Chapter 213: โฆษณาร้าน

 

ฮ่าวหรันอ่านข้อความจากแม่ของเขาแต่เขาไม่อยากไป อย่างไรก็ตามแม่ของเขาสั่งให้ไปทันที มิฉะนั้นเธอจะลงโทษเขาเมื่อกลับมาถึงบ้าน

 

ด้วยความสัตย์จริงฮ่าวหรันค่อนข้างกลัวแม่ตัวเอง เพราะแม่ของเขาเอาแต่พูดข้างหูไม่หยุดซึ่งมันน่ารําคาญมาก และเขาไม่สามารถทนได้ ท้ายที่สุดเขาจึงตอบตกลงไป

 

ราวๆสิบเอ็ดโมงสี่สิบ กู้หนิงก็มาถึงร้านกาเมยบิวตี้ คุณนายฮ่าวและคุณนายลูก็เพิ่งบํารุงหน้าเสร็จ พวกเธอนั่งรออยู่ในห้องรับรอง

 

“หนิงหนิง มานี่สิลูก” กู้ม่านเป็นคนเห็นกู้หนิงก่อน กู้หนิงเดินเข้าไปหากู้ม่าน

 

นาทีที่กู้หนึ่งเดินเข้าไปข้างใน คุณนายฮ่าวก็ลุกขึ้นยืนพรวดพราด “เป็นหนูนั้นเอง!”

 

ทุกคนมองคุณนายฮ่าวเป็นตาเดียว เธอรู้จักกู้หนิงหรือ?

 

เห็นคุณนายฮ่าว กู้หนิงก็ประหลาดใจ ทักทายเธอด้วยความสุภาพนอบน้อม “ยินดีที่ได้พบค่ะคุณนายฮ่าว”

“อย่าเรียกป้าว่าคุณนายฮ่าวเลยจ๊ะ เรียกป้าว่าป้ากู้เถอะจ๊ะ” คุณนายฮ่าวรู้สึกประทับใจกู้หนิงตั้งแต่ที่เห็นครั้งแรกที่งานวันเกิดนายท่านฉิน และยิ่งประทับใจมากกว่าเดิมเมื่อรู้ว่าเธอเป็นลูกสาวของกู้ม่าน

 

“ค่ะ ป้ากู้”

 

“กู้หลาน เธอรู้จักลูกสาวกู้ม่านด้วยเหรอ?” คุณนายลูถามด้วยความสับสน กู้ม่านและกู้ชิงก็สับสนเช่นกัน

 

“กู้หนิงเป็นเด็กสาวที่ไปงานวันเกิดคุณฉินกับฮ่าวหรันนะจ๊ะ ยังมอบของขวัญอะไรนะ อ้อ แก้วที่มีหัวกวาง! เธอยังบอกฉันเลยว่าเด็กคนนี้ดูดีมาก!” คุณนายฮ่าวอธิบายด้วยความตื่นเต้นดีใจ

 

“โอ้ เป็นหนูเองหรอจ๊ะ?” คุณนายลู่ประหลาดใจ วันนั้นกู้หนิงทําให้เธอประทับใจจริงๆ

 

“ค่ะ หนูเองค่ะ ยินดีที่ได้พบนะคะคุณนาย” กู้หนิงทักทายคุณนายลู่

 

“อย่าเรียกป้าว่าคุณนายเลยจะเรียกง่ายๆว่าบ้าไปดีกว่า” คุณนายลู่กล่าว

 

“ค่ะ ป้าไป๋”

 

ได้ยินเช่นนั้นกู้ม่านและกู้ชิงก็รู้แล้วว่าเกิดอะไรขึ้น พวกเธอรู้ว่ากู้หนิงเคยไปงานวันเกิด

 

“กู้ม่านบอกว่าลูกสาวของเธอเรียนอยู่ ม.6 ที่โรงเรียนอันดับสาม ฉันเลยเรียกฮ่าวหวั่นมาให้รู้จักกันแต่ไม่คิดว่าพวกเธอเป็นเพื่อนกันอยู่แล้ว!” คุณนายฮ่าวกล่าวราวกับว่าพวกเธอสนิทกันมาก

 

“โอ้ ฮ่าวหรันกําลังออกจากโรงเรียนแล้วมั้งตอนนี้ ป้าสงสัยจังว่าเขาจะทําหน้ายังไงเมื่อเจอหนู” คุณนายลูเป็นฝ่ายพูด

 

กู้หนิงก็คิดแบบเดียวกัน ดังนั้นเธอจึงไม่บอกฮ่าวหรันให้รู้ตัว

 

หลังจากนั้นพวกเธอก็พากันไปโรงแรม คุณนายฮ่าวโทรหาฮ่าวหรันบอกสถานที่แก่เขา

 

ครึ่งชั่วโมงผ่านไป อาหารก็ถูกเสิร์ฟวางบนโต๊ะ ขณะเดียวกันฮ่าวหรันก็มาถึง เมื่อเขาเดินเข้าไปในห้องทานอาหารส่วนตัวเขาก็สังเกตเห็นกู้หนิงทันที

 

เขาเบิกตากว้างด้วยความตกใจ “บอส เธอมาที่นี่ได้ยังไง?”

“บอส?”

 

ทุกคนประหลาดใจ มองฮ่าวหรันและกู้หนิงสลับกันไปมาทําไมฮ่าวหรันถึงเรียกกู้หนิงว่าบอส?

 

กู้ม่านจำฮาวหรันได้ทันทีที่เขาเข้ามาในห้อง เด็กหนุ่มเคยไปเยี่ยมเธอที่โรงพยาบาลมาก่อน แต่จําชื่อเขาไม่ได้ ตอนนี้กู้ม่านเชื่อแล้วว่ามันคือโชคชะตา!

 

“เอ่อ คือ…ไม่มีอะไรครับ ผมเคยพนันกับกู้หนิงว่าถ้าผมแพ้จะเรียกเธอว่าบอส” ฮ่าวหรันเพิ่งนึกได้ว่าพูดผิดไป เขาจึงแก้ไขคําพูดตัวเองใหม่

 

ฮาวหรันหันไปหากู้ม่าน “ยินดีที่ได้พบครับคุณป้า จําผมได้ไหมครับ?”

 

คุณนายฮ่าวทราบว่าลูกชายของเธอมักมีเรื่องชกต่อยกับเพื่อนนักเรียนชายเป็นประจํา หากคุณนายฮ่าวรู้ว่าเขามีเรื่องชกต่อยกับเด็กผู้หญิงและยังสามรุมหนึ่ง เธอคงลงโทษเขาแน่นอน น่าอายจริงๆ

 

คุณนายฮ่าวไม่ชอบคนที่ไม่รู้จักความ

 

“จําได้สิจ๊ะ เธอเคยไปเยี่ยมป้าที่โรงพยาบาล” กู้ม่านตอบด้วยรอยยิ้ม

 

สําเร็จ! เขาเบนความสนใจแม่ได้พอดี

 

หลังจากทักทายคุณนายลูและกู้ชิงฮ่าวหรันก็นั่งลงบนเก้าอี้

 

อันที่จริงฮ่าวหรันก็ถือว่าเป็นเด็กดีคนหนึ่ง ยกเว้นเรื่องทะเลาะวิวาทและขาดเรียนบ่อย เขาก็เป็นเด็กที่ถูกอบรมมารยาทมาอย่างดี ส่วนใหญ่เด็กวัยรุ่นมักดื้อรั้นและไม่ค่อยเชื่อฟังพ่อแม่

 

“ฉันอยากจะซื้อเครื่องประดับไฮเอนด์แต่ในเมือง F มีแต่ร้านธรรมดาๆ ร้านอี้ซุยก็ไม่เลวแต่ฉันไม่ชอบแบบมันเลย และขี้เกียจบินไปเมืองอื่น” คุณนายฮาวกล่าวพลางถอนหายใจ 

 

ได้ยินคุณนายฮ่าวบ่น กู้หนิงก็เกิดความคิดหนึ่งขึ้นมา นี่เป็นโอกาสอันดีที่เธอจะได้ประชาสัมพันธ์ร้านหยกของเธอ

 

“ป้าฮ่าวคะ มีร้านขายหยกเปิดใหม่ที่เมือง G ชื่อร้านหยกบิวตี้จิวเวอรี่ซึ่งเป็นแบรนด์ไฮเอนด์ ขายเฉพาะหยกระดับกลางขึ้นไปเท่านั้น หยกจักรพรรดิเปิดจองในวันเปิดร้านและภายในไม่กี่นาทีก็ถูกจองจนหมด ถึงแม้หยกจักรพรรดิจะขายไปหมดแล้วแต่ยังเหลือหยกระดับสูงอยู่ มีบริการออกแบบให้ตามต้องการ ลูกค้ายังได้รับส่วนลดสิบเปอร์เซ็นต์เป็นของขวัญ วันเปิดร้านอีกด้วยค่ะ” กู้หนิงกล่าวค่อนข้างดึงดูดใจเลยทีเดียว

 

“จริงหรือจ๊ะ?” ดวงตาคุณนายฮ่าวและคุณนายลูเปล่งประกายด้วยความตื่นเต้น

 

“ค่ะ หนูเพิ่งไปที่นั่นมา คุณป้าสามารถค้นดูในอินเทอร์เน็ตได้เลยค่ะ มีข่าวมากมาย คนสําคัญๆของเมือง G ก็ไปงานเปิดร้านด้วยค่ะ” กู้หนิงตอบ

 

คุณนายฮ่าวและคุณนายลู่ใช้โทรศัพท์ค้นหาร้านหยกบิวตี้ พวกเธอเห็นข่าวเต็มไปหมด เมื่อเห็นโพสโฆษณาของร้าน คุณนายฮ่าวและคุณนายลูกตัวสั่น ดูเหมือนว่าหยกจักรพรรดิจะดึงดูดพวกเธอได้เป็นอย่างมาก น่าเสียดายที่พวกเธอพลาดโอกาสอันดีที่จะได้เห็นมันด้วยตาตัวเอง

 

และมีรูปของเครื่องประดับหยกชื้นอื่นๆอีกมากมาย เครื่องประดับที่ทําจากหยกระดับสูงนั้นแตกต่างจากของที่มีราคาถูกกว่า พวกเธอสามารถสัมผัสได้ถึงความหรูหราของมันผ่านหน้าจอโทรศัพท์

 

กู้ม่านและกู้ชิงก็อยากรู้อยากเห็นเช่นเดียวกัน แต่พวกเธอรู้เกี่ยวกับหยกน้อยมาก ดังนั้นจึงเสิชดูเล่นๆ

 

“ดีไซน์นั้นเรียบง่ายแต่หยกที่ใช้ทํานั้นวิเศษมาก!” คุณนายฮ่าวชื่นชม

 

Chapter 214: ยายกู้หนิงสร้างปัญหาอีกครั้ง |

“ใช่ มีแต่หยกหายากทั้งนั้น เจ้าของร้านหยกบิวตี้ต้องรวยมากถึงมีหยกระดับสูงเก็บไว้มากมาย” คุณนายลูกล่าวเสริม

 

คนรักหยกย่อมรู้ว่าหยกมาจากที่ไหน ส่วนใหญ่มาจากการพนันหิน 99%ของคนล้วนล้มเหลว

 

มีเพียง 1% เท่านั้นที่ชนะ ทักษะและความรู้ระดับมืออาชีพเท่านั้นที่ทําได้ แต่ก็ยากที่จะชนะ

 

“ทําไมพวกเราไม่ไปเมือง G ด้วยกันล่ะ?” คุณนายฮ่าวเสนอ

 

“ความคิดดี! ฉันจะจองตั๋วเครื่องบินเดี่ยวนี้ บ่ายนี้เราไปกันเลย!” คุณนายลู่กล่าว

 

คุณนายฮ่าวและคุณนายลูรวดเร็วมาก กู้หนิงดีใจที่เธอโฆษณาร้านตัวเองได้สําเร็จ

 

เมื่อง G ไม่ไกลจากเมือง F ใช้เวลาบินหนึ่งชั่วโมงก็ถึง

 

ฮ่าวหรันที่คุ้นชินกับนิสัยของมารดาได้แต่นั่งเงียบ

 

หลังจากรับประทานอาหารเสร็จ คุณนายฮ่าวและคุณนายลู่ก็ไปเมือง G ทุกคนจึงแยกย้ายกันไปตามทาง

 

ฮ่าวหวั่นถามกู้หนิงว่าจะไปโรงเรียนกับเขาไหม กู้หนิงบอกปัดเพราะเธอลาอาจารย์ไว้แล้ว พรุ่งนี้ถึงจะไปโรงเรียน 

 

เมื่อหลินหลี่หยวนกลับมาถึงบ้าน เธอก็บอกแม่สามีถึงเรื่อง ที่เกิดขึ้นวันนี้ หญิงชราตกตะลึงที่อยู่ๆกู้ชิงและกู้มายก็กลาย เป็นคนรวยและยังเป็นเจ้าของร้านเสริมความงาม

 

“พวกเธอทําได้ยังไง! ตอนนี้รวยแล้วก็หายหน้าหายตา ไปเลย พวกเธอต้องคิดถึงฉันสิ!” หญิงชรากล่าวราวกับว่าเธอ เป็นคนที่ได้รับความอยุติธรรม

 

เธอคิดว่าเงินของกู้ชิงและกู้ม่านเป็นของเธอ

 

หญิงชราไม่สนใจความเป็นอยู่ของลูกสาว แต่อยากให้พวกเธอตอบแทนเพราะเธอเป็นคนเลี้ยงดูมา ทั้งหมดทั้งมวลหญิงชราเกลียดชังกู้ชิงและกู้ม่านและไม่อยาก เห็นพวกเธอได้ดีกว่าตัวเองผู้เป็นแม่

 

ทันใดนั้นหลินหลี่หยวนก็คิดแผนชั่วออก “แม่คะ กู้ม่านยังไม่แต่งงาน ตามกฎหมายแล้วเธอยังเป็นลูกสาวของแม่ เงินของเธอก็ควรเป็นของแม่ด้วย”

 

ถึงแม้เงินของกู้มานจะเทียบไม่ได้กับเงินของกู้ฉินเซียง แต่หลินหลี่ไม่อยากเห็นเธอได้ดี เธอเกลียดกู้ม่านเข้ากระดูกดําเพราะสิ่งที่กู้หนิงทํากับกู้เซียวเซียว

 

หญิงชราโทรหากู้ม่านและเธอไม่รับสาย ไม่ต้องสงสัยเลยว่าหญิงชราโทรมาไม่ใช่เรื่องดี

 

กู้มานไม่รับสายมารดา ยิ่งทําให้หญิงชราโกรธจัด เธอจึงโทรหากู้ชิงแทน แต่ผลก็เหมือนกัน

 

ตอนนี้หญิงชราโกรธจนควันออกหู “พวกมันทั้งคู่ไม่รับสาย! ดูเหมือนจะลืมไปแล้วว่าฉันเป็นแม่พวกมัน! ร้านเสริมสวยนั่นอยู่ไหน แม่จะไปหาพวกมันด้วยตัวเอง!”

 

หลินหลี่หยวนไม่ได้ห้ามปราม ทั้งยังบอกที่อยู่เสร็จสรรพ หญิงชราออกจากบ้านไปทันที

 

วันนี้กู้หนิงว่าง ดังนั้นเธอจึงกลับไปที่ร้านเสริมสวยพร้อมกับแม่และป้า

 

ความจริงกู้หนิงค่อนข้างกังวลว่ายายของเธอจะมาสร้างปัญหาเพราะหญิงชราเพิ่งโทรหาแม่และป้าของเธอ ถ้าหากหญิงชรามาที่ร้านตอนนี้ เธอเกรงว่าแม่และป้าจะไม่สามารถรับสถานการณ์นี้ได้

 

กู้หนิงคิดถูก ครึ่งชั่วโมงหลังจากที่พวกเธอกลับมาที่ร้าน หญิงชราก็เดินเข้ามาในร้านพลางตะโกนเสียงดังลั่น “กู้ชิง กู้ม่าน ออกมาเดี๋ยวนี้!”

 

เสียงตะโกนของเธอดึงดูดความสนใจคนรอบข้างได้เป็นอย่างดี คนแถวนั้นเหลียวมองหญิงชราก็รู้ได้ทันทีว่าเธอคือตัวสร้างปัญหา

 

“ขอทราบชื่อคุณได้ไหมคะ? ไม่ทราบว่าต้องการพบเจ้านาย ของเราทําไมคะ?” พนักงานต้อนรับเดินเข้ามารับหน้า

 

หญิงชราหน้าหนาและไม่อาย เธอไม่สนใจหน้าตาตัวเองเลยแม้แต่น้อย เธอยืนอยู่ประตูทางเข้าสบถค่าเสียงดัง “กู้ชิง กู้ม่าน พวกแกมันอกตัญญ! พวกแกรวยแล้วแต่ลืมแม่ตัวเอง! พวกแกมันเลวระยํา!”

 

เพียงแค่เสี้ยววินาที่ผู้คนที่อยู่แถวนั้นที่ไม่รู้ความจริงก็ตำหนิลูกสาวอกตัญญ อย่างไรก็ตามพนักงานร้านเชื่อมั่นในตัวกู้ชิงและกู้ม่าน เจ้านายของพวกเธอไม่ใช่คนแบบนั้น 

 

กู้หนิง กู้ชิง และกู้ม่านกําลังนั่งในห้องทํางาน พวกเธอได้ยินเสียงหญิงชราเต็มสองหู และเดินออกไปทันใด

 

เมื่อเห็นยาย กู้หนิงก็หงุดหงิด กู้ชิงและกู้ม่านทําหน้ามุ่ย ตอนนี้แม่ไม่มีความหมายสําหรับพวกเธอแล้ว

 

ก่อนออกจากห้อง กู้หนิงบอกแม่กับป้าให้อยู่เงียบๆ ปล่อยให้เธอเป็นคนจัดการเอง

 

“เมื่อกี้คุณเพิ่งพูดว่าอะไรนะคะ?” กู้หนิงพูดด้วยน้ําเสียงเย็นชา หลายส่วนไม่มีความเคารพแม้แต่เศษเสี้ยวต่อยายตัวเอง เพราะยายของเธอไม่สมควรได้รับมัน

 

“ไม่จริงรึ? พวกแกรวยแล้วนี่และอยู่ๆก็หายหัวไปเลย ลาออกจากงาน ย้ายไปอยู่ที่อื่น และยังไม่รับโทรศัพท์ของฉัน! ถ้าภรรยาลูกชายคนโตของฉันไม่เจอพวกแกที่นี่ ฉันก็คงไม่รู้ว่าพวกแกกลายเป็นคนรวยและยังมีร้านเป็นของตัวเอง”

 

“จริงหรือ? พวกเขาหายไปเลยทันที่ที่มีเงิน?”

 

“ พวกเธอทิ้งแม่ของตัวเอง!”

 

มีคนวิพากษ์วิจารณ์กู้ชิงและกู้ม่าน

 

“หุบปาก!” กู้หนิงตวาด สายตาของเธอกวาดมองฝูงชน ทําเอาผู้คนเสียวสันหลังวาบ หุบปากทันที

 

“พวกคุณรู้เรื่องจริงกันแล้วเหรอ? ถึงได้กล้าวิจารณ์เสียๆหายๆ ถ้าไม่รู้ก็หุบปากไปซะ อย่าคิดว่าตัวเองยืนอยู่ข้างคนถูก เพียงเพราะคํากล่าวหาพล่อยๆ ถ้าพวกคุณเป็นพวกเรา ฉันไม่เชื่อหรอกว่าพวกคุณจะยังตําหนิพวกเราอยู่”

 

ทันใดนั้นผู้คนก็ตระหนักว่าเรื่องนี้ไม่ง่ายอย่างที่คิดตามที่หญิงชราคนนี้พูด บางคนรู้สึกละอายและไม่มีใครกล้าวิจารณ์ส่งเดชอีก

 

“ฉันคิดคุณคงจําได้ว่าทําไมพวกเราถึงย้ายออก เป็นคุณที่บังคับให้ออกไป! หลานสาวที่น่ารักของคุณทําให้แม่ของฉันตกใจกลัวด้วยรูปถ่ายของฉันและเพื่อนโรงเรียนที่เล่นด้วยกัน แม่ของฉันคิดว่าฉันถูกพวกเขาทําร้ายจนตกบันได แม่ต้องนอนโรงพยาบาลเป็นอาทิตย์ คุณเคยมาเยี่ยมเธอไหม? และคุณได้สาบานกับแม่และฉันในที่สาธารณะว่าไม่เกี่ยวข้องกันแล้ว ทําไมเรายังต้องรับสายของคุณด้วย?” กู้หนิงยิ้มเยาะ ในสายตาของเธอหญิงชราเป็นเพียงคนขี้แพ้ที่ไร้ยางอาย