ไม่สามารถหน่วงเวลาไปได้นานกว่านี้แล้ว

 

“ ถ้าไม่เกิดอุบัติเหตุอะไร,เราน่าจะไปถึงอลูบาน่าภายในสองวัน!”

 

ลุงได้กล่าวตอบออกมา

 

“สองวัน!!!”

 

โรแกนพยักหน้า,มันเวลาที่สามารถยอมรับได้

 

เกวียนอูฐกำลังเดินไปอย่างช้าๆในทะเลทรายซึ่งเป็นสถานที่ที่น่าเบื่อมากสำหรับโรแกน,เขาได้ดึงม่านขึ้นมาเขาอย่างจะพักผ่อนซักหน่อย

 

เจสันนั้นดูสนใจมากเขาได้มองไปรอบๆ

 

เวลาได้ไหลผ่านไปอย่างรวดเร็ว,ในตอนนี้ได้มาถึงตอนเที่ยงแล้วทุกคนได้หยุดพักกินอาหารกลางวัน,หลังจากกินเสร็จพวกเขาก็ได้เริ่มเดินทางอีกครั้ง

 

สามชั่วโมงต่อมา,โรแกนก็ได้ยินเสียงของชายวัยกลางคนที่เรียกพวกเขาอยู่ข้างนอกพร้อมกับอูฐที่หยุดลง

 

“เกิดอะไรขึ้น?”

 

โรแกนนั้นยังคงไม่ลืมตาของเขาขึ้นมา,เจสันนั้นได้เปิดม่านขึ้นอย่างรวดเร็ว

 

“ ดูสิมีผู้เคราะห์ร้ายหลายคนบนทะเลทรายนี้”

 

ชายวัยกลางคนได้ชี้ไปที่ด้านหน้าของเขาพร้อมกับสีหน้าเศร้าสร้อย

 

เจสันได้มองไปตามมือของเขาและเขาก็ได้เห็นศพที่ถูกวางเรียงรายอยู่บนพื้น,ร่างกายของพวกเขานั้นเต็มไปด้วยเลือดและถูกปกคลุมด้วยทรายสีทอง,พวกเขาคงจะถูกทรายกลบฝังอยู่ที่นี่ในไม่ช้าก็เร็วและก็จะไม่มีใครสามารถหาพวกเขาเจอได้อีกตลอดกาล

 

“ พวกเขาคงจะไปเจอกับกลุ่มคนที่แข็งแกร่งหรือสัตว์ร้ายเข้า!” เจสันรู้สึกตกตะลึงเล็กน้อย

 

“ พวกเขาเจอโจรน่ะ!” ชายวัยกลางคนนั้นดูเศร้ามากแต่เขาไม่ได้มีความหวาดกลัวแต่อย่างใด

 

“ ยังมีคนรอด!”

 

เจสันได้พยักหน้าและทันใดนั้นเองเขาก็ได้เห็นศพที่กำลังเคลื่อนไหวอยู่ในระยะไกล

 

เขากำลังจะลงจากเกวียนแต่ลุงวัยกลางคนก็ได้จับมือของเจสันแล้วส่ายหัว

 

“ มันไม่ใช่เรื่องดีที่จะช่วยคนในทะเลทราย”

 

เจสันตกตะลึง

 

“ ตำนานเล่าว่าเทพเจ้าแห่งทะเลทรายได้ฆ่ามนุษย์ลงที่นี่,พวกเขาได้กลายเป็นสมบัติของเทพเจ้าและถ้านายไปช่วยเหลือพวกเขาเหล่านี้โดยไม่ได้รับอนุญาต,นายก็จะทำให้เทพเจ้าโกรธและนำภัยพิบัติมาสู่ตัวนายเอง!”

 

ลุงได้อธิบายให้เจสันฟัง

 

“จริงดิ?”

 

เจสันรู้สึกช็อค

 

โรแกนที่อยู่ในเกวียนนั้นก็ได้ยินคำพูดนั้นเหมือนกัน,เขาได้ส่ายหัวและยิ้มออกมา

 

ด้วยสายตาของเจสัน,เขานั้นเห็นคนที่ยังมีชีวิตอยู่ในทันที

 

ในทะเลทรายที่กว้างใหญ่นี้,ชายคนนั้นมีรูปร่างที่ผอมและดูอ่อนแรงมือขวาของเขาที่กำลังจับอะไรบางอย่างเอาไว้แน่นอยู่นั้นมันได้สั่นไม่หยุด,สิ่งเหล่านี้มันบ่งบอกว่าชายคนนั้นยังมีชีวิตอยู่

 

“ เจสันไปช่วยชีวิตผู้ชายคนนี้!”

 

เมื่อเจสันได้ยินคำสั่ง,เขาก็ได้กระโดดออกไปจากเกวียนในทันที

 

ลุงวัยกลางคนต้องการที่จะหยุดเขา,แต่เขาก็ไม่ได้สนใจ

 

“ เฮ้,เจ้าหนูยังมีชีวิตอยู่ใช่ไหม?”

 

เจสันได้ถามเสียงดัง

 

“อึก!”

 

ชายคนนั้นได้ส่งเสียงออกมาเพื่อบอกว่าเขายังมีชีวิตอยู่