“ท่าน”

เฉินเสียนคิด โชคดีที่เธอดื่มเหล้า ต่อหน้าเขาหน้าแดงก็ไม่เป็นอะไร

เธอเบลอแล้วยื่นมือไปจับมือของซูเจ๋อ คว่ำหน้าด้านข้างลงช้าๆ แปะถูเนิบๆอยู่บนฝ่ามือของเขา

นานมาก เธอกล่าวขึ้นว่า “ซูเจ๋อ ตอนนี้พวกเรากลับมาถึงต้าฉู่แล้ว”

กลับถึงต้าฉู่แล้ว แฝงไปด้วยผู้คนจำนวนมากที่รู้จักพวกเขา มีสายตาหลากหลายคู่มองมาที่พวกเขา

พวกเขาไม่สามารถเข้าใกล้ชิดกันเหมือนกับตอนที่อยู่ราชนิเวศน์เย่เหลียงได้อีก ความสงบอย่างนั้น หวนนึกถึง ยิ่งมีความรู้สึกลึกซึ้ง

หากว่าได้ เธอไม่อยากปล่อยมือข้างนี้ตลอดไป และคนคนนี้ด้วย

ต่อหน้าผู้คนเธอไม่สามารถมองเขาได้มากอย่างนี้ไม่สามารถสัมผัสเขาได้มาก เพียงแต่เวลาที่อยู่สองคน ก็สามารถที่จะพะเน้าพะนอชั่วประเดี๋ยวเดียวเช่นนี้ได้ และก็เป็นสิ่งที่ดีด้วย

เฉินเสียนหลับตา กล่าวขึ้นว่า“ซูเจ๋อ ข้าคิดถึงท่าน ยิ่งจริงจังกับท่านมาก ความคิดที่อยากจะอยู่ร่วมกันยิ่งเร่งรัดมากขึ้น ทรมานเหลือเกิน”

เพิ่งจะพูดจบ เฉินเสียนก็ได้ยินเสียงเคลื่อนไหวของเก้าอี้

เป็นซูเจ๋อที่ลุกขึ้น ดึงช่วงเอวของเฉินเสียนขึ้นแล้วโอบอุ้มไว้

เฉินเสียนเบิกตาโพรง มือคว้าที่ลำคอของเขา ยินยอมให้เขาอุ้มตัวเองเดินออกไปอย่างไว้เนื้อเชื่อใจ

ด้านนอกเวลาค่ำคืนฝนชุ่มฉ่ำทำให้ลุ่มหลงจนไม่อาจตัดใจ อากาศหนาวเย็นพัดผ่านใบหน้า

เฉินเสียนเอียงศีรษะซบลงบนไหล่ของซูเจ๋อ

ซูเจ๋อมุ่งตรงอุ้มเธอกลับมาที่ห้อง

ตอนที่เขากดเธอลงบนเตียง ลมหายใจอุ่นร้อนอยู่ข้างหูเธอ ทอดถอนหายใจแล้วกล่าวขึ้นว่า“โชคดีที่ท่านดื่มเหล้า หากท่านมีสติแล้วพูดว่าคิดถึงข้า ค่ำคืนนี้เกรงว่าท่านจะมีเรื่องวุ่นวายแล้ว”

เฉินเสียนโอบกอดเขา ยังกล่าวด้วยท่าทางสะลึมสะลือไม่เข้าว่า“แต่ข้าไม่ได้เมา ข้ายังมีสติดี”

“ไม่ได้เมา ถึงพรุ่งนี้เช้าก็อาจจะจำไม่ค่อยได้แล้ว อะไรท่านก็สามารถลืมมันได้นะ จะมีเพียงข้าเท่านั้น ข้าต้องการให้ท่านจำข้าได้อย่างชัดเจน ”

เธอหัวเราะทุ้มต่ำในอ้อมกอดของเขา

ผ่านไปพักหนึ่ง เดิมนึกว่าเฉินเสียนนอนหลับแล้ว แต่ทว่าเธอมีสติอยู่ครึ่งหนึ่งถามว่า“ซูเจ๋อ วันนี้ท่านพูดคุยกับฉินหรูเหลียงเรื่องจะรักษามือเขาหรือยัง?”

“พูดแล้ว แต่เขามีอคติกับข้า ยังกีดกันขับไล่อยู่เล็กน้อย”

“กีดกันขับไล่อีก จะเอามือของตัวเองทำเป็นการเล่นแบบเด็กๆหรือ?”

ซูเจ๋อจูบหน้าผากของเธอ กล่าวด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาว่า“อย่าคิดมาก นอนเถิด ไม่ช้าก็เร็วเขาจะรู้ชัดเจนเอง”

วันต่อมาตอนที่ซูเจ๋ออกมาจากห้องของเฉินเสียน บังเอิญกับที่เฮ่อโยวตื่นเช้ามาฝึกต่อยวิชาป้องกันตัวพบเจอเข้า

เวลานี้เฮ่อโยวยืนอยู่บนระเบียงทางเดิน ดวงตาทั้งสองข้างเบิกโพรง ซูเจ๋อตัวเป็นๆเดินออกมาจากห้องเฉินเสียนอย่างสบายอกสบายใจ ดวงตาทั้งสองข้างจะถลนออกมาแล้ว ซูเจ๋อทำราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้นยังรู้ใจหมุนตัวกลับไปปิดประตูห้องเบาๆด้วย

เฮ่อโยวยืนยันอีกครั้ง เขาไม่ได้มองผิด！อืม！นี่เป็นห้องนอนของเฉินเสียน!

ซูเจ๋อทำราวกับบริเวณใกล้ตัวไม่มีผู้คนกำลังจะเดินไป

เฮ่อโยวพูดโพล่งออกมารั้งเขาไว้“ท่าน！”

ซูเจ๋อชะงักงัน กล่าวอย่างเรียบเฉยว่า“ข้าทำไมหรือ”

“เหตุใดท่านถึงได้ออกมาจากห้องนอนของเฉินเสียนเล่า!”เฮ่อโยวกล่าวสอบถาม“ใช่หรือไม่ว่าท่านฉวยโอกาสตอนที่เฉินเสียนเมาแล้วคิดไม่ดี?”

ซูเจ๋อกล่าวราวกับไม่มีอะไรเกิดขึ้น กระตุกคิ้ว“กระทบกีดขวางท่านหรือ?”

เฮ่อโยวกล่าวอย่างมีสัจธรรมกับเขาว่า“ไม่ใช่ว่ากระทบกีดขวางข้าหรือไม่ แต่การกระทำอย่างนี้ของท่านไม่เหมาะสม！ตอนนี้ฉินหรูเหลียงได้กลับมาแล้ว ข้าว่าท่านควรที่จะรักษาระยะห่างกับเฉินเสียนไว้ด้วยนะ”

ถึงแม้เขาจะไม่ได้ชอบพอฉินหรูเหลียง แต่เหมือนคนเยี่ยงซูเจ๋อที่กระทำไม่ดีควรที่จะได้รับการประฌามที่เคร่งครัดจริงจัง！

พอดีกับเวลานี้ ฉินหรูเหลียงที่อยู่ในเรือนลุกขึ้นเปิดประตูออกมาแล้ว

ซูเจ๋อกับฉินหรูเหลียงล้วนฝึกวิชาการป้องกันตัว และเฮ่อโยวเพิ่งจะฝึก ดังนั้นตื่นเวลานี้ไม่ผิดแปลก

เวลานี้ทั้งสามคนยืนอยู่ภายในเรือนต่างคนต่างมองกัน บรรยากาศกลืนไม่เข้าคายไม่ออก

คำเหล่านั้นที่เฮ่อโยวพูด ไม่ได้สงวนไว้แม้แต่น้อยถูกฉินหรูเหลียงได้ยินทั้งหมดแล้วเป็นแน่

ฉินหรูเหลียงสีหน้าเย็นชามองซูเจ๋อ

เฮ่อโยวคิดว่าตอนนี้เฉินเสียนยังเป็นนายหญิงของท่านแม่ทัพ เมื่อก่อนเขาก้าวก่ายซูเจ๋อไม่ได้ ตอนนี้ถึงอย่างไรก็มีฉินหรูเหลียงยืนขึ้นมาประฌามอย่างเคร่งครัดจริงจังแล้ว

คนหนึ่งเป็นท่านแม่ทัพใหญ่ของต้าฉู่ คนหนึ่งเป็นบัณฑิต ทั้งสองคนต่อสู้กันขึ้นมาน่าจะไม่มีเรื่องอะไรเกี่ยวข้องกับเฮ่อโยวแล้ว

ด้วยเหตุนี้เฮ่อโยวเลยลูบจมูก ชักตัวออกจากบรรยากาศที่กลืนไม่เข้าคายไม่ออกนี้ กล่าวขึ้นว่า“เช่นนั้น พวกท่านคุยกันนะ ท่านปรมาจารย์ของข้ายังรอข้าไปฝึกต่อยอยู่น่ะ”

พูดจบ เฮ่อโยวก็วิ่งเผ่นอย่างรวดเร็ว

ฉินหรูเหลียงยืนนิ่งอยู่ใต้ชายคาชั่วขณะ ใบหน้าหล่อเย็นชาหดตึงกล่าวด้วยความโมโหอึมครึมว่า “ซูเจ๋อ ข้าไม่จำกัดเสรีภาพของเฉินเสียน แต่นี่ไม่ได้หมายความว่าท่านจะสามารถทำอะไรตามอำเภอใจกับนางก็ได้”

ซูเจ๋อไม่กล่าวว่าทำหรือไม่ทำ เขากล่าวด้วยน้ำเสียงเรียบเฉยว่า“ข้าทำตามอำเภอใจกับนางอย่างไรกันเล่า”

“หากว่าท่านยี่หระนางให้ความสำคัญนาง ก็อย่าแตะต้องนางตามอำเภอใจ ”ฉินหรูเหลียงกล่าวน้ำเสียงทุ้มต่ำอย่างหนักหน่วง“ตอนนี้ท่านยังดูแลตัวเองยากเลย หรือว่าท่านยังคิดให้นางเสื่อมเสียเกียรติ ?หลังจากกลับไปเมืองหลวงต่อให้ข้าแยกทางกันกับนาง ด้วยฐานะของพวกท่านแต่ละคน ท่านก็ไม่สามารถที่จะมีเหตุผลที่น่าไว้วางใจได้แต่งงานกับนางหรอก！”

ซูเจ๋อตั้งใจคิดพิจารณา แล้วกล่าวขึ้นว่า“หากนางยี่หระกับชื่อเสียง ยังจะอยู่กับท่านที่เป็นเหมือนอย่างตอนนี้หรือไม่? ใครบอกว่าข้าจะต้องแต่งงานกับนาง ข้ายังสามารถเป็นหนุ่มรูปงานที่คอยปรนเปรอสวาทให้แก่นางได้”

ฉินหรูเหลียงถูกตอกหน้าหงาย คาดไม่ถึงว่าจะไม่มีวิธีการโต้แย้งแล้ว

ซูเจ๋อสะบัดชุด อย่างสวยงามสง่าเดินผ่านระเบียงทางเดินไป

ฉินหรูเหลียงกล่าวเสียงเข้มงวดว่า“กระเหี้ยนกระหือรือ!”

ซูเจ๋อชำเลืองมองเขา หัวเราะแล้วกล่าวว่า“เหมือนกันนั่นแหละ”