POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) – ตอนที่ 59

อ่านนิยายจีนเรื่อง POWER AND WEALTH (พลังและความมั่งคั่ง) ตอนที่ 59 อ่านนิยายจีน.COM | อ่านนิยายจีนแปลไทย.

บทที่ 59 ลูกยิงปฏิหาริย์!! ชนะแล้ว

ผู้แปล loop

เสี่ยวหยานเริ่มสงบลงมาก เธอหันกลับมาและมองไปที่ดงซูบิน อย่างช้าๆ “นายจะเล่นหรอ?”

ดงซูบิน พยักหน้า “ครับ.”

“ นายเล่นเป็นแต่ตำแหน่งรักษาประตูนิ” หลี่ชิงขมวดคิ้ว “ ขนาดระดับพรีเมียร์ลีค ผู้รักษาประตูนั้นจะเป็นตำแหน่งที่แตกต่างจากตำแหน่งอื่นมากๆ!”

เสี่ยวหยานยอมแพ้ในการแข่งขันครั้งนี้แล้ว เธอได้แต่โบกมือของเธอ “ ลืมมันไปเถอะ มันเหลือเวลาแค่ 1 นาทีเท่านั้น ไม่ว่าเราจะเล่นยังไงเราก็ไม่ชนะหรอก อีกทั้งนายก็เพิ่งจะออกมาจากโรงพยาบาลแถมแพทย์ยังกำชับไม่ให้นายเล่นกีฬาหนักด้วยไม่ใช่หรือยังไง? ผู้เล่นของเขตตะวันออกนะเล่นแรงทั้งนั้น ถ้านายได้รับบาดเจ็บอีกล่ะจะทำยังไง? นายไม่จำเป็นต้องเสี่ยงขนาดนั้นก็ได้” เสี่ยวหยานถอนหายใจออกมา “ เห้อ! ผู้อำนวยการหลี่! คุณช่วยบอกกรรมการด้วยว่าเราจะไม่เปลี่ยนผู้เล่น เราจะเล่นโดยมีผู้เล่นแค่ 10 คน”

แต่ดงซูบินเองก็ยืนยันอย่างดื้อรั้น:“ หัวหน้าเสี่ยว! โปรดให้ผมลงแข่งนัดนี้ด้วยนะครับ!”

เมื่อหลี่ชิงได้ยินดังนั้นหลี่ชิงก็ได้ดุดงซูบินไปว่า “ ซูบิน! พอได้แล้ว! ที่เราทำยังงี้ก็เพื่อนายนะ!”

เสี่ยวหยานมองเห็นความมุ่งมั่นของดงซูบินที่ปรากฏขึ้นมาทันที่ เธอลังเลอยู่พักหนึ่งและพูดว่า:“ ระวังหน่อยนะ”

“ ครับ!” ดงซูบินหันกลับไปและวิ่งไปที่สนาม

กรรมการได้ประกาศว่ามีเวลาทดบาดเจ็บอีกหนึ่งนาทีและเป่านกหวีด ผู้เล่นเขตตะวันตกเห็นดงซูบินเพิ่งออกจากโรงพยาบาลมา ซึ่งเขาเป็นผู้รักษาประตูสำรองอีกทั้งยังจะมาแทนที่กองหน้าที่บาดเจ็บ มันทำให้พวกเขาสูญเสียความมั่นใจไป ต้าหลินเหม่ย, ฉางจ้วง และกองเชียร์ที่เหลือก็หยุดการเชียร์ชั่วคราว พวกเขาดูการแข่งขันอย่างเงียบๆ เพราะพวกเขาสูญเสียความหวังในการได้รับชัยชนะจากการแข่งขันนัดนี้แล้ว เขตของพวกเขาจะเป็นที่รู้จักในฐานะเขตที่มีไม่ชนะเลยติดต่อกัน 8 นัดอย่างแน่นอน

เหลืออีก 59 วินาที……

เหลืออีก 55 วินาที……

การเตะฟรีคลิกได้เริ่มขึ้น ผู้เล่นคนหนึ่งของทีมเขาวิ่งไปหาลูกบอลและเตะมัน

แต่มันก็แรงเกินไปและผู้เล่นคนนั้นก็ไม่เก่งพอที่จะเตะเข้าประตู ลูกบอลกระทบหน้าอกของฉางจี้ ซึ่งยืนอยู่ข้างผู้เล่นที่เป็นกำแพงและกลิ้งไปที่เท้าของผู้เล่นฝ่ายตรงข้าม!

รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยวตะโกนขึ้นมา:“ บุกเลย! นี่เป็นโอกาสสุดท้าย!”

เหลืออีก 49 วินาที……

การป้องกันที่ดีที่สุดคือการโจมตี ผู้เล่นเขตตะวันออกไม่รีรออีกต่อไป ทุกคนรีบวิ่งขึ้นไปข้างหน้าสนาม เพื่อเข้าไปในกรอบเขตโทษของเขตตะวันตก

เหลืออีก 28 วินาที……

ผู้เล่นเขตตะวันตก กำลังวิ่งกลับเพื่อป้องกันด้วยความเร็วเต็มพิกัด

มีแต่ดงซูบินที่ไม่ได้วิ่งลงไปเพื่อป้องกัน ในฐานะกองหน้าเขาสามารถรอที่กลางสนามเพื่อรอให้เพื่อนร่วมทีมส่งบอลคืนกลับมาได้ มาเลย! ส่งลูกบอลกลับมา!

ผู้เล่นเขตตะวันออกที่ที่ทำให้จ้วงจื่อนั้นได้รับบาดเจ็บ ก็ยิงประตู!

“ปัง” ลูกบอลพุ่งชนหนึ่งในกองหลังและแฉลบเท้าไปยังผู้เล่นเขตตะวันตก!

เหลืออีก 15 วินาที……

รองผู้ว่าการทางการเมืองเสี่ยว กรีดร้องไปที่ผู้เล่นของเธอ “ ไม่มีเวลาอีกแล้ว! ห้ามให้เขาส่งไปได้!”

ผู้เล่นสองคนจากเขตตะวันออกที่อยู่ใกล้ๆพุ่งเข้าใส่เขาทันที และหนึ่งในนั้นคือกองกลางคนหนึ่งจัดการขโมยบอลออกมาจากเขาได้!

เหลือเวลาอีกเพียง 11 วินาทีเท่านั้น!

แค่นั้นแหละ! จบการแข่งขัน!

ผู้เล่นเขตตะวันออกหยุดการโต้กลับนี้ไว้ได้ และผู้เล่นเขตตะวันตกก็หมดหวังแล้วเช่นกัน

เหลืออีก 10 วินาที……

เหลืออีก 9 วินาที……

กองกลางเขตตะวันออกพยายามหลบเกาแพนเหว่ยและกองกลางของฝ่ายตรงข้ามและเตะบอลกลับไปครึ่งสนาม เขาใช้แรงเตะมากกว่าปกติเล็กน้อยทำให้ลูกบอลลอยไปเหนือกองหลังสองคนสุดท้ายและล้นลงนอกกรอบโทษ

นั่นไม่สำคัญเพราะไม่มีเวลาอีกต่อไป

เหลืออีก 5 วินาที……

4 วินาที……

ลูกบอลกระดอนสองครั้งและออกจากสนามไป

กรรมการดูที่นาฬิกาของเขาและเขาก็เป่านกหวีดหมดเวลา!

‘แค่นั้นแหละ. ไม่เคยได้รับชัยชนะใน 8 นัดติดต่อกัน!

เสี่ยวหยานหัวเราะเยาะตัวเองแล้วเดินออกไปพร้อมกับกระเป๋าของเธอ ผู้เล่นเขตตะวันตกกำลังเดินออกจากสนามด้วยท่าทีที่ผิดหวัง พวกเขาไม่คิดจะจับมือผู้เล่นฝ่ายตรงข้ามขณะที่พวกเขาเดินออกไป

มีเพียงคนเดียวที่ทำตัวแตกต่างออกไปคือดงซูบิน เขาคิดอย่างลึกซึ้งในขณะที่จ้องไปที่ประตูของฝ่ายตรงข้าม

หลังจากนั้นไม่นานดวงตาของดงซูบินก็เปล่งประกาย!

‘ย้อนกลับ!!!’

……

มีเสียงตะโกนดังมาจากทุกที่!

ภาพที่เห็นอยู่นั้น ดงซูบินเห็นกองกลางของเขตตะวันออกกำลังขโมยบอลจากเขตตะวันตกไปได้!

เหลือเวลาอีกเพียง 10 วินาทีเท่านั้น!

ผู้เล่นของทีมตรงข้ามกำลังยิ้มและหลังจากเลี้ยงหลบจากเกาแพนเหว่ยไปได้ และผู้เล่นอีกคนหนึ่งเพื่อพยายามเอาลูกบอลกลับมาจากกองกลางเขตตะวันออก เขาก็หัวเราะและเตะบอลกลับไปครึ่งสนาม เขาต้องการที่จะถ่วงเวลาไม่กี่วินาทีที่เหลืออยู่ ทันทีที่เขาเตะบอลผู้เล่นจากทั้งสองทีมรู้ว่านี้เป็นจุดสิ้นสุดของการแข่งขัน ไม่มีใครอยากวิ่งตามลูกบอลและยืนอยู่ตรงนั้นเพื่อรอให้ผู้ตัดสินเป่านกหวีด!

แต่มีบางอย่างที่ไม่คาดคิดเกิดขึ้น!

“อ่าว! ดูนั้น!”

“เวรล่ะ! นั่นใคร?”

ทุกคนตระหนักว่าไม่กี่วินาทีก่อนที่ลูกบอลจะถูกเตะ ผู้เล่นจากฝั่งตะวันตกคนหนึ่งเริ่มวิ่งเข้าไปหาลูกฟุตบอลลูกนั้น!

คนๆนั้นคือดงซูบิน!

ช่วงเวลาที่กองกลางเตะบอลดงซูบินก็วิ่งผ่านกองหลังสองคนสุดท้าย! เกิดความประหลาดใจขึ้นกับทุกคน เพราะผู้รักษาประตูที่ทำผลงานได้โดดเด่นจากการแข่งขันเมื่อวานนี้ ดูเหมือนจะรู้ว่าลูกบอลกำลังมุ่งหน้าไปที่ใดและกำลังจะไปถึงจุดไหน! ดงซูบินไม่แม้แต่จะมองบอลและวิ่งต่อไปอีกสองเมตรนอกเขตโทษ 1 เมตร! 2 เมตร! 3 เมตร!

เหลือเวลาอีก 6 วินาที!

ทุกคนจ้องมองด้วยความตกใจ ลูกบอลตกลงลงจุดนั้นอย่างน่าอัศจรรย์!

ลูกบอลตกลงที่เท้าของดงซูบินอย่างแม่นยำและเขาหยุดมันไว้

เสี่ยวหยานลุกขึ้นจากที่นั่งของเธอ!

‘หนึ่งต่อหนึ่งกับผู้รักษาประตู!’

ไม่มีกองหลังที่คอยประกบดงซูบินอีกต่อไป! มีเพียงผู้รักษาประตูที่อยู่ต่อหน้าเขา!

ดงซูบินได้ยินเสียงฝีเท้าของกองหลังที่เข้ามาใกล้เขาจากด้านหลัง เขามีท่าทีที่เยือกเย็นและวิ่งต่อไปกับลูกบอลลูกนั้น!

เหลือเวลาอีกเพียง 3 วินาทีเท่านั้น!

ผู้รักษาประตูวิ่งไปข้างหน้าเพื่อหยุดดงซูบินไว้!

ดงซูบินเคาะลูกบอลเบา ๆ ด้วยเท้าของเขาเพื่อเปลี่ยนทิศทางของลูกฟุตบอล!

เหลืออีก 1 วินาที!

“ปัง”

ดงซูบินใช้กำลังทั้งหมดของเขาเพื่อเตะบอลด้วยเท้าขวาอย่างเต็มแรง!

ลูกฟุตบอลแฉลบรองเท้าสตั๊ดด้านซ้ายของผู้รักษาประตูกำลังจะพุ่งเข้าไปยังประตู!

ดงซูบินและผู้เล่นเขตตะวันตกที่เหลือทั้งหมดจะรู้สึกว่าหัวใจของพวกเขาหยุดเต้น พวกเขาจ้องไปที่ลูกบอลอย่างประหม่า ขณะที่ลูกบอลลอยไปที่ประตู มันเหลือเวลาเพียง 0.5 วินาที แต่มันให้ความรู้สึกเหมือนเวลายาวนานมาก 5 เมตร, 4 เมตร, 3 เมตร, 2 เมตร 1 เมตร! เข้าไปแล้ว! ลูกบอลเข้าประตูที่มุมบนขวา!

เข้าแล้ว!!!!!

เป็นการยิงที่น่าอัศจรรย์ !!!!

สนามกีฬาทั้งหมดที่เงียบสงบ ไม่มีเสียงเชียร์หรือตะโกน มันเงียบสงบจนน่าขนลุก!

1 วินาที ผ่านไป……

2 วินาทีผ่านไป ……

3 วินาทีผ่านไป ……

เสี่ยวหยานเป็นคนแรกที่ได้สติกลับมา เธอวางกระเป๋าของเธอลงบนพื้นและตะโกนอย่างสุดเสียงของเธอ:“ ยิงเข้าไปแล้ว !!!!!!!”

ดงซูบินล้มลงกับพื้นและยกแขนขึ้นแล้วตะโกน

“ เราชนะแล้ว?” ผู้เล่นจากเขตตะวันตกเองก็ไม่อยากเชื่อสายตาของพวกเขาเช่นกัน!

“เราชนะ! เราชนะการแข่งขันนี้แล้ว !!!”

ในตอนนั้น……เสียงเชียร์จากทั้งสนามก็ดังขึ้น!

คอมเม้นต์

การแสดงความเห็นถูกปิด