องค์หญิงหมอเทวะ – บทที่ 50 : ใครกล้า

อ่านนิยายจีนเรื่อง World-shaking First Daughter: Powerful Medical Princess องค์หญิงหมอเทวะ ตอนที่ 50 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

ซูหลุนมองไปที่ซูมู่เกอ  ที่แสดงท่าทางให้เขาเงียบไว้

 

“เจ้าเป็นใคร?”  ซูมู่เกอกดเสียงให้ต่ำลงและถาม

 

“ใต้เท้าซู  ข้าเองเจ้าค่ะ”  ยายฟางตอบมา

 

“ยายฟาง  เจ้าทีอะไรรึ?”

 

“เอ่อ  ใต้เท้า  ท่านไม่ได้ทานอาหารเช้าและข้ากลัวว่าท่านจะหิว  ข้าจึงนำอาหารมาให้เจ้าค่ะ”

 

“ไม่เป็นไร ท่านยาย  ขอบคุณ  ข้ากินอาหารมาจากข้างนอกแล้ว  ตอนนี้ข้ายังไม่หิว  ท่านกลับไปทำงานท่านเถอะ”

 

“เจ้าค่ะ  ข้ากลับก่อน  ถ้าท่านหิว โปรดแจ้งข้าด้วย ข้าจะนำมาให้ท่าน”

 

“ได้ท่านยาย  ขอบคุณ”

 

เสียงฝีเท้าของยายฟางดังห่างออกไป

 

ซูมู่เกอเดินกลับไปที่เก้าอี้เพื่อนั่งลงและมองไปที่ซูหลุนซึ่งใบหน้าเต็มไปด้วยคำถาม

 

“ท่านพ่อ  ท่านจะเชื่อมันหรือไม่  มาถึงจุดนี้แล้ว  เราควรมาคิดหาวิธีแก้ปัญหาต่อไปข้างหน้ากันดีกว่า”

 

แน่นอน  ซูหลุนรู้ว่าอะไรสำคัญกว่า  และซูมู่เกอพูดถูกในสิ่งนี้

 

ถ้านางไม่ได้ปลอมตัวเป็นเขา  การหายตัวไปอย่างกะทนหันของเขาย่อมถูกเอามาเป็นข้อได้เปรียบของผู้ไม่หวังดี  ตอนนี้ตระกูลซูทั้งหมดอาจถูกลงทัณฑ์ไปแล้ว

 

แต่สำหรับพฤติกรรมที่อาจหาญของซูมู่เกอ  ซูหลุนยังคงคิดว่ามันไม่น่าเชื่อ

 

“ข้าจะบอกให้ใครสักคนส่งเจ้ากลับไปที่เมืองชุนหยาง  เก็บไว้เป็นความลับจนกว่าเจ้าจะตาย”

 

“ไม่  ยังไม่ได้”  ซูมู่เกอปฏิเสธเขาโดยไม่คิด

 

ความโกรธที่ซูหลุนเพิ่งระงับไว้กลับเพิ่มขึ้นอีกครั้ง  “เจ้าคิดว่ากำลังเล่นเกมอยู่หรือ?  เมื่อไหร่เจ้าจะหยุด!”

 

ซูมู่เกอยิ้มเยาะจากใจของนาง  นางถือได้ว่าเป็นผู้ช่วยชีวิตของคนทั้งตระกูลซู  แม้ว่าจะไม่ใช่จุดเริ่มที่นางทำ  แต่ซูหลุนกลับตำหนินางโดยบอกว่านางแค่พูดเล่น

 

คิดถึงสิ่งนี้  ซูมู่เกอแสดงสีหน้าเย็นชาต่อซูหลุน

 

“ท่านพ่อ  ท่านคิดว่าข้าทำเล่นๆหรือ?  อาจมีโรคระบาดในเขตและข้าเป็นคนเดียวที่รู้เรื่องนี้  แน่ใจหรือว่าต้องการให้ข้ากลับไปตอนนี้?”

 

“โรคระบาด!”  รูม่านตาของซูหลุนขยายออกด้วยความประหลาดใจ

 

“ท่านพ่อ  ผ่านคลาย  ข้ากำลังพูดถึงความเป็นไปได้”

 

“คนไข้เหล่านั้นอยู่ที่ไหนจงพาพวกเขาออกจากเขตโจวทันที  พวกเขาต้องไม่อยู่ที่นี่”  เขาไม่สนใจชีวิตของผู้ป่วยเลย

 

“ตอนนี้องค์ชายสองและใต้เท้าเซี่ยกำลังเฝ้าดูอยู่”

 

“ใต้เท้าเซี่ย?”  ในช่วงที่เขาเข้าสู่เขตหย่าเหมินเขาถูกเรียกตัวจากผู้บังคับบัญชาของเขา  องค์ชายสอง  องค์ชายสองกล่าวถึงราชาแห่งจินในคำพูดของพวกเขาหลายครั้ง  เขาไม่คาดคิดว่าราชาแห่งจินจะปรากฏตัวในเขตโจว  ราชาแห่งจินคนนี้น่าจะคือใต้เท้าเซี่ยที่ซูมู่เกอพูดถึง

 

“เจ้าคิดว่าเจ้าเป็นใคร?  และเจ้ามีความสามารถแค่ไหนที่จะรักษาผู้ป่วยเหล่านั้นได้?”

 

“ข้ากำลังพยายาม”

 

“นานแค่ไหน  ใช้เวลานานแค่ไหนที่เจ้าจะรักษาคนเหล่านั้นได้?”

 

ซูมู่เกอไม่ตอบ แต่ลุกขึ้นไปเปิดชุดเครื่องมือแพทย์และหยิบขวดกระเบื้องออกมา  เมื่อวานนางแช่หนอนไว้บางส่วน

 

ซูมู่เกอคาดว่าจะได้เห็นหนอนที่ตายแล้ว  แต่หนอนที่แช่อยู่ในยายังมีชีวิตอยู่!

 

ซูมู่เกอมองไปที่ขวดกระเบื้อง  ตกใจและพูดไม่ออก

 

“ด้วยยาเดียวกัน  ปริมาณหนอนเท่ากัน  และในเวลาเหมือนกัน  หนอนพวกนี้ยังมีชีวิตอยู่”

 

เกิดอะไรขึ้น…..

 

มีอะไรผิดพลาดหรือ?

 

“ข้าจะให้เวลาเจ้าสามวัน  ถ้าเจ้าไม่สามารถรักษาคนเหล่านี้ให้หายภายในสามวัน  เจ้าจะต้องกลับเมืองชุนหยางทันที”  หลังจากซูหลุนพูดจบ  เขาหงุดหงิดเมื่อพบว่าซูมู่เกอไม่ได้ฟังเขาเลย

 

“เจ้าได้ยินข้าไหม?”

 

“ตกลง!”

 

ซูมู่เกอเงยหน้าขึ้นทันใด  หากมีความแตกต่าง  มันเป็นเลือดที่นางตั้งใจหลอกเซี่ยโฮวโม่เมื่อวันก่อนให้หยดลงในขวดกระเบื้องที่มีหนอน

 

เป็นเพราะเลือดของเขาหรือเปล่า?

 

“ดี  ข้าสัญญากับท่าน  แต่ถึงตอนนั้น ‘ใต้เท้าซู’ ก็เป็นเพียงแค่ข้า”  ซูมู่เกอวางฝาขวดและมองไปที่ซูหลุน

 

ซูหลุนกำลับจะหักล้าง  แต่เนื่องจากไม่มีใครเคยเห็นการปลอมตัวของนางในวันนี้  เขาโล่งใจเล็กน้อย

 

เขามองไปที่ซูมู่เกอและต้องยอมรับว่าการปลอมแปลงใบหน้าของนางนั้นคล้ายกับของเขาจริงๆ  อย่างไรก็ตามนางมีความสูงน้อยกว่าเขา  ซึ่งสามารถรับรู้ได้โดยคนใกล้ชิดเขาเท่านั้น

 

“ตกลง  แต่เจ้าควรป้องกันไม่ให้ตระกูลซูมีปัญหา  ไม่เช่นนั้น….”

 

“ท่านพ่อ  ข้าหวงแหนชีวิตของข้ามากกว่าท่าน”  ซูมู่เกอขัดจังหวะซูหลุน  สิ่งที่นางต้องการตอนนี้คือไม่หาเซี่ยโฮวโม่ให้เร็วที่สุดและพิสูจน์การคาดเดาของนาง

 

“ข้าจะอยู่ในโรงแรมที่ถนนด้านหลังเขตหย่าเหมิน  อีกสามวันข้างหน้า  ไปหาข้าที่นั่นถ้าจำเป็น”

 

“ไม่มีปัญหา  ท่านพ่อ  ท่านควรระวังและอย่าให้ใครเห็นหน้าท่าน”

 

“แน่นอนอยู่แล้ว”  ซูหลุนเปิดประตูและตรวจดูว่ามีใครอยู่หรือไม่  จากนั้นเขาก็เดินออกไปจากประตูทางด้านหลังเขตหย่าเหมิน

 

หลังจากที่ซูหลุนจากไปแล้วซูมู่เกอก็ไปที่ห้องของเซี่ยโฮวโม่พร้อมกับขวดกระเบื้องในมือนาง  “ข้ามีเรื่องสำคัญที่จะต้องพูดกับใต้เท้าเซี่ย”  นางพูดกับผู้คุ้มกันที่หยุดนางอยู่นอกประตู

 

“ปล่อยเขาเข้ามา”

 

ช่วงเวลาที่ซูมู่เกอพูดจบ  มีเสียงของเซี่ยโฮวโม่ดังออกมา

 

เธอเดินเข้ามาและเห็นเขานั่งอยู่หน้าโต๊ะในชุดคลุมสีเข้มที่เป็นระเบียบเรียบร้อย

 

“ใต้เท้าเซี่ย  ข้ามีการค้นพบที่ยิ่งใหญ่  ข้าคงรู้วิธีฆ่าหนอนพวกนั้นแล้ว”

 

คิ้วของเซี่ยโฮวโม่เลิกขึ้นเล็กน้อย  “โอ้?”

 

“ อย่างไรก็ตาม  ข้าต้องการให้ท่านเสียสละ”

 

ก่อนที่เซี่ยโฮวโม่จะตอบว่ารับ  ซูมู่เกอไม่รอช้าที่จะจับมือใหญ่ของเขา  ชูนิ้วขึ้นและแทงด้วยเข็มเงิน

 

เซี่ยโฮวโม่รู้สึกเสียวจิ๊ดเล็กน้อยจากปลายนิ้วของเขา  และเลือดของเขาก็ถูกบีบลงในขวดกระเบื้องโดยซูมู่เกอแล้ว

 

ริมฝีปากของเซี่ยโฮวโม่กระตุก  “เลือดของข้าใช้เป็นยาได้จริงหรือ?”

 

ซูมู่เกอเทหนอนลงในขวดกระเบื้อง  และหยดเลือดละลายลงในยาด้วยความเร็วที่รวดเร็วและมองไม่แทบไม่ทัน  ในไม่ช้าสีของหนอนที่ดิ้นอยู่ในยาก็เปลี่ยนไป  และตายลงในไม่ช้า!

 

“เยี่ยม  มันทำ…” ซูมู่เกอมองไปที่นิ้วที่มีเลือดออกของเซี่ยโฮวโม่อย่างตะกละตะกลามเหมือนหมาป่าเห็นเนื้อ

 

เซี่ยโฮวโม่ยังยืดตัวตรงนั่งบนเก้าอี้และมองไปที่จานกระเบื้อง

 

“ข้าคิดว่าหนอนพวกนี้ถูกวางยาพิษจากยา  แต่ต่อมาข้าได้ทำการทดลองอีกครั้งและพบว่าพวกมันจะไม่ถูกฆ่าหากเพียงแค่แช่ในน้ำยานั้น  ใต้เท้าเซี่ย  ท่านจำได้ไหมว่าข้าเคยหยดเลือดของท่านลงไปในขวดลายครามตอนที่นั่งในรถม้าก่อนหน้านี้”

 

เซี่ยโฮวโม่ลืมเรื่องนี้ไปได้อย่างไร?

 

แน่นอน  ซูมู่เกอจะไม่บอกเขาว่าตอนนั้นนางตั้งใจ!

 

“อืม”

 

“รอก่อนนะ  ใต้เท้าเซี่ย”  ซูมู่เกอกล่าวจบจากนั้นนางก็หันหลังวิ่งไปที่ห้องของนาง  นางได้แบ่งหนอนจากปอดของเด็กออกเป็นหลายๆส่วน  เพื่อเก็บไว้ใช้ในการทดลอง

 

นางเอาหนอนอีกสองส่วนกลับมาที่ห้องของเซี่ยโฮวโม่

 

“ใต้เท้าเซี่ย  ลองดูอีกครั้ง”

 

เซี่ยโฮวโม่ไม่รังเกียจ  เขาแทงนิ้วอีกครั้งด้วยเข็มเงินและหยดเลือดลงในขวดกระเบื้องที่มีหนอนอยู่

 

เลือดสีแดงหยดลงบนหนอนสีขาวและเพียงครู่เดียว  หนอนที่มีชีวิตชีวาก็เหี่ยวเฉาและตายไป

 

“ใต้เท้าเซี่ย  ข้าขอขอบคุณท่านในนามชาวเมืองโจว”

 

ดวงตาของเซี่ยโฮวโม่มืดลงเมื่อเขาเห็นซูมู่เกอพยายามกลั้นริมฝีปากที่กำลังอยากจะยิ้มกว้างของนาง

 

นางเอาเลือดจากเขาไปศึกษาในภายหลัง  ตั้งใจว่าจะพยายามทำยาให้ดีที่สุดภายในสามวัน

 

เซี่ยโฮวโม่มองไปที่นิ้วของเขาและขมวดคิ้วเล็กน้อย

 

ทำไมเลือดของเขาถึงฆ่าหนอนพวกนั้นได้?  เป็นเพราะเขาถูกวางยาพิษโดยพิษเลือดแดงหรือไม่?  และหนอนพวกนั้นถูกฆ่าด้วยเลือดอาบยาพิษ?

 

“ใต้เท้า  โจวฉิ่วและกองทหารที่เขานำไปกลับมาแล้วขอรับ”  ตงหลินเดินเข้าไปในห้องและกระซิบ

 

เซี่ยโฮวโม่ยับยั้งความคิดของเขา  “ให้พวกเขาเข้ามา”

 

โจวฉิ่วและโจวเหว่ยเดินเข้ามาในห้อง

 

“ใต้เท้า”

 

“ว่ามา”

 

โจวฉิ่วมองไปที่โจวเหว่ยและพูดรายงาน  “ใต้เท้า  เราเดินไปตามถ้ำเมื่อวานนี้และพบรอยเท้ามากมายเต็มไปหมดในนั้น  และอุโมงค์นำเราออกไปสู่เชิงเขา!”

 

มีการกระตุกเล็กน้อยระหว่างคิ้วของเซี่ยโฮวโม่

 

“เราสำรวจรอบๆเชิงเขาสักพักก่อนที่เราจะพบว่ามีภูเขาอีกสองลูกจากทางออก  มันเป็นชายแดนของแคว้นฉู่ขอรับ”  โจวเหว่ยกล่าว

 

“การขุดอุโมงค์แบบนี้จะใช้เวลานานแค่ไหน?”  เซี่ยโฮวโม่ถามเขาช้าๆ

 

“มันต้องใช้เวลาอย่างน้อยหนึ่งปีในการขุดอุโมงค์ดังกล่าวขอรับ”

 

เซี่ยโฮวโม่ใช้นิ้วเคาะเก้าอี้เบา ๆ  “พวกเขากำลังจะทำงานร่วมกัน  ร่วมมือจากภายในกับอีกฝ่ายจากภายนอก  แต่พวกคนตะวันตกเหล่านั้นทำงานกับใคร?”

 

“ใต้เท้า  ท่านหมายความว่าบางคนในแคว้นฉู่สมรู้ร่วมคิดกับคนตะวันตกหรือไม่ขอรับ?”  ตงหลินกัดฟันและพูดอย่างโกรธ ๆ  นายท่านของพวกเขาหยุดคนตะวันตกเหล่านั้นด้วยเลือดของเขาในสนามรบ  แต่มีบางคนในราชสำนักของจักรวรรดิสมรู้ร่วมคิดกับคนตะวันตกเพียงเพื่อเห็นแก่ความต้องการส่วนตัวที่เห็นแก่ตัวของพวกเขา!

 

“ใต้เท้า  เราควรทำอย่างไรต่อไป?”

 

เซี่ยโฮวโม่ค่อยๆเงยหน้าขึ้นและมองไปที่ฝนตกปรอยๆ นอกหน้าต่าง  เสียงของเขาฟังดูห่างไกล   “ส่งคนไปจับตาดูมันอย่างลับๆ  ข้าจะรายงานเรื่องนี้ต่อองค์จักรพรรดิ”

 

“ขอรับ”

 

“ใต้เท้า  มีอีกเรื่อง….”  ตงหลินเดินไปหาเซี่ยโฮวโม่และกระซิบกับเขา

 

เมื่อได้ยินเช่นนั้น  ดวงตาสีดำของเซี่ยโฮวโม่ก็เหลือบมองเล็กน้อย

…………………….

 

หลังจากที่ซูมู่เกอมั่นใจว่าหนอนสามารถฆ่าได้ด้วยเลือดของเซี่ยโฮวโม่  นางทำยาในตอนกลางคืนและไปที่หอผู้ป่วย  ผู้ป่วยจะถูกระงับชั่วคราวในวันรุ่งขึ้น

 

แม้ว่านางจะหาวิธีฆ่าหนอนพวกนั้นได้แล้ว  นางต้องรอบคอบมากขึ้นในกรณีที่เกิดเหตุไม่คาดฝันเกิดขึ้น

 

ช่วงเวลาที่ซูมู่เกอถือชุดยาของนางไปที่ประตูห้องพักผู้ป่วย  เสี่ยวหู่วิ่งออกมา

 

“ใต้เท้าซู   ท่านอยู่นี่เอง  ตามข้ามาข้างในเถอะขอรับ  คนกลุ่มหนึ่งวิ่งเข้ามาจากไหนไม่รู้  พวกเขากล่าวว่าควรนำผู้ป่วยที่เป็นโรคระบาดทั้งหมดออกไป”

 

หัวใจของซูมู่เกอเต้นกระหน่ำอย่างรุนแรง  “โรคระบาดอะไรกัน!  เรื่องไร้สาระ!”

 

ซูมู่เกอวิ่งเข้าไปพร้อมกับเสี่ยวหู่และเห็นผู้ป่วยถูกพาออกไปจากห้องพักรักษาโดยกลุ่มคนที่ดูเหมือนทหาร

 

“พวกเจ้ากำลังทำอะไร? หยุด!”

 

พวกเขาทั้หมดหันมาสบตากับซูมู่เกอ

 

ผู้นำของพวกเขามองไปที่ซูมู่เกอ  เริ่มก่อน

 

“เจ้าเป็นใคร?”

 

มองผู้ป่วยที่ถูกโยนลงบนพื้นระเกะระกะ  ซูมู่เกอหายใจเข้าลึกๆ  เพื่อระงับความโกรธของนาง  “ข้าเป็นเจ้าเมืองชุนหยาง  เจ้ากำลังทำอะไร  และเจ้าจะพาพวกเขาไปที่ไหน?”

 

ผู้นำไม่สนใจตัวตนของซูมู่เกอเลย

 

“คำสั่งนี้ข้าได้รับจากองค์ชายสอง  ผู้ที่มีโรคระบาดควรย้ายออกไปจากเขตโจวทันที  ผู้ใดฝ่าฝืนต้องตาย”

 

“โรคระบาด? พวกเขานี่นะ  พวกเขามีโรคระบาดอะไร?!”

 

“ใต้เท้า  พวกนี้เป็นผู้ป่วยที่ป่วยด้วยโรคระบาด!”

 

เมื่อได้ยินสิ่งที่ผู้นำพูด  คนเหล่านั้นที่ให้บริการทั้งในและนอกหอผู้ป่วยต่างหวาดกลัวและจ้องไปที่ผู้ป่วยที่นอนอยู่บนพื้น  ไม่มีใครกล้าเข้ามาใกล้

 

ซูมู่เกอกำหมัดแน่น  “เรื่องไร้สาระ  โรคนี้ไม่ใช่โรคติดเชื้อ  มันไม่ใช่โรคระบาดแต่อย่างใด  เจ้าห้ามเอาเขาไปไหน!”

 

ผู้นำหัวเราะเยาะ  “หยุดพล่ามซะ  พาพวกเขาออกไป!”

 

ซูมู่เกอกัดฟันและเดินไปปิดประตูอย่างกล้าหาญ  “ใครกล้า?”

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด