เฉินเสียนส่ายหน้า และกล่าวว่า “ถึงแม้เขาจะกลับมาบ้านแล้ว แต่บ้านก็ถูกรื้อค้น เหลือไว้เพียงแค่เปลือก ไม่รู้ว่าจะมีใครทำกับข้าวให้เขารับประทาน จะมีใครทำความสะอาดที่นอน บาดแผลของเขาจะมีใครดูแลไหม ใครจะต้มยาให้เขา และยังมีชีวิตประจำวันต่าง ๆ นานาใครจะจัดการให้เขา”

เฉินเสียนยิ้มและกล่าว “กังวลใจเรื่องความเป็นความตายของเขาไปแล้ว ข้าก็ยังไม่วางใจยังกังวลใจเรื่องพวกนี้”

แม่นมซุยกล่าว “ในใจผูกพันกับใครอีกคน ก็ต้องเป็นกังวลใจเป็นธรรมดา เรื่องเล็กน้อยก็ไม่ปล่อยไปได้”

เฉินเสียนกล่าว “เอ้อร์เหนียง ข้าตัดสินใจว่าอยากให้เจ้ากลับไปช่วยข้าดูแลเขาหน่อย คนรอบกายเขาไม่มีแม้แต่คนเดียว เจ้ากลับไปข้าจะได้วางใจได้บ้าง ทางนี้ข้ายังมีอวี้เยี่ยน เจ้าไม่ต้องกังวลใจไป”

แม่นมซุยอึ้งและกล่าวว่า “แต่ว่าตั้งแต่วันแรกที่ใต้เท้าให้บ่าวมาที่นี่ องค์หญิงก็คือนายของบ่าว ก่อนหน้านี้ใต้เท้าก็ตัวคนเดียว การใช้ชีวิตประจำวันต่าง ๆ ก็จัดการด้วยตัวเอง พ่อบ้านเพียงแค่ดูแลเรื่องเล็ก ๆ น้อย ๆ เท่านั้น ส่วนองค์หญิงทางนี้มีเพียงอวี้เยี่ยนคนเดียวเกรงจะดูแลองค์หญิงได้ไม่ดีเท่าที่ควร องค์หญิงได้โปรดอย่าให้บ่าวไปเลยนะเพคะ!”

ที่สำคัญคือมีอวี้เยี่ยนอยู่ แม่นมซุยเลยไม่วางใจ ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

แม่นมซุยและอวี้เยี่ยนมีความคิดเห็นไม่ตรงกันเรื่องผู้ที่จะได้รับเลือกเป็นท่านราชบุตรเขย เรื่องนี้จึงทำให้ทั้งสองต่างก็ระมัดระวังซึ่งกันและกัน ราวกับไม่สามารถผ่อนคลายได้แม้แต่น้อย

เธอต้องพยายามอย่างหนักเพื่อใต้เท้าของเธอ แน่นอนว่าจะไม่ยอมให้ฉินหรูเหลียงฉวยโอกาสนี้ไปได้

เฉินเสียนยิ้มและกล่าวว่า “ข้าไม่ได้ไล่เจ้าออกไป ข้าเพียงแค่ให้เจ้าไปดูแลเขาแทนข้าหน่อย อย่างน้อยก็รอให้บาดแผลของเขาหายดีขึ้นแล้วค่อยกลับมา”

แม่นมซุยกล่าว “แต่ใต้เท้าไม่ต้องการใครดูแลนะเพคะ เขาอยู่ตัวคนเดียวลำพังจนชินแล้ว หากบ่าวกลับไป เขาคงไม่ให้บ่าวเข้าไปดูแลอย่างใกล้ชิดแน่นอนเพคะ ส่วนเรื่องบาดแผลของใต้เท้านั้น ใต้เท้ามีทักษะการแพทย์ที่ดี สามารถรักษาตัวเขาเองให้หายดีได้แน่เพคะ!”

เฉินเสียน ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! เฉินเสียนไม่รู้เลยจริง ๆ ว่าแม่นมซุยนั้นกำลังกังวลใจเรื่องอะไร

แม่นมซุยเข้าใจใต้เท้าของเธอดี ใต้เท้าก็คงไม่คิดอยากจะให้เธอกลับไป ถึงแม้เธอก็เป็นห่วงเป็นกังวลอย่างมากเกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของใต้เท้า แต่ตอนนี้หากวางลำดับความสำคัญสลับกัน จะทำให้เสียหายเพราะเรื่องเล็กน้อย

แม่นมซุยกล่าว “องค์หญิง บ่าวคนเดียวไม่สามารถรับใช้นายสองคนได้นะเพคะ”

“ข้าสั่งให้เจ้าทำเช่นนี้ ไม่ได้จะส่งเจ้ากลับไปซะหน่อย”

เธอคิดว่านั่นคือภาพลวงตา ที่ถูกสลักไว้บนกำแพง ลวดลายการวาดเส้นตื้นลึกที่ปรากฏคือสิ่งที่เธอนึกถึงในใจเสมอมา

เฉินเสียนวิ่งออกมาจากในห้อง คิดว่าเมื่อเธอยิ่งเดินเข้าไปใกล้ ภาพลวงตานั้นจะหายไป แต่ไม่เลย เธอเห็นคนตรงหน้ายังคงอยู่ที่เดิมในระยะที่เกล็ดหิมะปลิวผ่าน

รอยยิ้มจาง ๆ ระหว่างคิ้วของเขาช่างอบอุ่นราวกับฤดูใบไม้ผลิ

เฉินเสียนยืนจ้องมองเขาอยู่ที่ใต้กำแพง เขาสวมเสื้อคลุมแขนกว้าง ปักลายเมฆและนกกระเรียนที่ด้านหน้า ชุดขุนนางเหมือนกับปกติตอนที่เขาใส่ตอนสอนหนังสือที่โรงเรียนไท่ มันทำให้เขาสง่างาม บริสุทธิ์ราวกับหยก

เฉินเสียนรู้สึกเบลอและสับสนอยู่ครู่หนึ่ง

เป็นซูเจ๋อจริง ๆ ด้วย คนที่เธอไม่กล้าแม้แต่จะคาดหวังก็กลับกลายมายืนอยู่ตรงหน้าเธอ

เหมือนกับหิมะที่ค่อย ๆ ตกลงมาจากบนฟากฟ้า

ในโลกนี้มีใครอีกบ้างที่จะบริสุทธิ์ไม่มีที่ติเหมือนอย่างเขา ดูแล้วแทบจะไม่มีจริง

ร่างของซูเจ๋อพิงกับกำแพง ทำให้กำแพงขาวนี้ดูมีทัศนียภาพที่สวยงามมากขึ้น เขายกริมฝีปากขึ้นเล็กน้อยแล้วกล่าวว่า “ไม่รู้จักข้าแล้วหรือ?”

เฉินเสียนงึมงำ ๆ ก่อนที่จะตั้งสติได้และอดยิ้มไม่ได้ แววตาที่เปล่งประกายไปด้วยความอบอุ่น และกล่าวว่า “ซูเจ๋อ ใช่ท่านจริง ๆ ด้วย ท่านมาที่นี่ได้อย่างไร?”

“ข้าแค่ผ่านมา เลยแวะมาเยี่ยมเยียนท่าน”

คำนี้ดูเหมือนว่าช่างง่ายดาย แต่ใครจะรู้ว่าลำบากมากมายแค่ไหน

เฉินเสียนก้าวไปข้างหน้าและขยับเข้าใกล้ เขย่งเท้าเล็กน้อย เอื้อมมือไปปัดหิมะที่ตกลงมาระหว่างไหล่ของเขา ผมที่เหมือนหมึกนั้นประไหล่ของเขา เป็นความนุ่มที่นำความเย็นเล็กน้อย

เธอกล่าวด้วยความเป็นห่วง “ท่านควรจะพักผ่อนอยู่ที่บ้านเพื่อพักฟื้นอาการบาดเจ็บไม่ใช่หรือ? เพิ่งจะกลับมาได้แค่วันเดียว ทำไมถึงออกมาข้างนอกอย่างนี้ล่ะ”

ซูเจ๋อชอบความสนิทสนมและพฤติกรรมที่อ่อนโยนของเธอ และกระซิบเบา ๆ “อาการบาดแผลไม่ได้สาหัสอะไร ยังไงก็ต้องเข้าไปที่วังอีกครั้ง เพื่อขอบพระทัยองค์จักรพรรดิ”