S.P.P บทที่ 144: ต้องแข็งแกร่ง!

 

เมื่อนิ้วชี้ของเทรนซุได้กดลงไปที่ไกปืนอย่างช้านั้นเสียงของมันได้ดังชัดเข้าไปในหูของซากากิ
อ่านนิยาย
 

 

 

มันเป็นครั้งแรกที่เขารู้สึกว่าความตายกำลังเข้ามาใกล้เขามากขนาดนี้

 

 

 

“ ฉะ…ฉันอ่อนแอ!”

 

 

 

เสียงของเขานั้นมันราวกับเสียงของหมูที่ได้ดังกระจายไปทั่วท้องถนน

 

 

 

ไม่ไกลจากที่เกิดเหตุมากนัก,มีชายสองคนที่กำลังมองมาที่เขาด้วยรอยยิ้มบนใบหน้าของพวกเขา

 

 

 

“ เด็กนี้,ก็ไม่เลวเลยนิ!”

 

 

 

คล็อกโคไดล์ได้เอาซิการ์ของเขาออกมาจากปากและพ่นควันออกมา

 

 

 

เขารู้สึกประทับใจกับเทรนซุมาก,เด็กนี้นับเป็นนักแม่นปืนที่พิเศษที่สุดเท่าที่เขาเคยเห็นมา

 

 

 

จากนั้นครู่หนึ่ง,เทรนซุก็ได้เดินกลับมาหาพวกเขาอย่างช้าๆ

 

 

 

ในตอนที่ชายผมบลอนด์คนนั้นพูดว่า “ ฉันอ่อนแอ!” เทรนซุก็ได้หมุนตัวและเดินจากไปโดยไม่ลังเลใดๆ

 

 

 

จริงอยู่ที่เขามีความทรงจำที่ดีกับเอลซ่า,แต่ในเมื่อความทรงจำของเขาได้หายไปกับสายลมแล้วทำไมเขาต้องอยู่ต่ออีก?

 

 

 

ซากากินั้นยังคงนั่งอยู่บนพื้น,เขาหวาดกลัวจนร่างกายของเขาสั่นเทา

 

 

 

เอลซ่าที่ยืนอยู่หน้าประตูร้านตีเหล็กได้มองไปที่เทรนซุที่กำลังเดินจากไป,เธอนั้นไม่ได้หวาดกลัวเขาและได้เข้าใจอะไรบางอย่าง

 

 

 

ในปีนั้นไม่ได้มีแค่เธอที่เปลี่ยนไป,แต่เด็กหนุ่มที่เธอเคยรักก็เปลี่ยนไปเช่นกัน

 

 

 

เทรนซุได้เดินไปข้างหน้าของเจสันพร้อมกับพูดออกมาด้วยเสียงที่สั่นเทา

 

 

 

“ เจสัน,ไปกันเถอะ!”

 

 

 

“โอเค!”

 

 

 

เจสันได้ตบไปที่ไหล่ของเทรนซุแล้วหันหลังกลับ

 

 

 

หลังจากก้าวไปสองก้าว,เจสันก็ได้มองไปที่คล็อกโคไดล์แล้วพูดออกมาว่า

 

 

 

“นายจะไปกับพวกเราไหม?”

 

 

 

“ นายไปก่อนเลย,ฉันขอดูแลพวกเขาก่อนแล้วกัน!”

 

 

 

คล็อกโคไดล์ได้เอาซิการ์ออกมาสูบอีกครั้ง,จากนั้นเขาก็ได้มองไปที่ซากากิที่กำลังคุกเข่าอยู่บนพื้นและกำลังพูดคุยผ่านหอยทากสื่อสารอยู่

 

 

 

เจสันได้หันหัวของเขากลับมาและเขาก็ได้เห็นชายผมบลอนด์พร้อมกับสังเกตเห็นชายชุดดำที่กำลังวิ่งมาบนถนน

 

 

 

เขาได้พยักหน้าแล้วจากไปกับเทรนซุเพียงสองคน

 

 

 

“ผู้ชายคนนั้นโหดร้ายจะตายมันจะไม่เป็นอะไรงั้นหรอ? น่าเป็นห่วงจริงๆ!”

 

 

 

เทรนซุได้สะกิดแขนของเจสันในขณะที่พวกเขากำลังเดินอยู่,เจสันได้ส่ายหัวของเขาและเดินต่อไป

 

 

 

พวกเขาได้หายไปอย่างรวดเร็วโดยปล่อยให้คล็อกโคไดล์อยู่เพียงลำพัง

 

 

 

เขาได้มองไปข้างหน้าอย่างเฉยเมย,เสื้อคลุมสีดำของเขาได้พลิ้วไหวไปตามสายลม,เขาได้แผ่แรงกดดันที่ไม่เหมือนใครออกมา

 

 

 

หลังจากผ่านไปหลายสิบวินาที,ชายชุดดำก็ได้วิ่งเข้ามาที่ด้านข้างของซากากิอย่างรวดเร็ว

 

 

 

“ ฆ่าพวกเขาให้ฉัน!”

 

 

 

ซากากิได้ตะโกนและชี้ไปที่คล็อกโคไดล์และคนอื่น ๆ

 

 

 

“ฮึ!”

 

 

 

ดวลตาของคล็อกโคไดล์ได้เปลี่ยนเป็นเย็นชาในทันที

 

 

 

แม้ว่าเขาจะไม่ชอบเจสันกับเทรนซุ,แต่ก็อย่างที่เจสันบอกพวกเขาเป็นพรรคพวกกันแล้ว,อย่างน้อยก็ควรจะช่วยเหลืออะไรกันซักหน่อยใช่มั้ย?

 

 

 

พื้นดินได้สั่นสะเทือนขึ้นมาอย่างเงียบๆ,เม็ดทรายได้ลอยขึ้นมารอบๆตัวของคล็อกโคไดล์

 

 

 

ฉากที่แปลกประหลาดนี้มันทำให้ชายชุดดำถึงกับตกตะลึงในทันที

 

 

 

“ เดี๋ยวก่อน,ใบหน้าของผู้ชายคนนี้มันคุ้นเคยมาก!”

 

 

 

“ นี่มันคล็อกโคไดล์!”

 

 

 

ทันใดนั้นก็มีคนจำเขาได้และตะโกนออกมา

 

 

 

“ คล็อกโคไดล์!,โอ้พระเจ้า!!!”

 

 

 

“ เป็นเขาไปได้ยังไงกัน!”

 

 

 

พวกนักสู้นั้นถูกทำให้หวาดกลัวในทันที,ชายคนนี้นั้นสำหรับนักต่อสู้เหล่านี้นั้นเขาคือผู้ไร้เทียมทาน

 

 

 

“อย่าเข้ามานะ,ถ้าเข้ามาละก็ฉันยิงนายแน่!”

 

 

 

คล็อกโคดล์ได้ยิ้มขึ้นมา,เขาได้ยกคิ้วของเขาขึ้นแล้วขยับมือขวาของเขา

 

 

 

“วูซซ!”

 

 

 

ทรายได้สั่นสะเทือนและพุ่งเข้าไปหาพวกเขา,ในพริบตาพวกเขาทั้งหมดก็ได้ถูกปกคลุมด้วยทราย

 

 

 

ทรายที่อ่อนนุ่มเมื่อถูกควบคุมคล็อกโคไดล์นั้นก็ได้แข็งแกร่งขึ้นมาในทันที,มันเป็นเหมือนส่วนหนึ่งในร่างกายของเขา,พวกเขาเหวี่ยงไปมาและร่วงลงบนพื้น

 

 

 

เมื่อเห็นพวกเขาร่วงลงมาบนพื้น,คล็อกโคไดล์ก็รู้สึกเบื่อ

 

 

 

เขาได้ส่ายหัวแล้วหมุนตัวกลับแล้วเดินออกไปจากที่แห่งนี้

 

 

 

อลูบาน่า,พื้นที่ชนบท

 

 

 

ที่จริงก็ควรจะเรียกว่าชานเมืองมากกว่า,ในเขตนี้นั้นเต็มไปด้วยสีเหลืองและสีน้ำตาลดูราววกับทะเลสีทอง

 

 

 

“ที่นี่งั้นสินะ!”

 

 

 

โรแกนได้มายืนอยู่ที่หน้าบ้านไม้หลังหนึ่ง,เขาได้พยักหน้า

 

 

 

เจสันได้เดินไปรอบๆหลังจากนั้นเขาก็ได้เดินมาที่นี่

 

 

 

บ้านหลังนี้มีหกห้องนอน,มันเป็นบ้านสองชั้นที่เป็นเอกลักษณ์,พวกเขานั้นไม่ต้องไปซื้ออะไรมาเพิ่มเพราะที่นี่มีเฟอร์นิเจอร์ทั้งหมดที่พวกเขาต้องการอยู่แล้ว

 

 

 

หน้าบ้านนั้นมีลานที่มีเนื้อที่ประมาณ 100 ตารางเมตร,ทางด้านซ้ายมีต้นสน,ทางด้านขวามีสวนผักขนาดประมาณ 20 ตารางเมตร,ไกลออกไปมีทะเลสีทองของดอกทานตะวันอยู่

 

 

 

อาจกล่าวได้ว่าสถานที่แห่งนี้นั้นเต็มไปด้วยทิวทัศน์ที่สวยงามและมีอากาศบริสุทธิ์,ซึ่งเป็นอะไรที่ดีมาก

 

 

 

หลังจากแจกแจงเรื่องห้องเสร็จ,โรแกนก็ได้เดินเข้าไปในบ้านเพื่อพักผ่อน

 

 

 

รูจได้ไปนอนอยู่บนเตียงกับเจ้านายตัวน้อย

 

 

 

เจสันนั้นได้เดินเข้ามาหาโรแกน

 

 

 

“ บ้านนี้สวยมากจริงๆ!”

 

 

 

เจสันได้อุทานขึ้นมา

 

 

 

เทรนซุและคล็อกคไดล์นั้นมองไปรอบๆ,พวกเขาทั้งสองเองก็ชอบมันเช่นกัน

 

 

 

“ พวกเราจะอยู่ที่นี่กันอีกซักพัก!”

 

 

 

“ใกล้จะได้เวลาที่ฉันจะช่วยปรับปรุงความแข็งแกร่งของพวกนายแล้วซินะ!”

 

 

 

โรแกนได้มองไปที่พวกเขาทั้งสามคนและพูดออกมา

 

 

 

จากนั้นเขาก็ได้สังเกตเห็นใบหน้าแปลกๆของเทรนซุ

 

 

 

“ เขาเป็นอะไรไป?”

 

 

 

“ เขาเพิ่งช้ำรักมาน่ะ,พวกเราลยพาเขาไปดื่มซะหน่อย!”

 

 

 

เจสันได้ตอบกลับไปอย่างรวดเร็ว

 

 

 

เมื่อเห็นทั้งสามคนยืนอยู่ด้วยกันโดยที่ไม่ขัดแย้งกัน,โรแกนก็ได้พยักหน้า

 

 

 

“ ความผิดหวังในความรักนั้นจะทำให้ผู้ชายเติบโตขึ้น!”

 

 

 

“ แต่ฉันดีใจนะที่ได้เห็นพวกนายสามคนไม่สู้กันเอง”

 

 

 

คล็อกโคไดล์ได้ยิ้มและกล่าวออกมาว่า “ กัปตัน,นายอยากให้เราสู้กันงั้นหรอ?”

 

 

 

โรแกนยักไหล่ของเขาและพูดออกมาอย่างติดตลกว่า“ ถ้าเป็นงั้นจริง,นายคงจะถูกพวกเขารุมอย่างแน่นอน”

 

 

 

“ นั่นมันเป็นเรื่องที่เล็กน้อยมาก”

 

 

 

คล็อกโคไดล์ได้ยักไหล่ของเขา

 

 

 

เจสันก็ได้หัวเราะออกมา

 

 

 

“ วันนี้ไปพักผ่อนกันก่อน,เราจะเริ่มฝึกกันในพรุ่งนี้เช้า!”

 

 

 

โรแกนได้พูดจบบทสนทนา

 

 

 

ระบบนั้นสามารถมอบความสามารถที่ทรงพลังให้กับเขาได้ก็จริง,แต่พลังที่แท้จริงนั้นควรมาจากตัวเขาเอง,เขาไม่ต้องการเสียโอกาสใดๆไปดังนั้นเขาจึงต้องการเสริมความแข็งแกร่งของตัวเองอยู่ตลอดเวลา

 

 

 

เจสัน,เทรนซุ,และคล็อกโคไดล์นั้นพวกเขานั้นยังไม่รู้ว่าตัวเองนั้นมีศักยภาพมากขนาดไหน

 

 

 

โรแกนนั้นรู้สึกว่าเขาจำเป็นที่จะต้องช่วยให้พวกเขาเติบโตขึ้นไปอย่างรวดเร็วมากยิ่งขึ้น

 

 

 

ท้ายที่สุดแล้วพวกเขาก็คือพรรคพวกในอนาคตของเขา,เพราะฉะนั้นพวกเขาก็ควรจะแข็งแกร่ง