ปล้นสวรรค์ – บทที่ 93 คลี่คลาย
SPH: บทที่ 93 คลี่คลาย
ในห้องคาราโอเกะส่วนตัวของเย่หยู และคนอื่น ๆ นักเรียนทุกคนมารวมตัวกันรอบ ๆ เย่หยู และถามด้วยความตื่นเต้น
“เย่หยูคุณสอนศิลปะการต่อสู้ให้ฉันได้ไหม?” “คุณเท่ห์เกินไปแล้วตอนนี้!”
“ว้าว!” เย่หยู รูปร่างของคุณน่าทึ่งจริงๆ! วิธีสวมใส่เสื้อผ้าแบบปกติคือดูผอม
แต่มีกล้ามเนื้อ เมื่อถอดเสื้อผ้า! “
“แน่นอน!” เราไม่ได้สังเกต เลยตอนแรกๆ เร็วเข้า ขอจับหน่อยสิ! “
ผู้หญิงหลายคน อาศัยข้อได้เปรียบของจำนวนพวกเธอ ในการเพิกเฉยต่อฮันเสวี่ยที่โกรธแค้น
ทีละคน ๆพวกเธอเหยียดมือเล็ก ๆ ออกไปจับร่างของเย่หยู
เย่หยู หลบหลีกกลุ่มผู้หญิงที่นิสัยไม่ดี ในขณะที่เขาทำให้สีหน้าวิงวอน ต่อฮันเสวี่ย
ฮันเสวี่ยย่นจมูก ที่เหมือนหยกของเธอ อย่างไร้ความปราณี และก้าวไปข้างหน้าเพื่อขวางหน้าเย่หยู
“เอาล่ะ!” ถ้าพวกเธอทำแบบนี้ต่อไป ฉันจะโทรแจ้งตำรวจ และจับตัวผู้หญิงหื่นกามไปซะ! “
กลุ่มเด็กผู้หญิง เอามือกลับมาอย่างไม่เต็มใจ และบ่นว่า “เอาล่ะ ฮันเสวี่ย ตอนนี้เธอมีแฟนแล้ว
เธอจะลืมเพื่อนที่ดีที่สุดของเธอไปแล้วเหรอ เราขอแค่จับนิดหน่อย ไม่ได้เหรอ?”
ฮันเสวี่ย มองไปที่พวกผู้หญิง และพูดอย่างภูมิใจว่า “ถ้าคุณมีความสามารถ ก็ไปหาที่เป็นของตัวเองสิ!”
ปากของกลุ่มเด็กผู้หญิงกระตุก “ไม่น่าอายเกินไปเหรอ?!” ฉันจะหาคนอย่างเย่หยู ได้ที่ไหน! “
“ถูกต้องแล้ว ฮันเสวี่ย ทำไมเธอไม่ให้พวกเรายืม เย่หยู สักสองสามวันล่ะ?
“เฮ้ ฉันรับประกันได้เลย ว่าฉันจะส่งคืนให้เธอแบบไม่มีอะไรบุบสลาย!
เย่หยู ยืนอยู่ข้าง ๆ รู้สึกค่อนข้างอึดอัด อาจกล่าวได้ว่า เด็กผู้หญิงในทุกวันนี้เปิดกว้างเกินไป
เย่หยู นั่งอยู่ตรงโซฟา ตัดสินใจปิดหูของเขา โดยไม่ต้องฟังบทสนทนาของผู้หญิงเหล่านี้
ข้างนอก ห้องคาราโอเกะ เฉียนฮู ยืนอยู่กับ อาเป่า ข้างหลังเขาคือฉินอูฟ่า ซึ่งประสบความสำเร็จในการวางแผน
ของเขา และหวังฟู่กุ้ย ซึ่งเต็มไปด้วยความกังวล
เฉียนฮูชี้ไปที่ห้องคาราโอเกะ แล้วถามว่า อาเป่า ห้องนี้ใช่มั้ย?”
“ใช่!” ห้องนี้แหละ! แม้แต่ตอนนี้ ครึ่งหนึ่งของใบหน้าเขาก็ยังคงมึนไม่หาย
เฉียนฮูกำลังจะเปิดประตู แต่ หวังฟู่กุ้ยก็หยุดเขา
“คุณปู่ฮู คุณปู่ฮู!” กรุณาแสดงความเมตตา กับคนหนุ่มสาวที่ร่ำรวย และมีอิทธิพลข้างในนี้หน่อยเถอะ คุณไม่สามารถที่จะคุกคามพวกเขาได้! “
เฉียนฮู จ้องมองเขาและพูดด้วยน้ำเสียงที่เหนือกว่า “ฉันไม่สนใจว่าเขาจะเป็นใคร! ใครที่กล้าขัดใจฉัน เฉียนฮู ต้องชดใช้!”
ปัง!
เฉียนฮู ยกเท้าขึ้นและเตะ ประตูที่แข็งแรงของห้องคาราโอเกะนั้นปลิวเข้าไปในห้องคาราโอเกะ
“อ๊ายย!”
นักเรียนในห้องกำลังพูดคุย และหัวเราะด้วยเสียงสูง ใครจะคิดว่าประตู จะลอยเข้ามาโดยตรง!
นักเรียนที่ตื่นตระหนกจับจ้องไปรอบ ๆ และ พบเห็นเฉียนฮูที่ดูน่าหวาดกลัว
เฉียนฮู เดินไปที่ห้องส่วนตัวอย่างไร้ความรู้สึก ขณะที่เขาถามนักเรียนที่ด้วยน้ำเสียงท่าที ที่น่ากลัวด้วยเสียงเย็นชา
“ใครทำร้ายคนของฉัน?”
แม้ว่าเสียงของเฉียนฮูจะไม่ดัง แต่นักเรียนเหล่านี้ที่ไม่เคยเห็นโลกภายนอก ต้องหวาดกลัวจน ถึงจุดที่ใบหน้าของพวกเขาซีดและขาสั่น
เมื่อเห็นว่าเพื่อนร่วมชั้นของเขา หวาดกลัวจนพวกเขาไม่กล้าพูด เฉียนฮู ยิ้มพร้อมเผยให้เห็นฟันขาวหนึ่งคำ “อาเป่า มาดูกันว่าใครคือคนที่สามารถเอาชนะคุณได้!”
เช่นเดียวกับที่ อาเป่า เคลื่อนไหวเสียงเย็น ดังออกมาจากฝูงชน
“ไม่จำเป็นต้องมองหาเขา ฉันเอง!”
ดวงตาของเฉียนฮู ส่องประกาย เมื่อเขาปล่อยออร่า ของหัวหน้าแก๊ง และตะโกนว่า “ออกมา!” คุกเข่าและขอโทษซะ! “
เย่หยู ส่งสัญญาณว่าฮันเสวี่ย ไม่ต้องกังวล ด้วยการแสดงออกที่ไม่แยแส ผลักเพื่อนร่วมชั้นออกไป และเดินออกไปต่อหน้าทุกคน
เมื่อเผชิญหน้ากับสายตาอันดุเดือด ของเฉียนฮู เย่หยูหัวเราะเบา ๆ และพูดว่า “อะไรนะ?” คุณต้องการให้ฉันคุกเข่าและขอโทษ? “
โดยไม่ต้องรอให้เฉียนฮูพูดอะไร ฉินอูฟ่าพูดอย่างตื่นเต้นว่า“ ฮ่าฮ่าฮ่าๆ เย่หยู นายก็มีวันนี้เหรอ?!” คุณกล้าทำให้พี่ฮูโกรธ
รีบๆ คุกเข่าและขอโทษซะ! “
ในขณะนี้ ฉินอูฟ่าอดไม่ได้ที่จะตื่นเต้น เฉียนฮู เป็นบุคคลที่ปกป้องลูกน้องมาก และตอนนี้เย่หยูก็ทำร้ายลูกน้องของเฉียนฮูจริง ๆ
แล้วเฉียนฮูจะให้เย่หยู รู้จักเลือดก็คราวนี้!
เมื่อเขาคิดถึงแผนการที่ยืมมีดฆ่าคนของเขา ฉินอูฟ่าชื่นชมความคิดตัวเองอยู่ลึกๆ
จากนั้นก็หักขาเขาหนึ่งข้าง
ผัวะ!
การตบที่ดังก้องเต็มใบหน้า ลั่นไปทั้งห้อง ทำให้บรรยากาศเงียบสงบ
ร่างหนึ่ง ล้มลงบนพื้น หลังจากถูกเฉียนฮูตบ
“อ้ากกกก!”
เมื่อนักเรียนเห็นสถานการณ์นี้ พวกเขาทั้งหมดก็ระเบิดเสียงร้องระงม
ฉินอูฟ่า รู้สึกราวกับว่าสมองของเขากำลังดังวิ้งๆ
เมื่อไม่นานมานี้ เขาคำนึงถึงความคิดของเขา ใครจะคิดว่าเฉียนฮูจะตบเขา?
มันเหมือนตกจากสวรรค์ไปสู่นรกในพริบตา!
” เฉียนฮู ทำไมคุณถึงตีฉัน!”
ฉินอูฟ่า คุกเข่าลง ขณะมองเฉียนฮูอย่างไม่เชื่อ เขาตกตะลึงกับความโชคร้ายของเขาเอง
เฉียนฮู จ้องมองอย่างฉับพลันที่ ฉินอูฟ่า และตะโกนด้วยเสียงเย็นชาว่า คุณไม่ได้ยินหรือ ว่าฉันบอกให้คุณคุกเข่าและขอโทษ! “
ฉินอูฟ่า ตกตะลึง “เย่หยูทำให้คุณขุ่นเคือง คุณไม่ได้คุยกับเย่หยูหรอกเหรอ?”
เฉียนฮู มองเย่หยู เต็มไปด้วยความรู้สึกผิด จากนั้นก็ตะโกนใส่ฉินอูฟ่าเสียงเย็น “ฉันกำลังพูดกับคุณ!” “มีตาแต่ไม่มีแวว!”
หลังจากเฉียนฮูพูดจบ เขามองเย่หยูด้วยใบหน้าที่ยิ้มแย้ม และพูดว่า “น้องชายเย่ ฉันพบว่าจริง ๆ แล้ว เจ้าฉินอูฟ่าต้องการที่จะแก้แค้นนาย
ฉันจึงดึงเขามาด้วย และให้เขาคุกเข่าขอโทษนาย”!
เย่หยูหัวเราะเบา ๆ และมองดูเฉียนฮูด้วยความหมายลึกซึ้งว่า “ฉินอูฟ่า ไม่ได้มาสอนบทเรียนให้ฉันเหรอ?”
ใบหน้าของเฉียนฮูซีดจาง เขาเกลียดฉินอูฟ่า ลึกถึงกระดูก หากเขารู้ว่าฉินอูฟ่า มีความขุ่นเคืองกับเย่หยู
เขาคงจะหนีไปนานแล้ว เขาจะกล้าก้าวไปข้างหน้าได้อย่างไร?
ครั้งสุดท้าย ที่เย่หยูช่วยหลี่ปิง ออร่าที่ไม่มีใครเทียบ ทำให้เฉียนฮูหวาดกลัว เพียงแค่คิดถึงตอนนี้
หัวใจของเฉียนฮูก็กระดอนแทบจะหลุดออกมา
เมื่อได้ยินคำถามของเย่หยู เฉียนฮู รีบพูดด้วยความเคารพว่า “น้องชายเย่ ต้องล้อเล่นแน่ ฉันบอกให้ฉินอูฟ่า
ขอโทษนายซะ!”
เมื่อได้ยินเรื่องนี้ เย่หยูก็หัวเราะเบา ๆ มองดูฉินอูฟ่าที่น่าตกใจ ยื่นมือออกมาและตบไหล่ของเฉียนฮู “ทำได้ดีมาก!”
เฉียนฮูยิ้มทันที เหมือนเด็กโตที่ได้รับรางวัลจากคุณครู “ขอบคุณน้องชาย!”
อาเป่าลูกน้องเฉียนฮู และหวังฟู่กุ้ย ก็ตกตะลึงเช่นกัน สถานการณ์พัฒนาเร็วเกินไป และพวกเขาไม่สามารถ
ตามได้ทันกับเรื่องนี้
อาเป่าถูใบหน้าบวมๆของเขา สูดลมหายใจด้วยความเจ็บปวด เนื่องจากความเย็นโดยตระหนักว่าเขาไม่ได้ฝันไป
“ พี่ฮู เขาเป็นคนเดียวที่ทุบตีฉัน ที่พี่บอกว่าจะให้เขาชดใช้หรอกเหรอ?”
ผัวะ!
เฉียนฮู ตบลูกน้องด้วยมือของเขา แล้วตะโกนด้วยความโกรธ “ฉันบอกแกแล้วว่าอย่าดื่มๆ!” ตอนนี้ก็ดีหายแล้ว
ถ้าขับรถไม่ได้ ก็หาคนมาแทนซะ! “
เฉียนฮูทุบตีอาเป่า เกิดอะไรขึ้น? ฉันกำลังพูดถึงเรื่องชดใช้ คุณกำลังพูดคุยกับฉันเกี่ยวกับเรื่องคนแทนอะไรกัน?
เฉียนฮู ขยิบตาไปที่อาเป่า บอกใบ้ให้เขาออกไปจากที่นี่
เขาหันกลับมา และยิ้มอย่างเย้ยหยันที่เย่หยู “น้องเย่ คนงี่เง่าคนนี้ มีตาหามีแวว หลังจากที่ทำให้คุณขุ่นเคือง
ให้ตบฉันอีกครั้ง ซึ่งมันจะทำให้ใบหน้าเขาบวมเท่ากัน พอใจหรือไม่?”
เย่หยู พยักหน้าโบกมือแล้วพูดว่า “อย่าให้ฉันเห็นเขาอีกนะ ฉันรำคาญมาก“
ไม่สามารถตำหนิเย่หยูได้ เนื่องจากเขาอารมณ์เสียมากๆ เขากำลังจะเตรียมเพลงเพื่อร้องเพลงให้กับฮันเสวี่ย
แต่ใครจะคิดว่าอาเป่า
จะเปิดประตูและเข้ามาหาเรื่อง
เฉียนฮู หันหลังกลับ และเตะอาเป่า “รีบเข้ามา และขอบคุณน้องชายเย่ จากนั้นออกไปจากที่นี่!”
ในที่สุดอาเป่า ก็ฟื้นคืนสติ รู้สึกเหมือนว่าผู้ชายคนนี้ไม่ใช่คนเดียวกับพี่ใหญ่ของเขา!
ในที่สุดเขาก็ยังอยู่ อาเป่ายังคงอยู่รอบๆ และรีบเปลี่ยนความคิดทันที ในขณะที่เขาโค้งคำนับ และพูดกับเย่หยู
อย่างเคารพนับถือว่า “ขอบคุณน้องชายเย่!”
ในเวลานี้ ฉินอูฟ่าลุกขึ้นจากพื้นดิน เช็ดเลือดจากปากของเขา และพูดอย่างร้ายกาจ กับเย่หยู และเฉียนฮู “
ฉันจะจำคุณสองคนไว้!”
คุณกล้าตีฉันได้อย่างไร? เราจะเห็นดีกัน! “
หลังจากที่ฉินอูฟ่า จบประโยคเขาก็หันหลังกลับ และวิ่งออกจากห้องคาราโอเกะส่วนตัว
เฉียนฮูตกตะลึง ฉินอูฟ่าวิ่งออกไปเหมือนกระต่ายที่ตื่นตูม
“น้องเย่ ให้ฉันไปตีเขาให้ตายมั้ย!” เฉียนฮู ม้วนแขนเสื้อราวกับว่าเขาต้องการไล่ล่า
เย่หยู โบกมือและพูดเบา ๆ “ลืมมันไปเถอะ“
เฉียนฮู ยกนิ้วให้เย่หยู และยกย่องว่า “น้องเย่ ใจดีเป็นคนดีปล่อยเขาไป“
เย่หยู กล่าวต่อว่า “อย่าฆ่าเขา เพียงแค่หักขาข้างเดียวของเขาก็พอ“
“…”
ในตอนนี้เย่หยู รู้สึกไฟท่วมร่าง
นักเรียนส่วนใหญ่มองเขา ด้วยความชื่นชมและหลงใหล
“ปี๊บ” ขอแสดงความยินดีกับเจ้าของร่าง ที่ได้รับความเลื่อมใสจากนักเรียน รางวัลคือการจับสลากหนึ่งครั้ง! “
คอมเม้นต์