เฉินเสียนพูดอย่างเคร่งขรึมจริงจัง “ท่านเข้าใจข้าผิดแล้วล่ะ ข้าบอกว่าไก่และหมาไม่ได้รับอนุญาตให้เข้ามา ข้าหมายถึงไก่และหมาจริงๆ”

“แต่คนในภาพชัดเจนว่า…” ฉินหรูเหลียงโกรธมากเมื่อพูดถึงตรงนี้

เห็นได้ชัดว่าคนในภาพคือเขาและหลิ่วเหมยอู่

เฉินเสียนกล่าวว่า “ข้าแค่วาดภาพคนสองคนด้วย บวกกับคำพูด แต่ข้าไม่ได้บอกว่าคนสองคนในภาพวาดต้องเกี่ยวข้องกับคำที่อยู่ถัดจากพวกเขา แม่ทัพฉินจะเข้ามา ข้าจะขวางก็ขวางไม่ได้หรอก”

เฉินเสียนจับท้องของเธอ ฉินหรูเหลียงปรายตามองท้องด้วยสายตาที่ลุกเป็นไฟ แต่ไม่ได้ทำอะไร เขาถูกจักรพรรดิปรามไว้ในตอนเข้าไปในวัง

อยากมาหาเธอเพื่อเอาผิด ไหนเลยจะคิดว่าเธอจะเปลี่ยนดำเป็นขาวได้อย่างว่องไวเช่นนี้

ฉินหรูเหลียงหรี่ตาที่เย็นเยียบของเขาและกล่าวว่า “เฉินเสียน ท่านอย่าพลาดให้ข้าจับได้ก็แล้วกัน มิฉะนั้นท่านจะเสียใจภายหลัง!”

ท้ายที่สุดฉินหรูเหลียงก็กลับไป และเมื่อเขาเดินออกจากสวนสระวสันตฤดูเขาก็ไม่ลืมที่จะนำภาพวาดและกรอบภาพออกไป มือเขาฉีกมันออกเป็นชิ้นๆ กระดาษถูกฉีกเป็นชิ้นเล็กๆ และกรอบก็ถูกนำมาใช้เป็นฟืน

วันนี้อากาศสดใส เมื่อวานเพราะพ่อบ้านช่วยหลิ่วเหมยอู่จึงไม่ว่าง แต่วันนี้เขาถึงจะมีเวลาทำความสะอาดบ่ออย่างทั่วถึง

ไม่เพียงแต่กำจัดตะกอนจำนวนมาก แต่ยังรวมถึงพวกปลิงด้วย

ปลิงเหล่านั้นคดตัวและฝังตัวอยู่รอบ ๆ ในตะกร้าเหมือนปลาไหล ซึ่งมันดูน่ากลัวจริงๆ เฉินเสียนพาอวี้เยี่ยนไปดูเรื่องตื่นเต้นครู่หนึ่ง

อวี้เยี่ยนไม่ยอมให้เฉินเสียนเข้ามาใกล้ ท่ามกลางแสงแดดเพียงมองพวกเขาอยู่ไกลๆก็เพียงพอแล้ว

อวี้เยี่ยนพูดเกลี้ยกล่อม “องค์หญิงกำลังทรงพระครรภ์ อย่าทำให้เด็กตกใจสิเพคะ!”

เฉินเสียนลูบคางของเธอในขณะนั้นและคิดว่า “ข้าไม่รู้ว่าในตะกร้านั่นจะทอดมาได้กี่จาน… ”

อวี้เยี่ยน “…” แค่คิดถึงเธอก็อยากจะสำรอกแล้ว!

มันเป็นความจริงที่เฉินเสียนทำเช่นนี้

เธอขอให้บ่าวเอาปลิงออกมา แล้วส่งพวกมันไปที่ห้องครัว โดยที่ให้พ่อครัวใส่พริกดองลงไปผัด และทำอาหารเนื้อปลิงหอมๆ

อวี้เยี่ยนทนอาการคลื่นไส้และพูดด้วยใบหน้าเบ้เบี้ยว “องค์หญิงอย่าบอกนะว่าประสงค์จะเสวยจริงๆ…บ่าวจะไม่ยอมให้องค์หญิงเสวยเด็ดขาดเพคะ!”

เฉินเสียนกลอกตาแล้วกล่าวว่า “ข้าไม่ได้เขลาถึงกับต้องกินนี่ หญิงมีครรภ์จะกินสิ่งนี้ได้อย่างไร นอกจากนี้ ข้าก็ไม่ได้จะไม่ให้เจ้ากิน อาหารนี่สำหรับเหมยอู่”

เธอขอให้อวี้เยี่ยนนำกล่องอาหาร บรรจุอาหารนี้ไป และพาไปสวนดอกพุดตานเพื่อเยี่ยมหลิวเหมยอู่…

“องค์หญิง สิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานก็ผ่านไปแล้ว คราวนี้อย่าสร้างปัญหาเลยเพคะ…”

เฉินเสียนเหลือบมองเธอ “อย่าพูดอะไรโง่ ๆ ทุกคนเป็นครอบครัวเดียวกัน และแน่นอนว่าเราควรดูแลกัน เหมยอู่ได้รับบาดเจ็บและข้าควรไปเยี่ยมนางและแน่นอนว่าเราควรแบ่งปันสิ่งดีๆให้แก่กัน”

ใบหน้าของอวี้เยี่ยนยุ่งเหยิง

ไหนบอกจะไม่สร้างปัญหา!

เมื่อมาถึงสวนดอกพุดตานอวิ๋นเอ๋อร์ก็มารับรองก่อน เห็นรอยถลอกบนใบหน้านาง รอยฟกช้ำที่มือ ผิวหนังที่มีร่องรอยยุงกัด ทั้งนายและบ่าวไม่ได้แสดงท่าทีใดๆ

หลิ่วเหมยอู่เชิญเฉินเสียนเข้ามา

เฉินเสียนให้อวี้เยี่ยนนำอาหารมาให้หลิ่วเหมยอู่กิน

ในไม่ช้าหลิ่วเหมยอู่ก็กรีดร้องและขับไล่ทั้งสองออกไป

พระอาทิตย์สาดแสงอยู่ภายนอก เฉินเสียนค่อย ๆ ปัดที่มุมกระโปรงของเธอ ยกยิ้มมุมปากแฝงความร้าย และพูดว่า “ไม่รู้จักของดีจริง ๆ อาหารอันโอชะก็สูญเปล่าเสียแล้วสิ”

เธอหันกลับมาหาหลิ่วเหมยอู่ในห้องแล้วกลาวอีกครั้งว่า “เหมยอู่ วันนี้เก็บปลิงมาค่อนข้างมาก จานนี้หกก็ไม่เป็นไร ข้าจะให้ในครัวผัดให้ใหม่อีกจานแล้วกัน”

หลิ่วเหมยอู่รู้สึกตกใจและกรีดร้อง “ท่านไม่ได้รับอนุญาตให้กลับมาอีก! ถ้าท่านกล้าที่จะมาอีกครั้ง ข้าจะให้ท่านแม่ทัพตัดขาท่านซะ!”

เฉินเสียนยกยิ้มและเดินจากไป

หลังจากที่ฉินหรูเหลียงได้ยินเกี่ยวกับเหตุการณ์นี้ เขาสั่งห้ามบ่าวทั้งหมดไม่ให้เฉินเสียนก้าวเข้าไปในสวนดอกพุดตานแม้แต่ก้าวเดียว มิฉะนั้นบ่าวทั้งหมดจะถูกลงโทษ

ทันทีที่เฉินเสียนออกมาจากสวนสระวสันตฤดู สายตาของบ่าวรับใช้ก็จับจ้องมาที่พวกเธอ เมื่อพบว่าเธอกำลังจะไปที่สวนดอกพุดตาน ก็รีบออกมาขวางเธอโดยเร็วที่สุด

ระหว่างพักฟื้นของหลิ่วเหมยอู่ อวิ๋นเอ๋อร์ก็ดูแลเธอ อวิ๋นเอ๋อร์เป็นสาวใช้ที่ฉลาด และเธอไม่จำเป็นต้องกังวลเกี่ยวกับหลิ่วเหมยอู่ พวกเธอจะพัฒนาความเข้าอกเข้าใจระหว่างเจ้านายกับบ่าวได้โดยธรรมชาติ

อวิ๋นเอ๋อร์พูดน้อย แต่นางเข้าใจความปรารถนาของหลิ่วเหมยอู่เป็นอย่างดี บางครั้งหลิ่วเหมยอู่เพียงแค่ส่งสายตาเท่านั้น อวิ๋นเอ๋อร์ก็สามารถเข้าใจสิ่งที่เธอต้องการได้

โดยส่วนตัวแล้วหลิ่วเหมยอู่รู้สึกว่าอวิ๋นเอ๋อร์มีความสามารถและมีมากกว่าเซียงซั่น เซียงซั่นมักจะพูดมาก และนางก็พูดกรอกหูเธอทุกครั้งที่มีโอกาส

เซียงซั่นมักจะมาร้องห่มร้องไห้อยู่ข้างหูของเธอ นั่นทำให้เธออารมณ์เสียเป็นอย่างมาก

และในตอนนี้หลิ่วเหมยอู่รู้สึกมีสมาธิมากกว่าเดิมมาก และ ณ ขณะนี้เธอก็หลงลืมเซียงซั่นไปแล้ว

เซียงซั่นได้พักฟื้นอยู่ในห้องชั้นล่างตั้งแต่ถูกทุบตีสามสิบรอบ เธอยังได้ยินว่าอวิ๋นเอ๋อร์ไปดูแลอยู่ข้างๆของหลิ่วเหมยอู่

สำหรับหลิ่วเหมยอู่บ่าวรับใช้เป็นสิ่งที่ขาดไม่ได้ และเซียงซั่นก็สามารถเข้าใจสิ่งนี้ได้เช่นกัน เมื่อเธอหายจากอาการบาดเจ็บ เธอจะกลับไปอยู่เคียงข้างหลิ่วเหมยอู่อีกครั้ง

ทุกวันนี้ไม่มีใครสนใจอาการบาดเจ็บของเซียงซั่น แม้แต่หลิ่วเหมยอู่ก็ยังไม่ได้ถามไถ่เธอเลย เซียงซั่นค่อยๆรู้สึกไม่สบายใจอยู่ในใจเรื่อยมา

ฉินหรูเหลียงไปหาเซียงซั่นในเวลากลางคืน เขาไม่ต้องการให้ใครเห็น และไม่ต้องการให้หลิ่วเหมยอู่รู้

เมื่อเซียงซั่นกำลังจะเข้านอน ก็ได้ยินเสียงคนมาเคาะประตู

“ใคร?”

“ข้าเอง”