ข้าคือหงส์พันปี – บทที่323 เจ้าได้ยินชัดแล้วใช่ไหม?

อ่านนิยายจีนเรื่อง ข้าคือหงส์พันปี ตอนที่ 323 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

หลิ่วเฉียนเฮ้อรู้ว่าผู้หญิงคนนี้เจ้าเล่ห์นัก อีกอย่างความต้องการของหลิ่วเหมยอู่ในตอนแรกนั้นคือให้เขาวางยาพิษให้หลิ่วเหมยอู่หลังจากนั้นเขาก็ออกจากเมืองหลวงไป เลยไม่รู้ว่ามีอะไรเกิดขึ้นหลังจากนั้น

ตอนนี้เฉินเสียนถามมาอย่างนี้ มันต้องเกิดเรื่องอะไรขึ้นมาแน่ ถ้าเขาตอบคำถามอย่างไม่ระวัง อาจจะทำให้หลิ่วเหมยอู่ถูกเปิดเผยความลับออกมาได้

เฉินเสียนยังเอาขวดกระเบื้องออกมาอีกขวด แล้วพูดว่า “พอดีเลย ข้าทำตามใบสั่งยาเดิม หารกมนุษย์มาเป็นส่วนผสม ปรุงยาถอนพิษนี้ขึ้นมา ในที่สุดตอนนี้ก็สามารถทดลองกับร่างกายเจ้าได้ มาดูกันว่าผลลัพธ์จะออกมาเป็นอย่างไร”

หลิ่วเฉียนเฮ้อจิตตก คิดอยากจะหนี

แต่ว่ากรงเหล็กก็ใหญ่เพียงเท่านี้ เขาจะหนีออกไปจากกรงเหล็กได้อย่างไร

เฉินเสียนก้าวเท้าไปเหยียบโซ่ตรวนที่ล่ามข้อเท้าเขาไว้ ทำให้เขาหนีไม่พ้น

เฉินเสียนจับผมที่ยุ่งเหยิงของเขาเอาไว้อย่างแน่น ดึงออกมาจากกรงเหล็กอย่างโหดเหี้ยม

หลิ่วเฉียนเฮ้อเจ็บปวด จากการที่หัวถูกหนีบอยู่กับซอกกรงเหล็กไว้อย่างแน่น

หลิ่วเฉียนเฮ้อพูดด่าว่า “เจ้ามันเป็นผู้หญิงที่ดุร้ายและโหดเหี้ยม !ไม่ใช่จะพาข้ากลับไปเมืองหลวงหรอ ทำไม ตอนนี้อดไม่ได้ที่อยากจะฆ่าข้าหรอ!”

เฉินเสียนหัวเราะแล้วพูดว่า “ข้าเพียงแค่อยากทดลองสรรพคุณของยา จะไปฆ่าท่านได้อย่างไร”

“เจ้าปล่อยข้านะ!”

เฉินเสียนเปิดฝาปิดขวดกระเบื้องนั้นออกมา เธอดึงผมของหลิ่วเฉียนเฮ้อแล้วบีบบังคับให้เขาเงยหน้าขึ้นมา ค่อยๆพูดออกว่า“เจ้าคิดว่าเจ้ากัดฟันแน่นโดยไม่อ้าปากก็ไม่เป็นไรแล้วหรอ ข้าสามารถรินยาเข้าไปในรูจมูกของเจ้าก็ได้ ”

หลิ่วเฉียนเฮ้อเริ่มส่ายหัวซ้ายขวาไปมาโดยไม่ได้นึกถึงว่าหนังศีรษะจะเจ็บปวด

ตอนที่เฉินเสียนกำลังจะเทของเหลวออกมา หลิ่วเฉียนเฮ้อก็คำรามออกมาว่า“เจ้าหยุดนะ!”

เฉินเสียนหยุดสักครู่ แล้วพูดว่า “เจ้าไม่ต้องกังวล ข้ามียาถอนพิษให้ รอให้เจ้าได้รับพิษก่อนแล้วข้าจะให้ยาถอนพิษกับเจ้า”

ตอนที่หยดของเหลวลงไปสองหยดบนใบหน้าข้างจมูกของหลิ่วเฉียนเฮ้อ ในที่สุดเขาก็ทนไม่ได้ที่จะพูดออกมาว่า

“พิษของสั่วเซียนโหวนั้นสกัดมาจากแมลงที่มีพิษ ยาถอนพิษของมันก็ต้องสกัดมาจากพิษของแมลง เพียงแต่ว่าแมลงที่มีพิษนั้นถูกเรียงลำดับที่แตกต่างกันเพื่อใช้พิษถอนพิษ !

แม้ข้าจะไม่รู้ว่ารกมนุษย์มันคืออะไร แต่ข้ารู้ว่าในแมลงมีพิษข้างในนั้นไม่มีสิ่งนี้!เฉินเสียนเจ้าคือนางงูพิษ เจ้าต้องการจะฆ่าข้า!”

เฉินเสียนหยุดการกระทำ ทั้งลานนั้นเต็มไปด้วยความเงียบสงัด

เธอหัวเราะแล้วพูดว่า “จะเป็นอย่างนั้นได้อย่างไร ตอนแรกที่หลิ่วเหมยอู่โดนพิษนี้ แต่ว่ากินยาถอนพิษตำหรับนี้จึงดีขึ้น”

หลิ่วเฉียนเฮ้อพูด “เจ้าคิดว่ายาถอนพิษของพิษที่ร้ายแรงขนาดนี้มันง่ายที่จะปรุงขึ้นมาหรอ ไม่ว่าหมอคนไหนก็รู้จักรู้ตำหรับยานี้รึ?”

“ทำไมหลิ่วเหมยอู่ถึงดีขึ้นหล่ะ?”

หลิ่วเฉียนเฮ้อปิดปากไม่ตอบคำถาม

เฉินเสียนพูดอย่างเจ้าเล่ห์ว่า“ถ้าวันนี้ยาถอนพิษนี้ใช้ถอนพิษเจ้าไม่ได้ก็แล้วไป รอให้กลับไปถึงเมืองหลวงก่อนแล้วค่อยบอกว่าเจ้าเป็นโรคระบาดระหว่างทางแล้วตาย คงไม่มีใครสงสัยอะไร ”

พูดจบเธอก็ยังคงยืนหยัดที่จะรินยาพิษให้แก่หลิ่วเฉียนเฮ้ออีก

หลิ่วเฉียนเฮ้อจึงกัดฟันแล้วพูดว่า “ข้าให้ยาถอนพิษเซียนเสวี่ยไว้ก่อนแล้ว!”

“อย่างนี้ก็บอกได้ว่าเจ้าเป็นคนให้ยาพิษนี้แก่นางสินะ”

“แล้วจะยังไง!”

เฉินเสียนกัดริมฝีปากแล้วพูดว่า “หลิ่วเฉียนเฮ้อ เจ้ากับหลิ่วเหมยอู่ชั่งเหลือเกินจริงๆ จัดการกับคนที่ขี้ขลาดกลัวตายอย่างพวกเจ้า นี่ไม่ต้องเสียแรงอะไรมาก”

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

หลิ่วเฉียนเฮ้อจึงรีบเช็ดของเหลวสองหยดบนใบหน้าอย่างลุกลี้ลุกลน เปิดปากได้ก็ด่าขึ้นมา แต่เมื่อเขาเงยหน้ามองขึ้นไปโดยบังเอิญ ก็เห็นฉินหรูเหลียงที่ไม่รู้ว่าไปยืนอยู่ตรงบันไดใต้ชายคาตั้งแต่เมื่อไร

แสงแดดส่องให้เห็นไม่กี่ขั้นของบันได

เงาร่างกายของเขาทอดอยู่กลางระหว่างแสงอาทิตย์และเงาชายคา

ข้างหลังนั้นดูมืดมน สายตาลุกเป็นประกายแวววาว ทำให้เห็นใบหน้าของเขาที่ขาวซีดอย่างเด่นชัด

เสียงของหลิ่วเฉียนเฮ้อจุกอยู่ในลำคอ ลืมไปเลยว่าจะด่าอะไร

เมื่อครู่นี้คำพูดของเขา ฉินหรูเหลียงได้ยินเข้าหูทุกคำ

จากที่คำพูดของหลิ่วเฉียนเฮ้อนั้นเดาได้ไม่ยากว่า ถ้าตอนแรกหลิ่วเหมยอู่ได้รับพิษ นั่นเป็นเพราะหลิ่วเฉียนเฮ้อให้นาง แล้วตอนที่ชายชุดดำวางยาพิษให้แก่นางก็คือหลิ่วเฉียนเฮ้ออย่างไม่น่าสงสัย

คืนที่ถูกลอบสังหารในพระราชวัง มือสังหารบนถนนใหญ่ที่ฆ่าฉินหรูเหลียง ก็เป็นหลิ่วเฉียนเฮ้อทำทั้งหมด

แล้วในคืนนั้น หลิ่วเหมยอู่ไม่ได้ถูกชายชุดดำบีบบังคับ แต่เป็นนางกับหลิ่วเฉียนเฮ้อร่วมกันแสดงละครฉากนั้นขึ้นมา

อย่างแรกคือการปล่อยให้หลิ่วเฉียนเฮ้อหนีไปอย่างง่ายดาย อย่างที่สองเซียนเสวี่ยโดนยาพิษเพื่อที่จะได้รับความเห็นใจจากฉินหรูเหลียง

ตั้งนานมานี้ ฉินหรูเหลียงไม่เคยสงสัยมาก่อนเลย

พิษของสั่วเซียนโหว เดิมทีแล้วไม่ได้ใช้รกมนุษย์มาปรุงยาแล้วจะสามารถถอนพิษได้ แต่หลิ่วเหมยอู่นั้นมียาถอนพิษอยู่ในมือตั้งแต่แรกอยู่แล้ว

นางจงใจที่จะสร้างเรื่องโดนยาพิษนี้ขึ้นมา เพื่อให้ฉินหรูเหลียงนั้นเป็นห่วงทุกข์ใจและทุ่มเทกายใจในการหายาถอนพิษให้แก่นาง

นางคงจะไม่เข้าใจ ว่าในใจของฉินหรูเหลียงนั้นรู้สึกร้อนใจอย่างบ้าคลั่ง

ในตำหรับยานั้นต้องใช้ของบางอย่างมาปรุงยา นางจงใจที่จะใช้รกมนุษย์

เพื่ออะไร?

เพราะว่าเวลานั้นเฉินเสียนกำลังตั้งครรภ์อยู่ ในท้องเธอนั้นมีสิ่งมีชีวิตกำลังจะเกิดขึ้นมา!

จุดมุ่งหมายของหลิ่วเหมยอู่ไม่ใช่เพื่อให้เขาไปหายาถอนพิษให้แก่นาง แต่ว่าให้เขาไปจัดการกับเด็กในครรภ์ของเฉินเสียน

โดยที่นางไม่ต้องทำอะไรเลย เพียงแค่นอนแกล้งจะตายรอบนเตียง อีกนิดเดียวก็จะทำให้เขาเกือบฆ่าเด็กคนนั้นด้วยมือของตัวเอง!ทำให้เขาเกือบทำร้ายเฉินเสียนไปตลอดชีวิต โดยที่ไม่ทางที่จะสามารถชดเชยอะไรได้เลย!

เวลานั้นเขารักหลิ่วเหมยอู่มากจริงๆ อดไม่ได้ที่เห็นนางที่จะได้รับบาดเจ็บนิดหน่อย เขากลับไปใส่ร้ายอะไรที่ไม่ดีให้กับเฉินเสียน

เพื่อที่จะช่วยชีวิตนางไว้ เขาพร้อมที่จะแบกรับภาระที่มันหนักหนาราคาแพงไว้เพียงผู้เดียว

แต่วันนี้เงื่อนงำทั้งหมดเหล่านี้นั้นได้ถูกเชื่อมต่อกันเป็นเส้นเดียว ทำให้ฉินหรูเหลียงนั้นรับมือกับสิ่งที่เกิดขึ้นไม่ทัน

สิ่งที่เขาพยายามทำมาโดยตลอด มันเป็นเพียงการถูกชี้นำโดยผู้อื่นที่มีการวางแผนอย่างละเอียดไว้และเป็นเรื่องที่น่าตลกขบขัน

เขาคิดว่าหลิ่วเหมยอู่เป็นคนที่จิตใจดีเมตตา น่าเอ็นดู นางเป็นคนไม่มีอุบายและแผนสูง

วันนี้เขาเพิ่งได้รู้ ว่าจริงๆแล้วมันไม่ใช่

เฉินเสียนเก็บขวดกระเบื้องนั้นไว้อย่างดี เดินผ่านไปยังฉินหรูเหลียงอย่างไม่มีอะไรเกิดขึ้น แล้วจึงหยุดพูดขึ้นว่า “เมื่อครู่นี้เจ้าฟังชัดเจนหรือยัง?”

ไม่รอให้ฉินหรูเหลียงตอบคำถาม หลิ่วเฉียนเฮ้อกัดฟันแล้วพูดขึ้นว่า “เจ้าอย่าไปฟังคำพูดของนางที่พูดใส่ร้าย!นางเพียงแค่ต้องการจะใส่ร้ายเซียนเสวี่ย!”

ฉินหรูเหลียงมองไปทางหลิ่วเฉียนเฮ้ออย่างสงบนิ่ง สายตาเย็นยะเยือก “ข้าไม่ได้ยินเลยว่านางพูดอะไร มีแต่ได้ยินที่เจ้าพูดออกมา”

“เมื่อครู่นี้ข้าถูกนางบังคับให้ข้าพูด!เจ้าก็เห็นกับตา ว่านางเอาอย่าพิษมาข่มขู่ข้า!”

ฉินหรูเหลียงพูดอย่างไร้อารมณ์ว่า “นางเพียงแค่ต้องการทดลองยา แค่นางขู่ว่าจะใช้พิษทำร้ายเจ้า เจ้าถึงกับกวักมือเรียกทุกอย่างเลยรึ เป็นข้าที่ให้ความสำคัญกับเจ้ามากเกินไป วันนี้เจ้าไม่ตาย เมื่อเจ้ากลับไปเมืองหลวงเมื่อไร ข้าจะทำให้เจ้าต้องโทษประหารชีวิตด้วยมือของข้าอย่างแน่นอน

“ฉินหรูเหลียง เจ้านี่มันใจหมา!”

ฉินหรูเหลียงหันหลังเดินไปแล้วพูดว่า “ใช่ ข้ามันใจหมา เจ้าน่าจะตายได้ตั้งนานแล้ว”

เฉินเสียนกลับเข้ามาในจวน เห็นซูเจ๋ออยู่ ซูเจ๋อพูด “เตรียมเก็บข้าวของ อีกสองวันจะออกเดินทางกันแล้ว”

เฉินเสียนพูด “ไม่มีอะไรต้องเก็บ พรุ่งนี้เช้าก็สามารถเดินทางได้แล้ว”

จากนั้นฉินหรูเหลียงกลับมา บรรยากาศสามคนที่อยู่ในจวนนั้นมันอึดอัดอย่างชัดเจน

ฉินหรูเหลียงมองไปที่ซูเจ๋อ ในที่สุดก็พูดว่า “เจ้าออกไปก่อนได้ไหม ข้ามีเรื่องที่จะคุยกับนางตามลำพัง”

ซูเจ๋อนั่งอยู่ระเบียงทางเดิน แล้วพูดเบาๆว่า “ที่แท้ก็ไม่ชอบให้ข้าเกะกะ”

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด