เธอกระตุกยิ้มเลิกคิ้วขึ้นหนึ่งข้าง เอ่ยอีกว่า“ผีเน่าย่อมเข้าคู่กับโลงผุ ท่านสองคนเลวทั้งคู่เหมาะสมกันเสียจริง！”

“ท่านว่าอะไรนะ? ท่านกล้านักก็พูดอีกครั้งสิ！”

หลิ่วเหมยอู่พูดเกลี้ยกล่อม “ท่านแม่ทัพระงับโทสะด้วยเจ้าค่ะ ระมัดระวังจะทำให้แมวบาดเจ็บจริงๆเจ้าค่ะ”

เฉินเสียนมองแมวด้วยแววตาสั่นหวั่นไหว เอ่ยอย่างราบเรียบ“ช่างเถิด ก็ไม่ใช่เป็นเพียงแค่แมวตัวเดียวหรอกหรือ ในเมื่อเหมยอู่ชอบมากเช่นนี้ ก็เอากลับไปเลี้ยงเถิด ข้าเชื่อว่าเหมยอู่อ่อนโยนเช่นนี้ ต้องเลี้ยงมันได้ดีแน่นอน ถ้าไม่คุ้นชินกับการเลี้ยง ก็กรุณาส่งกลับมาคืนให้กับข้า”

หลิ่วเหมยอู่ยิ้มหวานราวกับดอกไม้ ลูบที่ขนของเจ้าแมวน้อย และเอ่ย“มันกับหม่อมฉันใกล้ชิดกันมาก องค์หญิงวางใจเถิดเพคะ ไม่นานหม่อมฉันก็คุ้นชินที่มีมันเป็นเพื่อนเพคะ”

ในเมื่อได้รับแล้ว ยังจะให้เหตุผลที่มีชัยกับเธออีก

เพียงแค่เธอชอบ หลิ่วเหมยอู่ก็ต้องการที่จะแย่งไปทั้งหมด

เฉินเสียนไม่รู้สึกเลยว่าหลิ่วเหมยอู่จะดูแลเจ้าแมวน้อยตัวนี้ได้ดี

สำหรับเฉินเสียน มันไม่ได้เป็นเพียงแค่แมว แต่ยิ่งเธอยี่หระใส่ใจ หลิ่วเหมยอู่น่าจะยิ่งจับมันไว้ในมือแน่นขึ้น เธอทำได้เพียงเอ่ยว่าไม่ได้ใส่ใจยี่หระมันแล้ว

เธอไม่สามารถที่จะมองดูนิ่งเฉยให้เฉินหรูเหลียงฆ่ามันได้

น่าโมโหเสียจริงๆ

เฉินเสียนสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไป และแขนเสื้อนั้นสะบัดโดนใบหน้าของหลิ่วเหมยอู

หลิ่วเหมยอู่ร้องด้วยความตกใจ แม้ว่าฉินหรูเหลียงจะโมโหเช่นไร เฉินเสียนก็ไม่เหลียวหลังกลับมาแล้ว

เพียงแค่ชายหญิงคู่นี้ไม่มีความสุข แล้วเธอก็ต้องไม่มีความสุขด้วย?

“เฉินเสียน ท่านหยุดเดี๋ยวนี้！”ฉินหรูเหลียงตะคอกเสียงดัง“ขอโทษเหมยอู่ซะ！”

เฉินเสียนยืนอยู่ใต้แสงอาทิตย์ หันหลังกลับตามอำเภอใจไม่แยแส หรี่ตามองใบหน้ายิ้มสดใส เอ่ยว่า“ท่านทั้งสองรีบไสหัวไป！ขอโทษปู่ท่านสิ！จำคำพูดข้าไว้ให้ดี เจ้าแมวน้อยตัวนี้ถ้าหากขนน้อยแม้แต่เส้นขนเดียว ข้าจะให้หลิ่วเหมยอู่ต้องถลกหนังตนเอง！”

พูดแล้วเธอก็ออกไปจากตรงนั้น

หลิ่วเหมยอู่ราวกับว่ากลัวในท่าทางของเธอ หน้าซีดเผือด เอ่ยอย่างเศร้าสลด“ท่านแม่ทัพ เหมยอู่…….ทำผิดไปแล้วใช่หรือไม่เจ้าคะ?”

ฉินหรูเหลียงที่กำลังโมโห เอ่ยว่า“ไม่จำเป็นต้องกลัวนาง มีข้าอยู่ ข้าจะปล่อยให้นางทำอะไรเจ้าได้อย่างไรกันเล่า！?”

หลิ่วเหมยอู่ก้มหัวลง มองสายตาของเจ้าแมวน้อยแล้วมีรอยยิ้มของความสะใจอยู่ในนั้น แล้วเอ่ยด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนเหมือนเดิม“เช่นนั้นเหมยอู่ก็วางใจแล้วเจ้าค่ะ”

ใช่สิ มีท่านแม่ทัพอยู่ นางยังจะต้องกลัวอะไรล่ะ

น้อยมากที่อวี้เยี่ยนจะเห็นเฉินเสียนโมโหเช่นนี้

นางเองก็โมโหเป็นอย่างมาก และยังคงต้องปลอบประโลมองค์หญิง“องค์หญิงอย่ากริ้วเลยเพคะ คนเยี่ยงนั้นไม่ควรที่จะกริ้วให้ค่าราคานะเพคะ！”

“บ่าวว่านายหญิงหลิ่วจงใจเพคะ รู้ว่าองค์หญิงเลี้ยงแมวก็มาแย่งชิงไป องค์หญิงกริ้วแล้วจะทำสุขภาพร่างกายย่ำแย่นะเพคะ แล้วจะเป็นตามที่นายหญิงหลิ่วคาดหวังไว้นะเพคะ”

เฉินเสียนสงบลงภายในเวลาสั้นๆ เอ่ยเบาๆหนึ่งประโยค“ข้าเพียงสงสารเจ้าแมวน้อยตัวนั้น”

คิดถึงเหตุการณ์เมื่อครู่นี้ ภายในใจของอวี้เยี่ยนก็ทนไม่ไหวเช่นกัน

ปกติแมวอยู่ในสวนสระวสันตฤดูจะฉลาดอีกทั้งยังร่าเริง จะสั่นระริกอย่างเมื่อครู่นี้ที่ไหนกันเล่า

แต่ในสถานการณ์เช่นนั้น องค์หญิงจำใจจักต้องวางมือ ไม่เช่นนั้นเจ้าแมวน้อยก็จะไม่มีชีวิตต่อไป

อวี้เยี่ยนรู้ว่าเฉินเสียนชื่นชอบเจ้าแมวน้อยตัวนั้นมาก

เมื่อตอนสมัยนั้นเฉินเสียนเคยป้อนอาหารมันในห้องครัวหนึ่งครั้ง คาดไม่ถึงว่ามันยังจะจำได้ แล้วยังตามอวี้เยี่ยนกลับมาที่สวนสระวสันตฤดูให้เฉินเสียนเป็นเจ้านายของมัน

เจ้าแมวน้อยตัวนั้นเป็นแมวที่ฉลาดทั้งยังเข้าใจความหมายของคนด้วย

ตอนที่เฉินเสียนอยู่กับมันแล้วเป็นคนที่อารมณ์ดีร่าเริงแจ่มใส ไม่ว่าจะมีเรื่องราวอันใดหรือไม่มีก็หยอกล้อกันกับมันอยู่ใต้ต้นไม้ เกาจุดที่คันให้มันแปรงขนให้มันอีกด้วย

เฉินเสียนดูแลเจ้าแมวน้อยตัวนั้นดีมาก และทำความสะอาดร่างกายให้อย่างดี

ตอนนี้มันถูกหลิ่วเหมยอู่แย่งชิงไปแล้ว ก็เหมือนขาดคนในครอบครัวไปหนึ่งคน

ภายในเวลาอันสั้นนี้สวนสระวสันตฤดูก็เกิดความเงียบสงัด

เดิมทีแม่บ้านจ้าวไม่ชอบแมว แล้วจากนั้นก็ค่อยๆมีความรู้สึกรักเอ็นดูเจ้าแมวน้อย หลังจากที่ได้ยินว่ามันถูกหลิ่วเหมยอู่เอาไปแล้ว ก็มีความรู้สึกเสียใจ แต่ก็ไม่มีกำลังพอที่จะช่วยเหลืออะไรได้

แม่บ้านจ้าวเอ่ยปลอบใจ“องค์หญิงไม่ต้องเศร้าใจเพคะ กลับไปบ่าวจะไปดูที่ห้องครัวว่ายังมีแมวอีกหรือไม่นะเพคะ จะอุ้มกลับมาให้องค์หญิงเลี้ยงอีกหรือหากว่าไม่มี บ่าวจะให้พ่อบ้านไปเอาที่เรือนคนอื่นมาให้หนึ่งตัวเพคะ”

เฉินเสียนเดินเข้าห้อง นั่งลงบนเก้าอี้ หรี่ตามองดอกไม้สีสันสวยงามที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง แสงอาทิตย์สาดส่องสวยงาม

เธอไม่เอื้อนเอ่ยสักคำ ไม่มีปฏิกิริยาตอบสนองสิ่งใด และไม่ต้องพูดถึงความโศกเศร้าเสียใจหรือว่าท่าทางที่โมโหกริ้วโกรธยิ่งไม่มี

แม่บ้านจ้าวพูดกับอวี้เยี่ยนที่อยู่ด้านนอกว่า“เจ้าเข้าไปเกลี้ยกล่อมปลอบองค์หญิงดีๆ ข้าจะไปยกน้ำซุปหวานมาให้องค์หญิง”

อวี้เยี่ยนพยักหน้ารับทราบ แม่บ้านจ้าวจึงได้หมุนตัวออกไป อวี้เยี่ยนถึงได้ย่องเท้าเข้าไปในห้องเงียบๆ

“องค์หญิง…….”เฉินเสียนนั่งอยู่ที่ริมหน้าต่างเป็นเวลานานแล้ว อวี้เยี่ยนเป็นห่วงจึงตะโกนเรียก

เฉินเสียนดึงสติกลับมา เลิกคิ้วด้วยความคุ้นชิน หันกลับมามองอวี้เยี่ยน แสงอาทิตย์ที่อยู่นอกหน้าต่างขับดวงตาสีดำคู่นั้นของเธอให้เด่น เหมือนกับมีน้ำตาที่หลั่งออกมาไม่เหือดแห้ง

อวี้เยี่ยนถูกสายตาของเธอดึงดูดไป ไม่รอให้เอ่ยปาก เฉินเสียนก็ชิงเอ่ยก่อน“ยาขี้ผึ้งครั้งก่อนที่ใช้รักษารอยแผลเป็นยังมีเหลืออยู่หรือไม่?”

อวี้เยี่ยนรีบเอ่ยตอบ“ยังเหลืออีกเล็กน้อยเพคะ แต่ก็ไม่มากแล้วเพคะ”

หลังจากที่ใบหน้าของเฉินเสียนหายดีแล้วนั้น ยาขี้ผึ้งที่เหลือก็ไม่ได้ใช้อีก อวี้เยี่ยนคิดว่าต่อไปถ้าหากผิวหนังมีรอยอะไร ยังสามารถเอามาใช้รักษารอยแผลได้

เฉินเสียนลุกขึ้นยืน“ไปเอามาให้ข้า”

อวี้เยี่ยนหมุนตัวไปหยิบยาขี้ผึ้งออกมาจากตลับเครื่องแต่งหน้า อีกด้านก็เอ่ยถาม“เหตุอันใดองค์หญิงถึงได้ต้องการสิ่งนี้อย่างกะทันหันเพคะ?”

เพียงแค่สามารถที่จะดึงดูดความสนใจของเฉินเสียนได้ ครั้งนี้เฉินเสียนจะทำสิ่งใดนางก็พร้อมที่จะเคียงข้างสนับสนุน