ตอนที่ 131 : ผู้สืบทอดแห่งความตาย

 

ที่เกาะคุมขังในมหาสมุทรวอยด์…

 

เรือภูตส่วนตัวลำหนึ่งมุ่งหน้ามาที่เกาะ มองเห็นได้จากไกลๆ ร่างเงากระโดดออกมาจากเรือและเข้ามาใกล้ชายฝั่ง จากนั้นก็เก็บเรือไป

 

“ฉันคิดว่ามันน่าจะอยู่ที่นี่แหละ” หลิวไช่บ่นพึมพำ หลังจากเหลือไปดูแผนที่เพื่อยืนยันตำแหน่งอีกครั้ง

 

เกาะแห่งนี้มันแตกต่างจากเกาะที่เขาเคยสำรวจมาก่อนหน้านี้ มันดูแห้งแล้ง ไม่มีต้นไม้ ดินเป็นสีดำ และมีแต่ก้อนหินที่เหมือนก้อนถ่านขนาดใหญ่อยู่เต็มไปหมดทุกที่ ดูโดดเดี่ยวมาก

 

หลังจากที่ตรวจดูรอบๆ ปราสาทที่สร้างขึ้นจากหินสีดำที่อยู่บนยอดเขาก็สะดุดตาหลิวไช่

 

จากที่ตงกั่วบอกมา ฟิสไฟต์ติ้งมาสเตอร์(ผู้เชี่ยวชาญทางด้านการต่อสู้ด้วยหมัด) ดูเหมือนจะอาศัยอนู่ในปราสาทนี้ หลิวไช่จึงรีบมุ่งหน้าไปที่ปราสาททันที

 

เกาะนี้ดูแปลกประหลาด ไม่มีร่องรอยของสิ่งมีชีวิตใดๆอยู่เลย แม้กระทั่งสัตว์ป่าหรืออสูร หลิวไช่ไปถึงปราสาทบนยอดเขาได้อย่างง่ายดาย

 

ประตูของปราสาทเปิดกว้าง เมื่อหลิวไช่กำลังจะก้าวเข้าปราสาท เขาก็เห็นว่ามีโครงกระดูกนั่งอยู่ใบประตูของปราสาท มีคำบางคำถูกเขียนเอาไว้บนหัวกะโหลก

 

เขาไม่เข้าใจภาษาที่ถูกเขียนเอาไว้ แต่ด้วยความสามารถในการวิเคราะห์ของสิ่งประดิษฐ์ ภาษาที่ไม่รู้จักก็สามารถทำความเข้าใจได้

 

…

 

วันหนึ่ง ข้าตาย

 

เหล่าผู้คนที่รักข้านั้นคิดถึงข้า ขณะที่คนที่เกลียดข้านั้นแกร่งกล้า

 

หลังจากที่ข้าตายได้สามวัน ศพของข้าถูกฝังเอาไว้ลึกลงไปใต้ดิน ผู้คนที่เกลียดข้ามองลงมาที่หลุมศพและหัวเราะ ขณะที่ผู้คนที่รักข้านั้นแทบไม่กล้ามองลงมา ทำได้แค่เพียงปาดน้ำตา

 

สามปีต่อมา ร่างกายของข้าเน่าเปื่อย ลมและฝนพัดผ่านจนกระทั่งหลุมศพของข้าปรากฏออกมา คนที่เกลียดข้าพูดถึงข้าเป็นครั้งคราวขณะดื่มชา ขณะที่คนที่รักข้านั้นร้องไห้เพียงลำพังในยามค่ำคืน

 

ร้อยปีต่อมา ร่างกายของข้าไม่อยู่ที่นั่นอีกต่อไป เหลือแค่เพียงกระดูก พวกที่เกลียดข้าจำชื่อของข้าได้เพียงรางๆและไม่เคยลืมหน้า ขณะที่คนที่รักข้าอยู่ในความสงบนิ่งในตอนที่พวกเขาระลึกถึงข้า ทุกๆอย่างค่อยๆจางหายไป

 

พันปีต่อมา หลุมศพของข้าถูกทอดทิ้ง เหล่าผู้คนที่เกลียดข้าลืมข้าไปหมดสิ้น ขณะที่คนที่รักข้าก็สูญเสียความทรงจำเกี่ยวกับข้าไป

 

ข้ากลายเป็นผู้ที่ไร้ตัวตนอยู่บนโลกใบนี้ไปแล้ว

 

ข้าทำงานด้วยความตั้งใจมาตลอดชีวิต แต่ข้าก็ยังเอาอะไรจากโลกนี้ไปด้วยไม่ได้ ข้าเด็ดเดี่ยวมาตลอดชีวิต แต่ก็เอาความทระนงหรือสิ่งที่น่าชมเชยไปด้วยไม่ได้ ข้าอยากร้องไห้ แต่ก็ไม่สามารถส่งเสียงออกมาได้ ข้าอยากจะกลับตัวกลับใจ แต่มันก็สายเกินไปแล้ว!

 

ความรัก ความเกลียด ความสัมพันธ์ และการแก้แค้น สิ่งเหล่านี้มันไม่มีความหมายอะไรเลยหลังจากที่ตายไป หลายปีให้หลัง สิ่งเหล่านี้ก็จะถูกฝังอยู่ใต้ผืนดินทั้งหมด

 

…

 

หลิวใช่รู้สึกปวดใจกับคำเหล่านี้

 

คำพวกนี้ดูเหมือนจะมีพลังบางอย่าง มันเหมือนมีเสียงที่แหบแห้งกำลังเล่าเรื่องเหล่านี้ ส่งผลต่ออารมณ์ของหลิวไช่

 

หลิวไช่ถอนหายใจหลังจากที่มองโครงกระดูก จากนั้นเขาก็ลุกขึ้นและเดินเข้าปราสาทไป

 

ทันใดนั้น แสงสีดำก็วาบขึ้นในดวงตาของกะโหลกใบนั้น จากนั้นมันก็หายไปจากที่ที่มันอยู่ และไปปรากฎอยู่ตรงหน้าของหลิวไช่ ทำให้เขาตกใจ

 

“สวัสดี ข้ามาที่นี่เพื่อตามหาคนบางคน…”

 

โครงกระดูกนั้นยังคงเงียบและจ้องมาที่หลิวไช่ ดวงไฟในกะโหลกที่ริบหรี่ปรากฏขึ้น

 

หลิวไช่รู้สึกอึดอัด เขากำลังจะเดินอ้อมมันเพื่อเข้าไปด้านใน แต่โครงกระดูกนั้นก็มาขวางทางเขาอีกครั้ง

 

“เขา…ได้…ตายไปแล้ว…” แสงแหบๆดังขึ้นในหัวของหลิวไช่

 

หลิวไช่สตั้นเมื่อได้ยินเสียงนั้นและถามออกไปโดยไม่รู้ตัว “ฟิสไฟต์ติ้งตายแล้วงั้นเหรอ?”

 

โครงกระดูกนั้นพยักหน้าเบาๆ

 

หลิวใช่ตะลึงที่ได้ยินข่าว ตอนแรกเขาคิดว่าจะได้อะไรติดมือกลับไปกับการที่มาที่นี่ แต่ผิดคาด ฟิสไฟต์ติ้งมาสเตอร์ตายไปแล้ว

 

เขาเงบหน้าขึ้นเพื่อมองที่ปราสาทอีกครั้ง รู้สึกถึงความไม่พอใจ

 

เขาจึงถามขึ้นว่า “ข้าเข้าไปข้างในได้ไหม?”

 

โครงกระดูกไม่ตอบอะไร ทันใดนั้น ดวงไฟวิญญาณในกะโหลกก็ลุกโชนขึ้นมา จับแขนของหลิวไช่เอาไว้

 

หลิวไช่ใช้แขนอีกข้างหนึ่งต่อยเข้าไปที่กรามของโครงกระดูกตัวนั้นเป็นการตอบโต้ อย่างไรก็ตาม หมัดที่เขาปล่อยไปนั้นไม่ได้สร้างดาเมจให้กับโครงกระดูก กลับกัน เครื่องหมายลบสามอันสีแดงก็ปรากฏขึ้นบนหัวของมัน

 

“หัวใจแห่งนักรบ…ฮ่าฮ่า… ช่างเป็นเด็กหนุ่มที่มีพรสวรรค์”

 

“เจ้าหมายความว่ายังไง หัวใจแห่งนักรบ? ปล่อยข้าไป!” หลิวไช่ตะโกนด้วยความโมโหเมื่อเขารู้สึกถึงความเจ็บปวดที่ข้อมือ

 

“ไม่ใช่ว่าเจ้าต้องการเรียนฟิสไฟต์ติ้งหรอกรึ? ข้าสอนเจ้าได้ แต่เจ้าต้องให้สัญญากับข้าอย่างหนึ่ง” เสียงแหบแห้งของโครงกระดูกดังขั้นอีกครั้งในหัวของเขา

 

“ไม่ใช่ว่าเจ้าบอกว่าเขาตายไปแล้วเหรอ?” หลิวไช่ช็อค

 

“แล้วข้าดูเหมือนมีชีวิตหรือไง?”

 

หลิวไช่ตะลึง เขาไม่รู้ว่าจะพูดอะไรต่อ…

 

เขาคิดว่ามันก็เป็นไปได้ ร่างที่อยู่ตรงหน้าเขาตายแล้วจริงๆ

 

“งั้น ท่านก็คือฟิสไฟต์ติ้งมาสเตอร์อย่างนั้นหรือ? ชายผู้ที่ต่อสู้กับราชาแห่งเป่ยฉี? นักรบที่พ่ายแพ้?”

 

แสงไฟในกะโหลกอ่อนลง จากนั้นมันก็พยักหน้าตอบ

 

หลิวไช่ตื่นเต้นเมื่อโครงกระดูกได้เปิดเผยตัวตนของมัน เขาไม่คิดว่าเขานั้นจะได้สืบทอดพลังของมันได้ง่ายดายขนาดนี้

 

“มา สอนข้าเร็ว!”

 

“เจ้ายังไม่ได้สัญญา ข้าจะสอนเจ้าหลังจากที่เจ้าสัญญากับข้า”

 

หลิวไช่งุนงง “ท่านต้องการให้ข้าสัญญาอะไร?”

 

“ตามหาความทรงจำที่หายไปของมู่จี้กวง…”

 

“มู่จี้กวง? ท่านหมายความว่าอะไร?”

 

ดวงไฟในกะโหลกนั้นเริ่มลุกโชนขึ้นมาอีกครั้ง จากนั้นก็มีข้อความปรากฏขึ้นมาในหัวของหลิวไช่ ทำให้เขาเข้าใจความหมายของชื่อ มู่จี้กวง

 

จากข้อความที่คลุมเครือนี้ หลิวไช่ได้รู้เกี่ยวกับอาณาจักรมู่เต่อไฮ่ ซึ่งถูกค้นพบอยู่ในมหาสมุทรวอยด์และพบว่ามีพลังที่ยิ่งใหญ่

 

มันเป็นการมีอยู่ที่ทรงพลังมาก ซึ่งครั้งหนึ่งเคยปกครองสมาสมุทรวอยด์ในช่วงที่รุ่งเรือง

 

ที่มาของข้อความนี้คือเด็กชายที่ถูกขังอยู่ในคุก

 

ชื่อของเขาคือมู่จี้กวง เกิดในตระกูลที่มีเกียรติในอาณาจักรมู่เต่อไฮ่

 

เมื่อยังเด็ก เขาเชื่อว่าพลังแห่งความตายนั้นเป็นสิ่งที่ชั่วร้ายเหนือสิ่งอื่นใด พลังที่ควบคุมความตายทำให้คนๆหนึ่งตายได้ แต่เมื่อเขาเติบโตขึ้น เขาก็ได้รู้ว่าตัวเขานั้นแตกต่างจากคนอื่นๆในตระกูล เขาครอบครองพรสวรรค์แห่งความตายที่ชั่วร้ายที่สุดแทนที่จะเป็นพลังแห่งมหาสมุทรของตระกูล

 

เขาจึงต้องทุกข์ทรมานจากความกังวลและความกลัว คิดว่าเมื่อไหร่เขาจะตายไป เขาอาจจะกลายเป็นลูกสมุนของปิศาจร้ายและทำให้ตระกูลของเขาต้องเสื่อมเสีย

 

อย่างที่เขาคาดเอาไว้ เมื่อคนในตระกูลได้รู้เกี่ยวกับพรสวรรค์แห่งความตายของเขา พวกเขาก็จับเขาขังเอาไว้ทันที พวกเขายังคิดที่จะลงโทษเขาอย่างหนักอีกด้วย

 

ข้อความที่เหลืออยู่นั้นเบลอและไม่สมประกอบ อย่างไรก็ตาม หลิวไช่เห็นว่าอาณาจักรมู่เต่อไฮ่กำลังเผชิญกับพลังที่รุนแรงจากท้องทะเลลึก

 

กองกำลังปิศาจจากก้นบึ้งของทะเลนั้นทรงพลังมากเกินไป อาณาจักรมู่เต่อไฮ่จึงตกต่ำลงจากการบุกรุกของเหล่าปิศาจ

 

ในขณะนั้น ชายคนหนึ่งก้าวท้าวไปข้างหน้า

 

ในประเทศที่ต่อต้านความตาย เขาใช้พลังแห่งความตายเพื่อปกป้องตระกูล

 

โลกใบนี้สร้างความเจ็บปวดรวดร้าวให้กับข้า แต่ข้าก็ยังตอบโต้ด้วยความเมตตาและความรัก

 

มู่จี้กวงนำคนของเขาก่อกบฏและบุกลงไปที่ใต้ทะเลเพื่อทำสงครามกับกองกำลังปิศาจ

 

ข้อความนั้นเริ่มเบลอมากขึ้น สิ่งสุดท้ายที่หลิวไช่เห็นก็คือน้ำวนแห่งความตายปรากฏขึ้นจากก้นของทะเล ดูดกลืนทั้งอาณาจักรลงไปและฉีกเกาะออกเป็นเสี่ยงๆ

 

มันคือมู่จี้กวงผู้ควบคุมความตายที่ใช้พลังแห่งความตายของเขา เขากอบกู้ชิ้นส่วนของดินแดนได้สำเร็จ ที่ๆตระกูลของเขาอยู่นอกรัศมีน้ำวนแห่งความตาย

 

อาณาจักรมู่เต่อไฮ่ถูกทำลาย ประเทศที่ครั้งหนึ่งเคยรุ่งโรจน์ได้ล่มสลายลงแล้ว

 

แต่ถึงอย่างไร นั่นก็ยังไม่ใช่จุดจบของความทุกข์ ผู้ที่รอดมาจากน้ำวนแห่งความตายนั้นได้ปนเปื้อนจากพลังแห่งความตายจากก้นทะเล ร่างกายของพวกเขาเริ่มเน่าเปื่อย พวกเขาค่อยๆเสียสติและกลายเป็นถูตซอบบี้ เมื่อมู่จี้กวงเห็นสิ่งที่เกิดขึ้น เขาใจสลายเพราะเขาไม่สามารถช่วยพวกเขาได้

 

เขาคิดที่จะสังหารพวกเขาเพื่อปลดปล่อยพวกเขาจากความทุกข์ทรมาน แต่ชายที่อ่อนโยนผู้นี้ไม่สามารถทำได้ลง ในท้ายที่สุดเขาเลือกที่จะขังพวกเขาเอาไว้

 

…

 

เมื่อเขาเริ่มได้สติ หลิวไช่เงยหน้าขึ้นและเหลือบไปมองปราสาท

 

“พวกเขาถูกขังเอาไว้ที่นี่ใช่ไหม?”

 

โครงกระดูกส่ายหัวและตอบว่า “นี่เป็นแค่ความช่วยเหลือต่อดวงวิญญาณที่ข้าได้สร้างขึ้นมาจากความทรงจำของข้า ข้าไม่รู้ว่าพวกเขาอยู่ที่ไหน ข้าจำได้แค่เพียงว่าตระกูลของข้าจะถูกขังเอาไว้ที่ปราสาท”

 

ดวงไฟวิญญาณในดวงตาของโครงกระดูกค่อยๆหรี่ลงขณะที่พูด

 

“ท่านคือมู่จี้กวง?”

 

โครงกระดูกนั้นสายหัวอีกครั้งและตอบว่า “ข้าควรจะเป็นส่วนหนึ่งของร่างกายเขา ข้ายังไม่ใช่มู่จี้กวงเต็มตัว นั่นคือเหตุผลที่ข้าจำได้แค่ส่วนหนึ่งของความทรงจำเขา และข้าก็ยังไม่สามารถจำทุกๆสิ่งในอดีตได้”

 

หลิวไช่หน้าบึ้งตึงเมื่อได้ยินคำอธิบาย

 

“ข้าควรจะทำยังไง? ข้าจะพบเขาได้อย่างไร?”

 

 

ติดตามข้อมูลตอนใหม่ล่าสุดเพิ่มเติมได้ที่เพจ : https://www.facebook.com/novelth/

________________________________________________________