เฉินเสียนเก็บชุดที่ชุ่มไปด้วยเลือดของซูเจ๋อขึ้นมา จากนั้นก็นำเศษผ้าที่เธอเก็บไว้ในแขนเสื้อออกมาเปรียบเทียบ อย่างที่คิดไว้ไม่มีผิด ขาดไปส่วนหนึ่งจริงๆ ด้วย เศษผ้าวางลงบนรอยที่ขาดได้อย่างพอดิบพอดี

เธอรู้สึกทั้งดีใจและโล่งใจ โชคดีที่ฉินหรูเหลียงเก็บเศษผ้าผืนนี้ได้ และโชคดีที่เธอสามารถยืนยันได้ว่าเป็นของซูเจ๋อ เธอจึงมาได้ทันเวลา พอที่จะช่วยและแบ่งเบาเขาได้บ้าง

เฉินเสียนนำเศษผ้ายัดลงไปในเสื้อที่เปื้อนเลือด จากนั้นก็นำเสื้อที่เปื้อนเลือดของซูเจ๋อออกจากห้องไป

ยังไม่ทันที่จะออกจากลานสวน พ่อบ้านก็รีบเข้ามาหาทันที

เฉินเสียนยื่นเสื้อที่เปื้อนเลือดให้กับพ่อบ้าน พร้อมกับพูดขึ้นว่า : “เอาไปจัดการซะ อย่าให้หลงเหลือแม้แต่นิดเดียว”

พ่อบ้านจึงพูดขึ้นว่า : “องค์หญิงวางใจได้ ข้าน้อยจะนำไปจัดการให้เรียบร้อย ข้าน้อยเองได้ก่อไฟไว้แล้ว เปลวไฟกำลังลุกโชนเลยขอรับ”

จากนั้น พ่อบ้านก็หอบเสื้อเตรียมจะเดินออกไป แต่แล้วจู่ๆ ก็มีบ่าวรับใช้คนหนึ่งวิ่งเข้ามาด้วยสีหน้าที่ตื่นตระหนก เขาพูดขึ้นเสียงเบาว่า : “แย่แล้ว ข้าน้อยเห็นทหารเข้ามาตรวจค้นในตรอกใกล้ๆ แล้วขอรับ หากพวกทหารตรวจค้นทีละหลังทุกครัวเรือนแล้วล่ะก็ อีกไม่นานก็จะตรวจค้นจนมาถึงที่นี่ขอรับ!”

ก่อนหน้านี้มีบ่าวรับใช้สองคนที่ถือโคมไฟออกไปตามหารอยคราบเลือด ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฉินเสียนหรี่ตาลงอย่างสุขุม ดูแล้วเหล่าทหารรักษาพระองค์คงจะไม่ยอมปล่อยผ่านหากยังจับตัวนักฆ่าไม่ได้ พวกเขาค้นหาทุกครัวเรือนไม่เว้นแม้แต่หลังเดียว ผู้อาศัยที่นี่ส่วนใหญ่เป็นบุคคลสำคัญของเมืองหลวงที่ฐานะบรรดาศักดิ์ค่อนข้างสูง พวกเขาก็ยังไม่ละเว้น

คงจะต้องให้เขาตรวจค้นเท่านั้น หากค่ำคืนนี้พวกเขามาตรวจค้นที่นี่ เมื่อไม่พบสิ่งผิดปกติใดๆ พวกเขาก็จะไม่สงสัยซูเจ๋อ

พ่อบ้านเองก็รู้สึกเป็นกังวลขึ้นมา จึงรีบพูดขึ้นว่า : “เราควรจะทำเช่นไรดีขอรับ?”

เฉินเสียนจึงพูดขึ้นว่า : “เสื้อเปื้อนเลือดนี้คงจะเผาไม่ทันแล้ว เจ้ารีบนำไปฝังตรงที่มีกองหิมะหนาๆ หลังลานสวน แล้วค่อยเอาไปจัดการทีหลัง” ไปที่ https://th.booktrk.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน! : “รีบไปแจ้งกับทุกคนว่าอย่าออกไปเฝ้าอยู่นอกเรือน ให้รีบกลับเข้าเรือนไปนอน หากว่ามีคนมาเคาะประตู ก็ค่อยลุกไปเปิด อย่าตื่นตระหนก ใจเย็นและระมัดระวังก็พอ หารอยคราบเลือดในตรอกใกล้กับประตูหลังเรือนเจอหรือเปล่า?”

เธอปิดหน้าต่างและประตูลง เดินไปที่ข้างโต๊ะไหว้ เปิดกระถางธูปที่เย็นเฉียบออก หยิบไม้กฤษณาอย่างดีออกมาจากกล่อง จุดขึ้นใหม่อีกหนึ่งแท่ง แล้ววางลงไปในกระถางธูป

กลิ่นหอมอ่อนๆ ของไม้กฤษณาค่อยๆ ระเหยออกมาจากช่องลายแกะสลักของกระถางธูป

เมื่อเฉินเสียนทำทุกอย่างจนเสร็จสิ้นแล้ว จึงค่อยเอื้อมมือไปดับเทียน

บรรยากาศในห้องเข้าสู่ความมืดมิดที่เงียบสงัด

เธอยืนอยู่ข้างเตียงท่ามกลางความมืด ยกมือขึ้นดึงปิ่นหยกขาวออกจากผม เส้นผมดุจแพรไหมทิ้งตัวลงบนเอวราวกับน้ำตกก็ไม่ปาน เธอค่อยๆ ปลดผ้าคาดเอว แล้วจึงถอดชุดนอกออก จากนั้นก็นำชุดนอกยัดเข้าไปใต้ผ้าห่ม ถอดรองเท้าทั้งคู่ยัดลงไปใต้เตียง

เฉินเสียนพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงเบาว่า : “ซูเจ๋อ ยืมเตียงของท่านหน่อย”

พูดจบ เธอก็รีบขึ้นไปบนเตียง เปิดผ้าห่มออกแล้วเข้าไปนอนโดยที่ไม่ได้สนใจอะไร เพราะยังไงซูเจ๋อก็หลับไม่รู้เรื่องอะไรอยู่แล้ว

เธอนอนอยู่ฝั่งด้านนอก เพื่อที่จะได้ลงจากเตียงสะดวก และจะได้ไม่รบกวนซูเจ๋อให้ตื่นอีกด้วย ไฟที่ระเบียงทางเดินและไฟในห้องถูกดับลง ภายในห้องจึงมืดสลัว ง่ายต่อการอำพรางตัว

หากถูกพบเจอขึ้นมาจริงๆ เธอเป็นผู้หญิงคนหนึ่งนอนกับซูเจ๋อในห้อง ต่างก็คงจะเข้าใจว่าเธอเป็นอนุภรรยาของเขา ขอเพียงแค่ผมของเธอยุ่งเหยิงหน่อย ไม่ให้เหล่าทหารมองเห็นใบหน้าของเธอได้

นอกจากนั้น ในเวลาฉุกละหุกแบบนี้ เธอยังสามารถสร้างเรื่องเท็จให้เป็นเรื่องจริงได้

อุณหภูมิร่างกายของซูเจ๋อค่อนข้างเย็น ระหว่างของหมอนบนเตียงนี้ เต็มไปด้วยลมหายใจของเขาคนเดียว เฉินเสียนที่ในตอนแรกไม่ได้รู้สึกอะไร แต่เมื่อเธอเอนตัวลงนอนแล้ว หัวใจกลับเต้นเร็วขึ้นเรื่อยๆ ราวกับว่ามันจะทะลุออกมายังไงอย่างงั้น

การหวั่นไหวเพื่อใครสักคนหนึ่ง หัวใจก็จะเต้นระส่ำระสายไม่สงบอย่างนี้ มันเต้นกระหน่ำเพื่อเขาคนเดียวเท่านั้น

เฉินเสียนสูดลมหายใจเข้าลึก พยายามให้ตัวเองสงบจิตสงบใจลง

ไม่นาน ด้านนอกนั้นก็เต็มไปด้วยเสียงฝีเท้ามากมาย ที่ยิ่งอยู่ก็ยิ่งใกล้เข้ามาเรื่อยๆ ตรงเข้ามายังลานสวน

เฉินเสียนลืมตาทั้งคู่ขึ้น ด้านนอกมีไฟสว่างส่องผ่าน ตามมาด้วยเสียงที่กระวนกระวายใจและทำตัวไม่ถูกของพ่อบ้าน : “ท่านนายทหาร นี่มันเกิดเรื่องอะไรขึ้นกันแน่? ตั้งแต่กลับมาจากศาลยุติธรรมต้าหลี่ ใต้เท้าของข้าก็ได้รับบาดเจ็บและยังไม่หายดี โรคเก่าก็มากำเริบอีก ใต้เท้ารับสั่งไว้แล้วว่าต้องการพักผ่อนเงียบๆ จึงเข้านอนตั้งแต่หัวค่ำแล้ว ตอนนี้ร่างกายอ่อนแอมาก โดนความเย็นไม่ได้แม้แต่นิดเดียว”