หลังจากเสียงดังปัง โฟรเซ่นผู้ซึ่งกำลังจะไปถึงชี่หมิงถูกโยนกลับไปที่อาร์กติกอบีสด้วยความเร็วสูง

 

แม้ว่าเขาจะได้ยินเสียงดังอยู่ข้างหลังเขา แต่ชี่หมิงก็ไม่กล้ามองย้อนกลับไป เขากลับเร่งฝีเท้าและหายตัวไปในระยะไกล

 

โฟรเซ่นรู้สึกเจ็บที่หน้าอกและดูหวาดกลัวอย่างมากเพราะเขารู้ว่าหัวหน้าของเขามาถึงแล้ว

 

ในทันใดนั้นมีร่างปรากฏขึ้นเหนือหลุม เขายิ้มขณะที่ยื่นมือ

 

“โอ๊ะ ทำไมเจ้าไม่ระมัดระวังตัวเองเลย? มาเถอะ ให้ข้าช่วยเจ้า!”

 

“ท่าน..ท่านราชา ข้าลุกขึ้นเองได้” โฟรเซ่นรีบปีนออกมาจากหลุมอย่างรวดเร็ว

 

“ทานราชา ทำไมท่านถึงได้มาเยี่ยมข้า? มีเรื่องเกิดขึ้นในเผ่าของข้า ดังนั้นข้าต้องย้อนกลับไปและดูและมันก่อน” ในขณะที่เขาพูดมัน เขาหันกลับไป โดยต้องการจากไป

 

อย่างไรก็ตามทันทีที่เขาลอย เขาก็ถูกเตะกลับลงพื้น

 

“ทำไมเจ้าถึงรีบกลับไปนักล่ะ? ไปเล่นรอบๆกันดีกว่า” ขณะพูดอย่างนั้น นอร์ทซีก็ดึงโฟรเซ่นแล้วลากเขาไปที่ชายแดน

 

“ท่านราชา ข้าจะไม่ไป ข้าไม่อยากไปกับท่าน” โฟรเซ่นร้องขอด้วยใบหน้าที่เต็มไปด้วยความสิ้นหวัง

 

ในเวลานี้ โฟรเซ่นสูญเสียอารมณ์เย่อหยิ่งที่ผ่านมาของเขาอย่างสมบูรณ์ เขากลับดูเหมือนเด็กร้องไห้ที่กำลังถูกลงโทษ

 

“เจ้ากล้าลองดีนัก เจ้าลองทำให้ข้าดูอีกทีสิ?” เมื่อมองไปที่โฟรเซ่น ชายชราผมขาวยิ้มแย้มใส่

 

“ท่านราชา ข้าจะไม่ทำผิดอีกแล้ว ข้ายอมรับว่าข้าผิดแล้ว” โฟรเซ่นคุกเข่าลงบนพื้น ทำตัวเหมือนเด็กไร้เดียงสา

 

“หากเจ้ากล้าทำอีกครั้ง ข้าจะตัดเท้าที่มันยื่นออกมานี่ซะ!” ชายชราจ้องมองไปที่โฟรเซ่นด้วยออร่าเหมือนเสือขาวที่น่ากลัวอยู่ด้านหลัง ทำให้โฟรเซ่นเดินถอยกลับด้วยความกลัว

 

“ท่านราชา ข้ารู้ว่าข้าผิด อย่าตีข้าเลย!” โฟรเซ่นดูเหมือนจะรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป เขาขอความเมตตาอย่างรวดเร็วอีกครั้งขณะที่เขาเอามือของเขาไปปิดบังหัว

 

อย่างไรก็ตามชายชราไม่ได้โจมตี เขาหันไปมองที่อาร์กติกอบีสก่อนที่เขาจะหันกลับมามองที่โฟรเซ่น

 

“โฟรเซ่น ฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของเจ้าคืออะไร?”

 

เมื่อได้ยินคำถาม โฟรเซ่นค่อยๆปล่อยมือจากหัวช้าๆ ดวงตาของเขาดูสับสน

 

“ข้า…ข้าต้องการเพียงชีวิตที่สงบและเงียบสงบ” โฟรเซ่นตอบหลังจากคิดถึงมันเล็กน้อย

 

“ตุบ!”

 

เมื่อได้ยินคำตอบของเขา ชายชราผมขาวเตะไปที่ตูดโฟรเซ่น

 

“แม้แต่หมูก็สามารถสังเกตเห็นความทะเยอทะยานของเจ้าได้ ไม่เพียงเจ้าต้องการกู้คืนอำนาจในเป่ยฉีของเจ้า แต่เจ้ายังต้องการเป็นราชาแห่งเป่ยฉีอีกด้วย”

 

คำพูดของชายชราผมขาวทำให้โฟรเซ่นหวาดกลัว โฟรเซ่นก้มหัวลงด้วยความกังวลใจ

 

เขาตะโกนว่า “ท่านราชา ข้าไม่เคยต้องการเป็นราชาแห่งเป่ยฉี ข้าภักดีต่อท่านอย่างแน่นอน ท่านต้องไม่เชื่อข่าวลือใดๆทั้งนั้น”

 

“เอาเถอะ อย่าพูดอย่างนี้ให้ข้าฟังอีก ข้าเข้าใจว่าเจ้าต้องการเป็นราชาแห่งเป่ยฉีเพราะข้าก็เคยมีความคิดเช่นเดียวกับเจ้า”

 

เมื่อได้ยินอย่างนั้น โฟรเซ่นจึงเงยหน้าช้าๆ ตอนนี้เขาคิดว่านอร์ทซีต้องการประลองกับเขาและในที่สุดก็ฆ่าเขา แต่มันดูเหมือนไม่เป็นอย่างนั้น

 

“ท่า..ท่านราชา ท่านหมายถึงอะไร?” โฟรเซ่นถามในลักษณะที่ขี้อาย

 

“มันเป็นการดีที่มีความฝันที่ยิ่งใหญ่ หากเจ้าทำงานหนัก  บางทีวันหนึ่งเจ้าก็จะประสบความสำเร็จ ชายชราผมขาวถอนหายใจเมื่อเขาตบเบาๆบนไหล่ของโฟรเซ่น” จากนั้นเขาก็หันหลังกลับและเดินจากไป

 

เมื่อมองไปที่ด้านหลังของชายชราผมขาว โฟรเซ่นก็สับสนอย่างมาก เขาไม่สามารถเข้าใจความหมายที่อยู่เบื้องหลังคำพูดของชายชรา

 

ในขณะนั้นชายชราหยุดเท้าที่จะมุ่งหน้าต่อไป โฟรเซ่นทันทีก้าวถอยหลังอย่างหวาดกลัว

 

อย่างไรก็ตามชายชราผมขาวไม่ได้หันหลังกลับ

 

เขายืนอยู่ตรงจุดนั้นขณะที่เขาพูดว่า “ย้อนกลับไป ความฝันที่ยิ่งใหญ่ที่สุดของข้าคือการดูแลเป่ยฉีและกลายเป็นผู้นำสูงสุดของเป่ยฉี ข้าหลั่งเลือดและน้ำตา พยายามที่จะบรรลุเป้าหมายนี้ ในที่สุดมันใช้เวลา 100,000 ปีของการทำงานอย่างหนักเพื่อที่จะได้เป็นราชาแห่งเป่ยฉี ข้าตื่นเต้นและภูมิใจในเวลานั้นมาก”

 

“อย่างไรก็ตามไม่นานหลังจากที่ข้ายึดบัลลังก์และกลายเป็นราชาแห่งเป่ยฉี ข้าก็สับสนอย่างมาก ข้าร้องไห้ด้วยความสิ้นหวังเพราะไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรต่อไป ข้าไม่รู้ว่าเป้าหมายต่อไปของข้าคืออะไร ข้าไม่รู้ว่าจะหาเป้าหมายที่สามารถกระตุ้นและทำให้ข้าเคลื่อนไหวได้อยู่ที่ไหน”

 

ขณะที่คำพูดของเขาหยุดที่คำนี่ ภาพเงาของชายชราผมขาวค่อยๆหายไปในอากาศ

 

“มันเป็นการดีที่มีความฝัน การมีความฝันไม่เพียงแต่จะผลักดันให้เจ้าสร้างความฝันให้เป็นจริง ในขณะเดียวกันก็จะทำให้เจ้าตระหนักถึงวัตถุประสงค์ของการมีความฝันและเพลิดเพลินไปกับกระบวนการในการบรรลุเป้าหมาย โฟรเซ่น ข้าให้โอกาสนี้เพื่อให้เจ้าเติบโตแข็งแกร่งขึ้น เมื่อเจ้ามีพลังมากพอที่จะเอาชนะข้าได้ เจ้าจะครองเป่ยฉี”

 

หลังจากชายชราผมขาวจากไป โฟรเซ่นก็ตกตะลึงในขณะที่เขาสูญเสียไปในความคิด

 

ในขณะที่ชายชราผมขาวกล่าว แม้ว่าโฟรเซ่นได้สาบานว่าจะจงรักภักดีและซื่อสัตย์ต่อชายชรา แต่เขาก็ไม่เคยยอมแพ้ต่อชายชราอย่างแท้จริง ความฝันของเขานั้นคือการก้าวข้ามชายชราและเป็นผู้นำสูงสุดของเป่ยฉี อย่างไรก็ตามการบรรยายในวันนี้ของชายชราผมขาวทำให้โฟรเซ่นสับสน

 

ถ้าข้ากลายเป็นราชาแห่งเป่ยฉี เป้าหมายต่อไปของข้าที่จะบรรลุคืออะไร?

 

โฟรเซ่นสูญหายไปในความคิดของตัวเอง

 

หลังจากหยุดนิ่งมานาน โฟรเซ่นซึ่งถูกปกคลุมไปด้วยหิมะหนาๆ จู่ๆก็โผล่ออกมาจากหิมะด้วยการแสดงออกที่หนักแน่น

 

“ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นในอนาคต ข้าจะเอาชนะท่านให้ได้ก่อน จากนั้นข้าจะเป็นราชาในอนาคตแห่งเป่ยฉี”

 

…

 

“นายแน่ใจหรอว่าจะไม่จัดกิจกรรมวันวาเลนไทน์” เป่ยลี่พูดเสียงเบาๆขณะที่มองไปที่ปฏิทิน

 

“ทำไมเราต้องทำมัน?” ลู่หวู่ดูเหมือนจะประหลาดใจมาก

 

“เกมอื่นดูเหมือนจะเริ่มกิจกรรมวันวาเลนไทน์หลายอย่างแล้วเพื่อให้ผู้เล่นใช้จ่ายเงินในเกม” เป่ยลี่เสนออีกครั้งด้วยน้ำเสียงอู้อี้

 

“ฉันจะไม่ทำมัน ฉันกลัวว่าฉันจะอารมณ์เสียหากฉันได้เห็นผู้เล่นแสดงความรักในที่สาธารณะ”

 

“แต่มีผู้เล่นจำนวนมากในฟอรัมถามว่าทำไมไม่มีวันวาเลนไทน์” เป่ยลี่ชักชวนเธออย่างต่อเนื่อง

 

“โพสต์อยู่ที่ไหน? ฉันจะไปลบพวกมัน” ลู่หวู่ใส่การแสดงออกอย่างเคร่งขรึม

 

เมื่อได้ยินสิ่งนี้ เป่ยลี่ก็เข้าไปในฟอรัมแล้วชี้ไปที่หน้าจอ

 

ซู่วหลี่_เดาะ_สตร๊องเกรท “กิจกรรมวาเลนไทน์อยู่ที่ไหน? สิ่งที่เกี่ยวกับเควสคู่รักที่จะประสบความสำเร็จด้วยกันอยู่ที่ไหน? ทำไมผู้ดูแลไม่ให้โอกาสเราแสดงความรัก? (อิโมจิตบโต๊ะ)”

 

อินวิสิเบอร์_โลนไลเนส “ทำไมไม่มีกิจกรรมในวันวาเลนไทน์เลย? มีกิจกรรมมากมายในเทศกาลอื่นๆ แต่ตอนนี้มันเกิดอะไรขึ้นแล้ว? (อิโมจิพลิกโต๊ะ)”

 

เครยอน_ชินจัง “ฉันสงสัยว่าผู้พัฒนาเกมนี้เป็นโสด นั่นเป็นเหตุผลที่เขาไม่ได้จัดกิจกรรมในวันวาเลนไทน์…(แย่ๆ)”

 

วอเตอร์เมล่อน_ทาโร่ “ฉันพร้อมที่จะเบียดเสียดที่มุมและดูพวกคุณแสดงความสัมพันธ์ของพวกคุณ แต่มันดูเหมือนว่าวันนี้จะไม่มีกิจกรรมวันวาเลนไทน์ (ฉันรู้สึกมีความสุขมาก~)”

 

มายด์ไวท์เดาะโมสบิวตี้ฟูล_อินเดาะเวิล์ด “ฉันโกรธมากเพราะพวกคุณไม่อนุญาตให้เราแสดงความรักต่อสาธารณะ~”

 

มายด์ฮัสแบนด์อิสเดาะโมสแฮนซัมด์_อินเดาะเวิล์ด “ใช่ กิจกรรมวันวาเลนไทน์ที่จะส่งแฟชั่นและดอกไม้สุดพิเศษให้เราอยู่ที่ไหน?”

 

แอสซาซิน_ครีส “พวกคุณทุกคนที่ต้องการแสดงความรู้สึกอย่างไม่เอียงอาย ขอให้พวกคุณถูกเผาจนตาย”

 

เมื่อมองไปที่การสนทนาของผู้เล่นในฟอรัม เป่ยลี่มองไปที่ลู่หวู่อีกครั้ง

 

“นายแน่ใจหรอว่าจะไม่ทำมัน?”

 

ลู่หวู่พยักหน้าอย่างใจเย็นขณะที่เขาลบโพสต์ออกไปเล็กๆน้อยๆ จากนั้นเขาโพสต์ข้อความ

 

[ระบบฟอรัมล้มเหลว โพสต์จำนวนมากหายไปโดยไม่มีเหตุผลที่ชัดเจน การแก้ไขกำลังดำเนินการ…]