ฝนตกชุ่มฉ่ำเหนียวเหนอะหนะ

เฉินเสียนม้วนผ้าม่านรถม้าขึ้น ใต้เนินเขานี้เทียบกับบนภูเขาเย่นั้นอบอุ่นกว่ามาก บรรยากาศอุ่นชื้นทำให้คนรู้สึกราวกับถูกใยแมงมุมชักใยลงมา อบอ้าวบ้างเล็กน้อย

เฮ่อโยวขี่ม้ามาด้านข้างรถม้าของเฉินเสียน

เฉินเสียนมองเขา แล้วรู้สึกว่าช่วงเวลาสั้นๆไม่เจอเฮ่อโยวนี้เปลี่ยนแปลงเยอะมาก

เขาไม่เหมือนเมื่อก่อนที่โฉมหน้าดูดีเป็นคุณชายที่ถูกโอ๋จนเปราะบางอีกแล้ว โฉมหน้าขอบและมุมแบ่งแยกชัดเจนบ้าง คำพูดก็ไม่ได้เอะอะโวยวายเหมือนเมื่อก่อน

สหายพบปะกันอีกครั้ง แน่นอนว่าภายในใจของเฉินเสียนดีใจมาก ราวกับจะยิ้มก็ไม่ยิ้มกล่าวขึ้นว่า“ล่ำสันแล้วนะ?คนก็ยิ่งมีบุคลิกดีขึ้นเรื่อยๆแล้ว”

บนใบหน้าของเฮ่อโยวมีรอยยิ้มแสดงออกมา แล้วกล่าวขึ้นว่า “นั่นก็แน่นอนอยู่แล้ว พวกท่านไปเดือนกว่าแล้ว ช่วงเดือนกว่านี้ทุกวันฟ้ายังไม่สางข้าไปที่จุดรวมพลฝึกทหารกับปรมาจารย์ ปรมาจารย์สอนข้าต่อยด้วยตนเองนะ”

“ปรมาจารย์ของเจ้า?”

เฮ่อโยวกล่าวอย่างมีความสุขว่า“ก็คือแม่ทัพโฮ้ว หลังจากที่พวกท่านไปข้าได้เคารพแม่ทัพเป็นปรมาจารย์ ตอนนี้อย่าพูดว่าทหารสองคนเลย มามากกว่านี้จำนวนหนึ่งข้าก็ชนะได้”

เฉินเสียนหัวเราะแล้วกล่าวขึ้นว่า“ดีเช่นนี้”

เฮ่อโยวรู้สึกแสลงใจมาโดยตลอด ตอนที่เฉินเสียนกับซูเจ๋อไปที่ค่ายเย่เหลียงวันนั้น เขาถูกเย่เหลียงเมินเฉย จากนั้นทหารของเย่เหลียงสองคนบังคับให้กลับมา

เวลานั้นจิตใจของเฮ่อโยวรีบร้อนและจนปัญญาเป็นอย่างมาก ต่อมาเขาได้สาบานว่าจะเรียนฝีมือ ไม่สามารถให้คนดูถูกได้

เพียงเขาเรียนฝึกฝีมือแล้ว ถึงได้ไม่มีคนดูถูกเขา คนอื่นรู้จักกับเขาก็ไม่ได้รู้จักเขาในฐานะคุณชายตระกูลเฮ่อแล้ว ตอนที่พบเจออันตรายเขาปกป้องตัวเองได้ ไม่เป็นตัวถ่วงของทุกคน

เส้นทางที่เดินทางมานี้ ได้รับประสบการณ์ทุกข์ทรมานอยู่มาก ก็นับว่ามีสหายร่วมเป็นร่วมตายแล้ว เฮ่อโยวก็อยากจะพยายามออกแรงทำอะไรบ้าง

หากว่าเขาต้องการปกป้องเฉินเสียน เขาก็จะรับผิดชอบไม่ท้อถอยอย่างแน่นอน

ช่วงที่ผ่านมาล่าช้ารอไม่ถึงจนเฉินเสียนกลับมา ก็ได้ยินว่าระหว่างเดินทางพวกเขาได้พบการลอบสังหาร วันเดียวเฮ่อโยวก็วางใจไม่ลงเลย

โชคดีที่ทุกคนปลอดภัยกลับมา ใจที่เป็นห่วงแขวนไว้ของเฮ่อโยวก็นับว่าล่วงกลับมาในท้องแล้ว

เฮ่อโยวถามว่า“เฉินเสียนท่านล่ะ?พวกท่านยังสบายดีอยู่หรือไม่?”

เฉินเสียนกล่าวว่า“ข้าสบายดี เพียงแต่รถม้าคันนั้นมีผู้ได้รับบาดเจ็บอยู่ด้านในสองคน”

เฮ่อโยวกล่าวว่า“บาดเจ็บรุนแรงหรือไม่?”

“ช่วงที่ผ่านมารักษาบาดแผลในราชนิเวศน์ของเย่เหลียง ยังไม่ได้หายดีหรอก ยังต้องดูแลฟื้นฟูอีกในช่วงเวลานี้”

เฮ่อโยวหันมองรถม้าอีกคัน มองเห็นซูเจ๋อที่นั่งสีหน้าเรียบเฉยอยู่ที่บริเวณหน้าต่าง กล่าวขึ้นว่า“เดิมข้านึกว่า ต้าฉู่นำสามคูเมืองไปเจรจาสันติภาพกับเย่เหลียง ไม่ว่าอย่างไรก็ไม่สำเร็จอย่างแน่นอน คิดไม่ถึงว่าสุดท้ายเขาจะสามารถทำมันได้จริง”

เฉินเสียนยิ้มอย่างอ่อนเพลีย กล่าวขึ้นว่า“ใช่ บนโลกใบนี้ไม่มีสิ่งใดที่ยุ่งยากสำหรับเขาแล้ว”

เฮ่อโยวกล่าวถามเสียงทุ้มต่ำว่า“เขาทำมันได้อย่างไร?”

เฉินเสียนกล่าวอย่างใสซื่อบริสุทธิ์ว่า“อืม ความสามารถในการพูดเขาดี โต้เถียงแย้งกับฝั่งตรงข้ามหลายคน ขุนนางเย่เหลียงตั้งมากมายไม่มีผู้ใดเลยเป็นคู่ต่อสู้ของเขา สุดท้ายล้วนถูกเขาพูดจนเงียบใบ้ไร้คำพูด จำใจต้องชื่นชมด้วยความจริงใจ ด้วยเหตุนี้เลยใช้สามคูเมืองเจรจาได้”

ชัดเจนว่าเฮ่อโยวไม่อยากจะเชื่อ กล่าวขึ้นว่า“เฉินเสียน เหตุใดข้าได้ยินมาว่าเขาไม่น่าเชื่อถือเล่า ? อย่าพูดว่าข้าไม่ค่อยเชื่อ รอกลับไปกราบทูลองค์จักรพรรดิ องค์จักรพรรดิก็ไม่เชื่ออย่างแน่นอน”

เฉินเสียนสีหน้าเรียบเฉย กล่าวขึ้นว่า“องค์จักรพรรดิจะเชื่อหรือไม่ รอหลังจากนี้ค่อยว่ากันเถอะ”

ทุกคนกลับถึงเมืองเสวียน การเดินทางเหน็ดเหนื่อยทั้งวัน เลยหยุดพักที่เมืองเสวียนก่อน รอพรุ่งนี้แล้วค่อยเร่งเดินทาง

หลังจากเข้ามาในเมือง ในเมืองเสวียนว่างเปล่า เวลาค่ำคืนนอกจากคบเพลิงของกองกำลังทหาร แสงไฟของครัวเรือนประชาชนยังไม่มีเลย

ประชาชนที่หลงเหลือในเมืองได้ย้ายถิ่นฐานแล้ว ตอนนี้นอกจากพวกเขาเหล่าทหาร ที่นี่ก็เหลือเป็นเพียงเมืองร้างว่างเปล่าแล้ว

คนจำนวนหนึ่งยังคงจัดหาที่พักในเรือนเดิม

ในเรือนมีห้องพักอยู่จำนวนหนึ่ง มีฉินหรูเหลียงเข้ามาเพิ่มอีกหนึ่งคนก็ไม่ได้เบียดเสียดหรอกนะ

ภายในห้องครัวเหลืออาหารไม่มาก คนทำอาหารทำมาแบบง่ายๆ ให้คนจำนวนหนึ่งกิน

ทุกคนล้วนบากบั่นลำบากอยู่ด้านนอกจนคุ้นชิน ไม่ได้เลือกมาก ขนาดเฮ่อโยวที่ใช้ชีวิตอย่างมีเกียรติ ก็ยังสามารถใช้ชีวิตให้คุ้นชินกับความบากบั่นลำบากนี้ได้

ร่างกายเฮ่อโยวล่ำสัน ปริมาณอาหารเลยกินมากกว่าเมื่อก่อน

เฉินเสียนนึกถึงเหล้าสับปะรดสองไหที่ตัวเองได้นำมาจากเย่เหลียง เวลานี้้เลยได้เข้าไปหยิบออกมาเพิ่มความสนุกสนาน

เฮ่อโยวเห็นเหล้านั้นตาเป็นประกายแวววาว ดื่มไปสองถ้วย จุ๊ปากชมเปาะกล่าวขึ้นว่า“เมื่อก่อนอยู่ในเมืองหลวงไม่เคยดื่มเหล้าดีๆอะไรเลย แต่พอหลังจากมาถึงทางนี้เลยได้รู้สึกว่าเหล้าสับปะรดดีที่สุด”

เฉินเสียนหัวเราะแล้วกล่าวว่า“เจ้ากับข้ารสนิยมพอๆกันเลย”

ซูเจ๋อไม่ดื่มเหล้า มีฉินหรูเหลียงที่ชิมบ้าง กล่าวขึ้นว่า “เหล้านี้ปริมาณไม่รุนแรงมาก มาชายแดนต้องดื่มเหล้าอย่างดุเดือดถึงจะสบายอารมณ์”

จุดนี้ แม่ทัพโฮ้วก็มีอุดมการณ์เดียวกัน

ด้านนอกห้องฝนตกฟ้าร้องวังเวงเป็นอย่างมาก สารทฤดูลมพัดชุ่มฉ่ำ

เมืองเสวียนยามค่ำคืนดูเหมือนจะกว้างโล่งกับอ้างว้างอย่างไม่มีอะไรมาเทียบได้

ที่นี่เป็นแนวหน้าของสนามรบ ไม่รู้ว่าฝังศพไปเท่าไหร่ และวันนี้ฝนตกนำความโหดร้ายกับคราบเลือดชำละล้างจนสะอาดหมดสิ้น

นอกจากสุสานหลุมศพแต่ละที่กับสภาพความเสื่อมโทรมหลงเหลืออยู่ ก็ไม่มีอะไรเหลือเลย

บรรยากาศภายในไม่ได้มีกลิ่นเน่าเปื่อยที่ทำให้รู้สึกคลื่นไส้น่าขยะแขยงอีก