แต่เธอก็ปฏิเสธไม่ได้ ซูเจ๋อดูดีมากเมื่อเขาฆ่าคนด้วยดาบ และดูดีขึ้นมากเมื่อเขาเปลี่ยนเสื้อผ้าในตอนนี้

เฉินเสียนเหมือนกำลังลอยอยู่ในอากาศ เป็นความรู้สึกที่เหมือนกับความฝัน

เธอหนีออกมาแบบนี้ และได้มาอยู่กับซูเจ๋อ ต่อไปนี้ก็จะไม่ถูกคุกคามอีกต่อไปในอนาคต

จนถึงตอนนี้ เฉินเสียนแทบไม่อยากจะเชื่อเลยจริง ๆ

ยังไม่ทันที่จะพูดอะไร เท้าก็หยุดชะงักลง เฉินเสียนเอนตัวไปข้างหน้า

เงาสีดำปรากฏขึ้นต่อหน้าเธอ และเธอก็ขยับไปข้างหน้าพุ่งตัวเข้าไปในอ้อมแขนของซูเจ๋อ หัวใจของเธอเต้นแรงมาก

ซูเจ๋อกล่าวกับเธอ “เรือออกเดินทางแล้ว”

เฉินเสียนรู้สึกได้ เรือกำลังเคลื่อนที่

แต่ว่าการได้อยู่ในอ้อมแขนนี้ ยากที่จะปล่อยมือออกมา เธอไปโดนเอวของเขา และจับไปที่ไหล่ของเขา และลูบไล้ไปที่ใบหน้าของเขา และรู้สึกได้ว่านี่คือเรื่องจริง และกล่าวว่า “ข้าออกมาแล้ว? ต่อไปก็ไม่ต้องแยกกับท่านแล้ว?”

ซูเจ๋อก้มศีรษะลงกดลงไปที่หน้าผากของเธอเบา ๆ ไปที่ https://th.readeraz.com เพื่ออ่านเนื้อหาใหม่ล่าสุดทุกคน!

เฉินเสียนหลับตาลงและยิ้มอย่างมีความสุข “รู้สึกว่ามันง่ายเกินไปหน่อยไหม?”

“ท่านชอบอะไรที่น่าตื่นเต้นกว่านี้ไหม?” ซูเจ๋อถามขณะที่ค่อย ๆ สะกิดปลายจมูกของเธอและเข้าใกล้เธอเล็กน้อย

ดวงตาที่คมลึกของเขา ลึกราวกับท้องฟ้ายามค่ำคืนที่กว้างใหญ่ ลึกราวกับแม่น้ำ สามารถทำให้เฉินเสียนดื่มด่ำ

ซูเจ๋อจูบลงไป ไม่ว่าเขาจะใกล้เธอกี่ครั้ง ลมหายใจของเขาก็ทำให้เฉินเสียนหายใจแทบไม่ทั่วท้อง จูบเบา ๆ ราวกับแมลงปอ ครู่หนึ่งก็ปล่อยออก

ลมหายใจที่พัวพันของทั้งสองคนลอยอยู่ในห้องเป็นเวลานาน มือของเฉินเสียนบิดไปที่กระเป๋าเสื้อของซูเจ๋อ ค่อย ๆ ลูบไล้ปลายนิ้วมือบนหน้าอกของเขา ในที่สุดก็สงบลง หลับตาลงและยิ้มแล้วกล่าวว่า “ข้ารู้สึกเวียนหัวเล็กน้อย”

ซูเจ๋อเปิดประตูหน้าต่างออก เพื่อให้อากาศบริสุทธิ์จากภายนอกได้เข้ามา เขากอดเฉินเสียนไว้จากด้านหลัง และยืนอยู่ที่หน้าต่าง และกระซิบเบา ๆ “เมาเรือ? โดนลมพัดรู้สึกดีขึ้นบ้างไหม?”

เฉินเสียนมองเห็นผิวน้ำบนแม่น้ำหยางชุน ที่ส่องแสงระยิบระยับภายใต้แสงจันทร์และแสงไฟ

ซูเจ๋อหายใจเข้าออกอยู่ที่หลังใบหูยองเธอ ทำให้รู้สึกหวั่นไหวแทบระเบิด

กิ่งก้านของต้นหลิวที่ฝั่งตรงข้ามถูกตัดแต่งเพื่อทัศนียภาพที่สวยงาม พลิ้วไหวเป็นจังหวะในเงาจันทร์

เฉินเสียนชี้ไปตรงแสงที่ฝั่งตรงข้าม ยิ้มและหันกลับมามองซูเจ๋อ และมองเขาจากมุมคางเสยขึ้นไป และกล่าวว่า “ท่านจำที่นั่นได้ไหม? พวกเราไปเดินเล่นเทศกาลโคมไฟฤดูใบไม้ร่วงเมื่อปีที่แล้ว”

ตอนนั้นบนฝั่งครึกครื้นมาก นักท่องเที่ยวชอบทอผ้า โคมไฟ ข้าง ๆ ก็ยังมีแผงขายของมากมายเต็มไปหมด

ซูเจ๋อตอบเธอ “อืม และยังไปทานบะหมี่ถงซินด้วยกันอีกด้วย”

เฉินเสียนยิ้มอย่างพอใจ “ในตอนนั้น ท่านพกแผ่นทองแดงเพียงไม่กี่แผ่นจริง ๆ หรือ?”

ซูเจ๋อกล่าว “ท่านทานดูสิ”

เฉินเสียนกล่าว “ดูก็รู้ว่าไม่น่าเชื่อ แต่ข้าก็ไม่อาจปฏิเสธได้”

หลังจากนั้น เรือก็ค่อย ๆ ไกลออกมาจากชายฝั่งมากขึ้น และเดินทางมุ่งหน้าไปข้างหน้า นักท่องเที่ยวบนเรือต่างให้ความสนใจกับการดื่มเหล้า ชมพระจันทร์ ร้องรำทำเพลง ดูแล้วช่างมีรื่นเริงมีความสุข

เฉินเสียนถาม “เรือลำนี้จะออกเดินทางไปที่ไหนหรือ?”

“ออกนอกเมืองหลวง ไปที่แม่น้ำหยุน”

เมื่อพวกเขาออกจากเมืองหลวง พวกเขาก็จะปลอดภัยมากขึ้น และเวลานี้ ประตูของเมืองหลวงต่างก็ถูกเฝ้าตรวจสอบอย่างเข้มงวด หากคิดจะออกโดยทางประตูเมืองคงจะยากลำบากมาก