เช้าวันรุ่งขึ้นจางเช่อเห็นแม่ของเขาซุนหลานกำลังเตรียมอาหารเช้าในครัวทันทีหลังจากที่เขาตื่นนอน

 

หลังจากได้ยินเสียงจางเช่อเปิดประตู ซุนหลานก็ทักทายเขาขณะทอดไข่ในครัว “ลูกตื่นแล้ว เสี่ยวเช่อ! ไปล้างเนื้อล้างตัวก่อน อีกเดี๋ยวเดียวก็เสร็จแล้ว”

 

“ขอบคุณแม่!”จางเช่อตอบและเดินเข้าไปในห้องน้ำ

 

จางเช่อสูญเสียพ่อไปเมื่อหกปีก่อน ระหว่างการโจมตีครั้งที่สามของสัตว์อสูร ครอบครัวของเขามีเพียงจางเช่อและแม่ของเขาซุนหลานอาศัยอยู่ในละแวกบ้านที่ยากจน

 

ค่าครองชีพรายเดือนของพวกเขามาจากเงินประกันบางส่วนที่รัฐบาลมอบให้ และค่าจ้างเล็กน้อยจากงานของซุนหลาน

 

ถ้าไม่ใช่เพราะรัฐบาลได้ยกเว้นค่าธรรมเนียมทั้งหมดสำหรับการศึกษาระดับประถมศึกษาและมัธยมศึกษา ครอบครัวของจางเช่อจะไม่สามารถส่งเขาไปโรงเรียนได้เลย อย่างไรก็ตามในชีวิต โชคสองชั้นไม่มีจริง และความโชคร้ายจะไม่มาเพียงลำพังซุนหลานได้รับการวินิจฉัยว่าเป็นเนื้องอกร้ายเมื่อครึ่งปีที่แล้ว ด้วยเทคโนโลยีทางการแพทย์ในปัจจุบัน มีเพียงยาซ่อมแซมพันธุกรรมใหม่ที่พัฒนาขึ้นโดยใช้วัตถุดิบที่มาจากสัตว์ร้ายเท่านั้นที่สามารถรักษาโรคของเธอได้

 

อนิจจา ยาขั้นสูงแบบนั้นไม่ใช่สิ่งที่คนทั่วไปสามารถจ่ายได้ พวกมันมีราคาอยู่ที่หลายร้อยดอลลาร์เป็นอย่างต่ำ

 

เป็นไปไม่ได้ที่ครอบครัวของจางเช่อจะหาเงินมาจ่ายค่ายา

 

นั่นคือเว้นแต่จางเช่อจะผ่านการทดสอบพรสวรรค์ผู้ใช้อสูรและกลายเป็นผู้ใช้อสูรอย่างเป็นทางการ เป็นวิธีเดียวที่เขาสามารถหาเงินมากขนาดนั้นได้

 

หลังจากอาบน้ำและทานอาหารเช้าง่ายๆ ที่แม่ของเขาเตรียมไว้ให้เขา จางเช่อหยิบกระเป๋าและเดินไปที่ประตู “ผมไปโรงเรียนแล้วนะแม่”

 

“อืม.. เดินระวังด้วยนะลูก” ซุนหลานเตือนเขา มองหลังลูกชายขณะที่เขาเดินลงบันได “ทำให้ดีที่สุดนะเสี่ยวเช่อ! แม่เชื่อว่าคราวนี้ลูกจะผ่านการทดสอบพรสวรรค์ผู้ใช้อสูรได้อย่างแน่นอน!”

 

จางเช่อหันกลับมามองแม่ของเขา เขาเผยรอยยิ้มสดใสและตอบว่า “อืม ผมก็คิดอย่างนั้นเหมือนกัน!

ไปแล้วแม่!”

 

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง จางเช่อวิ่งลงบันไดหลังจากกล่าวลา แล้วเดินออกจากไปบ้าน

 

ในชีวิตก่อนหน้านี้ เขาอาศัยอยู่กับปู่ย่าตายายตั้งแต่ยังเด็กเนื่องจากพ่อแม่หย่าร้างกัน และเขาไม่เคยรู้สึกถึงความรักของครอบครัวจากพ่อแม่เลย เขาไม่ได้คาดคิดว่าจะมีแม่ในชีวิตนี้ มันรู้สึกดีทีเดียว!

 

เพื่อมีเงินซื้อยาซ่อมแซมพันธุกรรม วันนี้ฉันต้องผ่านการทดสอบพรสวรรค์ผู้ฝึกอสูร!

 

—

 

ขณะที่จางเช่อเดินออกไปแล้ว ซุนหลานก็พยุงตัวเองจับราวบันได ท่าทางของเธอก็เปลี่ยนไป

 

“อา เสี่ยวเช่อ ความจริงก็คือ แม่ไม่ได้ต้องการให้ลูกผ่านการทดสอบพรสวรรค์ผู้ใช้อสูรเลย! แค่ใช้ชีวิตแบบพลเมืองธรรมดาๆ ก็ไม่แย่…”

 

พ่อของจางเช่อเป็นผู้ใช้อสูรขั้นต่ำตอนที่เขายังมีชีวิตอยู่ เขาเสียชีวิตในระหว่างการรุกรานครั้งที่สาม ด้วยเหตุนี้ซุนหลานหวังเพียงว่าลูกชายของเธอจะไม่เดินตามรอยเท้าพ่อของเขา และหวังว่าเขาจะได้พบกับผู้หญิงธรรมดาๆ และใช้ชีวิตอย่างสงบสุข

 

นอกจากนี้ซุนหลานรู้ดีว่าความสามารถของลูกชายของเธอนั้นอยู่ในระดับปานกลาง แม้ว่าเขาจะผ่านการทดสอบโดยบังเอิญและกลายเป็นผู้ใช้อสูร เขาจะเป็นคนที่ยืนอยู่ต่ำสุดในหมู่เพื่อนๆของเขา เมื่อถึงเวลาในอนาคตที่เขาต้องต่อสู้กับการรุกรานของสัตว์ร้าย ไม่มีทางที่เขาจะรอดพ้นจากชะตากรรมและกลายเป็นอาหารของพวกมัน

…

——

 

บ้านที่จางเช่ออาศัยอยู่นั้นไม่ได้อยู่ไม่ไกลกับโรงเรียนมัธยมหมายเลขสองเมืองเฉียนเหว่ย เขาแค่ต้องขึ้นรถโดยสารสาธารณะก็จะไปถึง

 

“จางเสี่ยวเช่อ นายกำลังรอรถบัสอยู่เหมือนกัน!”

 

รถบัสที่วิ่งผ่านโรงเรียนของเขายังไม่มา แม้จะรออยู่ที่เพียงไม่กี่นาที ทันใดนั้นเขาก็ได้ยินเสียงเด็กผู้หญิงมาจากข้างหลัง

 

จางเช่อหันไปมองและเห็นว่าเป็นเพื่อนร่วมชั้นของเขาหวงเทียหลาน เธอยิ้มสดใสด้วยดวงตาหรี่เล็ก

 

-โอ้ได้โปรด. เธอไม่ได้อาศัยอยู่ที่นี่ด้วยซ้ำ! ทำไมถึงต้องทำเหมือนเป็นเรื่องบังเอิญ!-

 

“โปรดเรียกฉันว่าจางเช่อ หวงเทียหลาน!”

 

รอยยิ้มบนใบหน้าจ้ำม่ำของหวงเทียหลาน ไม่ได้จางหายไป เธอตอบว่า “ได้สิ จางเสี่ยวเช่อ!”

 

โดยทั่วไปแล้ว การมีเพื่อนร่วมชั้นผู้หญิงที่ชื่นชอบคุณเมื่อคุณเพิ่งก้าวข้ามมายังอีกโลกหนึ่งเป็นเรื่องที่น่ายินดี

โดยเฉพาะเมื่อจางเช่อเป็นคนที่ไม่มีความสามารถมากนัก แต่ผู้หญิงคนนี้สูงเกิน 180 ซม. และน้ำหนักของเธอก็เกิน 180 ด้วย!¹

 

ไม่เพียงเท่านั้น ร่างกายของผู้หญิงคนนี้ไม่ได้แค่อ้วน! คุณสามารถเห็นรูปร่างที่ชัดเจนของกล้ามเนื้อเธอเมื่อเธอบิดตัว!

 

จางเช่อตัดสินใจที่จะทำตัวเหมือนที่เขาทำก่อนที่จะมาที่นี่ ไม่สนใจ

 

เทียหนาน (ไอรอนแมน) เป็นชื่อเล่นที่เพื่อนร่วมชั้นตั้งให้หวงเที่ยหลาน จางเช่อรู้สึกว่ามันเหมาะมาก

 

“ทำไมนายถึงไม่สนใจฉัน จางเสี่ยวเช่อ? ฉันรู้สึกเจ็บมาก”

 

เสียงดังดังกังวานในตอนที่หวงเทียหลานแสดงท่าทางโมโหและกระทืบเท้าของเธอ ทุกคนรอบ ๆ รู้สึกว่าแผ่นดินสั่นสะเทือน

 

จางเช่อคิดอะไรไม่ออก เขารู้สึกถึงสายตาแปลกๆ ที่คนรอบข้างมองเขา ราวกับว่าพวกเขากำลังพูดว่า ‘นายมีรสนิยมที่ไม่เหมือนใคร!’

 

แม้ว่าจางเช่อจะไม่สนใจเธอ แต่หวงเทียหลานก็จะไม่ยอมแพ้เพียงแค่นั้น เธอมีกลิ่นอายอันทรงพลังอยู่รอบตัวเธอ ผลักใครก็ตามที่ขวางระหว่างพวกเขาและเดินเข้ามาหาเขา ถามอย่างกังวลว่า “จางเสี่ยวเช่อ ฉันได้ยินมาว่านายถูกอู่จุนอวี่ทุบตีหลังเลิกเรียนเมื่อวานนี้ ไม่ต้องกังวล ฉันจะทำให้เขาต้องชดใช้เมื่อเราไปถึงโรงเรียน ฉันจะทุบตีเขาจนเป็นลมอย่างแน่นอน!”

 

หวงเทียหลานพูดด้วยความมั่นใจ ดูเหมือนว่าเธอจะไม่กลัวที่จะมีปัญหากับอู่จุนอวี่ซึ่งเป็นที่รู้จักในฐานะอัจฉริยะ

 

ผู้หญิงคนนี้มีความสามารถในการทำแบบนั้น เธอกลายเป็นผู้ใช้อสูรตอนอายุได้สิบหกปี และพ่อของเธอมีความสุขมากพวกเขาซื้อการ์ดอสูรคุณภาพเงินให้เธอ เธอไม่ได้อ่อนแอไปกว่าอู่จุนอวี่ไม่ว่าจะเป็นร่างกายหรืออสูร

 

ทำไมฉันรู้สึกเหมือนตัวเองเป็นคนตัวเล็กที่ถูกทำร้าย และได้รับการปกป้องจากแฟนหนุ่มที่แข็งแกร่ง?

 

จางเช่อตัวสั่นไปทั้งตัวและขนลุก เขาอดไม่ได้ที่จะมองไปทางหวงเทียหลานและกล่าวอย่างเป็นทางการว่า “นี่เป็นเรื่องของฉัน หวงเทียหลานฉันจะจัดการเอง อย่าเข้ามายุ่งได้ไหม?”

 

หวงเทียหลานแสดงท่าทางไม่พอใจและกระทืบเท้าอีกครั้ง ทำให้พื้นรอบตัวเธอสั่นสะเทือน น้ำตาของเธอจะไหลแต่เธอก็กลั้นเอาไว้และพูดว่า “จางเสี่ยวเช่อทำไมนายถึงทำตัวห่างเหินนัก?”

 

จางเช่อวิ่งหนีไปทันทีหลังจากได้ยินแบบนั้น แทรกตัวเขาไปยังรถโดยสารสาธารณะที่มาถึงป้ายในที่สุด

หวงเทียหลานไม่ทันตั้งตัวก็เห็นจางเช่อขึ้นรถสาธารณะไป เธอส่งเสียงฮึมฮัมและกระทืบเท้า ก่อนจะรีบวิ่งไล่ตาม อย่างไรก็ตามรถโดยสารสาธารณะก็เต็มไปด้วยผู้คนแล้ว ประตูปิดทันทีต่อหน้าเธอและขับออกไปไกล

 

“ไอยะ ช่างน่าหงุดหงิดจริง! พวกเขาไม่รอฉัน!”หวงเทียหลานบ่นและกระทืบเท้าอย่างต่อเนื่อง เมฆฝุ่นลอยอยู่รอบตัวเธอ ราวกับว่าอสูรร้ายตัวใหญ่กำลังอาละวาด

 

จางเช่อปาดเหงื่อขณะถูกเบียดท่ามกลางฝูงชนบนรถโดยสารสาธารณะ เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่ ดูค่อนข้างอึดอัด

 

หลังจากการเดินทางยาวนานครึ่งชั่วโมง ในที่สุดรถบัสก็มาถึงป้ายรถเมล์หน้าโรงเรียนมัธยมหมายเลขสอง จางเช่อแทรกตัวออกจากรถบัสและวิ่งไปที่ประตูโรงเรียน

 

ทันใดนั้นวัยรุ่นตัวสูงก็ปรากฏตัวต่อหน้าจางเช่อด้วยรอยยิ้มขี้เล่น เขามองจางเช่อตั้งแต่หัวจรดเท้าและอุทานว่า

 

“ไอย๊ะ จางเช่อ เยี่ยมมากที่นายไม่เป็นไร! ดูเหมือนว่าเสี่ยวเฮยของฉันจะควบคุมความแข็งแกร่งของมันได้ดีทีเดียว! มิฉะนั้นการฝึกฝนของปีที่แล้วจะสูญเปล่า!”

 

ขณะที่เขาพูด การ์ดสีเขียวเข้มก็ปรากฏขึ้นในอากาศระหว่างนิ้วของเขา และเขาก็แสดงให้เห็นต่อหน้าจางเช่อโดยโบกไปมา

 

 

หมายเหตุนักแปล:

 

1 – ไม่ระบุหน่วยน้ำหนัก อย่างไรก็ตาม หกฟุตและ 180 ปอนด์จะไม่ผิดปกติสำหรับเด็กผู้หญิงที่มีกล้ามเนื้อแข็งแรง