ตอนที่ 64 ข่าวลือ

แมวสองสามตัวนั้นวิ่งหนีเร็วมาก พวกเราไล่ตามไม่ทันเลยสักนิด

เมื่อได้ยินท่านนักพรตตู๋พูดแบบนั้น ผมก็ทำอะไรไม่ได้

สัตว์เดรัจฉานพวกนี้ต่างจากสัตว์ทั่วไป การหาตัวพวกมันจึงไม่ใช่เรื่องง่ายๆ

เรื่องในวันนี้ จึงจบลงเพียงเท่านี้

ถ้ามีโอกาสเจออีกครั้ง ผมจะต้องกำจัดพวกมันอย่างแน่นอน

ทุกคนถอนหายใจออกมา อยู่ที่นี่ต่อไปก็ไม่มีประโยชน์

จึงหันหลังกลับ เดินไปทางที่รถขนศพจอดอยู่

 

เพียงเท่านี้ เรื่องทั้งหมดที่เกี่ยวข้องกับ การตายโหงของคุณหนูเหวิน ก็ถือว่าจบลงแล้ว

สำหรับเจ้าปรมาจารย์กุ่ยคนนั้น ได้อยู่นอกเหนือความสามารถของพวกเราแล้ว

ชายคนนี้เป็นที่ต้องการตัวของทุกสำนัก ถึงแม้พวกเราทุกคนจะอยากกำจัดชายคนนี้มากแค่ไหน แต่พวกเราก็มีความสามารถไม่เพียงพอ

เพราะไม่มีใครรู้ว่าเขาอยู่ที่ไหน และยิ่งไปกว่านั้นจนกระทั่งถึงตอนนี้ ก็ไม่มีใครรู้ว่าปรมาจารย์กุ่ยเป็นคนหรือผี

เขาสามารถเข้าสิงร่างฟื้นคืนชีพได้ แล้วยังสามารถควบคุมศพได้

เรื่องพวกนี้เป็นสิ่งที่พวกเราคิดไม่ตก และไม่มีใครสามารถให้คำตอบกับเราได้ ดังนั้นเราจึงเลิกสนใจเรื่องนี้

 

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ทุกคนก็รู้สึกสบายใจขึ้นมา เพราะไม่ต้องสนใจอีกแล้ว ดังนั้นตอนนี้พวกเราจึงเพ่งสมาธิไปที่การเดิน

แต่พวกเราพึ่งเดินออกมาได้ไม่ไกล จู่ๆท่านนักพรตตู๋ก็คุยกับท่านผู้อาวุโสหวางที่อยู่ข้างๆว่า “ท่านผู้อาวุโส ข้าน้อยมีเรื่องสงสัยครับ อยากขอให้ท่านผู้อาวุโสช่วยตอบคำถามผมด้วยครับ!”

ขณะที่พูด ท่านนักพรตตู๋ยังจับมือท่านผู้อาวุโสหวางอย่างมีมารยาทสุดๆ

 

เมื่อท่านผู้อาวุโสหวางเห็นแบบนั้น ก็เผยรอยยิ้มออกมาเล็กน้อย “มีเรื่องอะไร ก็พูดมาเถอะ! แล้วก็ไม่ต้องเรียกท่านผู้อาวุโสอะไรนั้นด้วย ฉันไม่ได้เป็นพวกแก่แล้วต้องมาสนใจเรื่องอายุ เรียกฉันว่าผู้เฒ่าหวางก็พอแล้ว นี่เป็นคำเรียกเก่าของฉัน โดนคนเรียกมาหลายสิบปีจนชินแล้ว พวกนายก็เรียกตามนี้นะ!”

 

ผู้อาวุโสหวางเป็นคนใจดี และเป็นกันเอง

เมื่อนักพรตตู๋ได้ยิน ก็เงียบไปแป๊บนึง จากนั้นก็พูด “ครับ”

จากนั้นเขาก็เริ่มคุยกับผู้อาวุโสหวางอีกครั้ง “ผู้ ผู้เฒ่าหวาง ข้าน้อย ข้าน้อยอยากถามว่า ท่าน ท่านก็คือ ก็คือหลง หลงฉวนตัวจริงใช่ไหมครับ”

 

เมื่อคำพูดนี้เปล่งออกมา ทั้งอาจารย์ เหล่าฉิน และทุกๆคนต่างก็หยุดเดินและหันมามอง ที่ท่านผู้อาวุโสหวาง

ผมเองก็ตกใจเช่นกัน หลงฉวนตัวจริง ผมจำได้ว่าก่อนหน้านี้เจ้านักพรตกุ่ยเคยพูดคำนี้เอาไว้

บอกว่าท่านนักพรตโปใช้วิชาลับอะไรสักอย่าง ที่เรียกว่า “วิชาสามประสาน” แล้วจากนั้นก็บอกว่าคนที่เป็นหลงฉวนตัวจริงสอนให้

 

แต่อาจารย์ของนักพรตโป ก็คือผู้อาวุโสหวาง

ในเวลาเดียวกันผมก็รู้สึกสงสัยมาก คนที่ถูกเรียกว่าหลงฉวนตัวจริง เขาเป็นใครมาจากไหนกันแน่

ทำไมตอนที่อาจารย์ นักพรตตู๋และคนอื่นๆได้ยิน ถึงต้องแสดงท่าทางตกตะลึงแบบนั้นออกมา

แต่หลังจากที่ท่านผู้อาวุโสได้ยิน กลับหัวเราะ “ฮ่าฮ่าฮ่า” จากนั้นก็พูดว่า “ฉันเป็นแค่คนเผาศพในสุสาน ตอนเป็นวัยรุ่นเคยเรียนวิชาเล็กๆน้อยๆมาจากเพื่อนคนหนึ่งเท่านั้น ไม่ได้เป็นหลงฉวนตัวจริงอะไรนั้นหรอก”

“คุณไม่ได้เป็นจริงๆเหรอครับ” ท่านนักพรตตู๋ยังคงถามต่อ

ผู้อาวุโสหวางส่ายหัว ปฏิเสธออกมาตรงๆ

 

นักพรตตู๋เห็นผู้อาวุโสหวางมั่นใจ อีกอย่างเขาก็พูดมาถึงขนาดนี้แล้ว ถึงอีกฝ่ายจะเป็น มันก็คงไม่ดีถ้าพวกเราจะถามต่อ ดังนั้นจึงทำได้เพียงหยุดลงเท่านี้

ทุกๆคนล้วนมีความลับเป็นของตัวเอง และทุกๆคนก็ย่อมไม่อยากเปิดเผยเรื่องในอดีต

เมื่อท่านผู้อาวุโสหวางพูดขนาดนี้แล้ว ไม่ว่าเขาจะใช่หรือไม่ ยังไงพวกเราก็ไม่มีเหตุผลที่ต้องถามให้ลึกไปกว่านี้

ดังนั้น ท่านนักพรตตู๋จึงไม่ถามต่อ

จึงเปลี่ยนเรื่องเป็นขอบคุณท่านผู้อาวุโสหวาง ที่มาช่วยพวกเรากำจัดผีชั่วตนนั้น

 

พวกเราคุยกันมาเรื่อยๆ จนเดินมาถึงตีนเขา

พวกเราก็ต่างแยกย้ายขึ้นรถขนศพคันนั้น จากนั้นก็ขับรถกลับบ้านทันที

ครั้งนี้ผมนั่งเป็นคนขับรถอยู่ข้างหน้า อาจารย์นั่งอยู่ข้างผม

ส่วนท่านนักพรตตู๋และคนอื่นๆนั่งอยู่หลังกระบะ เมื่อผมเห็นว่าอยู่กับอาจารย์สองคน จึงถามเขาด้วยความสงสัย “อาจารย์ หลงฉวนตัวจริงที่ท่านนักพรตตู๋พูดถึงเป็นใคร แล้วเขาร้ายกาจมากเลยเหรอครับ”

เมื่ออาจารย์ได้ยินผมถาม ก็พยักหน้ารับ “ร้ายกาจสุดๆ เขาออกไปฝึกวิชาเป็นนักพรตก่อนอาจารย์นานมาก ภายในลัทธิของเราหลงฉวนคนนี้เป็นคนปราบสิ่งชั่วร้ายที่ดังที่สุดเลยละ”

เมื่อได้ยินแบบนี้ ผมก็สนใจยิ่งกว่าเดิม “อาจารย์ เล่าให้ผมฟังหน่อย ว่าหลงฉวนคนนี้เก่งขนาดไหนเหรอ”

 

หลังจากอาจารย์ได้ยิน เขาเองก็พูดแบบไม่ค่อนแน่ใจ

บอกว่าเขาไม่เคยเห็น ส่วนใหญ่เป็นการได้ยินมาเท่านั้น

สำหรับเรื่องที่หลงฉวนคนนี้ร้ายกาจขนาดไหนนั้น อาจารย์เล่าให้ฟังว่า เมื่อประมาณ 20 ปีก่อน เพราะเขามีกระบี่ติดตัวที่ชื่อว่าหลงฉวนจึงได้ชื่อนั้นมา

แต่ตัวเขาก็แข็งแกร่งมาก มีคนพูดว่าเขาสามารถฆ่าผีร้ายหนึ่งตัวได้ในฝ่ามือเดียว

หลังฟังประโยคนี้จบ หัวใจของผมก็มีเสียงดัง “กึก” แสดงสีหน้าตกตะลึง คิดว่าอาจารย์พูดเว่อร์เกินไป

พวกผีเร่ร่อน ก็มีการแบ่งเป็นสูงต่ำ

 

ส่วนใหญ่พวกเรา จะแยกระดับความแข็งแกร่งและความอ่อนแอ จากสีเสื้อผ้าที่พวกมันใส่

จากต่ำไปสูง แบ่งได้เป็น สีขาว สีเหลือง สีแดงเข้ม สีน้ำเงิน และสีม่วง

ในห้าระดับนี้ ลำดับที่สาม ชุดสีแดงก็คือสีแดงเข้ม

ถึงจะอยู่ในลำดับสาม แต่ต้องรู้ว่า ก่อนหน้านี้ผีชั่วที่พวกเราฆ่า ใส่แค่ชุดสีขาว ยังไม่เลื่อนลำดับจนเป็นสีเหลือง

เพียงแค่ผีชุดขาวตัวเดียว ก็ทำให้พวกเราต้องไปเชิญท่านผู้อาวุโสหวางมาแล้ว

แล้วชุดแดงที่อยู่ข้างหลัง จะร้ายกาจขนาดไหนละ

 

บางทีหลงฉวนคนนี้อาจมีความสามารถ และร้ายกาจจริงๆ

แต่ฝ่ามือเดียวก็สามารถฆ่าผีชุดขาวได้หนึ่งตัวเนี่ยนะ คนอื่นอาจจะเชื่อ แต่ผมไม่เชื่อ

คิดว่าเป็นแค่การกระพือข่าว สร้างตำนานของหลงฉวนขึ้นมาเท่านั้น

หลังจากฟังมาสักพัก ผมก็ไม่ค่อยสนใจเท่าไหร่ เขาไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับผม เป็นเพียงแค่เรื่องเล่าเรื่องหนึ่งเท่านั้น

เมื่อพวกเราขับมาถึงตำบล ก็เป็นเวลาตีหนึ่งกว่าๆแล้ว

เนื่องจากผู้อาวุโสหวางและคนอื่นๆเป็นคนมีอายุ จึงค่อยข้างเหนื่อย ดังนั้นหลังจากกลับมาถึงพวกเขาก็กลับไปพักผ่อนทันที

 

แต่เพราะการตายของเจ้าผีชั่ว จึงทำให้ผมดีใจเป็นพิเศษ

หลังกลับมาถึงบ้าน ก็ไม่รู้สึกง่วงเลยสักนิด แถมยังหิวมากอีกด้วย

จึงส่งข้อความไปหาเฟิงเฉ่วหาน ถามว่าเขาหลับรึยัง

ผลลัพธ์เจ้าเด็กนี้ตอบกลับมาว่าเขายังไม่หลับ กำลังดูทีวีอยู่

เมื่อผมเห็นว่าเฟิงเฉ่วหานเองก็นอนไม่หลับ จึงชวนเขาออกไปดื่มเบียร์

เฟิงเฉ่วหานก็ไม่รอช้า รีบตอบตกลงทันที

หลังจากใส่เสื้อผ้าเรียบร้อย ผมก็เดินออกจากบ้านทันที

รอเจ้าเด็กนั้นสองสามนาที จากนั้นผมก็เห็นใบหน้าเย็นชาของเฟิงเฉ่วหานเดินเข้ามา

 

ผมไม่พูดเรื่อยเปื่อย ยื่นบุหรี่ให้เขาทันที จากนั้นพวกเราก็เดินตรงไปที่ตลาดกลางคืน เพื่อซื้อพวกของปิ้งย่างและดื่มอะไรกันสักนิดสักหน่อย

หลังจากพวกเรามาถึงตลาดกลางคืน ก็พบว่าคืนนี้อากาศหนาวมาก ในร้านปิ้งย่างจึงมีคนนั่งกินอยู่แล้วสองโต๊ะ

โต๊ะหนึ่งมีนักเลงถอดเสื้อนั่งอยู่สี่คน และหนึ่งในนั้นเป็นคนที่ผมรู้จัก

เขาเป็นนักเลงที่มีชื่อเสียงของที่นี่ เพราะภรรยาของเขาเป็นผู้อำนวยการในสำนักงาน

ด้วยความสัมพันธ์นี้ เขาจึงกลายเป็นเจ้าถิ่นในตำบลของพวกเรา และยังตั้งฉายาให้ตัวเองซะเว่อร์วัง ว่าพี่เจียวหลง

 

ส่วนอีกโต๊ะมีเพียงผู้หญิงคนเดียว เธอเป็นสาวสวย ผิวขาวเรียบเนียน และใส่กางเกงขาสั้น

เธอไม่เพียงอยู่คนเดียวตอนกลางดึกแบบนี้เท่านั้น แถมตอนนี้ยังใส่เสื้อผ้าที่เซ็กซี่สุดๆ ดูท่าเธอจะไม่กลัวว่าจะตกอยู่ในอันตรายเลยจริงๆ

เพราะผู้หญิงคนนี้รูปร่างหน้าตาดี อย่าว่าแต่ผมเลย แม้แต่คุณชายเย็นชาอย่างเฟิงเฉ่วหาน ก็ยังอดไม่ได้ที่จะ

เหมือบมองเธอถึงสองสามครั้ง

แต่พวกเราก็ไม่กล้าเข้าไปพูดด้วย ดังนั้นจึงหาที่นั่งสั่งเบียร์และของปิ้งย่าง

ตอนแรกมันก็ไม่มีอะไร แต่หลังจากกินของย่างไปได้แค่ครึ่งไม้ปัญหาก็เกิดขึ้น

 

ผู้หญิงคนนั้นเดินเข้ามาที่โต๊ะของพวกเรา จากนั้นผมก็ได้ยินเธอพูดกับผมและเฟิงเฉ่วหานว่า “ดื่มเหล้าคนเดียวมันน่าเบื่อ ขอดื่มด้วยคนนะ!”

หลังจากพูดจบ ผู้หญิงคนนั้นก็ไม่รอให้ผมและเฟิงเฉ่วหานตอบกลับ เธอนั่งลงทันที

เมื่อเห็นสิ่งนี้ ผมก็นั่งอึ้ง สาวสวยมานั่งโต๊ะของพวกผมสองคน

หลังจากเงียบมาสักพัก ผมก็ยิ้มออกมาทันที ยกแก้วเบียร์ในมือขึ้น “ติงฝานครับ!”

หลังจากพูดจบ ผมก็ยกขึ้นดื่ม

แม้เฟิงเฉ่วหานจะเป็นผู้ชายเย็นชา แต่ตอนนี้เขาเองก็เลียนแบบผม ยกแก้วขึ้นและพูดว่า “เฟิงเฉ่วหาน!”

หลังจากพูดจบ ก็ยกขึ้นดื่ม

 

ผู้หญิงคนนั้นยิ้มอย่างเฉยชา “หยางเฉ่ว!”

หลังจากพูดจบ ก็ดื่มเช่นกัน

จากนั้น พวกเราสามคนก็ยิ้มให้กัน ถือเป็นการทำความรู้จักแบบผิวเผิน

แต่ใครจะรู้เมื่อหยางเฉ่วคนนี้เคลื่อนไหว ก็จุดชนวนระเบิดพวกนักเลงที่อยู่อีกโต๊ะทันที

“ปัง” นักเลงคนหนึ่งทุบขวดเหล้าทันที

จากนั้นนักเลงสี่คนก็ลุกขึ้นยืน พวกเขาหันมาถลึงตาใส่ผมกับเฟิงเฉ่วหาน

คนที่ถอดเสื้อคนหนึ่ง หันมามองหยางเฉ่วด้วยแววตาที่ดุร้าย

ในเวลาเดียวกันเขายังพูดว่า “ยัย… หน้าไม่อาย ฉันบอกให้เธอดื่มเธอไม่ดื่ม ฮึตอนนี้กลับไปนั่งอ่อยไอ้เด็กสองคนนี้ เธอเห็นพี่เจียวหลงคนนี้เป็นตัวอะไรฮะ”