ตอนที่44 หญ้าหุบเขาลิง

แสงแดดส่องผ่านหมอกหนาทึบเหนือผืนป่า หลิงฉวนค่อยๆลืมตาขึ้น สัมผัสแสงอาทิตย์ที่ส่องทลุหมอกเข้ามาได้ว่า เวลาตอนนี้ประมาณสิบโมง

 

เฮ้ ลุกขึ้นแล้ว! ยังจะตามหาพี่ของเธออยู่ไหม? หลิงฉวนเขย่าทังตันที่หลับอยู่ข้างๆเขาและตะโกนเสียงดัง

 

อืม? มีอะไร ใช่ ใช่แล้ว ฉันต้องไปหาพี่ของฉัน เมื่อได้ยินสิ่งที่หลิงฉวนพูด ทังตันค่อยๆลืมตาขึ้นและพูดอย่างคลุมเครือ

 

หลิงฉวนส่งผลไม้สองสามผลที่เพิ่งเด็ดมา ให้ที่มือของทังตัน แล้วดึงเธอขึ้นจากพื้น ไปเถอะ เดินไปกินไป เธอลองสังเกตรอบๆว่าคุ้นไหม?

 

ทังตันกัดผลไม้สีเขียวเล็กน้อยและมองไปรอบ ๆ อีกครั้ง ว้าว อร่อยจัง คุณไปเด็ดผลไม้จากไหนมา? ฉันจะเด็ดให้พี่กินบ้าง

 

น่าจะไม่ได้แล้ว เมื่อกี้ผมเห็นแค่สองต้นตรงนั้น เด็ดลงมาหมดแล้วด้วย มีแค่นั้นแหล่ะ ของคุณคือต้นหนึ่ง ของผมคืออีกต้นหนึ่ง เหลือเก็บไว้เวลาหิวค่อยกิน พูดจบก็ล้วงมือเข้ากระเป๋าหยิบออกมาบางลูก

 

หลังจากได้ยินคำพูดของหลิงฉวน ทังตันรู้สึกผิดหวังเล็กน้อย เธอไม่เคยกินผลไม้ที่อร่อยเช่นนี้ในตระกูลทังมาหลายปีแล้ว ถ้าสามารถนำไปให้พี่ของเธอชิมได้ก็จะดีมาก

 

อี๋! ที่นี่มัน? นี่คือ ทังตันสังเกตเห็นสิ่งที่อยู่บนหัวของเธอ เห็นหมอกหนาเป็นหย่อม ๆ ลอยอยู่ไม่ไกลจากหัวของเธอ

 

หมอกหนาขนาดนี้ ที่นี่คือที่ไหน? เป็นอะไรไป? หลิงฉวนถาม เมื่อเห็นตาที่หวาดกลัวของทังตัน

 

ทำไมที่นี่หมอกหนาจัง? เรากลับมาที่นี่ได้อย่างไร? หลังจากได้ยินเสียงสั่นของทังตัน หลิงฉวนก็สังเกตเห็นว่าหมอกที่นี่หนาอย่างไม่คาดคิด

 

เมื่อคืนหลิงฉวนได้ยินที่ทังตันเคยพูดว่า ในป่าแห่งความตายนี้ วิธีการระบุทิศทางและอุปกรณ์อื่นๆจะไร้ผลหมด มีเพียงทางเดียวและนั่นคือวัดจากความหนาทึบของหมอก

 

ที่รอบนอกมีเพียงชั้นบาง ๆ และยิ่งเดินเข้าไปหมอกก็จะยิ่งหนาขึ้น แล้วที่นี่? ทังตันจับมือของหลิงฉวนและเดินตรงไปในทิศทางเดียว เห็นได้ชัดว่าหมอกในทิศทางนั้นจะกระจัดกระจายจางกว่า

 

เราต้องออกไปจากที่นี่ทันที ไปเร็ว ที่นี่อย่างน้อยก็มาถึงชั้นกลางของป่าแห่งความตายแล้ว สัตว์ร้ายที่นี่ไม่ใช่สิ่งที่เราจะสามารถจัดการได้ และพี่ของฉันก็อยู่ชั้นนอก ถ้าออกไปได้ก็จะพบเขา

 

ชั้นกลาง? นี่เป็นระยะสูงสุดที่มนุษยรับรู้เกี่ยวกับป่าแห่งความตาย เลือดของผู้คนนับไม่ถ้วนได้ปูทางเพื่อมาถึงสถานที่แห่งนี้ หลิงฉวนรู้สึกขนลุก เดินตามทังตันวิ่งไปข้างหน้า

 

หลิงฉวนเหลือบมองกลับและพึมพำเล็กน้อย ชั้นกลางเหรอ? ไม่รู้ว่าที่นี่จะทำให้ผมแข็งแกร่งขึ้นได้หรือไม่?

 

คุณพูดอะไร?

 

โอ้ ไม่มีอะไร! รีบวิ่งกันเถอะ! ไปหาพี่!

 

อืม?

 

…

 

ทำไมแกไม่ให้ข้าฆ่ามดสองตัวนี้ ข้าไม่ได้กินเนื้อมนุษย์มานานแล้ว ตอนนี้มีคนมาน้อยลงเรื่อย ๆ ! เห้อ

 

ตอนนี้เป็นช่วงพิเศษ แกต้องควบคุมตัวเองให้ดี เมื่อวานนี้ลูกพี่เรียกข้าเข้าประชุมก็เพื่อให้เราระวังตัวมากขึ้น เมื่อลูกพี่ทำทุกอย่างเสร็จ ถึงตอนนั้นแกจะทำอะไรก็ได้ที่แกต้องการ

 

ได้ยินคำว่าลูกพี่ อีกเสียงหนึ่งก็ขาดความมั่นใจไป เอาเถอะ!

 

…

 

ที่ชั้นนอกของป่าแห่งความตาย มีร่างใหญ่ยืนอยู่ และร่างนี้สูงสามเมตร สูงเกือบเท่าตึกหนึ่งชั้นบนโลก

 

มองดูใกล้ ๆ ที่บริเวณข้างๆ เท้าของร่างใหญ่ คือทังจุนที่แยกจากน้องสาวของเขา

 

หลังจากที่ทังตันวิ่งหนีไปในวันนั้น ทังจุนก็แสดงพลังอันยิ่งใหญ่และฆ่าเสือดาวเมฆาที่เหลืออีกสองตัว หลังจากนั้นเขาก็ออกตามหาทังตัน แต่จนถึงตอนนี้ก็ยังไม่มีร่องรอยของทังตัน เป็นเวลาสองวันแล้ว หวังว่าเธอจะปลอดภัย

 

ต่อมาเมื่อคิดไปคิดมา เขาก็กลับไปที่ศูนย์แจกจ่ายภารกิจของตระกูล ภารกิจในครั้งนี้คือไปที่บริเวณรอบนอกของป่าแห่งความตาย และตามหาพืชสมุนไพรที่เรียกว่า หญ้าหุบเขาลิง หญ้านี้สามารถใช้ในการหมากเหล้าและสามารถดื่มได้ในเวลาอันสั้น

 

หลังจากดื่มเข้าไปแล้ว สามารถรักษาโรคเรื้อรังที่เป็นมาหลายปี หลังจากค้นหามาทั้งวัน ในที่สุดฉันก็พบสถานที่ของหญ้าหุบเขาลิงและคุณภาพก็ไม่ได้แย่ อายุมากว่า 50 ปีอีกด้วย คุณภาพนี้ถือว่าดี หากขายไปขายในโลกภายนอกก็น่าจะมีราคาหลายล้าน ถึงขั้นของขาดตลาดเลยทีเดียว

 

ที่ ๆหญ้าหุบเขาลิงเติบโตเป็นทุ่งสมุนไพร ในทุ่งสมุนไพรมีการปลูกพืชยาหลากหลายชนิด เมื่อมองดูแล้ว พวกมันทั้งหมดมีอายุมากกว่าสิบปี ในหมู่พวกเขาสิ่งที่สะดุดตาที่สุดคือหญ้าหุบเขาลิง

 

ต้นไม้ทั้งต้นมีความยาวประมาณสองนิ้ว มองจากล่างขึ้นบน มีใบสีเขียวทั้งหมดห้าใบ ซึ่งสะท้อนให้เห็นว่าพืชชนิดนี้เติบโตมาเป็นเวลาห้าสิบปีแล้ว

 

หลังจากเฝ้าดูอยู่สักพัก ทังจุนก็ลักลอกเข้าไป โดยปกติบริเวณพื้นที่พืชยาแบบนี้ จะต้องมีสัตว์ร้ายคอยปกป้อง หญ้าหุบเขาลิงนี้ยิ่งมีความพิเศษมาก ผู้พิทักษ์ของมันนั้นต้องทรงพลังมากอย่างแน่นอน

 

หลังจากเตรียมตัวได้สักพัก เขาก็รีบวิ่งไปที่ด้านข้างของทุ่งและเอื้อมมือไปคว้าหญ้าหุบเขาลิง