ตอนที่ 64 ต้นไม้วิญญาณน่าสยดสยอง

“นี่มันอะไร?”

คนอื่นๆส่งเสียงออกมา มีกิ้งก่าตัวใหญ่เกาะอยู่บนยอดต้นไม้สูงเหนือหัวพวกเขาไปสิบเมตร ลิ้นสีแดงของมันรัดศิษย์ตระกูลเซียวคนนั้นและดึงเขาขึ้นไป เขาดิ้นรนอย่างต่อเนื่องเท้าของเขาเตะไปในอากาศ ต่างคนต่างยืนงงทำอะไรไม่ถูกขณะที่มันยังดึงชายคนนั้นขึ้นไกลออกไป พวกเขาคิดอะไรไม่ออก

อัสนีหลบเลี่ยง!

อัสนีฟาดฟัน!

ในสถานการณ์คับขันเซียวเฉินใช้อัสนีหลบเลี่ยงออกมาขึ้นไปบนท้องฟ้า สายฟ้าผ่าทะลุผ่านความมืดมิดของป่าทมิฬ จากนั้นเซียวเฉินก็ใช้อัสนีฟาดฟันออกมาทันที ทันใดนั้นสายฟ้ารวมกันเป็นก้อน เซียวเฉินปรากฎกายขึ้นบนท้องฟ้าราวกับนักรบโบาณ กระบี่เงาจันทร์สาดประกายสายฟ้าออกมาและตัดสายฟ้าก็สับลงไปที่ลิ้นสีแดงสด

สายฟ้าหายไปประกายแสงดับลง ความมืดกลับมาปกคลุมป่านี้อีกครั้ง เหล่าคนด้านล่างรีบไปรับตัวศิษย์ตระกูลเซียวที่ร่วงลงมาจากฟ้า

ศิษย์ตระกูลเซียวผู้นี้มีนามว่าเย่หมิงหลาน แซ่ของเขาคือเย่ เขาเคยเป็นบริวารที่ได้แสดงความแข็งแกร่งออกมา นั้นทำให้เขาได้เข้ามาเป็นศิษย์สายในของตระกูลเซียว เขามีจิตใจเข้มแข็งมากกว่าคนทั่วไป เขาฝึกฝนบ่มเพาะพลังอยู่บนภูเขาชีเจี่ยวมาเป็นเวลานานสู้รบประมือกับสัตว์อสูรวิญญาณมามากมายเขาได้เห็นสัตว์อสูรวิญญาณมาแล้วทุกชนิด ความหลาดกลัวบนใบหน้าของเขาในตอนที่ถูกจับยังไม่จางหายไป

“เย่หมิงหลาน เจ้าเห็นอะไร? แล้วเซียวเฉินละ?”

“น้องเฉินไปไหน? ทำไมเขายังไม่กลับลงมา?” เซียวอวี่หลันถามอย่างเป็นกังวล อย่างไรก็ตามคนกลุ่มนี้ไม่ได้มีทักษะต่อสู้เหาะเหินอากาศพวกเขาไม่อาจขึ้นไปดูได้ว่าเกิดอะไรขึ้น

หลังจากนั้นพักใหญ่เย่หมิงหลานก็ฟื้นคืนสติ เขาพูดขึ้น “ช่างน่ากลัว! อสูรปีศาจนั้นกลายพันธ์ุมาจากอสูรวิญญาณระดับ 2 กิ้งก่าเพลิง บนภูเขาชีเจี่ยวข้าฆ่าอสูรวิญญาณประเภทนี้ไปมากมาย”

“อย่างไรก็ตามข้าไม่เคยเห็นกิ้งก่าเพลิงขนาดใหญ่เช่นนี้มาก่อน มันมีพลังฉีสีดำปะทุออกมาจากร่าง ดวงตาสีเลือดของมันน่ากลัวกว่ากิ้งก่าไปที่ภูเขาชีเจี่ยว”

ฝูงคนต่างยืนนิ่งเมื่อได้ยินคำอธิบาย พวกเขาก็ยังไม่ได้เดินออกมาไกลแต่ก็ได้พบกับอสูรปีศาจที่น่ากลัวเช่นนี้ นอกจากนั้นมันยังเป็นเพียงอสูรปีศาจระดับ 2 เมื่อพวกเขาคิดถึงการเดินทางต่อไปเบื้องหน้าพวกเขาก็เต็มไปด้วยความกลัว

“น้องเฉินขึ้นไปช่วยเจ้า ทำไมเขายังไม่กลับลงมา?” เซียวอวี่หลันถามอย่างเป็นกังวลอีกครั้ง

ความลำบากใจปรากฎขึ้นบนใบหน้าของเย่หมิงหลาน เขาไม่คิดว่าเซียวเฉินเป็นคนขึ้นไปช่วยเขาลงมา เขากล่าวอย่างเลิ่กลั่ก “ข้าเห็นเพียงประกายสายฟ้าวูบผ่านจากนั้นข้าก็ร่วงลงมา”

เซียวอวี่หลันพูดอย่างกังวล “ข้าจะขึ้นไปดูสถานการณ์”

“อย่าเพิ่ง ดูชิ้นส่วนลิ้นที่ร่วงลงมา” เซียวเจี้ยนที่นิ่งเงียบมาโดยตลอดกล่าวขึ้น

ชิ้นส่วนของลิ้นที่ถูกตัดออกมายาวประมาณเมตรและมีของเหลวสีม่วงไหลออกมาจากรอยตัด เขาเล่ากันมาว่าเลือดของอสูรปีศาจนั้นเป็นสีม่วง เมื่อพวกเขาเห็นดังนั้นก็ตระหนักได้ว่าข่าวลือนั้นเป็นเรื่องจริง ของเหลวสีม่วงไหลลงไปสัมผัสกับพื้นสีดำและระเหยไปอย่างไร้ร่องลอย มันช่างน่าแปลกประหลาด อย่างไรก็ตามนี่ไม่ใช้สิ่งที่น่ากลัวที่สุด ลิ้นสีแดงนั้นดูเหมือกับมีชีวิตและดิ้นไปมาราวกับกำลังจะหนีอะไรสักอย่าง

สีหน้าทุกคนเต็มไปด้วยความหวาดกลัว พวกเขาไม่เคยเห็นสิ่งแปลกประหลาดเช่นนี้มาก่อน ในตอนนี้พวกเขาต่างปากอ้าตาค้างพวกเขาตกใจเป็นอย่างมาก ในที่สุดมันก็หยุดดิ้นและถูกดูดตรงไปที่ต้นไม้เก่าแก่ด้วยแรงมหาศาล ทันใดนั้นใบหน้าก็ปรากฎขึ้นมาบนเปลือกไม้ ปากของมันเปิดออกปรากฎให้เห็นฟันสีดำข้างใน

“ซี่!ซี่!”

ปากขนาดใหญ่นั้นกลืนลิ้นสีแดงเข้าไปอย่างต่อเนื่องกัดกินเข้าไปราวกับมันเป็นของที่อร่อยที่สุดในโลกและส่งเสียง ‘ซี่ ซี่’ ออกมา

“นั้นมันต้นไม้วิญญาณ ต้นไม้วิญญาณเป็นอสูรปีศาจระดับ 3 พวกเราเดินมาเพียงเล็กน้อย… ทำไมถึงได้มาเจอของพวกนี้แล้ว?” มีคนตะโกนออกมาเสียงดังเมื่อเขาจำต้นไม้อันหน้าสยดสยองนี้ได้

“รีบออกไปเร็ว ต้นไม้วิญญาณนี่ไม่ใช่สิ่งที่เราจะรับมือได้ตอนนี้ หลังจากที่มันเคี้ยวลิ้นเสร็จพวกเราอาจจะเป็นรายต่อไป” เซียวเจี้ยนพูดขึ้นอย่างใจเย็น

“ใช่แล้ว! อสูรวิญญาณระดับ 3 มันเทียบได้กับระดับขอบเขตปรมจารย์”

เซียวอวี่หลันดูเป็นกังวลอย่างที่สุดพร้อมกัยพูดขึ้น “พวกเรายังไปไม่ได้ น้องเฉินยังอยู่บนนั้น เขาจะเป็นอย่างไรหากพวกเราหนีไป?”

“พี่ใหญ่หญิง พลังของเซียวเฉินเป็นที่ประจักษ์แล้ว เขาจะไม่เป็นอะไร กลับกันพวกเรานี่แหละจะเป็นอันตราย” พวกเขาหลายคนต้องการหนีไปอย่างเร่งด่วน

ในจังหวะนั้นต้นไม้วิญญาณก็กลืนลิ้นสีแดงนั้นเข้าไปจนหมด นัยตาสีเทาของมันมองตรงมาที่คนกลุ่มนี้เผยรอยยิ้มแปลกประหลาด ดูเหมือนว่ามันกำลังทำหน้าเยาะเย้ย

“ฉิบหาย! มันกินเสร็จแล้วพวกเราหนีไม่พ้นแล้ว!” เซียวเจี้ยนหยิบอาวุธวิญญาณของเขาออกมาตั้งท่าเตรียมเข้าต่อสู้

“ซูว”

กิ่งไม้นับไม่ถ้วนเลื้อยเข้ามาจับเดียวพวกเขาราวกับมือผี ทันใดนั้นพวกเขาหลายคนก็ถูกมัดมือมัดขาลากตรงไปที่ปากอันใหญ่ยักษ์ เซียวเจี้ยนฟันสามจังหวะใส่กิ่งไม้ที่พุ่งมาทางเขา จากนั้นเขาก็พุ่งตรงไปหาเหล่าคนที่ถูกกิ่งไม้จับไว้ ระหว่างทางเขาฟาดฟันกิ่งไม้ที่พุ่งมาหาเขาอย่างไม่หยุด

เซียวอวี่หลันและคนที่เหลือก็ปฏิบัติเช่นเดียวกับเซียวเจี้ยน พวกเขาทั้งหมดได้เข้าต่อสู้อย่างดุเดือดกับกิ่งไม้ที่เลื้อยเข้ามา

หลังจากช่วยคนอื่นๆมาได้เซียวเจี้ยนพบกิ่งไม่กิ่งหนึ่งบินตรงมาจากเขา เปลวเพลิงพวยพุ่งออกมาจากแขนของเขาพร้อมกับเสียง ‘โซว’ เปลวเพลิงไหลไปตามกิ่งไม้เข้าไปหาลำต้น เปลวเพลิงที่ใช้ออกมาจากนักบ่มเพาะพลังนั้นร้อนแรงกว่าเปลวเพลิงทั่วไป ถ้ามันสัมผัสกับกิ่งไม้จะทำให้กลายเป็นเถ้าถ่านในทันที เปลวเพลิงของเซียวเจี้ยนไหลไปตามพื้นผิวของกิ่งไม้เขาสัมผัสได้ถึงความเจ็บปวดของต้นไม้วิญญาณ ความเสียหายเกิดขึ้นมหาศาล”

เซียวเจี้ยนยังไม่รู้สึกพอใจแม้ว่าเปลวเพลิงของเขาจะเสริมพลังด้วยแก่นกลางนาคารุ่งอัคคีแล้วความแข็งแกร่งของมันยังไม่ถึงระดับที่เขาคาดไว้

“พี่อวี่หลันพวกเราต้องหาทางออกไปจากวงล้อมนี่ โดยปกติต้นไม้วิญญาณเช่นนี้เคลื่อนที่ไปไหนไม่ได้” เซียวเจี้ยนฟาดฟันไปที่กิ่งไม้สองสามครั้งก่อนที่คิ้วจะขมวดชนกันเมื่อเขาเห็นว่าพวกเขาถูกล้อมไปด้วยกิ่งไม้มหาศาล

เซียวอวี่หลันมองไปขึ้นไปบนฟ้าด้วยสีหน้าจนใจใบหน้างดงามของนางเต็มไปด้วยความกังวล ในที่สุดนางก็พูดขึ้น “เราจะร่วมมือไปฝ่าออกไป พวกเราจะพาคนออกไปก่อนหลังจากนั้นข้าจะกลับเข้ามา”

เซียวเจี้ยนไม่ได้พูดอะไรออกมาอีกพร้อมกับพยายามให้ดีที่สุด ทักษะต่อสู้ถูกใช้ออกมาอย่างไม่มีเก็บกัก กิ่งไม้ที่ขวางหน้าพวกเขากลายเป็นชิ้นเล็กชิ้นน้อย ในที่สุดก็กลายเป็นช่อง เมื่อเห็นดังนั้นพวกเขาก็ตามไปอย่างรวดเร็ว ทันใดนั้นเหล่ากิ่งไม้ก็กลายเป็นบ้าคลั่ง คนกลุ่มนี้ก้าวไปข้างหน้าอย่างยากลำบากทีละนิด ในไม่ช้าพวกเขาจะทะลุผ่านกิ่งไม้พวกนี้ออกไปได้

ในจังหวะที่พวกเขากำลังผ่อนคลายกิ่งไม้นับไม่ถ้วนงอกขึ้นมาจากพื้นดิน พวกมันราวกับเป็นมือแห้งๆจับพวกเขาลอยขึ้นไปในอากาศ เจ้าต้นไม้วิญญาณนี่ช่างเจ้าเล่ห์มันใช่กิ่งไม้หลอกพวกเขา ในจังหวะที่พวกเขากำลังจะหนีออกไปได้มันก็เริ่มลงมือทำให้ทุกคนติดกับมัน

“พวกเราจะทำอย่างไร? พวกเรากำลังจะถูกต้นไม้วิญญาณเช่นนี้กิน? อูวาาาา! ข้ายังไม่อยากตาย” เด็กผู้หญิงคนหนึ่งในกลุ่มร้องออกมาทันที

เมื่อคนที่เหลือได้ยินเช่นนั้นก็ตกสู่ความหวาดกลัว พวกเขายังจำฉากที่มันกำลังเคี้ยวลิ้นสีแดงนั้นได้อยู่ในหัวและทำอะไรไม่ได้นอกจากดิ้นไปมา เซียวเจี้ยนและเซียวอวี่หลันยังคงฟาดฟันกิ่งไม้ที่อยู่ตรงขาพวกเขา อย่างไรก็ตามทุกครั้งที่จะหลุดออกไปได้ก็มีกิ่งไม้อื่นเลื้อยเข้ามามัดพวกเขาไว้อีกครั้ง

ในที่สุดต้นไม้วิญญาณก็ตระหนักได้ถึงความแข็งแกร่งของทั้งสองคนนี้ กิ่งไม้อีกหลายกิ่งเลื้อยไปมัดมือมัดเท้าพวกเขาทั้งสองไว้ ทันใดนั้นพวกเขาก็ลอยขึ้นไปในอากาศหมดทางเคลื่อนไหว

“แซ!แซ!แซ!”

มองดูทุกคนที่หมดหนทางใบหน้าบนต้นไม้ก็หัวเราะเยาะ เมื่อได้ยินเช่นนั้นพวกเขาก็เต็มไปด้วยความกลัว

“กลาบาตกัมปนาท!”

เสียงตะโกนที่จู่ๆก็ดังขึ้นมาข้างบนหัวพวกเขา ร่างของคนร่วงหล่นลงมาจากฟ้าและเงาของมังกรเลือนลางซ้อนทับกับร่างของเขา

“บูม!”

มีเสียงดังสนั่นไปถึงสวรรค์และดินโคลนรอบๆกระจายไปทั่ว ภายใต้ผืนดินมีกิ่งไม้ใหญ่ที่ถูกตัดขาดครึ่งและเลือดพุ่งกระจายออกมาอย่างรุนแรง เซียวเฉินบิดตัวเบาๆหลบกระแสเลือดนั้น ต้นไม้วิญญาณร้องออกมาด้วยความเจ็บปวดลำต้นโยกไหวอยู่กับพื้นทำให้พื้นดินสั่นสะเทือน นี่มันทำให้เหล่าศิษย์ตระกูลเซียวยากที่จะทรงตัวอยู่

เซียวเฉินใช้ความได้เปรียบกระโดดขึ้นจากพื้น ใช้กระบี่ของเขาฟันกวาดกิ่งไม้ใหญ่ กระแสเปลวเพลิงสีม่วงปะทุออกมา ต้นไม้วิญญาณเจ็บปวดยิ่งกว่าเดิมสั่นสะเทือนพื้นอย่างรุนแรง

“ปัง!”

เซียวเฉินมุ่งสมาธิไปที่เท้าทั้งสองข้างก่อนที่จะกระทืบลงไป หลังจากเสียง “ปัง” เงียบพื้นดินก็สงบลง พลังของลูกถีบของเขากดลงไปที่ต้นไม้วิญญาณและพิ้นที่สั่นไหวในที่สุดก็หยุดลง

“เปลวเพลิงอัสนีม่วงที่แท้จริง!ไป!ไป!ไป!”

เปลวเพลิงที่นิ้วของเขาหมุนวนอย่างรวดเร็วจากนั้นเปลวเพลิงทั้งสามก็ถูกยิงออกมาทิ้งเป็นเส้นสายไว้ข้างหลังและเปลวไฟทั้งสามก็ลอยตรงไปที่ลำต้นของต้อนไม่วิญญาณ ต้นไม้วิญญาณร้องอย่างเจ็บปวดดังสนั่นไปทั่วทั้งป่า ส่งความกลัวไปแก่ทุกคนที่ได้ยิน เซียวเฉินหันกลับไปและกล่าวขึ้น “รีบไปเร็ว! ข้าจะระวังหลังให้ พวกเรากำลังถึงค่ายตระกูลเซียวสำหรับคืนนี้ที่เขียนไว้บนแผนที่แล้ว”

เมื่อคนอื่นๆได้ยินเช่นนั้นก็รีบถอยกลับไปอย่างรวดเร็ว

เซียวเจี้ยนจ้องมองไปที่เปลวเพลิงสีม่วงที่แท้จริงที่เซียวเฉินยิงออกไป สีหน้าเขามืดมนแต่ก็ถอยกลับไปพร้อมกับคนอื่น

“น้องเฉินเจ้าระวังตัวด้วย” เซียวอวี่หลันที่เห็นเซียวเฉินปลอดภัย นางก็เบาใจลง

ต้นไม้วิญญาณในที่สุดก็หยุดร้องโหยหวน แววตาของมันจ้องไปที่เซียวเฉินอย่างดุร้าย กิ่งไม้ที่ถูกเซียวเฉินตัดทิ้งไปงอกกลับมาอย่างรวดเร็ว

“ฟู่ว!”

เส้นกิ่งไม้ถูกยิงออกมาจากปากบนใบหน้าสยดสยองนั้น ที่ปลายของกิ่งไม้ขยายไปเป็นนิ้วเรียวเล็กห้านิ้วคล้ายกับมือผีพุ่งเข้ามาหมายจะจับตัวเซียวเฉิน

“แคร้ง! แคร้ง!”

เซียวเฉินยกกระบี่ขึ้นปัดป้องกันมัน กระบี่เงาจันทร์ส่งเสียงกังวาลออกมาทุกครั้งที่ปะทะ เสียงเหล็กกระทบกันดังออกและมากิ่งไม้นั้นไม่ได้ถูกกระบี่เงาจันทร์ตัดขาดแต่อย่างใด

“สยายปีกหนึ่งดาบตัด”

กระบี่เพียวบางฟันไปอย่างรุนแรงที่กิ่งไม้เหี่ยวแห้ง เซียวเฉินสับมือผีนั้นออกเป็นชิ้น อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากนนั้นมันก็งอกออกมาอีก เซียวเฉินประหลาดใจ เขาไม่ได้อยากมาเสียเวลาตรงนี้แต่ต้นไม้วิญญาณยังตามติด ยากที่จะบอกว่ามันอาจจะมีไพ่ตายซ่อนอยู่หรือไม่ ถอยกลับหลังไปสองสามก้าวใช้อัสนีหลับเลี่ยงเพื่อหนี

สายฟ้าผ่าตัดเข้ามาและร่างของเซียวเฉินก็ไปปรากฎตัว 500 เมตรห่างออกไป เขาเบาใจลงและมองหาเซียวอวี่หลันกับคนอื่นๆ ทันใดนั้นกระแสพลังฉีเข้ามาจากด้านหลังของเขา เซียวเฉินสั่นด้วยความกลัวพร้อมกับโดดหลบไปข้างหน้าซ้ายอย่างรวดเร็ว

“ชี่!”

กิ่งไม้แทงเข้าไปที่แขนของเขา เซียวเฉินร้องออกมาอย่างเจ็บปวดและเม็ดเหงื่อเย็นก็แตกออกมา หากเขาไม่โดดหลบเมื่อครู่กิ่งไม้นี้คงแทงทะลุหัวใจเขาไปแล้ว ความเร็วของมันไม่อาจคาดคะเนได้ ต้นไม้วิญญาณต้นนี้สามารถไล่ตามอัสนีหลบเลี่ยงของเขามาได้