ใครจะไปคิดว่าทันทีที่พูดจบ เซียงหลิงที่อยู่ข้างหลังจะอุทานขึ้นมา เมื่อหลิ่วเหมยอู่หันกลับไปจึงเห็นว่านางทรุดลงไปกองบนพื้นอย่างอ่อนแรง

ร่มเงาของต้นไม้บดบังแสงจันทร์เอาไว้ แสงริบหรี่ของโคมไฟฉายแสงเรืองๆ ไปทั่วพื้น ช่างตัดกันกับใบหน้าที่ไร้อารมณ์ของเฉินเสียน แถมยังมีอวี้เยี่ยนที่กำลังถือไม้กระบองไว้ในมืออยู่อีกคน

หลิ่วเหมยอู่ตกใจ เมื่อครู่นางรีบเดินจึงไม่ทันสังเกตว่าสองคนนี้มาปรากฏตัวที่ด้านหลังตั้งแต่เมื่อไร!

เฉินเสียนกับอวี้เยี่ยนเฝ้ารออยู่ระหว่างทางไปศาลาริมทะเลสาบนานแล้ว เหลือเพียงแค่รอให้หลิ่วเหมยอู่ออกมาหาถึงที่

หลิ่วเหมยอู่อยากจะกรีดร้องตามสัญชาตญาณ

แต่เฉินเสียนเคลื่อนไหวเร็วกว่านางหนึ่งก้าว เธอก้าวไปข้างหน้า ใช้มือหนึ่งจับข้อมือของหลิ่วเหมยอู่ไว้แล้วพลิกฝ่ามือล็อกตัวนางไว้ พร้อมกันนั้นก็ใช้มืออีกข้างปิดปากของนาง

หลิ่วเหมยอู่สะบัดศีรษะและพยายามดิ้นรนขัดขืน แววตาเต็มไปด้วยความหวาดกลัว

เฉินเสียนกระซิบที่ข้างหูของนางด้วยน้ำเสียงเรียบๆ ว่า “ชู่ว… เหมยอู่คนดีของข้า อย่าส่งเสียงดังไป ไม่อย่างนั้นจะทำให้เป็ดแมนดารินคู่ชู้ชูชื่นตกใจเอานะ มา ข้าจะพาเจ้าไปดูการแสดงเด็ดๆ เองดีไหม”

น้ำเสียงที่ฟังดูสบายๆ ทะลุทะลวงเข้าไปในหูของหลิ่วเหมยอู่ ราวกับงูเลือดเย็นที่เลื้อยเข้ามาที่หัวใจและรัดหัวใจทั้งดวงของนางไว้แน่น แน่นจนนางอึดอัดและหายใจไม่ออก

หลิ่วเหมยอู่ทั้งกลัวทั้งคับแค้นใจ นางพยายามงอข้อศอกและกระแทกไปที่ท้องของเฉินเสียนเพื่อให้ง่ายต่อการหลบหนี

ทว่าความแข็งแกร่งของเฉินเสียนอยู่เหนือความคาดหมายของนาง ในตอนนั้นเธอเพียงแค่คว้าข้อศอกของหลิ่วเหมยอู่เอาไว้อย่างใจเย็นและออกแรงผลักไปข้างหน้า ไหล่ของหลิ่วเหมยอู่เคล็ด ความเจ็บปวดทำร่างกายของนางชักกระตุก แต่เพราะถูกปิดปากเอาไว้จึงส่งเสียงร้องออกมาไม่ได้!

เฉินเสียนขมวดคิ้วและเอ่ยเรื่อยๆ ว่า “ไพ่ที่เจ้าวางลงมาข้ารับไว้แล้ว ตอนนี้ถึงตาข้าวางไพ่บ้างล่ะ เหมยอู่ มาถึงขั้นนี้แล้ว เจ้าอย่าบอกนะว่าเจ้าจะไม่เล่นแล้ว ข้าไม่ยอมหรอกนะ”

เธอพูดพลางปลดสายคาดเอวของหลิ่วเหมยอู่ออกอย่างง่ายดาย จากนั้นจึงมัดมือของหลิ่วเหมยอู่ไว้ด้านหลังโดยไม่ต้องออกแรงอะไรเลย

หลิ่วเหมยอู่หายใจหอบถี่เพราะความเจ็บปวด ไม่มีแรงกำลังแม้แต่จะกรีดร้อง

ทันใดนั้นเฉินเสียนก็ฉีกชายกระโปรงของหลิ่วเหมยอู่ ขยำจนเป็นก้อนและยัดเข้าไปในปากของนาง แม้ว่าอยากจะกรีดร้องแต่นางก็ส่งเสียงออกมาไม่ได้

กระบวนการที่เกิดขึ้นกินเวลาน้อยมาก และเฉินเสียนไม่ได้ทำอะไรอย่างฉาบฉวย อวี้เยี่ยนมองดูอยู่ข้างๆ แต่ไม่มีโอกาสยื่นมือเข้าไปช่วย เพราะเพียงแค่ชั่วพริบตาเฉินเสียนก็จัดการหลิ่วเหมยอู่อยู่หมัดแล้ว

เฉินเสียนดึงหลิ่วเหมยอู่ให้หันกลับเข้าไปที่สวนแอพริคอต และใช้สวนแอพริคอตแห่งนี้เป็นที่กำบังเพื่อขยับเข้าไปใกล้ศาลาริมทะเลสาบ

ผ้าโปร่งบางสีขาวยังคงปลิวไหวอยู่ใต้แสงจันทร์

คนสองคนกำลังกอดรัดพัวพันกันอยู่ในนั้นและมีเสียงอันน่าละอายของชายหญิงเล็ดลอดออกมา

เฉินเสียนหยุดยืนอยู่ใต้ต้นแอพริคอตต้นหนึ่งและคว้าคอเสื้อของหลิ่วเหมยอู่เอาไว้ หลิ่วเหมยอู่ที่อยู่ในเงื้อมมือของเฉินเสียนตัวสั่นงันงกเหมือนตะแกรงที่ถูกร่อน

นางพูดไม่ได้ ทำได้เพียงแค่ส่งเสียงสะอึกสะอื้นในลำคอ

ใบหน้าที่ซีดขาวและบิดเบี้ยวของนางเต็มไปด้วยความเจ็บปวดและคราบน้ำตา

นางเบิกตากว้างทั้งน้ำตา เห็นชายหญิงในศาลากำลังเสพสังวาสกันอย่างออกรสกับตาของตัวเอง

นางมองเห็นรูปร่างหน้าตาของชายหญิงคู่นั้นไม่ชัด แต่ได้ยินเสียงของพวกเขาชัดเจน

นานแสนนาน มีเพียงเสียงของสองคนนี้เท่านั้นที่นางคุ้นเคยมากจนไม่อาจจะคุ้นเคยได้มากกว่านี้

เคยมีกี่คืนต่อกี่คืนที่เสียงครางต่ำของฉินหรูเหลียงดังแว่วอยู่ที่ข้างหูของนาง และเสียงครางอย่างอ่อนหวานของเซียงซั่นก็ดังขึ้น เป็นเสียงอิดเอื้อนที่แตกต่างจากยามปกติโดยสิ้นเชิง!

ฉินหรูเหลียงเคยสัญญาต่อหน้าหลิ่วเหมยอู่ว่าจะไม่แตะต้องเซียงซั่นอีก แถมเซียงซั่นยังถูกทำให้เสียโฉมและถูกย้ายไปทำงานที่ต่ำต้อยกว่าเดิม หลิวเหมยอู่คิดว่านางคงไม่มีทางยั่วยวนฉินหรูเหลียงได้อีก แต่คิดไม่ถึงว่าในวันเกิดของนางคืนนี้ ทั้งสองคนจะตบหน้านางอย่างแรง!

เดิมทีหลิ่วเหมยอู่คิดว่าคนที่ยั่วยวนฉินหรูเหลียงคือเฉินเสียน และนางก็ไม่ได้ฉุกคิดเลยสักนิดว่าคนคนนั้นจะเป็นเซียงซั่น!

ฉินหรูเหลียงดุร้ายราวกับหมาป่าจนเซียงซั่นต้องร้องออกมาอย่างอ่อนแรงว่า “ท่านแม่ทัพ… บ่าวจะไม่ไหวแล้ว… ท่านแม่ทัพเบาลงหน่อย ช้าลงหน่อยนะเจ้าคะ…”

หลิ่วเหมยอู่เกลียดเข้ากระดูกดำ ลืมแม้กระทั่งความเจ็บปวดบริเวณที่ไหล่เคล็ด นางจิกเล็บลงบนฝ่ามืออย่างแรง อยากจะถลันออกไปและฉีกทึ้งนังแพศยาแล้วโยนนางลงไปในทะเลสาบเสียเดี๋ยวนี้!

แต่โซซัดโซเซไปได้เพียงสองก้าวนางก็รู้สึกเจ็บที่หนังศีรษะ

เฉินเสียนคว้าผมของนางไว้และดึงกลับมา จากนั้นจึงโน้มไปที่ข้างหูของนางและกล่าวว่า “จะรีบร้อนไปไหน เป็ดแมนดารินคู่นั้นยังไม่ทันเข้าด้ายเข้าเข็มเลย”

ที่กลางศาลา ฉินหรูเหลียงลุกขึ้นนั่งพร้อมกับเซียงซั่นที่อยู่ในอุ้งมือ เซียงซั่นขยับเอวเรียวบางของนางอย่างบ้าคลั่ง เขามองเห็นเรือนร่างอันขาวผ่องนั้นได้อย่างชัดเจน ทั้งอ่อนเยาว์และเต็มไปด้วยแรงดึงดูด

ฉินหรูเหลียงเอ่ยถามด้วยเสียงแหบต่ำว่า “ทำไมเจ้าจึงมีกลิ่นกายหอมเช่นนี้”

กลิ่นหอมจางๆ นั้นทำให้เขาอยากจะฉีกทึ้งและกลืนกินนางเข้าไปทั้งตัว

ในเวลานั้นหลิ่วเหมยอู่ได้ยินเสียงของฉินหรูเหลียงตลอดจนการแสดงความรักที่มีต่อผู้หญิงอื่นของเขาอย่างชัดเจน

หัวใจของนางเหมือนถูกสับเป็นชิ้นๆ และรู้สึกเจ็บแทบขาดใจ

หลิ่วเหมยอู่หันไปถลึงตาใส่เฉินเสียนอย่างจงเกลียดจงชัง ‘ปล่อยข้า! ท่านต้องการอะไรกันแน่!’

เฉินเสียนหรุบตาต่ำและยิ้ม แต่น้ำเสียงที่เอ่ยออกมากลับเย็นชา “ข้าไม่เคยคิดว่าการแย่งชิงคนรักเป็นเรื่องสนุก แต่เหมยอู่ เจ้าชอบทำสิ่งนี้ไม่ใช่หรือ ข้าก็เลยต้องอยู่เป็นเพื่อนจนถึงตอนจบไงละ”

เฉินเสียนบีบคางของหลิ่วเหมยอู่ บังคับให้นางหันหน้าไปมองที่ศาลา จากนั้นจึงกระซิบเบาๆ ที่ข้างหูว่า “เหมยอู่ เจ้าจงมองให้ดีๆ และฟังให้ชัดๆ ผู้ชายที่เจ้ารักที่สุดตอนนี้กำลังร่วมรักกับผู้หญิงอื่นอยู่ละ”