กลับไปที่ธนาคารเมืองตงลู เฉินหยุนหยิงกำลังนั่งอยู่บนโต๊ะที่สะอาดด้วยเสื้อผ้าที่สุภาพให้ความรู้สึกว่าเป็นพนักงานธนาคาร

เธอไม่ได้ดูแย่สำหรับคนที่ทำงานธนาคาร เฉินหยุงหยิงอายุแค่ 40 ปี แต่เธอยังคงรักษาความสง่างามเอาไว้ ใบหน้าของเธอไม่มีร่องรอยของอายุมากนัก แต่เมื่อเปรียบเทียบกับคนอายุน้อยเธอดูเหมือนจะมีเสน่ห์มากกว่าเล็กน้อย จริงๆแล้วเธอก็โดดเด่นนิดหน่อย เธอมีท่าทางที่สง่างามอย่างเป็นธรรมชาติ และรอยยิ้มที่ดีที่ไม่กระตือรือร้นหรือหยิ่งยโส การเคลื่อนไหวของเธอก็สงบและเรียบร้อย

มันยุ่งเสมอที่ธนาคารตงลู แต่เฉินหยุงหยิงก็ดูเหมือนจะไม่มีงานทำ ผู้จัดการฟางจงหยวนพยายามคิดว่าจะให้ผู้หญิงคนนี้อยู่ที่ไหนดี เขาจะกล้าปล่อยให้เธอยุ่งมากได้อย่างไรกัน

การเปลี่ยนจากการซักผ้าเป็นงานที่ธนาคารเป็นสิ่งที่เปลี่ยนแปลงไม่ได้ เมื่อเฉินหยุงหยิงนั่งที่นั่นอย่างร่าเริง ความคิดของเธอจึงมีแต่ลูกชายอันเป็นที่รักของเธอ

หยุนหยางหาเงินของเขามาได้อย่างไรกัน?

เมื่อเฉินหยุนหยิงคำนวณวันที่หลิวหยุนหยางห่างจากบ้านไป แต่บางคนก็ร้องอุทานว่า “รายชื่อกองทัพมังกรตื่นนั้นออกแล้ว!“

หยุนหยิงวิ่งไปที่หน้าจอคอมพิวเตอร์ทันทีเพื่อดูมัน เธอคุ้นชินกับคอมพิวเตอร์แล้ว แม้ว่าเธอจะเคยคิดว่ามันเป็นสิ่งที่หรูหราก็ตาม

“ลูกชายของเจ้าไม่ได้รับเลือกหรอก!” ผู้หญิงสวยนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ส่งเสียงร้อง

แม้ว่าเธอจะพูดแบบนี้ด้วยน้ำเสียงเศร้า ๆ แต่หน้าของเธอก็รู้สึกยินดี นี่ก็เพียงพอแล้วที่จะทำให้เธออารมณ์ดี และตอนนี้อารมณ์ของเธอดีมาก!

เธอมีความสุขที่หลิวหยุนหยางไม่ได้ถูกเลือก

เฉินหยุนหยิงผู้ซึ่งตกตะลึงอย่างเห็นได้ชัดรีบดูผ่านรายชื่อผู้คนกว่า 100 คนอย่างรวดเร็ว แต่เธอก็ไม่เห็นชื่อของหลิวหยุนหยาง

เธอตรวจสอบอีกครั้ง แต่เธอยังหาชื่อของลูกชายสุดที่รักไม่เจอ

ทันใดนั้นเฉินหยุนหยิงก็รู้สึกว่างเปล่าเต็มหัวใจ

ลูกชายของเธอสามารถจะทำใจที่ไม่ผ่านการประเมินนี้ได้มั้ย? ตอนนี้เขาเป็นอย่างไรบ้าง ทำไมเขาถึงไม่กลับมา? เฉินหยุนหยิงไม่ได้สนใจเรื่องอื่นเลย เธอต้องการเห็นลูกชายของเธอโดยเร็วที่สุดเท่านั้น

“กองทัพมังกรตื่นดำเนินการประเมินอย่างไร? ข้าได้ยินมาว่าเพื่อให้คนเข้าไป พวกเขาจะต้องเป็นยศชนชั้นสูงระดับ อี เป็นอย่างน้อย!“

“แน่นอน คนปกติอย่างพวกเราไม่สามารถแม้แต่จะฝันถึงการเข้าร่วมกับกองทัพมังกรตื่ได้หรอก“

“เอาล่ะ หยุดด้วยการคาดเดาเหล่านี้ เขายังคงเป็นชนชั้นนำระดับ จี ในทุกกรณี”

เจ้าหน้าที่หญิงสองสามคนพูดคำที่ไม่สุภาพ และไร้ความปราณีระหว่างการสนทนานี้ ดูเหมือนว่าพวกเขามีความสุขในความโชคร้ายของหลิวหยุนหยาง อย่างไรก็ตามเฉินหยุนหยิงก็ไม่ได้อยู่ในอารมณ์ที่จะทะเลาะกับพวกเขา จิตใจของเธอเต็มไปด้วยความกังวลสำหรับลูกชายของเธอ

ไม่มีใครรู้ว่าพนักงานที่ค่อนข้างดีงามได้นำอุปกรณ์สื่อสารที่ล้าสมัยออกไป และได้โทรออก

เฉินหยุนหยิงกระตือรือร้นที่จะเลิกงาน เธอต้องการกลับบ้านและดูว่าลูกชายของเธอกลับมาหรือไม่ ลูกชายที่รักของเธอกระตือรือร้นที่จะเก่ง … แต่เขาจะรับมือกับความพ่ายแพ้เช่นนี้ได้อย่างไร?

ขณะที่เธอหมกมุ่นอยู่กับความกังวล รถม้าสีดำก็หยุดข้างนอกทางเข้าธนาคาร

มีคนสามคนออกมาจากรถ ด้านหน้าเป็นชายอ้วนที่ดูเหมือนจะเติบโตไปแค่ด้านข้างเท่านั้น

ข้างหลังเขามีชายวัยกลางคนยิ้มสองคนที่สวมชุดสูท

“นั่นคือประธานของธนาคาร! สวัสดีตอนเช้าค่ะ!“

ทันทีที่ชายอ้วนก้าวผ่านประตู สมาชิกหญิงทุกคนยืนขึ้นพร้อมกัน และโค้งคำนับในทิศทางของเขา

ชายอ้วนพยักหน้าเบา ๆ เขาชอบที่จะได้รับความเคารพ และชอบดูคนอื่น ๆ ราวกับว่าเขากำลังยืนอยู่บนภูเขาสูง เขาผ่านการตัดสินที่สภาพแวดล้อมของเขาอย่างเงียบ ๆ ทุกอย่างก็ไหลไปอย่างราบรื่น ทุกอย่างอยู่ภายใต้การควบคุม ดีมาก!

เฉินหยุนหยิงไม่รู้อะไรเลยเกี่ยวกับสถานะของคนอ้วน เธอค่อนข้างหมกมุ่นอยู่กับเรื่องนี้ ดังนั้นเธอจึงยืนขึ้นช้ากว่าคนอื่น 10 วินาที

“เจ้าจ้างพนักงานแผนกต้อนรับส่วนหน้าใหม่หรือ? ทำไมข้าไม่เคยเห็นเธอมาก่อนเลย? หัวหน้าฟางนี่ไร้สาระมากขึ้นเรื่อย ๆเลยนะ ! เขาน่าจะจ้างใครก็ได้นี่!” ชายอ้วนขมวดคิ้วเมื่อเขาเห็นเฉินหยุนหยิงลังเลเล็กน้อยก่อนลุกขึ้นยืน

ใครก็ได้งั้นเหรอ!

หยุนหยิงรู้สึกงงงวยเพราะชายอ้วนดุเธออย่างดุเดือด อย่างไรก็ตามงานแบบนี้ไม่ใช่เรื่องง่ายที่จะเข้ามา ดังนั้นเธอจึงไม่สามารถปล่อยให้ผู้จัดการฟางถูกตำหนิในนามของเธอได้

“ข้าขอโทษค่ะท่าน ข้าจะระมัดระวังมากขึ้นค่ะ”

“เจ้าไม่ต้องใส่ใจหรอก แค่เก็บสิ่งของของเจ้าแล้วก็ออกไปซะ เจ้าถูกไล่ออก!” ชายอ้วนพูดอย่างเหยียดหยาม

เฉินหยุนหยิงตกตะลึง

ทันใดนั้นมือของเธอก็เริ่มสั่น ทันทีที่ทุกคนได้ยินว่าลูกชายของเธอไม่ได้เข้าร่วมกองทัพมังกรตื่น ทัศนคติของพวกเขาก็เปลี่ยนไปเล็กน้อย

 

ไม่ว่าจะเกิดอะไรขึ้นเธอก็ไม่สามารถที่จะทำให้ลูกชายอับอายได้

“เจ้านี่มันหยาบคายมากเลยนะ!” เฉินหยุนหยิงพูดอย่างเฉยเมย ขณะที่เธอจ้องมองชายอ้วน

จากนั้นเธอหันหลังกลับ และก้าวออกไป

การถูกว่าโดยพนักงานต้อนรับต่อหน้าของคนจำนวนมากทำให้ชายอ้วนขายหน้ามาก ใบหน้าของเขาบวมเหมือนตับหมู เธอกล้าพูดกับเขาเช่นนี้ได้อย่างไร ชายวัยกลางคนทั้งสองเริ่มตะโกนว่าเฉินหยุนหยิงอย่างดัง

เฉินหยุนหยิงเดินออกไปโดยไม่หันกลับมามอง

“ท่านครับ เราไม่สามารถปล่อยให้เป็นเช่นนั้นได้ ข้าจะนำผู้กำกับการตำรวจและสอนบทเรียนให้นางเอง!” ชายวัยกลางคนคนหนึ่งเริ่มประจบเขาอย่างแรง

ความไม่ลงรอยกันส่องประกายบนใบหน้าของชายวัยกลางคนอีกคนหนึ่ง แต่คำพูดที่ออกมาจากปากของเขาสะท้อนเสียงของเพื่อนร่วมงาน “ใช่ เราไม่สามารถปล่อยให้นางทำสิ่งนี้ได้อย่างง่ายดาย!“

“ลืมมันซะเถอะ! การทะเลาะกับผู้หญิงมันจะมีประโยชน์อะไรล่ะ“

แม้ว่าชายอ้วนกำลังโกรธเขาก็ยังต้องการรักษาภาพลักษณ์ที่เจ๋งของเขา ในขณะที่เขาพูดแบบนั้นเขาเห็นฟางจงหยวนร้อนรนด้วยความหวาดกลัว “เจ้ารับสมัครคนเช่นนี้ได้ยังไง ฟางจงหยวน?” เขาถามด้วยความโกรธ “นางไม่มีมารยาท! เจ้าได้ยินสิ่งที่ออกมาจากปากสกปรกของนางมั้ย? หากเจ้าไม่ต้องการเป็นผู้จัดการอีกต่อไป เจ้าก็สามารถออกจากได้เช่นกันนะ อย่าคิดว่าข้าจะไล่เจ้าไม่ได้ ถ้าไม่ใช่เพื่อนพ่อของข้า ข้าคงไล่เจ้าไปนานแล้ว!“

ฟางจงหยวนมีรอยยิ้มบนใบหน้าของเขา แต่ลึก ๆ ข้างในเขาก็สาปแช่งไปแล้ง เขาไม่ได้อยู่ภายใต้คำสั่งของชายอ้วนโดยตรง ดังนั้นเขาจึงไม่สนใจสิ่งที่เขาพูด

สิ่งที่ทำให้เขากังวลมากที่สุดคือแม่ของหลิวหยุนหยางถูกไล่ออก เขาจะอธิบายเรื่องนี้กับหลิวหยุนหยางได้อย่างไรตอนเขากลับมา?

ถึงแม้ว่าหลิวหยุนหยางจะไม่ได้เป็นสมาชิกของกองทัพมังกรตื่นแต่เขาก็ยังเป็นชนชั้นสูงระดับ จี วันหนึ่งเขาก็จะประสบความสำเร็จและฟางจงหยวนจะเก็บเกี่ยวรางวัลนั้น เขาเชื่ออย่างแน่วแน่ว่าจะไม่มีใครสามารถช่วยหลิวหยุนหยางได้ในเวลาที่เขาต้องการ

ขณะที่ฟางจงหยวนเข้ารับการติเตียน เสียงเบรกที่ดังกึกก้องก็ได้ยินเสียงจากข้างนอก เมื่อเสียงหยุดลงมีหญิงสาวร่างงามคนหนึ่งเดินเข้ามา

รูปร่างหน้าตาของเธอทำให้ชายอ้วนตกตะลึง เขารีบเดินตามหญิงสาวที่สวยงามอย่างรวดเร็ว

“ผู้อำนวยการฮวาง! หากท่านต้องการตรวจสอบธนาคาร ท่านควรแจ้งให้ข้าทราบล่วงหน้า โชคดีนะเนี่ยที่ข้าอยู่ในเมือง!“

หญิงสาวที่ถูกเรียกว่าผู้อำนวยการฮวางขมวดคิ้ว และตอบอย่างเคร่งขรึมว่า “เจ้าผิดแล้วประธานจาง ข้าเป็นแค่ผู้ช่วย เจ้าควรเรียกข้าว่าผู้ช่วยฮวาง”

“มันก็เหมือนกันแหละน่า ท่านเป็นผู้ช่วยผู้อำนวยการ ดังนั้นท่านจะกลายเป็นรองผู้อำนวยการในอนาคต ฮ่าฮ่า…ข้าอาจจะบอกท่านเร็วไปหน่อย”

ประธานธนาคารจางยิ้มแย้มแจ่มใส ขณะที่เขางอเอวไปด้านข้างอย่างไร้เดียงสา

เมื่อเธอได้ยินคำอธิบายของเขา ริมฝีปากของผู้หญิงก็กระตุก เธอขมวดคิ้วอยู่ แต่เธอไม่ได้อธิบายอะไรเพิ่มเติม เธอกลับมองสภาพแวดล้อมแทน ทันใดนั้นเธอก็จ้องมองที่ฟางจงหยวน

“เจ้าคือผู้จัดการฟางจงหยวนใช่หรือไม่?“

“ใช่ครับ สวัสดีครับ ผู้อำนวยการฮวาง” ฟางจงหยวนไม่ได้คาดหวังว่าผู้หญิงคนนี้จะจำเขาได้ จริงๆ พวกเขาพบกันเพียงครั้งเดียวหลังจากการประชุมทั้งหมด ดูเหมือนว่าผู้หญิงคนนี้ไม่ได้มีเพียงใบหน้าที่สวย ไม่แปลกเลยที่คนอื่นบอกว่าเธอเป็นคนที่ฉลาดที่สุดที่ทำงานในสหพันธ์ธนาคาร!

“เจ้าทำงานได้ดีจริงๆ สาขาหลักได้ตัดสินใจที่จะส่งเสริมเจ้า นับจากวันนี้เป็นต้นไปเจ้าจะเป็นรองประธานของพื้นที่นี้” 
 

เมื่อหญิงสาวพูดเสร็จเธอก็หันหลังกลับ และโบกมือของเธอ เลขาที่ดูดีคนหนึ่งหยิบจดหมายจากกระเป๋าเอกสารของเธอทันที

ประธานธนาคารลีค่อนข้างไม่พอใจ เขาเพิ่งจะตำหนิว่าฟางจงหยวนแต่ไม่นานหลังจากนั้นเขาก็ได้รับการเลื่อนตำแหน่ง และเขาจะเป็นหุ้นส่วนของเขาตอนนี้!

แม้ว่าเขาจะเป็นรอง แต่มันก็เป็นความรู้ทั่วไปที่เมื่อมีปฏิสัมพันธ์กับผู้คนที่มีอำนาจคำพูดของคน ๆ นั้นจะต้องถูกประจบประแจงเป็นพิเศษ ฟางจงหยวนจะเสียใจ เมื่อพวกเขามีปฏิสัมพันธ์แบบนั้นในอนาคตหรือไม่? ยังไม่สามารถตอบคำถามนี้ได้ เขาติว่าฟางจงหยวนก่อนที่เขาจะได้เลื่อนตำแหน่ง นี่อาจเป็นชะตากรรมที่เยาะเย้ยเขาใช่ไหม?

ในขณะที่ชายอ้วนกำลังคิดมาก ฟางจงหยวนก็ตกตะลึง อย่างไรก็ตามการแสดงออกของความสุขที่แท้จริงเร็ว ๆ นี้ก็ปรากฏบนใบหน้าของเขา

เขาจะได้รับการส่งเสริมและเลื่อนขั้น! นี่ไม่ใช่สิ่งที่เขาโหยหามาทั้งกลางวันและกลางคืนใช่หรือไหม? เขาไม่ได้คาดหวังว่าเขาจะโชคดีในทันทีทันใด!

นอกจากนี้ยังไม่เคยมีลางดีเกี่ยวกับมัน เว้นแต่หัวหน้าของเขากำลังทำสิ่งนี้อยู่โดยไม่ได้รับความน่าเชื่อถือ

“ขอบคุณครับ ผู้อำนวยการฮวาง ข้าฟางจงหยวน จะพยายามอย่างเต็มที่ที่จะทำตามความคาดหวังของสาขาหลัก” ฟางจงหยวนรู้สึกตื่นเต้นมากที่เขารู้สึกเหมือนคุกเข่าต่อหน้าผู้หญิง

ผู้หญิงคนนั้นเหมือนภูเขาน้ำแข็งทั้งสวยและเยือกเย็น หลังจากแสดงเอกสารให้เขาเขาก็ถามอย่างเฉยเมย “เฉินหยุนหยิงไปไหน ทำไมข้าไม่เห็นนาง“

เฉินหยุนหยิง?

คนส่วนใหญ่ไม่คุ้นเคยกับชื่อ มีเพียงฟางจงหยวน เท่านั้นที่รู้ว่าเธอเป็นแม่ของหลิวหยุนหยาง

“ผู้อำนวยการฮวาง …” ฟางจงหยวนแสดงสีหน้าแปลก ๆ

 

“อะไร?” ผู้หญิงคนนั้นถามอย่างหงุดหงิด

 

“นางไม่มาทำงานเหรอ? บางทีนางจะอาจรู้สึกไม่สบาย ถ้าเป็นเช่นนั้นเราจะไปเยี่ยมนางที่บ้านของนาง”

 

ริมฝีปากของประธานจางซีดลง กล้ามเนื้อบนใบหน้าของเขาเริ่มสั่น ทันใดนั้นเขามีลางสังหรณ์ที่ไม่ดี

 

 

“ไม่ใช่ครับ แต่ประธานจางไล่เธอออกไปแล้วครับ” ฟางจงหยวนไม่สามารถซ่อนได้ในตอนนี้

“อะไรนะ?