หัตถ์เทวะธิดาพญายม – ตอนที่ 86 เจ้าเชื่อข้าหรือไม่ ?

อ่านนิยายจีนเรื่อง หัตถ์เทวะธิดาพญายม ตอนที่ 86 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

เกอซีบุ้ยปากเอ่ยตอบดุดัน “เช่นนั้นข้าจะทำเยี่ยงไรจึงสามารถต้านทานแรงพลังจากผลหยวนหยางได้เล่า ?”

 

หนานกงยวี่กระแอมขึ้นก่อนจะเผยรอยยิ้มเบาบาง “การจะต้านทานพลังจากผลหยวนหยางได้ จำต้องใช้สิ่งที่เยียบเย็นที่สุดแห่งพลังหยินซึ่งนับเป็นคู่ปรับกับผลหยวนหยาง มันจะสามารถดึงดูดนำทางอายพลังร้อนจากผลหยวนหยางให้พุ่งตรงเข้าสู่จุดตันเถียน และปรับสภาพพลังที่แผดร้อนจากผลหยวนหยางให้กลับกลายเย็นขึ้นจนอยู่ในสภาวะที่ร่างกายสามารถแบกรับได้”

 

เกอซีขมวดคิ้วมุ่น “สิ่งที่เย็นเยียบที่สุดแห่งพลังหยินคือสิ่งใด ?”

 

หนานกงยวี่แย้มยิ้มบางขึ้นอีกครา “นำผลหยวนหยางออกมาก่อน”

 

เกอซีเหลือบมองชายหนุ่มด้วยความเคลือบแคลงใจ หากแต่การกระทำของนางกลับไม่ชะงัก หญิงสาวหยิบกล่องหยกซึ่งบรรจุผลหยวนหยางสองผลออกมาจากมิติเวท

 

ผู้ที่กำลังนั่งประจันหน้านางอยู่คือองค์ราชันมัจจุราชผู้เกริกไกร เพียงผลหยวนหยางขั้นห้าย่อมไม่นับเป็นอย่างไรได้ในสายตาของเขา

 

เมื่อหนานกงยวี่เห็นหญิงสาวหยิบผลหยวนหยางออกมาอย่างปราศจากความลังเล ความสว่างไสวเจิดจ้าบนดวงตาพลันโชนประกายขึ้น

 

เขารับกล่องหยกเปิดขึ้นอย่างเบามือ เปลวอายร้อนระอุระเบิดพุ่งออกมาทันที ทว่าราวกับไม่มีสิ่งใดเกิดขึ้น ปลายนิ้วเรียวยาวเหยียดยื่นออกไปคว้าผลหยวนหยางในกล่องอย่างนุ่มนวล

 

ครู่ต่อมา ผลหยวนหยางในอุ้งมือพลันหายไปต่อหน้าต่อตาเกอซี หนานกงยวี่นำมันเข้าไปฝากไว้ในมิติเก็บของส่วนตัวของตนแล้ว

 

เกอซีผู้จับจ้องอยู่กระพริบตาปริบ เป็นครู่ที่หญิงสาวยังไม่อาจเข้าใจได้ว่าหนานกงยวี่ต้องการทำสิ่งใด

 

ดวงตาของหนานกงยวี่จับจ้องอยู่ที่เกอซีอย่างล้วงลึก หากแต่แทนที่จะเอ่ยอธิบาย เขากลับเหยียดแขนจัดเส้นผมที่หลุดออกไม่เป็นระเบียบเหน็บกลับเข้าไปอยู่หลังใบหูก่อนจะเอ่ยขึ้นช้า ๆ  “ข้าขอเก็บผลหยวนหยางนี้เป็นรางวัล หนึ่งเดือนให้หลังข้าจะนำสิ่งที่เย็นเยียบที่สุดของพลังหยินมาให้เจ้า เมื่อนั้นเจ้าจะสามารถทำลายผนึกที่ปิดกั้นจุดตันเถียน และสามารถฝึกฝนพลังฝีมือได้”

 

สายตาของเกอซีทอดออกไปอย่างว่างเปล่า นางแทบจะโพล่งไถ่ถามออกไปว่าเหตุใดเขาจึงช่วยเหลือนางมากมายถึงเพียงนี้  แค่ผลหยวนหยางหนึ่งผลที่ถือเป็นของรางวัลนางหาได้ติดใจไม่ ด้วยมันสมควรเป็นของเขาอยู่แล้ว

 

เพียงทว่าสายตาที่แผดเผาของหนานกงยวี่ทำให้เสียงของนางติดขัด ไม่ว่าจะทำเช่นไร น้ำเสียงของนางก็ไม่สามารถเปล่งออกมาได้

 

ชายหนุ่มก้มศีรษะต่ำลงมา ลมหายใจอุ่นรวยรินระผ่านใบหน้านางอย่างแผ่วเบา ริมฝีปากแดงระเรื่อแยกออกจากกัน น้ำเสียงของเขามอบความสนิทสนมคุ้นเคย “ซีเอ๋อ เจ้าเชื่อข้าหรือไม่ ?”

 

ทั่วทั้งร่างของเกอซีแข็งค้างราวกับถูกแช่แข็ง ประดุจดั่งต้องมนต์มายา จิตใจอ่อนยวบหวั่นไหว

 

แม้นางจะไม่สามารถโต้ตอบกลับไปได้ หากแต่จิตใต้สำนึกกลับนำพาให้หญิงสาวผงกศีรษะรับ

 

ถูกแล้ว นางเชื่อหนานกงยวี่ นางเชื่อชายแปลกหน้าผู้นี้ บุรุษลึกลับผู้ให้ความช่วยเหลือนางมากมายเหลือเกิน

 

แม้จะไร้เหตุผล หากแต่นางกลับเชื่อว่าสิ่งที่หนานกงยวี่ให้คำมั่นไว้เขาจะต้องทำให้สำเร็จลุล่วงอย่างแน่นอน

 

เพียงไม่ช้าไม่นาน รถม้าก็มาถึงสถานที่ไกลห่างจากชุมชน มันหยุดอยู่ไม่ไกลจากเรือนของนาง

 

เกอซีลงจากรถม้าด้วยท่าทีสง่างามก่อนจะโบกมือลาหนานกงยวี่พร้อมหมุนกายรีบรุดกลับเข้าเรือน

 

แม้ยามค่ำคืนจะเหน็บหนาวหากทว่ากลับไม่อาจขับไล่อายผ่าวร้อนบนใบหน้าของนางได้ ภายในใจยังคงระทึกรัวอย่างไม่อาจหยุดยั้ง

 

หนานกงยวี่ยกผ้าม่านส่งสายตามองแผ่นหลังของเกอซีที่ทิ้งห่างออกไป ประกายตาที่ซับซ้อนวาบผ่านดวงตาของชายหนุ่ม

 

ด้านนอกรถม้า คิ้วของชิงหลงขมวดย่นเข้าหากัน ยามเมื่อสายตาของเขาจับจ้องไปยังทางที่เกอซีมุ่งไป ริ้วรอยแห่งความกังวลกวาดผ่านดวงตาของเขา

 

อีกหนึ่งเดือน มิใช่ช่วงที่พระองค์ท่านจะต้องเก็บตัวหรอกหรือ ? นายท่าน….พระองค์คิดว่าตนกำลังทำสิ่งใดอยู่ ?

 

เมื่อความคิดนี้แล่นเข้ามาในหัว สีหน้าของมังกรฟ้าชิงหลงกลับกลายเป็นน่ากลัวยิ่งนัก ในแววตาเผยรังสีอายสังหารพิฆาต

 

เขาจะไม่ยอมปล่อยมันผู้ใดที่เป็นภัยต่อความปลอดภัยของพระองค์ท่านอย่างแน่แท้

 

 

***จบตอน เจ้าเชื่อข้าหรือไม่ ?***

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด