“ไม่รักษาคำพูดก็ไม่รักษาคำพูดสิ ถ้าจะดื่มก็ดื่มเอง!” เฉินเสียนปฏิเสธชัดเจน ไม่รักษาคำพูดจริงๆ เสียด้วย เธอจะไม่ยอมดื่มยาถ้วยนี้อย่างเด็ดขาด

“ไม่ดื่มเกรงว่าจะไม่ได้ ยานี่จะช่วยท่านถอนพิษ หากรอให้ยาเย็นลง ประสิทธิภาพของยาจะลดน้อยลงไปด้วย” ซูเจ๋อจ้องมองเธออยู่ครู่หนึ่ง จู่ๆ ก็ยิ้มขึ้นมาอย่างมีเลศนัย พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “ดูแล้วตอนนี้ท่านก็กระปรี้กระเปร่าดีนี่”

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “ก็ต้องกระปรี้กระเปร่าแน่นอนสิ ถูกท่านทำให้ข้ามีความฮึกเหิมประดุจมังกรและเสือที่ผาดโผนพอใจหรือยัง!”

ซูเจ๋อยิ้มขึ้นที่มุมปากอย่างมีเลศนัย พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “รู้สึกกระปรี้กระเปร่าก็ดีแล้ว ในเมื่อท่านไม่ยอมที่จะดื่ม ก็ชั่งเถอะ งั้นข้าก็คงต้องดื่มแทนท่านเสียแล้ว”

พูดจบเขาก็ยกถ้วยยาเข้าหาริมฝีปากที่เรียบเฉยนั่น อมยาเข้าไปคำใหญ่

เฉินเสียนอึ้งจนตาค้าง เพราะคิดไม่ถึงว่านาทีถัดมา จู่ๆ ซูเจ๋อก็เอนตัวเข้ามาใกล้เธอ เธอที่ไม่ทันได้ตั้งตัว จู่ๆ ก็ถูกเขารวบแผ่นหลังไว้แน่น

จากนั้นก็ประทับริมฝีปากลงมา เขาเปิดปากเธอออก แล้วสอดปลายลิ้นเข้ามาในปากของเธอ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! และลิ้นที่อ่อนนุ่มของเขา ความรู้สึกที่ทำให้เธอทั้งหวานเคลิ้มและทั้งต่อต้านในเวลาเดียวกัน

เธอเองกลัวว่าจะกัดโดนเขาเจ็บ ไม่เปิดปากก็ไม่ได้ แต่จะปิดปากลงก็ไม่ได้เช่นกัน

ยาน้ำถูกส่งจากปากของซูเจ๋อเข้าไปสู่ปากของเธอ เธอเบิกตากว้าง ถูกบังคับให้ค่อยๆ กลืนลงไปโดยปริยาย

หางตาเห็นแม่นมซุยยืนอยู่ข้างๆ ค่อนข้างเลือนราง ใบหน้าก็ร้อนผ่าวขึ้นมาทันที

มือทั้งสองข้างของเฉินเสียนค้ำไหล่ของซูเจ๋ออยู่ น่าเสียดายที่ไม่เพียงแต่จะผลักไม่ออก แต่ยังกลืนยาอึกใหญ่เข้าไปด้วย และยังตามมาด้วยลิ้นของเขาที่ลึกเข้ามาเรื่อยๆ

เธอที่กำลังใจจดใจจ่อกับการต่อต้านซูเจ๋อ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

ปลายลิ้นของซูเจ๋อนัวเนียกับเธออยู่พักใหญ่ ไม่รู้ว่าเป็นเพราะอยากป้อนยาหรืออยากจูบเธอกันแน่ ค่อนข้างเผด็จการและพลการ จนมิอาจต้านทานได้ เฉินเสียนเองก็ไร้ซึ่งเรี่ยวแรงจะปฏิเสธและต่อต้าน

เขาค่อยๆ ถอยออกมาช้าๆ ประคองท้ายทอยของเธอเบาๆ ไม่ได้ปล่อย ผมที่นุ่มสลวยของเธอซอกซอนอยู่ตามนิ้วมือ เบาบางดุจขนนกบนฝ่ามือของเขา

ดวงตาของเฉินเสียนแวววาวเป็นประกาย เธอหายใจหอบเล็กน้อย รู้สึกเหมือนเลือดทั้งตัวกำลังพุ่งไปยังศีรษะและใบหน้าของเธอไม่หยุด ใบหน้าของเธอแดงก่ำ จ้องมองซูเจ๋อตาเขม็ง

ฟังเขาเกลี้ยกล่อมเธอเหมือนโอ๋เด็กที่ไม่ยอมกินข้าว มีทั้งความอดทนและความอ่อนโยน เฉินเสียนหัวใจสั่นระรัวสับสนมึนงงไปหมด

อย่าว่าแต่มาขอให้เธอกินยาให้หายป่วยเลย ถึงแม้เป็นยาพิษเธอเองก็ยินดีและเต็มใจจะดื่มมันด้วยซ้ำไป

ถึงแม้ท้ายที่สุดเธอจะถูกพิษของซูเจ๋อ และไม่อาจจะถอนตัวได้ เธอก็ไม่รู้สึกโกรธแค้นและเสียใจเลยแม้แต่นิดเดียว

เฉินเสียนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ค่อนข้างแหบแห้ง : “ข้าดื่มเอง”

แต่ในขณะที่เธอกำลังจะกลั้นใจดื่มยาเข้าไปนั้น ซูเจ๋อกลับเร็วกว่าเธออีกเก้า ยกถ้วยยาซดเข้าไปในปากเขาจนหมด

เฉินเสียนจ้องตาเขม็ง มองสีหน้าท่าทางที่สบายใจของเขา แล้วจ้องมองเธอด้วยสายตาพึงพอใจ ราวกับกำลังพูดว่า……ไหนว่าจะกินยาเอง? ก็มาสิ

เฉินเสียนถูกเขายัวะจนรู้สึกทั้งอยากหัวเราะและอยากร้องไห้ในเวลาเดียวกัน

เขาไปฝึกแกล้งคนอื่นแบบนี้ตั้งแต่เมื่อไหร่กัน

ยาแค่ถ้วยเดียวกลับต้องกินอย่างทุลักทุเลขนาดนี้ เหลือคำสุดท้ายแล้ว เฉินเสียนจะไม่ยอมให้ซูเจ๋อที่ทั้งไม่ได้ป่วยและไม่ได้โดนพิษกลืนเข้าไปอย่างแน่นอน เธอจึงโน้มตัวไปหาเขา ในระหว่างที่กำลังหายใจรดกันอยู่นั้น เธอก็โน้มใบหน้าเข้าหาเขาด้วยตัวเอง ค่อยๆ ประกบลงบนริมฝีปากของซูเจ๋อ

ยาคำนี้ใช้เวลาป้อนนานกว่าครั้งไหนๆ เนิ่นนานจนเฉินเสียนรู้สึกสับสนงงงวยและวิงเวียนไปหมด

ในขณะที่เธอกำลังแยกออกจากซูเจ๋อนั้น ก็เห็นริมฝีปากของเขาที่แดงระเรื่อน่าหลงใหล และหางตาท่วมท้นไปด้วยอารมณ์ความรู้สึกที่อ่อนไหว

ซูเจ๋อไม่อาจจะทำใจผละออกจากเธอได้ จึงเข้ามาประทับริมฝีปากจูบเธออีกครั้ง เธอผลักไหล่ของซูเจ๋อออก แล้วแยกตัวออกมา หัวใจสั่นไหวร่างกายสั่นสะท้านไปทั้งตัว พูดขึ้นพึมพำว่า : “ยาหมดแล้ว เอ้อเหนียงก็ยังอยู่ อย่าทำแบบนี้”

ซูเจ๋อยิ้มขึ้นอย่างมีเงื่อนงำ : “เอ้อเหนียงออกไปตั้งนานแล้ว”

เฉินเสียนจึงรีบหันไปดู ก็บังเอิญสบตาเข้ากับซูเจ๋อพอดี

เธอเพิ่งรู้ว่าแม่นมซุยที่ยืนอยู่ข้างๆ ออกจากห้องนี้ไปตั้งแต่เมื่อไหร่ก็ไม่รู้

ถึงแม้แม่นมซุยจะเป็นหญิงที่แต่งงานแล้ว แต่นี่เป็นครั้งแรกที่เห็นซูเจ๋อและเฉินเสียนนัวเนียกันแบบนี้ เพราะในมโนคิดของนาง ซูเจ๋อเป็นคนที่มีความยับยั้งชั่งใจและมีเหตุผลที่สุด ไม่เคยมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นเลยแม้สักครั้ง

แม่นมซุยต้องดีใจแทนเขาและเธอทั้งคู่เป็นธรรมดาอยู่แล้ว เพียงแต่ว่ายืนดูอยู่ข้างๆ ก็กระไรอยู่ เฉินเสียนเองก็คงทำตัวไม่ถูก ฉะนั้นนางจึงถอยออกไปอย่างไรซึ่งสุ้มเสียงที่สุด

นางยืนเฝ้าหน้าประตูอย่างใจจดใจจ่อ ในใจของนางท่วมท้นไปด้วยความสุขถึงแม้ว่าจะต้องเผชิญกับความหนาวเย็นข้างนอกนั่น