เขาประคองท้ายทอยของเธอซบลงบนแผ่นอกของเขาเบาๆ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ตอนนี้ยังดี มีข้าอยู่ด้วย จะต้องให้ท่านกลับถึงบ้านอย่างปลอดภัยแน่นอน”

ทั้งๆ ที่เฉินเสียนเต็มไปด้วยอารมณ์เดือดแท้ๆ แต่เธอกลับไม่ต่อต้านเลย ความเย่อหยิ่งทะนงตนของเธอถูกซูเจ๋อกำจัดอย่างง่ายดาย

“ข้าหวั่นใจเหลือเกิน” ใบหน้าของเธอซบลงบนคอเสื้อของเขา แล้วสูดลมหายใจเข้าลึก

“ไม่ต้องกลัว ฟ้าย่อมมีทางออกให้เราเสมอ”

“ซูเจ๋อ ถ้าเกิดว่าฝ่าบาทไม่ได้ให้ท่านมาเป็นทูตเจรจาสันติภาพ ท่านก็ยังจะคิดหาวิธีดันทุรังฝ่าอันตรายมาหาข้าให้ได้ใช่หรือไม่?”

ซูเจ๋อตอบกลับไปว่า : “ข้าจะคิดหาวิธีมาเป็นทูตเจรจาสันติภาพให้ได้ ก็จะสามารถมาหาเจ้าได้อย่างเปิดเผย ไม่ต้องไปฝ่าฟันอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น”

เขาพูดได้อย่างพลิ้วไหวเบาใจ แต่ความจริงแล้วสถานการณ์ในตอนนี้ เขาเหมือนกำลังห้อยอยู่ปลายหน้าผา ที่สามารถจะตกลงไปได้ทุกเมื่อ หากพลาดพลั้งตกลงไป ร่างกายคงแหลกละเอียดไม่เหลือชิ้นดี

เธอไม่อยากให้เขาได้รับอันตรายใดๆ ทั้งสิ้น

ถ้าหากเป็นไปได้ เธออยากให้เขาเป็นแค่บัณฑิตธรรมดา สีหน้าท่าทางที่ตั้งใจเรียนรู้หนังสือ สอนหนังสืออยู่ในโรงเรียนไท่ ทำเกี่ยวกับความรู้และการศึกษา

ท่ามกลางเสียงท่องอ่านตำรา สองแขนเสื้อที่โปร่งพลิ้ว อิสระและเสรีอย่างสิ้นเชิง ในโถงห้องเรียนที่ปลอดโปร่งสดใสสว่าง และนอกโถงห้องเรียนที่เต็มไปด้วยกลีบดอกอู่ถงร่วงหล่นเต็มพื้น

แต่เธอเองรู้ดีแก่ใจ ว่าตั้งแต่เขาถือดาบขึ้นเขาเพื่อมาช่วยชีวิตเธอ เขาก็ไม่สามารถกลับไปเป็นบัณฑิตคนเดิมแบบนั้นได้อีกแล้ว

เฉินเสียนค่อยๆ สงบลงอย่างช้าๆ พูดขึ้นน้ำเสียงเศร้าสร้อยว่า : “จากนี้ต่อไปท่านวางแผนไว้อย่างไรบ้าง ท่านจะใช้คูเมืองทั้งสามแคว้นไปเจรจาสันติภาพกับอาณาจักรเย่เหลียงได้อย่างไรกัน?”

“จะทำได้หรือไม่วันข้างหน้าค่อยว่ากันอีกที”

“ไม่ได้”

“แต่ว่า” ซูเจ๋อก้มหน้าลงมา กอดเธอไว้ในอ้อมกอดอย่างแนบแน่น สัมผัสใบหูของเธออย่างแผ่วเบา พูดขึ้นอย่างอ่อนโยนว่า : “ระวังหน้าต่างมีหูประตูมีช่อง”

เฉินเสียนหรี่ตาลง พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ก็ได้ งั้นรอให้ท่านคิดพิจารณาอย่างละเอียดถี่ถ้วนดีแล้ว ค่อยมาคุยกันใหม่”

ในขณะที่เฉินเสียนกำลังเปิดประตูออก เฮ่อโยวที่แอบฟังอยู่นอกประตูยังไม่ทันได้ตั้งตัว จึงเกือบจะล้ม

เขาสบตากับเฉินเสียนด้วยสีหน้าเรียบเฉยราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ข้าเพิ่งมา ฮ่าๆๆๆ เพิ่งจะมา”

เขาที่รู้สึกสงสัยเป็นอย่างมาก เกิดอะไรขึ้นในห้องนั้นกันแน่

ดูทั้งคู่ที่ค่อนข้างสงบ สีหน้าท่าทีไม่เหมือนกับคนที่เพิ่งทะเลาะกันเสร็จ

เมื่อเฉินเสียนกลับห้องแล้ว เฮ่อโยวก็รีบเข้าไปถามซูเจ๋อด้วยความสงสัยทันทีว่า : “ตอนที่ข้าไม่อยู่พวกท่านทำอะไรกัน?”

ซูเจ๋อใช้ความคิดอยู่ครู่หนึ่ง แล้วจึงตอบกลับไปว่า : “ทำเรื่องบางเรื่องที่ไม่ได้อันตรายและไร้พิษไร้ภัย”

เฮ่อโยวจินตนาการคิดเองเออเอง แล้วจึงพูดขึ้นว่า : “ท่านมีใจให้กับเฉินเสียนใช่หรือไม่? ข้าขอบอกไว้เลย เฉินเสียนเป็นฮูหยินของท่านแม่ทัพ หากท่านกล้าไม่เคารพนาง ระวังตัวไว้ให้ดี ข้าอาจจะฟ้องท่านได้”

ปกติแล้วซูเจ๋อคุยกับเขาไม่เคยเกินสามคำ เพราะเฮ่อโยวมักชอบจะขู่เรื่องจะฟ้องร้องเขา และชอบพูดเรื่องความผิดของเขาอยู่เสมอ

เฮ่อโยวก็แค่ขู่เขาไปตามประสา เพราะเขาเองก็ไม่ได้อยากจะทำให้เฉินเสียนเดือดร้อน

ซูเจ๋อเดินไปที่ข้างเตียง เอนตัวลงนอนทั้งชุดที่ใส่ ร่างที่สูงยาวของเขา ค่อยๆ หลับตาลงช้าๆ สรีระที่มองจากด้านข้างของเขานั้นลึกตื้นสลับกันไป แสงไฟเป็นประกายส่องสว่างชัดเจน แม้แต่เฮ่อโยวเองที่เป็นชายทั้งแท่งยังรู้สึกว่ามันงดงามดุจภาพวาดก็ไม่ปาน

ซูเจ๋อพูดขึ้นด้วยความใจเย็น : “เจ้าปกป้องนางขนาดนี้ ข้าเองก็วางใจแล้ว”

เฉินเสียนที่เอาแต่ครุ่นคิด เพราะซูเจ๋อไม่ยอมบอกเธอว่าหลังจากนี้เขาจะวางแผนรับมือยังไงต่อ เขาบอกแค่ว่าเอาไว้ค่อยคุย แต่กลับไม่ได้บอกเวลาที่ชัดเจน

ทุกๆ ครั้งที่เฉินเสียนถามเขา ซูเจ๋อก็มักตอบแค่ว่าเอาไว้ค่อยคุยกัน แต่ไม่ยอมบอกว่าเมื่อไหร่ ดูแล้วเขาคงตั้งใจจะไม่บอกเธอมากกว่า

กองกำลังเคลื่อนที่ได้เดินทางมุ่งหน้าไปยังเขตชายแดน

ไกลออกไปทางทิศใต้ ตลอดการเดินทางยิ่งอยู่ก็ยิ่งรกร้างเข้าไปเรื่อยๆ

พื้นที่แห่งนี้ใกล้กับสนามรบ ประชาชนจึงพากันย้ายออกห่าง เพราะสงครามก่อให้เกิดความไม่สงบ พืชผลที่ปลูกไว้ถูกทำลายเสียหายไปหมด จึงกลายเป็นเมืองร้างไร้ผู้คน

จากการคาดคะเน ใช้เวลาอีกไม่กี่วันก็จะเดินทางเข้าสู่เขตชายแดน

เฮ่อโยวที่มักจะชอบแกล้งหยอกล้อชิงซิ่งเล่นสนุกขบขัน ระหว่างทางจะได้ไม่เบื่อหน่าย

ตลอดทางที่ผ่านมา กองกำลังเคลื่อนที่ไม่ได้พบเจอกับเหตุการณ์อันตรายใดๆ ทุกคนต่างพยายามหาความสุขในช่วงเวลาแห่งความลำบาก สนุกสนานเฮฮา

วันนี้เดินทางไปยังจุดพักผ่อนก่อนฟ้ามืดไม่ทัน เหมือนเช่นเคย ทุกคนต่างพากันหาที่พักใต้ต้นไม้ใหญ่

ตกดึก ทั้งแมลงและกบต่างพากันร้องระงมท่ามกลางเขาใหญ่ ดูครึกครื้นและมีชีวิตชีวาเป็นอย่างมาก

เหล่าบรรดาทหารคุ้มกันที่มากประสบการณ์มอบหมายงานกันอย่างชัดเจน ก่อไฟ หาแหล่งน้ำ ล่าสัตว์ แบ่งหน้าที่ได้อย่างดีเยี่ยม

ชิงซิ่งค่อยๆ ปรับตัวได้ดีขึ้น ไม่ใช่นางกำนัลน้อยที่เอาแต่หวาดระแวง จดจ่ออยู่กับเฉินเสียนคนเดียวจนไม่เป็นอันจะทำอะไรเหมือนในตอนแรก

นางเริ่มต่อปากต่อคำกับเฮ่อโยว ส่วนเฮ่อโยวเมื่อเห็นว่ามีคนอื่นเถียงสู้ ก็ยิ่งเล่นหนักขึ้นเรื่อยๆ

ชิงซิ่งสังเกตเห็นว่าเฮ่อโยวพูดมากและปากร้าย ชอบใช้นางไปๆ มาๆ ความจริงแล้วเขากลับไม่มีอุปนิสัยลูกคนรวยผู้สูงศักดิ์ที่ชอบชี้นิ้วสั่งอย่างเดียว

เวลาที่เขาเหนื่อย ก็นอนพักบนพื้นเหมือนกับทุกคน เวลาที่เขาหิว ก็กินอาหารแห้งที่รสชาติแย่เหมือนกับทุกคน ไม่เรื่องมากเลือกเล็กเลือกน้อย

เขาเพียงแค่ชอบหยอกล้อชิงซิ่งเล่นตามประสา

เปลวไฟกลางป่าส่องแสงสีเหลืองขุ่นมัว

ชิงซิ่งนำผ้ามาปูกับพื้น ให้เฉินเสียนนั่งบนผ้า ผ้าค่อนข้างกว้าง เฉินเสียนจึงเรียกซูเจ๋อเข้ามานั่งด้วย

ซูเจ๋อเป็นบัณฑิตที่ทั้งรักสะอาดและรักความเป็นระเบียบเรียบร้อยไร้ที่ติ

ระหว่างที่กำลังเดินทางในช่วงกลางวัน ร่างกายของซูเจ๋อฟื้นฟูดีแล้ว เขาก็ไม่ได้นั่งรถม้าคันเดียวกันกับเฉินเสียนอีก แต่กลับขี่ม้านำอยู่ข้างหน้าแทน

สถานการณ์แบบนี้มีผู้อื่นอยู่ร่วมด้วย ซูเจ๋อเองต้องสำรวมและพึงมีมารยาทตามขนบธรรมเนียมที่สมควรจะมีต่อเชื้อพระวงศ์

เมื่อเห็นว่าเฉินเสียนเชื้อเชิญเขานั่ง เขาจึงกล่าวขอบคุณ แล้วค่อยหย่อนตัวนั่งลงอย่างสงบใกล้ๆ กับเฉินเสียน

ไม่นาน เหล่าทหารคุ้มกันก็ได้นำน้ำสะอาดและสัตว์ที่ล่าได้มาด้วย จากนั้นก็นำไปย่างบนกองไฟ

ในมือของซูเจ๋อจับไม้ปิ้งเนื้อสัตว์ป่าอยู่ มือที่ขาวเนียนสะอาด พลิกเนื้อย่างเป็นพักๆ แสงเปลวไฟกระทบลงบนโครงร่างของเขาสั่นไหววูบวาบไปมา