ตอนที่53 ลิงยักษ์

อืม ก็ได้ ทังตันรู้ว่าการอยู่ที่นี่ยิ่งนานก็ยิ่งอันตราย อีกอย่างตัวเองก็เป็นตัวถ่วงอีก ถ่วงแค่พี่ยังไม่พอ ยังทำให้หลิงฉวนตายไปอีก ถ้าตอนนั้นเขาเลือกที่จะหนีโดยไม่สนตัวเองละก็ ก็คงหนีไปได้แล้ว ฉันไม่อยากสูญเสียคนรอบข้างไปอีกแล้ว หันหลังมองย้อนกลับไป หลิงชวน ฉันไปก่อนละ เดี๋ยวฉันจะกลับมาเยี่ยมคุณอีก

ในขณะนั้น หลิงฉวนกำลังกัดคอเสือดาวเมฆาและดูดเลือดของมันอยู่ ทันใดนั้น ก็รู้สึกหวั่นไหว เหมือนกับว่ามีความอบอุ่นส่งมาจากทางไกล สีแดงในสายตาก็ลดลงมากเช่นกัน เมื่อหันไปเห็นเลือดที่ไหลตามตัวของเสือดาวเมฆา ก็ก้มหัวลงอีกครั้ง

ไม่ช้า เสือดาวเมฆาในมือของเขา ก็กลายเป็นศพที่แห้งเหี่ยว และหลิงฉวนก็โยนมันทิ้งไป หลิงฉวนเลียเลือดที่เหลืออยู่ที่มุมปากของเขา ให้ความรู้สึกชั่วร้าย ในสองวันที่ผ่านมา หลิงฉวนไม่รู้ว่ากินสัตว์ร้ายไปกี่ตัวตลอดทาง มีซากศพนับไม่ถ้วน ทิ้งไว้ข้างหลัง ไม่รู้ว่าเป็นเพราะผลของวิชาหรือดูดเลือด ภาพลักษณ์ก็มีการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ ผมสีดำเดิมกลายเป็นสีแดงเลือด แสงสีแดงก็ปรากฎขึ้นบนหัวเป็นครั้งคราว และการเปลี่ยนแปลงครั้งใหญ่ที่สุดคือใบหน้า

ถ้ามีใครเคยเห็นบุคคลในวิหารเทพเจ้าแห่งทะเลสีเลือดในร่างกายหลิงฉวน แล้วหันมองไปที่หลิงฉวนอีกครั้งในตอนนี้ จะมีความคล้ายถึงร้อยละแปดสิบ แต่เดิมใบหน้าของหลิงฉวนก็ไม่สามารถจดจำได้อยู่แล้ว คาดว่าถ้าทังตันได้เห็นเขาอีกครั้งในตอนนี้ คงไม่คิดว่าเขาคือหลิงฉวน รวมกับออร่าสีเลือดที่อยู่รอบ ๆ ร่างของเขา สัตว์ร้ายธรรมดาก็ไม่กล้าเข้าใกล้เขา

ตอนนี้สัตว์ร้ายชั้นนอกเริ่มไม่สามารถตอบสนองหลิงฉวนได้แล้ว ภายใต้การกลืนกิน พลังมันเพิ่มขึ้นเพียงเล็กน้อย แค่เร็วกว่าเวลาที่เขาฝึกฝนเองเล็กน้อย ดูเหมือนว่าตอนนี้จำเป็นต้องไปชั้นกลางสำรวจหน่อยแล้ว

หลิงฉวนก้าวและเดินลึกเข้าไปในหมอก ทันใดนั้น หลิงฉวนสีหน้าเปลี่ยน มีคลื่นแผ่มาจากทางไกล คลื่นลูกนี้? ไม่แพ้งูยักษ์ตัวนั้น มีรอยยิ้มขึ้นบนใบหน้าของเขา ทิศทางของเขาเปลี่ยนไปและเขาก็มุ่งหน้าไปที่นั่น

ต่อจากนั้นทังจุนได้ค้นหาสถานที่ต่างๆมากมาย แต่เขาก็ไม่พบหญ้าหุบเขาลิง ดูเหมือนว่าจะมีเพียงที่เดียวที่มีเท่านั้น แต่พอคิดถึงลิงยักษ์แห่งภูเขานั้นก็ทำให้เขาเจ็บปวดแผล

แต่ตอนนี้เขามีอยู่สองคน น่าจะทำสำเร็จได้ หลังจากคิดไม่นาน ก็ถามทังตัน ว่าพี่พบสถานที่ที่มีหญ้าหุบเขาลิง แต่มีสัตว์ร้ายคอยปกป้องอยู่ ก่อนหน้านี่ไม่สามารถทำสำเร็จคนเดียวได้ ตอนนี้พี่ต้องการความช่วยเหลือจากเธอ

ทังตันพยักหน้าเมื่อได้ยินคำพูดของทังจุน ฉันควรทำอย่างไร?

มันเป็นลิงยักษ์แห่งภูเขาที่ทรงพลังมาก เกือบจะถือว่าอยู่ในชั้นกลาง แต่ขาดความว่องไว พี่จะหลอกล่อมัน ส่วนเธอหาโอกาสไปเด็ดหญ้าหุบเขาลิง

เมื่อเห็นทังตันพยักหน้า เขานำและวิ่งไปยังสถานที่ที่มีหญ้าหุบเขาลิง

ใช้เวลาไม่นาน ทั้งสองก็มาถึงทุ่งหญ้าที่มีหญ้าหุบเขาลิง มองไปตามนิ้วของทังจุน พวกเขาก็เห็นหญ้าหุบเขาลิงที่มีใบห้าใบพลิ้วไหว

ในตระกูลมีตำรายาสมุนไพร ทังตันก็อ่านมาบ้างเช่นกัน ดูออกในพริบตาว่านั่นคือหญ้าหุบเขาลิง เห็นหญ้าหุบเขาลิงแล้วใช่ไหม? เดียวพี่ล่อลิงยักษ์ออกไป เธอถือโอกาสไปเด็ดหญ้าหุบเขาลิง ไหวมั้ย?

ทังจุนหันศีรษะและมองไปที่ทังตัน พูดตามจริง เขารู้สึกกังวลเล็กน้อย ตอนนี้ทังตันยังอารมณ์ไม่ค่อยมั่นคงและขาดประสบการณ์ ถ้าไม่ใช่ว่าไม่มีวิธีอื่น พี่ก็ไม่ต้องการให้น้องทำเรื่องอันตรายแบบนี้

เมื่อเห็นความลังเลในดวงตาของทังจุน ทังตันยืนขึ้นและทันใดนั้นก็กำจัดอารมณ์เชิงลบออกไป

ฉันห้ามเป็นตัวถ่วงอีกต่อไป คราวนี้ฉันต้องช่วยพี่ ฉันทำได้ เมื่อมองไปที่การเปลี่ยนแปลงของทังตันที่อยู่ตรงหน้าเขา ทังจุนก็รู้สึกภูมิใจเป็นอย่างมากในใจของเขา

ทั้งหมดนี้เกิดจากหลิงฉวน ต้องขอบคุณจริงๆ แต่เขาหันศีรษะและมองไปที่ทุ่งยาอีกครั้ง ไม่เสียเวลาลังเลมาก ก็พุ่งเข้าไป

ตามที่คาด ลิงยักษ์แห่งภูเขาได้เฝ้าดูแลเขตยาอยู่ไม่ไกลและด้วยร่างกายที่ใหญ่โตนั้น มันก็วิ่งไปถึงที่ทุ่งยาในทันที

เมื่อเห็นว่ามันเป็นมนุษย์ที่น่ารังเกียจคนนี้อีกแล้ว ลิงยักษ์ก็อดไม่ได้ที่จะส่งเสียงคำราม ครั้งก่อนเขาปล่อยให้ผู้ชายคนนี้วิ่งหนีไปได้ คราวนี้จะต้องฆ่ามัน หวดท่อนไม้ไปหาทังจุนอีกครั้ง

ทังตันซ่อนตัวอยู่ในระยะไกล เห็นฉากนี้ แทบจะอุทานออกมา ทังจุนหมุนตัว และหลบไปได้ ทังจุนคอยระวังลิงยักษ์ตลอด และเมื่อเห็นมันมา เขาก็เริ่มวิ่งหนี หนีอีกแล้ว

มองไปที่ด้านหลังของทังจุน ลิงยักษ์พึมพำในใจ คราวนี้ข้าปล่อยแกไปไม่ได้ ร่างอันใหญ่โตก็ไล่ไปตามทิศทางของทังจุน คราวนี้เขาตั้งใจแน่วแน่ที่จะฆ่ามัน