“ไม่มีปัญหา” ฉินอี้ฟานต่างหากที่อยากจะจบการซื้อขายมากกว่ากู้หนิงซะอีก เขาต้องการครอบครองหยกราชันย์ไว้เพียงผู้เดียว

“ว่าแต่คุณหนูกู้ ผมขอถามที่มาของหยกชิ้นได้ไหม?

ฉินอี้ฟานจำเป็นต้องรู้ว่าหยกนี้ได้มาอย่างถูกกฎหมายหรือเปล่า เขาจะได้ไม่มีปัญหาทีหลัง

กู้หนิงเข้าใจ ดังนั้นเธอจึงไม่ได้รู้สึกถูกข่มขู่ “อย่ากังวลเลยค่ะ ฉันได้มาอย่างถูกต้อง” กู้หนิงตอบ

ได้ยินดังนั้นฉินอี้ฟานก็โล่งอก “จากขนาดและน้ำหนักของหยกชิ้นนี้ ราคาตลาดอาจมากกว่าสิบล้านหยวน แต่ผมให้คุณได้สิบล้าน คุณจะว่าอย่างไร คุณหนูกู้?”

ถึงแม้กู้หนิงจะพอทราบราคาอยู่บ้าง เธอยังต้องตกตะลึงกับราคาที่ฉินอี้ฟานเสนอมา

กู้หนิงสามารถขายได้ราคามากกว่านี้ในตลาด แต่เธอพอใจกับราคาของฉินอี้ฟานแล้ว

ถ้าเธอไปขายที่ร้านอื่นอาจไม่ได้ราคาดีแบบนี้

สิบล้านหยวนนั้นมากเกินกว่าที่กู้หนิงคาดไว้ เธอย่อมพอใจกับราคานี้

จากนั้นพวกเขาจึงทำสัญญาซื้อขายและโอนเงินเข้าบัญชี

เมื่อทั้งสองเซ็นชื่อในเอกสาร ไม่มีใครเสียใจกับการซื้อขายในครั้งนี้

เมื่อเสร็จเรียบร้อยกู้หนิงเตรียมจะจากไป

ฉินอี้ฟานเรียกกู้หนิงก่อนที่เธอจะเดินออกไป “คุณหนูกู้ นี่นามบัตรผม ถ้าหากคุณมีหยกชิ้นอื่นๆ โทรหาผมได้เสมอ”

จู่ๆฉินอี้ฟานก็มีความรู้สึกว่ากู้หนิงไม่น่าใช่นักเรียนมัธยมปลายธรรมดา นอกจากนี้กู้หนิงก็มีมารยาทดีซึ่งนั่นทำให้เขาประทับใจ

“ได้ค่ะ” กู้หนิงรับนามบัตรเขามาด้วยความเต็มใจ

เธอไม่ได้บอกเขาเรื่องเบอร์โทร เพราะเธอเขียนมันไว้ในสัญญาแล้ว

ฉินอี้ฟานยืนมองดูกู้หนิงเดินออกจากร้านจนลับสายตา เขาจึงหันมามองหยกราชันย์ในมือของเขา

“อย่าบอกเรื่องนี้กับท่านประธานล่ะ ผมต้องการเซอร์ไพรส์เขา” ฉินอี้ฟานพูดกับพนักงาน วันครบรอบวันเกิดหกสิบปีของพ่อเขากำลังจะมาถึงเร็วๆนี้ เขาอยากเจียระไนหยกราชันย์ให้เป็นรูปชิ้นเล็กๆและมอบมันเป็นของขวัญวันเกิดพ่อของเขา

พ่อของฉินอี้ฟานทำธุรกิจค้าหยกมานาน เขามีหยกเก็บสะสมไว้หลายแบบ ถึงอย่างนั้นหยกราชันย์ก็ยังเป็นของหายาก พ่อของฉินอี้ฟานจึงยังไม่มีสะสมไว้

แม้กู้หนิงจะแสร้งทำเป็นไม่ตื่นเต้น แต่เธอรู้สึกประหม่าอย่างแน่นอน

สองล้านหยวน บอกตามตรงเธอไม่เคยมีเงินมากขนาดนี้มาก่อนแม้แต่ตอนที่เป็นถังอันหนิง เธอถูกตะกูลถังจำกัดการใช้จ่าย

กู้หนิงตื่นเต้นและไม่อยากเชื่อว่ามันเป็นจริง

เธอดูข้อความเงินเข้าหลายครั้งเพื่อให้ตรวจสอบให้แน่ใจ จากนั้นก็ลบข้อความทิ้งไปเผื่อกรณีมีใครเปิดดูแล้วเห็นมัน

ถึงแม้สองล้านหยวนจะมากสำหรับกู้หนิง แต่มันยังไม่พอที่จะใช้เริ่มต้นทำธุรกิจ

(ตกลงสิบล้านหรือสองล้าน ผู้แปลภาษาอังกฤษยังไม่แจ้งว่าแปลผิดหรือยังไง ก็เลยต้องแปลตามนี้ไปก่อนนะคะ)​

เธอตัดสินใจว่าจะใช้สองล้านหยวนเป็นทุนในการซื้ออัญมณีมาขาย

กู้หนิงค้นหาข้อมูลในอินเทอร์เน็ต ตลาดค้าพลอยอยู่ในเมือง G ซึ่งอยู่ใกล้ๆเมือง F ใช้เวลาหนึ่งชั่วโมงบินไปถึงที่นั่น กู้หนิงตัดสินใจแล้วว่าจะไปเมือง G ในวันหยุดเสาร์อาทิตย์นี้

ไม่ต้องสงสัยกู้หนิงต้องการเริ่มธุรกิจจากการค้าขายพลอย เธอมีตาทิพย์และสามารถทำเงินได้โดยไม่มีความเสี่ยงใดๆ

ธุรกิจค้าพลอยเป็นเพียงแค่จุดเริ่มต้น ส่วนธุรกิจอื่นๆจะตามมาอีกในอนาคตอย่างแน่นอน

ตระกูลถังทำธุรกิจเกี่ยวกับอสังหาริมทรัพย์และสิ่งบันเทิง กู้หนิงตัดสินใจแล้วว่าจะเข้าร่วมในสองอุตสาหกรรมนี้ เธอจะต้องเอาชนะตระกูลถังให้ได้

กู้หนิงรู้ว่าเธอต้องค่อยเป็นค่อยไป การทำธุรกิจให้ประสบความสำเร็จไม่ใช่เรื่องง่าย ตอนนี้เธอต้องการทั้งเงินและทรัพยากร

ตัวอย่างเช่นหากเธอวางแผนที่จะก่อตั้งบริษัทค้าพลอย เธอต้องตระเตรียมหลายสิ่งหลายอย่างก่อน

อย่างแรกคือทรัพยากร จากนั้นก็ร้านค้า เธอต้องจดทะเบียนบริษัท หากเธอไม่รู้จักใครที่ช่วยรับผิดชอบเรื่องนี้ เธอไม่มีทางที่จะทำให้เสร็จภายในหนึ่งเดือนได้

และเหล่าพนักงาน เช่นนักออกแบบ ผู้จัดการ และนักเจียระไนก็จำเป็นเช่นเดียวกัน

ตอนนี้เธอเป็นเพียงเด็กนักเรียน เธอไม่สามารถจัดการบริหารร้านด้วยตัวเธอคนเดียวได้

เมื่อคิดถึงสิ่งเหล่านี้ กู้หนิงพลันรู้สึกถึงภาระมากมายเบื้องหน้าแต่เธอก็รู้สึกสนุกกับมันไปด้วย

นอกจากนี้หลังจากที่เธอกลับไปบ้านด้วยเงินจำนวนมาก เธอจะบอกกู้ม่านว่าเธอได้เงินมาอย่างไร และจะซื้อบ้านให้กู้ม่านและกู้ชิง

เธอยังต้องการให้กู้ม่านลาออกจากงานที่ทั้งเหนื่อยและได้ผลตอบแทนน้อยเท่าเม็ดถั่ว

ถ้ากู้ม่านอยากจะเป็นแม่บ้านกู้หนิงก็ยินดี ถ้าแม่ของเธออยากจะทำอะไรเธอพร้อมที่จะสนับสนุนแม่ของเธอเสมอ

กู้ม่านสามารถเปิดร้านขายของเล็กๆได้และจ้างคนมาดูแลแทนเธอ เธออยากจะเข้ามาดูร้านเมื่อไหร่ก็ได้ตามที่เธอต้องการ สิ่งที่กู้หนิงต้องการทั้งหมดคือให้แม่ของเธอใช้ชีวิตสุขสบาย ไม่ต้องลำบากเหมือนที่ผ่านมา

สำหรับครอบครัวกู้ชิง กู้หนิงไม่ได้ช่วยพวกเขาเหมือนกู้ม่าน เธอเพียงคอยช่วยเหลือเรื่องเงินตามสมควร ถ้าพวกเขาต้องการ

ถ้าพวกเขาต้องการเปิดร้านหรือเริ่มต้นทำธุรกิจเล็กๆ กู้หนิงก็เต็มใจที่จะช่วยพวกเขาโดยไม่ต้องจ่ายเงินคืน

ยังมีเวลาเหลืออยู่ กู้หนิงจึงไปร้านหนังสือ เธอซื้อหนังสือเกี่ยวกับอัญมณีต่างๆหลายเล่ม จากนั้นก็เก็บหนังสือเข้าห้องลับในกระแสจิต หลังจากออกมาจากตึกขายของ เธอก็เรียกแท็กซี่กลับไปยังโรงเรียน

เมื่อกู้หนิงกลับมาถึงโรงเรียนก็เป็นเวลาบ่ายสองยี่สิบแล้ว เหลือเวลาอีกสิบนาทีคาบบ่ายก็จะเริ่ม

กู้หนิงกำลังจะขึ้นบันได้ไปยังชั้นบนก็บังเอิญเจอฉินเจิ้งและกู้เซียวเซียว

นาทีที่กู้เซียวเซียวเห็นกู้หนิง เธอก็เอามือคล้องแขนฉินเจิ้งเอาไว้และส่งสายตาเยาะเย้ยให้กู้หนิง

กู้หนิงหมดคำพูด นี่กู้เซียวเซียวคิดว่าเธอยังชอบฉินเจิ้งอยู่งั้นเหรอ?

บางทีในสายตากู้เซียวเซียว กู้หนิงคงจะชอบฉินเจิ้งมากในอดีตและมันไม่มีทางเป็นไปได้สำหรับเธอที่จะลืมฉินเจิ้งเพียงแค่ช่วงเวลาสั้นๆ

แม้ว่าฉินเจิ้งจะหักอกเธอ แต่มันก็ต้องใช้เวลาในการทำใจจากอาการอกหัก

แต่น่าเสียดายตอนนี้กู้หนิงเปลี่ยนไปแล้ว ฉินเจิ้งแทบจะเป็นคนแปลกหน้าสำหรับเธอ

กู้หนิงไม่สนใจพวกเขาพลางก้าวขาเดินขึ้นบันไดไป กู้เซียวเซียวหงุดหงิดที่กู้หนิงไม่ได้ดูเสียใจอย่างที่เธอคิด

แต่เธอยังเชื่อว่ากู้หนิงแกล้งทำเป็นสงบไม่รู้สึกรู้สาอะไร

ฉินเจิ้งกลับตรงกันข้าม เขาดูผิดหวังสุดๆ