การจู่โจมอย่างไม่คาดคิดจากชานาทำให้ลู่หวู่และเป่ยลี่ประหลาดใจอย่างสมบูรณ์ เมื่อพวกเขามาถึงสนามรบ สงครามก็เริ่มขึ้นแล้ว

 

เมื่อกองกำลังอันทรงพลังทั้งสองชนเข้าใส่กัน คลื่นของผู้เล่นและทหารหยินก็ถูกกระแทกล้มลงกับพื้น จากนั้นการนองเลือดก็เริ่มขึ้น

 

เมื่อเผชิญหน้ากับกองทัพของชานาที่มีจำนวนเท่ากัน ผู้เล่นก็มีเวลาที่ลำบากในการปกป้องตนเอง ดูเหมือนว่าพวกเขาจะพ่ายแพ้ในการถูกสังหารหมู่ด้านเดียว

 

อย่างไรก็ตามผู้เล่นก็ไม่สะทกสะท้านกับสถานการณ์และเดินหน้าตามสหายไปข้างหน้าโจมตีอย่างบ้าคลั่ง

 

เมื่อสมาชิกลดลงเรื่อยๆ กลุ่มของผู้เล่นก็ถูกผลักดันโดยกองทัพของชานา โดยย้อนกลับไปช้าๆจนใกล้ศูนย์กลางของคฤหาสน์แห่งความตาย

 

ชะนะเยาะเย้ยเมื่อเห็นว่ากองทัพผู้เล่นใกล้แตก อย่างที่เขาคาดไว้ เผ่าพันธุ์แปลกเหล่านี้จะไม่สามารถต้านทานการโจมตีใดๆจากเขาได้

 

ตัม ตัม ตัม

 

เสียงกลองสงครามปรากฏขึ้นอีกครั้ง ฝนเลือดเริ่มตกลงมาจากฟากฟ้า ทหารหยินที่มีดวงตาแดงก่ำคำรามอย่างบ้าคลั่งไปที่ท้องฟ้า

 

“ฆ่า! อย่าให้มีคนรอดชีวิต”

 

ด้วยคำสั่งของชานาที่สะท้อนไปในอากาศ ดวงตาของทหารหยินทุกคนต่างก็บ้าคลั่งด้วยความกระหายเลือด พวกมันรีบวิ่งเข้าจู่โจมผู้เล่นอีกครั้ง

 

“ผู้บัญชาการ พวกมันมีจำนวนมากเกินไป เราควรทำอย่างไรดี?” หลี่เทียนเซี่ยตะโกนไปที่หวู่กัวอี้หลังจากเขาตัดครึ่งทหารหยินด้วยดาบของเขา

 

“ฆ่า” หวู่กัวอี้ตอบกลับอย่างง่ายและพุ่งไปข้างหน้าอีกครั้ง ขวานต่อสู้ของเขาโบกสะบัดไปรอบๆโดยฆ่าทหารหยินไปจำนวนมาก

 

นี่เป็นครั้งแรกที่ผู้เล่นพบกับสงครามจริง พวกเขาไม่สามารถปรับตัวเข้ากับสภาพแวดล้อมที่รุนแรงเช่นนี้ แต่พวกเขาต่อสู้อย่างไม่เกรงกลัวโดยรู้ว่าค่ายฐานของพวกเขา คฤหาสน์แห่งความตาย อยู่ข้างหลังพวกเขา พวกเขายอมสละชีวิตเพื่อปกป้องมัน

 

เมื่อสหายของพวกเขายังคงสูญเสียต่อไป มันก็ส่งผลให้ความโกรธลุกไหม้อยู่ในส่วนลึกของหัวใจผู้เล่น ภายใต้ไม่มีอะไรจะเสียของผู้เล่น กองทัพของชานาก็เริ่มสูญเสียเช่นกัน

 

สีหน้าของชานาแข็งลงครู่หนึ่งเมื่อเขาเห็นสิ่งนี้เกิดขึ้นต่อหน้าเขา นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาคาดหวัง การตายของสหายของผู้เล่นควรทำให้พวกมีชีวิตอยู่สิ้นหวัง แต่มันดูเหมือนว่าพวกมันจะบ้าคลั่งกว่าเมื่อก่อน

 

เขามีลูกน้องเพียง 100,000 คนเท่านั้น ดังนั้นการมีลูกน้องเสียชีวิตเพิ่มขึ้นทำให้เขาเจ็บปวดอย่างมาก ในที่สุดเขาไม่สามารถรับมันได้อีก เขาปล่อยเสียงคำรามโกรธและกระโดดขึ้นไปในอากาศ กลายเป็นตัวโตขึ้นมีท่าทีดุร้ายและพุ่งเข้าหาผู้เล่น

 

“ผู้ทรยศชานากำลังมา!”

 

“เตรียมความพร้อมที่จะตาย!”

 

การปรากฏตัวของชานาทำให้ผู้เล่นบ้าคลั่งมากขึ้น พวกเขารวมตัวกันมุ่งหน้าสู่ชานา

 

“พวกขยะ” ชานาตะโกนด้วยความโกรธ เขากระแทกฝ่ามืออันใหญ่โตของเขาลงบนพื้นในขณะที่เขาเข้าหาผู้เล่น

 

พลังแห่งฝ่ามือของเขาทำให้เกิดหลุมขนาดใหญ่บนพื้นทันที ผู้เล่นทุกคนที่อยู่ในพื้นที่ถูกทุบเป็นชิ้นๆโดยกำลังมหาศาล

 

ลู่หวู่และเป่ยลี่ดูสงครามด้วยการแสดงอารมณ์บูดบึ้ง กลุ่มของผู้เล่นมีโอกาสน้อยมากที่จะชนะการต่อสู้นี้

 

ในขณะนั้นมีข้อความรัวๆเริ่มปรากฏขึ้นในใจของลู่หวู่

 

“นายท่าน ลู่โม่ขออกไปต่อสู้ ฉันยินดีที่จะฆ่าคนทรยศชานาและฟื้นฟูความรุ่งเรืองของพ่อฉัน!”

 

“นายท่าน อ้วนหลี่ขออกไปต่อสู้ ฉันยินดีที่จะฆ่าชานาและคืนความรุ่งโรจน์ให้กับราชาแห่งเป่ยฉี”

 

“นายท่าน อาจารย์ชูประสงค์จะต่อสู้ ฉันยินดีที่จะฆ่าชานาและคืนความรุ่งโรจน์ให้กับราชาแห่งเป่ยฉี”

 

……

 

ลู่หวู่ตกตะลึงด้วยจำนวนคำขอที่ปรากฏในใจของเขาจาก NPC หลายสิบคน

 

NPC เหล่านี้ถือว่าความทรงจำที่ถูกฝังในระหว่างการสร้างเป็นความทรงจำที่แท้จริงของตัวเอง พวกเขาครั้งหนึ่งเคยเป็นผู้ใต้บังคับบัญชาของราชาแห่งเป่ยฉีดังนั้นจึงมีความเกลียดชังเช่นเดียวกันที่มีต่อชานา

 

ลู่หวู่เหลือบมองไปที่ผู้เล่นที่ต่อสู้อย่างหนักในการนองเลือดและการจ้องมองของเขาก็ยิ่งมุ่งมั่นกว่าที่เคย

 

“คำขอได้รับการอนุมัติ”

 

เมื่อได้รับคำสั่งจากลู่หวู่ ดวงตาของลู่โม่ก็เต็มไปด้วยความเกลียดชังในขณะที่เขากระโดดออกจากคฤหาสน์แห่งความตายไปยังสนามรบ NPC คนอื่นๆก็ตามหัวหน้าไปติดๆและรีบไปยังทิศทางเดียวกัน

 

พลังของชานานั้นยิ่งใหญ่มากจนแทบจะไม่มีใครหยุดเขาได้  เมื่อเผชิญหน้ากับการสังหารอย่างโหดร้าย ผู้เล่นต่างเผชิญกับความท้าทายที่พวกเขาไม่เคยพบมาก่อน

 

ความใจร้อนของชานากำลังลุกไหม้ในขณะที่ผู้เล่นถูกโจมตีอย่างต่อเนื่อง เขาสูดหายใจเข้าลึกและพ่นไฟนรกร้อนแรงออกมาจากปากของเขา

 

ไฟนรกเผาไหม้อย่างดุเดือด เมื่อผู้เล่นคนหนึ่งถูกสัมผัส เขาจะถูกเผาให้เป็นควันสีดำมืดและถูกบังคับให้ออกจากเกม

 

ขณะที่ไฟนรกแพร่กระจายอย่างรวดเร็ว ผู้บาดเจ็บล้มตายของผู้เล่นก็ยิ่งเพิ่มขึ้น

 

ในช่วงเวลาที่เกิดวิกฤติ ร่างนับสิบปรากฏขึ้นจากอากาศ

 

พวกเขายืนอยู่ต่อหน้าผู้เล่นและปกป้องการโจมตีไฟนรกของชานาด้วยกันเพื่อช่วยผู้เล่นจากการถูกโจมตีถึงตาย

 

ร่างของพวกเขาเหล่านี้ทำให้ผู้เล่นเกิดความตกใจ พวกเขาไม่เคยคาดหวังว่า NPC เหล่านี้จะช่วยทำสงคราม

 

ในขณะนั้นลู่โม่และอีกหลายคนได้รับการช่วยเหลือจากพลังวิญญาณของลู่หวู่ แม้ว่าความแข็งแกร่งของพวกเขาจะถูกเติมเต็มให้สูงสุด แต่พวกเขาก็ไม่สามารถไปถึงระดับของชานาได้เนื่องจากข้อจำกัดรากฐานของพวกเขา พวกเขาเห็นได้ชัดว่าพร้อมที่จะสละชีวิตในการต่อสู้ครั้งนี้

 

ชานามองลู่โม่และคนอื่นๆด้วยความดูถูก จากนั้นเขาก็ยกกำปั้นขึ้นมาและทุบมันอย่างแรงไปข้างหน้า ทันใดนั้นไฟนรกก็พุ่งออกมาจากพื้นและแผ่ออกไปข้างหน้าอย่างรวดเร็ว

 

“ออกไปซะ” ลู่โม่มองกลับไปในขณะที่พร้อมจะต่อสู้และตะโกนใส่ผู้เล่นที่ยังไม่ขยับไปไหน

 

ในความทรงจำของลู่โม่ ผู้เล่นเป็นของจริง พวกเขาเหมือนเป็นทายาทของเป่ยฉี เขาไม่ยอมปล่อยให้พวกเขาเสียสละอย่างไร้ประโยชน์

 

“ฉันบอกให้จากไปซะ” ลู่โม่ตะโกนอีกครั้ง ใบหน้าของเขาแดงจากการเผาไหม้ของไฟนรก แต่เขาก็ยังดูดุร้ายและมั่นคง

 

“พี่ลู่ เราจะต่อสู้ร่วมกันกับคุณ” ผู้เล่นก็มุ่งมั่นปฏิเสธที่จะจากไป พวกเขากลับมามุ่งหน้าโจมตีอย่างต่อเนื่องไปทางชานา

 

ในขณะที่ผู้เล่นกลับมาโจมตีอีกครั้ง ชานาก็ยิ่งหัวใจโหดเหี้ยมโดยเพิ่มความรุนแรงของไฟนรกในปากของเขา มันยากขึ้นสำหรับลู่โม่และผู้เล่นคนอื่นๆในการป้องกันตนเอง

 

ท่ามกลางกองไฟที่ลุกโชน ลู่โม่และคนอื่นๆก็อ่อนแอลงและพลังวิญญาณของพวกเขาจะหมดลงในไม่ช้า

 

มองไปที่ชานา ดวงตาของลู่โม่เปล่งประกายด้วยความเกลียดชัง จากนั้นเขาเหลือบมองย้อนกลับไปที่ผู้เล่นที่ให้การสนับสนุนโดยไม่คำนึงถึงอันตรายและเขารู้สึกถึงความอบอุ่นที่หลั่งไหลมาจากก้นบึ้งของหัวใจของเขา

 

พวกเขามาที่นี่เพื่อต่อสู้เพื่อศักดิ์ศรีของพ่อฉัน ฉันไม่สามารถทำให้พวกเขาผิดหวัง!

 

เมื่อคิดอย่างนั้น ลู่โม่รวบรวมพลังทั้งหมดของเขาไว้ในฝ่ามือของเขาและตบไปที่ด้านหลัง

 

คลื่นพลังงานขนาดใหญ่เพิ่มขึ้นและบังคับให้ผู้เล่นที่เข้ามาล่าถอย “จากไปซะ! มีชีวิตอยู่และล้างแค้นให้เรา”

 

“หนีไปซะและหาโอกาสแก้แค้นให้เรา” พ่อครัวอ้วนยังควบคุมความแข็งแกร่งของเขาทั้งหมดเพื่อผลักผู้เล่นกลับไปโดยถอยไปหลายหลา

 

“อย่าลืมทักษะที่ฉันสอนคุณ มีชีวิตอยู่ต่อไป คุณคือความหวังของเป่ยฉี!” ด้วยรอยยิ้ม อาจารย์ชูใช้พลังที่เหลืออยู่นี้เพื่อผลักผู้เล่นออกไป

 

……

 

ไฟนรกในที่สุดก็ทะลุผ่านสิ่งกีดขวางที่ลู่โม่และคนอื่นๆก่อตั้งไว้ แม้ในท่ามกลางไฟที่ลุกโชติช่วง ดวงตาของพวกเขายังคงมีความหวังในขณะที่มองผู้เล่นที่เหลือ

 

ผู้เล่นรู้สึกซาบซึ้งกับฉากต่อหน้าพวกเขา

 

พวกเขาจำพี่ใหญ่ลู่ที่เป็นเหมือนพี่ชายข้างบ้านที่แสนดีของพวกเขา เขาจะอ่านเรื่องราว พูดคุยและฟังพวกเขาด้วยหัวใจทั้งหมดของเขา

 

พวกเขายังจำพ่อครัวอ้วน ผู้ที่รักตลกแต่ยังสามารถปรุงอาหารที่อร่อยที่สุดได้

 

พวกเขาจำได้อย่างมากเกี่ยวกับอาจารย์ชู ผู้สอนที่เคร่งขรึมและสงบเสงี่ยมแต่ก็สอนพวกเขาอย่างตั้งใจและไม่ย่อถอย

 

……

 

การเสียสละของใบหน้าที่คุ้นเคยเหล่านั้นทำให้ผู้เล่นงงงวย

 

เมื่อฝนเลือดตกใส่หน้าของพวกเขา การแสดงออกของพวกเขาก็ยังงุนงงเมื่อพวกเขารู้สึกว่าได้สูญเสียบางสิ่งไป

 

อีกครั้งพวกเขาหันไปทางชานาและกองทัพของพวกเขา

 

คราวนี้ความโกรธของพวกเขาถูกปลดปล่อยโดยไม่ต้องจำกัดไว้