“กู้หนิง ออกมาข้างนอกกับครูสักครู่”

อาจารย์ใหญ่เรียกเธอออกไปพบข้างนอก กู้หนิงคิดว่าอาจเกี่ยวกับเรื่องเมื่อคืนนี้

เมื่อกู้หนิงเดินพ้นประตูออกมา อาจารย์ใหญ่ก็เอ่ยถามเธอเสียงเข้ม “ทำไมเธอถึงทำอย่างนั้นที่โรงอาหาร? ทำไมเธอถึงตีเพื่อนนักเรียนด้วยกัน? และยังรับคำท้าดวลจากฮ่าวหรัน ฉินซีหุนและจางเทียนปิง ที่อยู่ห้องเจ็ด? เธอรู้ไหมว่าตอนนี้เธอเจอปัญหาใหญ่เข้าแล้ว และมันมีผลกระทบต่อชั้นเรียนของเราด้วย?”

เมื่อเผชิญหน้ากับคำถามและอารมณ์โกรธจากอาจารย์ใหญ่ไม่ได้ทำให้เธอรู้สึกโมโหเลยแม้แต่น้อย เธอเอ่ยอธิบายอย่างใจเย็นว่า “อาจารย์จางคะ กู้เซียวเซียวพูดไม่ดีเรื่องแม่หนูก่อน หนูก็เลยตีเธอที่โรงอาหาร อาจารย์จะให้หนูทนหรอคะถ้ามีใครมาว่าแม่หนู? ส่วนฮ่าวหรันกับเพื่อน พวกเขาไม่ยอมปล่อยให้หนูอยู่อย่างสงบๆแน่นอนค่ะ ถ้าหนูไม่รับคำท้าพวกเขา พวกเขาก็จะคอยวนเวียนหาเรื่องหนูไม่หยุดหย่อน”

จางฉิวฮวารู้ว่ากู้หนิงต้องแบกรับความกดดันไว้มาก นักเรียนคนอื่นมักรังแกเธออยู่เสมอๆ เมื่อเธอรับรู้ถึงเหตุผลกู้หนิง เธอก็จะไม่เอาเรื่อง

เป็นที่เข้าใจได้ว่าทำไมกู้หนิงถึงต้องตอบโต้กลับ

ถึงแม้เธอจะยังคิดว่าการกระทำทั้งหมดนี้ออกจะมากเกินไปเกินไป แต่กู้หนิงเลือกทำสิ่งที่ถูกต้องสำหรับเธอ จางฉิวฮวาไม่รู้จะพูดอะไร

แต่เธอยังไม่อาจยอมรับเรื่องที่กู้หนิงรับคำท้าฮ่าวหรันได้

“กู้หนิง เธอเป็นผู้หญิงแล้วจะเอาชนะผู้ชายสามคนได้ยังไง? แล้วทางโรงเรียนก็ห้ามเด็กนักเรียนชกต่อยกัน เธอต้องถูกลงโทษหากทำแบบนั้น และห้องเรียนของเราจะถูกเพ่งเล็งอีกด้วย” จางฉิวฮวาเอ่ย

ได้ยินดังนั้น กู้หนิงก็ตกใจขึ้นมา เธอลืมไปเลยว่าเธออาจถูกลงโทษได้หากมีเรื่องชกต่อยในโรงเรียนและห้องของเธอก็จะถูกเพ่งเล็งจากพฤติกรรมของเธอ

“แต่หนูรับปากพวกเขาไปแล้ว ถ้าหนูบอกปัด ฮ่าวหรันต้องเอาเรื่องหนูแน่” กู้หนิงรู้สึกเหมือนกำลังจะจนมุม

“เธอกำลังทำให้ครูอารมณ์เดือด” กู้หนิงทำให้จางฉิวฮวาโมโห ถึงแม้ว่ากู้หนิงคือเหตุผลของปัญหาทั้งหมด ฮ่าวหรันก็เป็นสาเหตุหลัก จางฉิวฮวาไม่อยากโทษกู้หนิงคนเดียว

เธอไม่ได้เลือดเย็นพอที่จะเห็นกู้หนิงถูกฮ่าวหรันตามแก้แค้นเพียงเพราะกู้หนิงบอกปัดไม่ยอมสู้ด้วย

ถ้าฮ่าวหรันจะลงมือแก้แค้นกู้หนิงจริง ทางโรงเรียนก็ไม่อาจช่วยได้

“เอาอย่างนี้ไหมคะ? หนูจะออกไปสู้กับฮ่าวหรันข้างนอกโรงเรียน ถ้าทำแบบนี้ก็จะไม่มีใครถูกลงโทษ” กู้หนิงเสนอความคิด

“เธอนี่มัน…” จางฉิวฮวายังไม่พอใจ

“กู้หนิงทำไมเธอโง่แบบนี้นะ! เธอคิดว่าเธอจะชนะฮ่าวหรันกับเพื่อนของเขาได้งั้นเหรอ? ถ้าเธอบาดเจ็บขึ้นมาล่ะ? แม่เธอก็ต้องเป็นห่วงเธอ แล้วยังค่ารักษาพยาบาลอีก?

จางฉิวฮวาจำเป็นต้องชี้ให้เห็นถึงความจริง เธอไม่ได้ตั้งใจที่จะทำให้กู้หนิงรู้สึกไม่ดี แต่เพื่อตัวกู้หนิงเอง

กู้หนิงเข้าใจว่าอาจารย์ห่วงใยเธอ เธอไม่ได้รู้สึกแย่ “อย่ากังวลไปเลยค่ะ หนูเอาชนะพวกเขาได้แน่ค่ะ จริงๆนะคะ”

มันค่อนข้างยากที่จะให้จางฉิวฮวาเชื่อ แต่เธอรู้ว่าไม่มีประโยชน์ที่จะพูดเรื่องนี้ต่อไป “เอาล่ะ ครูจะไม่เซ้าซี้เธอแล้ว โชคดีล่ะกันนะ”

จากนั้นจางฉิวฮวาก็หยุดพูดกับกู้หนิงและเดินจากไปด้วยด้วยความโกรธ กู้หนิงยักไหล่และเดินกลับเข้าห้องเรียน

ทุกคนในห้องต่างพากันเอาหูแนบประตูแอบฟังจางฉิวฮวาคุยกับกู้หนิง แต่อาจารย์พูดเสียงเบา ดังนั้นจึงไม่มีใครได้ยินสิ่งที่พวกเขาคุยกัน พวกเขาเห็นเพียงอาจารย์เดินจากไปด้วยอาการโมโห

มีเพียงกู้หนิงที่ยังสงบเยือกเย็นแต่ต้นจนจบ เธอไม่ได้ดูเสียใจหรือกลัวที่ถูกต่อว่า ทุกคนต่างมองมาอย่างสงสัย

เมื่อกู้หนิงเดินกลับเข้ามาในห้อง เพื่อนร่วมห้องส่วนใหญ่จับจ้องไปที่ใบหน้าของเธอเพื่อค้นหาว่ามีอะไรเกิดขึ้น

ตอนนี้อาจารย์ใหญ่ไม่ได้อยู่ในห้อง ห้องเรียนจึงกลับมาอึกทึกอีกครั้ง ห้องสี่ไม่ใช่ห้องเรียนระดับท็อบของ ม.6 ดังนั้นนักเรียนเหล่านี้จึงไม่ค่อยสนใจการเรียนเท่าไหร่นัก

“เฮ้ กู้หนิง เธอมั่นใจว่าจะชนะพวกเขารึปล่า?” นักเรียนชายที่นั่งข้างหน้ากู้หนิงหันมาถามเธอ

“หนึ่งต่อสาม สุดยอดไปเลย!” นักเรียนชายอีกคนพูดเสริมขึ้นอย่างชื่นชม

“เธอก็รูปร่างดีนะ ไม่รู้ความสามารถจะดีตามด้วยรึเปล่า?” นักเรียนอีกคนก็เอ่ยขึ้น

“ใช่” อีกคนก็เอ่ยเสริมขึ้นมา

นักเรียนส่วนใหญ่ไม่เชื่อกู้หนิงว่าเธอจะสามารถเอาชนะได้ กู้หนิงไม่สนใจพวกเขา แต่หยูหมิงซีที่นั่งเงียบมาตลอด เธอโต้กลับเป็นครั้งแรก

“ฉันเชื่อในตัวกู้หนิง ฉันเชื่อว่าเธอเอาชนะได้!”

กู้หนิงคลี่ยิ้ม หยูหมิงซียืดหยัดเพื่อเธอ

“แล้วยังไงล่ะ? เธอเชื่อแต่ไม่ได้ความว่ากู้หนิงจะเอาชนะได้ซะหน่อย” เพื่อนร่วมห้องเถียงกลับ

“ใช่ ฉันก็ไม่เชื่อ”

“ถ้าอย่างนั้นพวกเราก็รอดูพรุ่งนี้บ่าย ตอนนี้ยังเร็วเกินไปที่จะไม่ยอมรับในความสามารถของกู้หนิง รอดูพรุ่งนี้กันดีกว่า!” หยูหมิงซีเถียงกลับ

นักเรียนที่ไม่เห็นด้วยนิ่งเงียบ บางคนก็อยากสาดน้ำเย็นใส่เพิ่ม แต่อาจารย์ใหญ่กลับเข้ามาที่ห้องพอดี พวกเขาจึงจำต้องหุบปากสนิท

ในบ้านของครอบครัวกู้ ห้องที่ตกแต่งงดงามอย่างกับห้องเจ้าหญิง กู้เซียวเซียวอยู่ในชุดราตรีสีชมพูนอนอยู่บนเตียงสีชมพูขนาดใหญ่พร้อมโทรศัพท์ในมือของเธอ เธอกำลังดูวิดีโอที่เฉินจื่อเหยาส่งมา และรู้สึกว่าน่าเสียดายที่เธอไม่ได้อยู่ที่นั่นด้วยตัวเอง

กู้เซียวเซียวมีปฏิกิริยาเช่นเดียวกับเฉินจื่อเหยา เธอรู้สึกไม่พอใจอย่างยิ่งกับความมั่นใจของกู้หนิงและไม่เชื่อว่ากู้หนิงจะเอาชนะฮ่าวหรันและเพื่อนของเขา ตอนนี้เธอกำลังจ้องมองวิดีโอตาไม่กระพิบ

เธอแทบทนรอไม่ไหวที่จะเห็นกู้หนิงถูกต่อยล้มคว่ำไปนอนกับพื้นในวันพรุ่งนี้

ยิ่งกว่านั้นเธอยังรอคำขอโทษจากกู้หนิง ถ้ากู้หนิงไม่ขอโทษหรือยังทำให้เธอไม่พอใจ เธอจะเกลี้ยกล่อมคุณยายให้เตะกู้หนิงกับแม่ออกจากบ้าน

เช้าวันรุ่งขึ้น กู้เซียวเซียวยืนรอกู้หนิงที่บันได เธอรอเพื่อเยาะเย้ยกู้หนิง รอไปสักพักกู้หนิงก็ยังไม่ปรากฏตัว กู้เซียวเซียวเริ่มหมดความอดทน

“คาบเช้าจะเริ่มแล้ว หรือมันกลัวจนไม่กล้ามาโรงเรียนวันนี้?” กู้เซียวเซียวสันนิษฐาน

“ใครจะรู้!” เฉินจื่อเหยาตอบ

สองนาทีก่อนคาบเรียนแรกจะเริ่ม กู้หนิงก็ปรากฏตัวพร้อมมู่เค่อและหยูหมิงซี

เมื่อเห็นมู่เค่อ กู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยาก็ริษยากู้หนิงมากขึ้นกว่าเดิม มู่เค่อเคยเป็นเพื่อนพวกเธอมาก่อน แต่ตอนนี้เขากลับสนิทกับกู้หนิงมากกว่าพวกเธอ

นอกจากนี้ครอบครัวของมู่เค่อยังมีฐานะร่ำรวยมากกว่าพวกเธอ พวกเธออยากสนิทสนมกับมู่เค่อ แต่ใครจะไปรู้ว่ามู่เค่อดันยืนอยู่ข้างกู้หนิงและต่อต้านพวกเธอ

มู่เค่อและหยูหมิงซีรู้สึกเซ็งขึ้นมาทันทีที่สังเกตเห็นกู้เซียวเซียวและเฉินจื่อเหยา ส่วนกู้หนิงยังคงทำตัวปกติอย่างเช่นเคย

“กู้หนิง ฉันได้ยินมาว่าเธอกำลังจะสู้กับผู้ชายสามคนบ่ายวันนี้ หนึ่งต่อสาม เธอกล้าและมั่นใจในตัวเองมากเลยสินะ แต่ก็ไม่รู้ว่ามั่นใจจริงหรือทำอวดเก่งไปอย่างนั้นเอง?” กู้เซียวเซียวสบประมาท