เสียงนั่นดังเข้ามาใกล้เรื่อยๆ และดูเหมือนว่ากำลังตรงมาทางนี้

ซูเจ๋อและฉินหรูเหลียงต่างก็พากันหยุดชะงัก สีหน้าเข้มขรึมขึ้นมาทันที

ซูเจ๋อหรี่นัยน์ตาที่เรียวยาวนั่นลง ลมหายใจที่อบอุ่นจู่ๆ ก็เย็นลงฉับพลัน ในขณะที่เฮ่อโยวกำลังจะบ่นพวกเขาทั้งคู่ ซูเจ๋อก็ยกนิ้วชี้ขึ้นมาทาบปาก เพื่อจะแสดงสัญลักษณ์ให้เฮ่อโยวเงียบปากก่อน

ถึงแม้ว่าระดับความเฉียบแหลมและความว่องไวต่อสัมผัสของเฮ่อโยวจะเทียบไม่ได้กับฉินหรูเหลียงและซูเจ๋อ แต่เขาก็รู้สึกได้ว่าบรรยากาศไม่ชอบมาพากล

เขารีบเงียบปาก ในใจหนักหน่วงขึ้นมาทันที

เมื่อทุกคนเงียบอยู่ครู่หนึ่ง ฉินหรูเหลียงพูดขึ้นเสียงเบาว่า : “มากันแล้ว”

ในขณะที่พูดคำนี้ออกมา ซูเจ๋อเองก็เริ่มดับไฟ พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “แยกกันออกเดินทางไปทางหลังเขา”

“เฉินเสียนล่ะ?” ฉินหรูเหลียงเม้มปากแล้วถามขึ้น

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : “เฉินเสียนไปกับข้า”

ฉินหรูเหลียงที่รู้สึกไม่พอใจ แต่ก็เหมือนกับรอบก่อนตามเคย ไร้ซึ่งทางให้เลือก

เฮ่อโยวจึงพูดขึ้นว่า ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ก่อนไฟจะดับลง เฉินเสียนเองได้ตื่นขึ้นมาแล้ว เธอนั่งอยู่ในมุมมุมหนึ่ง ดวงตาคู่นั้นของเธอทอดมองไปยังแสงที่กระทบโดนหิมะข้างนอกนั่น สว่างรำไรจนรู้สึกตัวมากยิ่งขึ้น

เธอไม่ได้พูดอะไรออกมา

เธอไปกับซูเจ๋อ ไม่เพียงแต่จะทำให้เธอและซูเจ๋อปลอดภัย แต่แบบนี้ยังจะทำให้ฉินหรูเหลียงและเฮ่อโยวปลอดภัยขึ้นมากกว่าเดิมอีกด้วย

คนที่องค์จักรพรรดิแห่งต้าฉู่อยากจะกำจัดทิ้งมากที่สุดก็คือเธอและซูเจ๋อ หากแยกกันเดินทางกับฉินหรูเหลียงและเฮ่อโยว จะทำให้พวกเขาไม่เป็นเป้าหมาย

และก่อนที่คนพวกนั้นจะมาถึง ฉินหรูเหลียงและเฮ่อโยวก็ได้ออกเดินทางไปยังทิศทางหลังเขาทันที ซูเจ๋อเองก็ได้รีบจูงมือของเฉินเสียนแล้วออกเดินทางไปยังทางหลังเขาโดยทันที

ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! : “เฮ่อโยว หากต้องเผชิญหน้ากับพวกเขาจริงๆ จำไว้ว่าต้องหนีอ้อมกลับไป อย่าไปแข็งสู้กับพวกเขา ชีวิตสำคัญที่สุดเข้าใจหรือเปล่า!”

ตอนนี้ทั้งเฮ่อโยวและฉินหรูเหลียงไม่ใช่คู่ปรับของพวกมันทั้งคู่ พวกเขาทำได้แค่หนีและหลบหลีกเท่านั้น

เฮ่อโยวพยักหน้าพร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้ารู้แล้ว”

และเขาเองก็ค่อนข้างมีความคุ้นเคยกับป่าบนเขานี้เป็นอย่างดี

เมื่อก่อนที่แห่งนี้ก็ถูกใช้เพื่อหลบหลีกหนีศัตรู ตอนนี้เวลาผ่านไปนานมากแล้ว ถ้ำแห่งนี้ก็ยังคงอยู่

ไม่รอให้เฉินเสียนได้โต้ตอบอะไร ซูเจ๋อก็ดึงเฉินเสียนตรงไปยังถ้ำแห่งนั้น

ในถ้ำถึงแม้ว่าอากาศจะค่อนข้างหนาวเย็น แต่รอบๆ เป็นหินทั้งหมด จึงค่อนข้างสะอาด

ซูเจ๋อพูดขึ้นว่า : “ท่านรอข้าอยู่ที่นี่ ข้าจัดการพวกมันเสร็จแล้ว จะกลับมาหาท่าน อาเสียน ห้ามไปไหนอย่างเด็ดขาด ข้าจะกลับมาโดยเร็ว”

ในถ้ำมืดสนิท เฉินเสียนมองไม่เห็นใบหน้าของเขา และไม่อาจมองเห็นสีหน้าของเขาด้วย

แต่เสียงคำพูดของเขานั้น ถูกขยายดังก้องอยู่ในถ้ำ เต็มไปด้วยความอบอุ่นและความรู้สึกปลอดภัย

เขานิ่งไปครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆ ก็โน้มตัวลงมาหาริมฝีปากของเฉินเสียน จูบประทับแผ่วเบา ราวกับแมลงปอเล่นน้ำก็ไม่ปาน ที่เพียงเดี๋ยวเดียวก็จากไปอย่างรวดเร็ว เขาพูดขึ้นอีกครั้งว่า : “รอข้า”

พูดจบ เขาก็หมุนตัวแล้วเดินจากไปทันที

แต่ชายเสื้อกลับหนักหน่วง

ซูเจ๋อหันกลับไปดู จึงเห็นว่าเฉินเสียนกำลังจับชายเสื้อของเขาอยู่

เธอพูดขึ้นเสียงเบาว่า : “แค่นี้หรือ ท่านคิดจะทิ้งข้าไปหรือ?”

“ข้าจะกลับมาอย่างแน่นอน”

“หากท่านไม่กลับมาล่ะจะทำยังไง?” เฉินเสียนถามขึ้น

ซูเจ๋อจึงตอบกลับไปว่า : “ขอเพียงแค่รู้ว่าท่านปลอดภัยดี ข้าจึงจะไร้ซึ่งความกังวลและความกลัวใดๆ ข้าไม่ตายหรอก ข้ายังใช้ชีวิตไม่พอเลย”

เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้าลึก แล้วจึงค่อยๆ คลายมือออก พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ข้ารู้แล้ว ท่านให้ข้ารอ ข้าก็จะรอ หากข้าติดตามท่านไปด้วย จะเกะกะขวางทางและเป็นภาระท่านเสียเปล่า ซูเจ๋อ ท่านไปเถอะ ข้าจะอยู่ที่นี่ ไม่ไปไหนทั้งนั้น”

คนกลุ่มนั้นใกล้เข้ามาเรื่อยๆ หากล่าช้ากว่านี้แม้แต่นิดเดียวก็จะไม่ทันกาล ดังนั้นซูเจ๋อจึงหันหน้ากลับไปแล้วออกจากถ้ำไปในทันที

เขาได้ขยับต้นไม้ที่ตายแล้วมาปิดอำพรางปากถ้ำอีกที เมื่อออกมาข้างนอกแล้ว เขาก็สูดลมหายใจเข้าเต็มปอด แล้วเหยียบขาทั้งสองข้างลงบนต้นไม้ เพื่อเขย่าหิมะที่อยู่บนต้นไม้ให้ร่วงหล่นลงมาปกปิดรอยเท้าในที่แห่งนี้

ซูเจ๋อเหลือบตามองไปยังปากถ้ำอยู่ครู่หนึ่ง จากนั้นก็มุ่งหน้าไปยังอีกทิศทางทันที

เขาตั้งใจผ่อนฝีเท้าลง เพื่อดึงดูดความสนใจให้คนพวกนั้นไล่ตามเขามา

เฉินเสียนยืนอยู่ในถ้ำเนื้อตัวเย็นเฉียบ มือของเธอกำแน่นในแขนเสื้อนั่น ฟังเสียงฝีเท้าที่วุ่นวายค่อยๆ ไกลออกไปเรื่อยๆ จนเปลี่ยนทิศทางไปทางอื่น

ซูเจ๋อไม่อยากให้เธอได้รับอันตรายใดๆ แต่เธอเองก็ไม่ได้อยากจะให้ซูเจ๋อได้รับความอันตรายเช่นกันนี่นา