ตอนที่60 หนามสีแดงที่ปลายนิ้ว

คิดแล้วก็หันหลังไปมองหนิง เห็นเพียงแค่เธอเอาแต่ก้มหน้า ： “ไม่ต้องกลัวนะ！พวกเราเดินต่อกันเถอะ！ ” ดูเหมือนเจ้าตัวยักษ์นี้จะทำให้หนิงตกใจไม่เบา！เขาตบหลังของหนิง และคว้ามือขวาของเธอ เดินตรงไปข้างหน้า： “อืม ฉันไม่เป็นไร！ ” เสียงจากด้านหลังดังมา เพียงแต่หลิงฉวนก็ไม่ปล่อยมือออก เดินก้าวไปข้างหน้าเรื่อย ๆ

“ทำไมถึงยังหาไม่เจออีก！ นี่มันนานมากแล้วนะ！” มองลิงยักษ์แห่งภูเขาตรงหน้า ซงต้ากับซงเอ่อเอ่ยถาม ： “พวกเราหาคนเจอจำนวนหนึ่ง เพียงแต่ยังไม่ใช่ ตอนนี้คนนั้นอาจจะออกไปแล้วก็ได้ ” ได้ฟังถึงตรงนี้ สายตาของซงเอ่อกลอกไปมา ： “อาจจะมีความเป็นไปได้อีกอย่าง คนคนนั้นอาจจะหลบซ่อนอยู่ในคนเหล่านั้นที่แกหาเจอ”

“เป็นไปไม่ได้ คนนั้นฟันแขนซ้ายของฉันขาดไป ฉันกับมันไม่อาจอยู่ร่วมใต้ฟ้าเดียวกันได้ ถึงแม้จะแปลงร่างเป็นขี้เถ้า ฉันก็จำมันได้” ลิงยักษ์แห่งภูเขาได้ยินคำพูดของซงเอ่อ ก็โต้แย้งเสียงแข็ง ： “นั่นไม่แน่นอน！อาจจะมีเทคนิคการปลอมตัวที่เก่งกาจ มนุษย์ไม่ได้มีความถนัดสิ่งเหล่านี้หรือไง？ ”

“น้องรองพูดจามีเหตุมีผล งั้นเรื่องนี้จะทำอย่างไรดี？ ” ได้ฟังคำพูดของซงเอ่อ ซงต้าพยักหน้าไปมา เพียงแต่ไม่รู้จะหาทางออกอย่างไรจริง ๆ ： “ไม่สามารถตรวจสอบทุกคนทีละคนได้ แต่ถึงแม้จะตรวจสอบก็ไม่แน่ว่าจะตรวจสอบออกมาได้ไหม！พวกเราเพียงแค่ฆ่าทิ้งก็พอ ”

“ฆ่าทุกคนเลยเหรอ？ ” ลิงยักษ์แห่งภูเขาฟังถึงตรงนี้ก็ตื่นตกใจ ： “ตอนนี้มีมนุษย์จำนวนไม่น้อย พวกเราพบทั้งหมดสิบคน ซึ่งเป็นคนที่กล้าเข้ามาสำรวจในป่าแห่งความตาย เพียงพอที่จะแสดงให้เห็นถึงความแข็งแกร่ง หากต้องการจะฆ่าทั้งสิบคนนี้ ใช้พวกเราสามคนคงจะไม่พอจริง ๆ ”

“ชั้นนอกไม่ได้มีสัตว์ร้ายอยู่มากหรือไง？รวมกลุ่มกันเข้าไปก็หมดเรื่อง” มองเห็นใบหน้าไม่แยแสของซงเอ่อ ในใจของลิงยักษ์แห่งภูเขาหนาวเหน็บเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าจะใช้สัตว์ร้ายทั้งหมดของชั้นนอกเพื่อฝังคนทั้งสิบคน และที่สำคัญยังเป็นเพียงการตามหาคนเพียงคนเดียวเท่านั้น คนตัดสินใจยังเป็นคนสองคนตรงหน้า ตอนนี้ทำได้เพียงดูว่าซงต้าจะคัดค้านหรือเปล่า

“ อืม ความคิดนี้เข้าท่า ตอนนี้สิ่งสำคัญที่สุดคือการตามหาหญ้าหุบเขาลิงของลูกพี่กลับไป และเพื่อสิ่งนี้ ไม่เสียดายเลยที่จะต้องแลกกับอะไร ” ลิงยักษ์แห่งภูเขาขนลุกเสียจริง สองคนนี้ออกมาจากแกนกลาง จึงไม่ได้คำนึงถึงอะไร แต่ตนเองอยู่ที่นี่มานานแล้ว มีลูกน้องที่อยู่ในความดูแลไม่น้อย แต่ตอนนี้ต้องให้พวกเขามาพลีชีพอย่างกะทันหัน ซึ่งสิ่งที่พวกเขาคิดไม่ถึงก็คือเรื่องนี้ถูกซงเอ่อหลอกจริง ๆ แต่เขาคาดเดาผิดไปเรื่องหนึ่ง นั่นคือถึงแม้ว่าจะจับหลิงฉวนได้ แต่ก็ไม่สามารถเอาหญิงหุบเขาลิงกลับมาได้ เพราะเขาไม่ใช่คนที่เอาไป

หลิงฉวนพาหนิงเดินออกไปสู่โลกภายนอก มองดูจากสภาพการณ์ ใช้เวลาอีกไม่นาน ก็สามารถไปถึงนอกป่าได้ ทันใดนั้นมีลมโหมกระหน่ำจากทางด้านซ้ายโจมตีมา หลิงฉวนกระโดดถอยหลัง ใช้แรงดึงหนิง ลากเธอไปหลบซ่อนในพงหญ้าข้างทาง หลิงฉวนขมวดคิ้ว มองดูสัตว์ร้ายตรงหน้า นี่มันเรื่องอะไรกัน ไม่กี่วันก่อนยังเป็นแค่ลิง ตอนนี้เหมือนสัตว์ร้ายทั้งหมดถูกระดมกำลัง เจ้าลิงยักษ์แห่งภูเขามีความสามารถมากขนาดนี้เลยเหรอ？แถมตอนนี้สัตว์ร้ายเหล่านี้กำลังจู่โจมผู้คน

หลิงฉวนเปลี่ยนสภาพหลิงเว่ย ปรากฏหนามสีแดงออกมาจากปลายนิ้ว โจมตีไปที่หัวของสัตว์ร้ายโดยตรง ในชั่วพริบตาเดียว สัตว์ร้ายตัวนั้นกลายเป็นศพแห้งเหี่ยว ไม่มีแม้แต่เลือดเนื้อให้เห็น ส่วนหลิงฉวนสามารถสัมผัสพลังที่ปรากฏขึ้นภายในร่างกายของตนเองได้ การปรากฏขึ้นหลิงเว่ย ทำให้สัตว์ร้ายขยับเข้ามาใกล้ด้านนี้มากขึ้น เป้าหมายครั้งนี้เพียงแค่คนสิบคนเท่านั้น แต่สัตว์ร้ายในชั้นนอกมีเป็นร้อยเป็นพัน ทุกรายหัวมีการจัดสรรเฉลี่ยแล้วหลายร้อยตัว ซึ่งไม่ใช่ตัวเลขที่ดีนัก มองเห็นสัตว์ร้ายรุมล้อมเยอะมากขึ้นเรื่อย ๆ เขาจึงโอบหนิงเอาไว้ จากนั้นกระโดดขึ้นไปบนต้นไม้ เนื่องจากสัตว์ร้ายบนต้นไม้มีน้อยกว่าบนพื้นเล็กน้อย โอกาสที่จะหลบหนีก็มีมากขึ้นเช่นกัน

“หรือนี่คือช่วงเวลาของสัตว์ร้าย？ทำไมถึงเกิดเรื่องแบบนี้ขึ้นมาอย่างกะทันหัน？” ยืนบนต้นไม้มองไปรอบ ๆ พบว่ามีสัตว์ร้ายมาทางนี้มากขึ้นเรื่อย ๆ จนเป็นก้อนสีดำขนาดใหญ่ เท่าที่สายตาสามารถมองเห็นได้ กลับมองไม่เห็นด้านข้างด้วยซ้ำไป ได้ยินคำพูดของหลิงฉวน หนิงกลอกตาไปมา ประเมินค่าประโยคนี้ต่ำไปหน่อย เพียงแต่ทันใดนั้นเองก็ถูกฝังไปด้วยเสียงคำรามของสัตว์ร้าย เหลือบมองหนิง ตอนนี้จะทำอย่างไรดี！ต้องฆ่าและออกไปไหม？ถ้าตัวคนเดียวยังพอไหว แต่ตอนนี้ยังมีหนิงอีกคนด้วย

ในสมองของหลิงฉวนครุ่นคิดหาวิธีการหลบหนีนับไม่ถ้วน แต่คาดไม่ถึงว่าจะไม่มีสักทางที่สามารถให้สองคนสามารถออกไปได้อย่างปลอดภัย ： “ พี่หลิงฉวน พี่ไปเถอะ！ไม่ต้องสนใจฉัน พี่แข็งแกร่งขนาดนี้ ตัวคนเดียวสามารถหนีไปได้แน่ ” ในขณะที่หลิงฉวนกำลังครุ่นคิด เสียงของหนิงก็ดังขึ้นข้างหู หลิงฉวนตื่นตกใจ เขาสบตาหนิง เห็นเพียงหนิงจ้องมองมาที่เขา โดยไม่มีการหลบหลีกสักนิดเดียว