EP 210 กลุ่มจินดีแมนชั่นก่อเหตุอีกครั้ง

By loop

เวลาเช้า 7.00 น.

 

อาหารเช้าแสนอร่อยที่ดงซูบินจัดเตรียมไว้บนโต๊ะอาหาร “ พี่สาวหยู เซียวเซียว มามาทานอาหารเช้าได้แล้ว”

 

หยูเซียวเซียวกำลังแปรงฟันและหยูเหมยเซียวกำลังพับผ้าห่มของเธอเมื่อพวกเขาได้ยินเสียงของดงซูบิน หยูเหมยเซียววางหมอนไว้บนเตียงอย่างดีและปิดประตูเพื่อเปลี่ยน แต่ในขณะที่เธอปิดประตูมันก็ถูกเปิดจากด้านนอก

 

ดงซูบินมองไปที่หยูเหมยเซียวและพูด “ ไม่ต้องเปลี่ยนเสื้อผ้าก็ได้ พี่ดูเซ็กซี่ดีกับชุดนี้”

 

หยูเหม่ยเซียวตอบอย่างเขินอาย “ นี่คือชุดนอนของฉัน มันดูโป๊ไปนะ…”

 

ดงซูบินกล่าว “ ใส่มันเถอะ ฉันชอบที่จะเห็นคุณอยู่ในนั้น”

 

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากและมองไปที่ชุดของเธอ “ ฉัน…ฉัน…ฉันใส่เลกกิ้งได้ไหม” หยูเหมยเซียวเองเธอเป็นผู้หญิงขี้อายและหัวโบราณและรู้สึกอึดอัดที่ต้องสวมชุดนอนข้างนอกห้องของเธอ นอกจากนอนแล้วเธอจะไม่ใส่เดรสสั้น ตลอดชีวิตเธอไม่เคยใส่เดรสหรือกระโปรงเหนือเข่าเลย แม้ในฤดูร้อนที่ร้อนอบอ้าวเธอก็ไม่เปลี่ยนนิสัยนี้

 

ดงซูบินหัวเราะและพยักหน้า “ ซื้อชุดเดรสสั้นมาบางก็ได้ในอนาคต ขาของพี่หยูสวยมากและน่าเสียดายที่ต้องปกปิด”

 

หยูเหมยเซียวเอามือปิดต้นขาของเธอโดยไม่รู้ตัวและตอบอย่างอาย ๆ “ มันไม่สวยขนาดนั้นหรอก คุณกำลังประจบฉัน”

 

“ ประจบประแจง? พี่หยูกำลังบอกฉันว่าพี่หยูไม่รู้ว่าพี่สวยแค่ไหน?” หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและไม่ตอบกลับ “ เอาล่ะ. ใส่เลกกิ้ง. ฉันจะทำให้นมร้อนขึ้น” ดงซูบินเดินออกจากห้องและปิดประตูตามหลังเขา หลังจากนั้นไม่นานพวกเขาทั้ง 3 คนก็นั่งอยู่ที่โต๊ะอาหาร หยูเซียวเซียวมองไปที่แม่ของเธอ “ แม่ทำไมยังใส่แบบนี้อยู่” หยูเหมยเซียว หน้าแดงและส่งขนมปังให้ดงซูบิน “ โอ้วันนี้…เอ่อ…วันนี้อากาศร้อน” ดงซูบินหัวเราะออกมา “ มา…ลองทำอาหารที่ฉันทำดู” หยูเหมยเซียววางไส้กรอกลงบนจานของลูกสาวของเธอและ หยูเซียวเซียวเองก็กัด ดวงตาของเธอสดใสขึ้นทันที “ อืม…มันอร่อยมาก แม่ลองดูสิ มันเยี่ยมยอดมากเลย.”

 

 

หยูเหมยเซียวกลัวหัวหน้าซูบินจะโกรธและรีบพูดว่า:“ เซียวเซียว อย่าทานมูมมาม”

 

หยูซียเซียวพยักหน้าและกินอาหารเช้าของเธออย่างรวดเร็ว

 

หยูเหมยเซียวใช้กระดาษเช็ดปากเช็ดปากของลูกสาว

 

ดงซูบินหัวเราะและวางขนมปังบนจานของหยูเหมยเซียว “ พี่สาวหยูลองทานดูนะ”

 

หยูเหมยเซียวหยิบขนมปังขึ้นมา “ขอบคุณ.”

 

ดงซูบินรู้สึกผิดเล็กน้อยที่สัมผัสเธอในช่วงสองวันที่ผ่านมาและต้องการชดเชยให้กับเธอ หลังอาหารเช้าดงซูบินให้ หยูเซียวเซียวและหยูเหมยเซียว ดูทีวีบนโซฟาในขณะที่เขาล้างจาน หลังจากที่เขาออกมาจากห้องครัวเขาก็เห็นหยูเหมยเซียวกำลังกวาดพื้น เขาขึ้นไปฉวยไม้กวาดจากเธอ “ ฉันบอกว่าพี่หยูแล้วไม่จำเป็นต้องทำอะไรในวันนี้ ไปกับเซียวเซียว”

 

หยูเหมยเซียว ตื่นตระหนก “ หัวหน้าซูบิน…นี่…”

ดงซูบินจ้องมองเธอ “ทำตามที่ฉันบอก!”

 

หยูเหมยเซียวรู้สึกประทับใจและรู้ว่าหัวหน้าซูบิน ทำเช่นนี้เพราะเขาห่วงใยเธอ เป็นเวลานานแล้วที่เธอได้รับการปฏิบัติด้วยวิธีนี้ เมื่อเวลาประมาณ 8.00 น. หยูเหมยเซียขอให้หยูเซียวเซียวเข้าไปในห้องเพื่อทำการบ้านขณะที่เธอนั่งบนโซฟาและมองไปที่หัวหน้าซูบิน เธอเห็นหัวหน้าซูบินเหงื่อออกจึงรีบใช้ผ้าเช็ดหน้าเช็ดเหงื่อและรินชาให้เขา

 

ดงซูบินทำความสะอาดบ้านทั้งหลังในตอนเช้า

 

หยูเหมยเซียว เช็ดเหงื่อด้วยผ้าเช็ดหน้าของเธอ “หยุดพัก. ฉันจะนวดหลังให้คุณ”

 

ดงซูบินเหวี่ยงแขนของเขา “ฉันสบายดี. นี่ให้ความรู้สึกเหมือนออกกำลังกายและรู้สึกดี” หากเป็นในอดีต ดงซูบินคงจะเหนื่อยล้าหลังจากงานบ้านทั้งหมดนี้ แต่หลังจากเข้ารับราชการก็เริ่มวิ่งออกกำลังกายทุกเย็น ความแข็งแรงและความแข็งแกร่งของเขาดีขึ้นกว่า แต่ก่อนมาก

 

“ พี่สาวหยู พี่ไปทำอะไรอยู่ก่อนหน้านี้”

 

“ อ่านหนังสือมา. ฉันซื้อหนังสือเกี่ยวกับการนวดมา”

 

“ เฮ้อ…พี่หยูไม่จำเป็นต้องอ่านเรื่องนั้น พี่หยูนวดเก่งมากและไม่จำเป็นต้องอ่านเกี่ยวกับเรื่องนี้”

 

หยูเหม่ยเซียวส่ายหัว หัวหน้าดงปฏิบัติต่อเธอเป็นอย่างดี เขาให้ที่พักพิงเงินเดือนเปลี่ยนทะเบียนบ้าน ช่วยชีวิตเธอและหาที่เรียนให้ลูกสาว ในใจของเธอเธอแค่ต้องการตอบแทนเขาด้วยการนวดให้ดงซูบินทุกวัน

 

ดงซูบินเห็นหยูเหมยเซียวไม่ฟังเขาและหยุดชักชวนเธอ “ ฉันจำได้ว่าพี่หยูไม่ค่อยรู้ภาษานิ? พี่อ่านได้อย่างไร”

 

หยูเหมยเซียวตอบ “ มันมีรูปภาพและฉัน … ฉันยังเข้าใจได้”

 

“ โอ้…อย่างงั้นเอาหนังสือเล่มนั้น นำหนังสือของพี่ไปที่ห้องของฉัน ฉันจะสอนการอ่านให้กับพี่หยูเอง”

 

หยูเหมยเซียวหยุดชั่ววินาทีและจับมือเธอ “ไม่ต้องลำบากก็ได้  คุณไม่จำเป็นต้องทำสิ่งนี้”

 

“ วันนี้ฉันว่างอยู่แล้ว เร็วเข้า” ดงซูบินกลับไปที่ห้องของเขา

 

หยูเหมยเซียวคิดและปิดประตูข้างหลังเธอหลังจากที่เธอเข้าไปในห้องพร้อมกับหนังสือของเธอ

 

หยูเหมยเซียวนั่งข้างดงซูบินและ ดงซูบินก็กระแอมคอและตบต้นขาของเขา “ มานั่งบนตักฉันสิ”

 

หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและหน้าแดง เธอต่อสู้ในใจและสุดท้ายเธอก็ยังคงนั่งลงบนตักของดงซูบินพร้อมกับหนังสือของเธอ

 

หยูเหมยเซียวพลิกหนังสือของเธอ “ นี่…ฉันไม่รู้จักคำนี้”

 

ดงซูบินกอดเอวของเธอและกดหน้าอกของเขาให้ชิดด้านหลังของเธอ เขาวางคางบนไหล่ของ หยูเหมยเซียว และพูด “ให้ฉันดู. อ๋อ…คำนี้คือ“ ไค” เป็นคำของ“ ฉินชู” (บ่อน้ำ) และรวมกับคำข้างหน้าก็คือ“ เฟิง ชิน” นี่คือจุดฝังเข็มและอยู่ด้านหลังคอ”

 

ที่จริง หยูเหมยเซียว รู้จักคำนี้ แต่เธอรู้สึกประหม่าเกินไปและชี้ไปที่ตัวอักษรแบบสุ่มในหนังสือ

 

“ ถ้าอย่างนั้น…แล้ว…คำนี้คืออะไร”

 

“ ตัวอักษรนี้คือ“ เซิน” “ เหรินเซิน” (โสม)”

 

ในขณะที่สอนหยูเหมยเซียว มือของดงซูบิน เริ่มขยับไปมา

 

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบินด้วยดวงตาที่เอ่อล้น “ หัวหน้าซูบิน…หยุด…เซียวเซียวอยู่ข้างนอก”

 

ดงซูบินเห็นหยูเหมยเซียว ไม่เต็มใจเขาก็จับมือเธอและเล่นด้วยนิ้วของเธอ

 

1 ชั่วโมง…

 

2 ชั่วโมง…

 

“ หัวหน้าซูบิน…ฉันควร…ฉันควรเตรียมอาหารกลางวันเดี๋ยวนี้”หยูเหมยเซียว กำลังหายใจอย่างหนัก

 

ดงซูบินปล่อยเธอโดยไม่เต็มใจ “ตกลง. ฉันจะทำอาหารกลางวันวันนี้ พี่สาวหยูต้องการทานอะไรกลางวันนี้”

 

หยูเหมยเซียวลุกขึ้นจากตักของ ดงซูบินและรีบลุกทันที “ ฉันปกติดีแล้ว ฉัน…ฉันจะช่วยคุณ”

 

“ตกลง.”

 

เป็นเวลานานแล้วที่ดงซูบิน ทำอาหารและอาหารของเขาก็รสชาติธรรมดา

 

หลังจากรับประทานอาหารกลางวันหยูเซียวเซียว ก็หาว “ แม่…หนูง่วงแล้ว”

 

หยูเหมยเซียวลูบผมของลูกสาวของเธอ “ ลูกทำการบ้านเสร็จหรือยัง? ไปงีบก่อนเถอะ” เธอหันกลับมาและมองไปที่ ดงซูบิน “ คุณจะงีบไหม? ฉันจะจัดเตียงให้คุณเอง”

 

ดงซูบินส่ายหัว “ไม่จำเป็น. ไปงีบกับเซียวเซียวเถอะ โอ้พี่หยูนอนคนเดียวได้ไหม”

 

หยูแหมยเซียวหน้าแดง เธอนอนไม่หลับในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและมีปัญหากับฝันร้ายแปลก ๆ ทุกประเภท จนกระทั่งหัวหน้าซูบินจับมือเธอและนอนข้างๆเธอเมื่อเธอสามารถผ่อนคลายและรู้สึกปลอดภัย “ ฉัน…ฉันไม่รู้”

 

ดงซูบินตอบ “ แล้วฉันจะนั่งข้างพี่หยูจนกว่าพี่หยูจะหลับ”

 

หยูเหมยเซียวกล่าวอย่างรวดเร็ว “ ไม่ต้องลำบากก็ได้… ฉัน…”

 

ดงซูบิน ไม่สนใจคำที่เธอบอกและเดินตามพวกเธอข้าไปในห้องของพวกเขา เขานั่งบนเก้าอี้ข้างเตียง

 

“ เอาล่ะ. รับส่วนที่เหลือบางส่วน.”

 

หยูเหมยเซียวกัดฟันและพูด “ ไม่ต้องลำบากก็ได้ คุณยุ่งมากฉันจะขอให้คุณนั่งข้างฉันในขณะที่ฉันนอนหลับได้อย่างไร เอ่อ…หัวหน้าซูบินทำไมคุณไม่…” หยูเหมยเซียวมองไปที่ดงซูบิน “ ทำไมคุณไม่…เรา…ไปด้วยกัน…” หยูเหมยเซียวรู้สึกอายเกินกว่าจะพูดออกไป

 

ดงซูบินกระแอมในลำคอและถาม “ เป็นไรไหม”

 

หยูเหมยเซียวพยักหน้าและขอให้ลูกสาวของเธอที่กำลังหน้าแดงเดินไปที่ขอบเตียง นอกจากนี้เธอยังปีนขึ้นเตียงข้างๆ หยูเซียวเซียวและให้ดงซูบินมีพื้นที่กว้างขวาง ดงซูบินรู้สึกผิดหวังเล็กน้อยเพราะเขาอยากนอนระหว่างแม่กับลูกสาวอย่างไร้ยางอาย แต่ตอนนี้หยูเหมยเซียว ได้ยึดส่วนตรงกลางของเตียงแล้วและเขาไม่มีทางเลือกอื่นนอกจากนอนลงอีกด้านหนึ่ง เขาถอดเสื้อและมุดเข้าไปใต้ผ้าห่ม

 

“ พี่สาวหยูถ้าพี่กลัว พี่จับแขนฉันไว้ได้”

 

“ตกลง. ขอบคุณ.”

 

แม้ว่าหยูเซียวเซียวจะอายุน้อย แต่เธอก็รู้ว่ามันไม่ถูกต้องที่จะนอนด้วยกัน อย่างไรก็ตามแม่ของเธอเห็นด้วยและเธอก็ไม่คัดค้าน

 

หยูเหมยเซียวไม่ต้องการให้สิ่งนี้เกิดขึ้น แต่หัวหน้าซูบินปฏิบัติต่อเธออย่างดีและเธอไม่สามารถปล่อยให้เขารออยู่ข้างๆเธอในขณะที่เธอหลับ นอกจากนี้เมื่อคืนที่ผ่านมาพวกเขายังนอนด้วยกัน

 

เตียงนี้เป็นเตียงควีนไซส์ แต่มีพื้นที่เพียงพอเนื่องจากหยูเซียวเซียวนั้นตัวเล็กและดงซูบินผอม คู่แม่และลูกสาวยังนอนตะแคงเพื่อให้มีที่ว่างสำหรับ ดงซูบินคราวนี้หยูเหมยเซียวไม่ได้จับมือดงซูบิน ประมาณ 10 นาทีต่อมาหยูเหมยเซียว อุ้มลูกสาวของเธอและรู้สึกว่าหลับไป นิสัยการนอนของดงซูบิน คือการกอดบางอย่างทำให้นอนหลับ เขาไม่สามารถพักผ่อนได้จนกว่าเขาจะหันไปทาง หยูเหมยเซียวและกอดเอวของเธอ

 

10 นาที…

 

ครึ่งชั่วโมง…

 

1 ชั่วโมง…

 

ในการนอนหลับของเขาดงซูบินได้ยินเสียงใครบางคนเปิดประตู

 

ด้านนอกห้องลวนเสี่ยวปิงเข้าไปในบ้านโดยใช้กุญแจสำรองที่ลูกชายของเธอมอบให้ เธอเดินเข้าไปในห้องนั่งเล่นและมองหาลูกชายของเธอ ห้องนั่งเล่นว่างเปล่าและเธอคิดว่าลูกชายของเธอกำลังงีบหลับ เธอไปที่ห้องนอนใหญ่ แต่มันก็ว่างเปล่าเช่นกัน ลวนเสี่ยวปิงถอนหายใจและเสียใจที่ไม่ได้โทรหา ดงซูบิน ก่อนที่จะมา เธอใช้โทรศัพท์ในห้องนอนโทรเข้าเบอร์ลูกชาย

 

แหวน…แหวน…แหวน…โทรศัพท์ดังขึ้น

 

ลวนเสี่ยวปิงรู้สึกประหลาดใจที่ได้ยินเสียงโทรศัพท์ดังจากห้องของน้องหยู

 

ดงซูบินกำลังหลับสนิทและรับโทรศัพท์ “สวัสดี?”

 

“ ซูบิน? ลูกอยู่ที่บ้านไหม?”

 

“อยู่ค่ะ.” ดงซูบินลืมตาขึ้นและเห็นหยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียวตื่นขึ้น เขายิ้มให้พวกเขาอย่างขอโทษ หยูเซียวเซียว มองไม่เห็น แต่แขนของดงซูบินโอบรอบเอวบางๆของหยูเหมยเซียว “ ผมกำลังนอนหลับ แม่กำลังถามหาผมหรือเปล่า”

 

หลวนเสี่ยวปิงอ้าปากค้าง “ นอนอย่างงั้นหรอ”

 

“ใช่. เกิดอะไรขึ้น”

 

ดู่…ดู่…. หลวนเสี่ยวปิงวางสาย!

 

ดงซูบินรู้สึกงงงวย ผมแค่งีบหลับ มีอะไรให้ต้องโมโหแล้ววางสาย?

 

หยูเหมยเซียวกลัวว่าลูกของเธออาจจะเห็นและรีบผลักแขนของ ดงซูบินออกไป “นั้นคือพื่สาวลวนใช่ไหม”

 

“ใช่. สัญญาณอาจไม่ดีและสายก็ถูกตัด”

 

ทันใดนั้นดงซูบินก็ได้ยินเสียงฝีเท้าข้างนอกห้องนอนก่อนที่หยูเหมยเซียวจะตอบสนองหลวนเสี่ยวปิงก็เปิดประตูห้องนอน

 

ดงซูบินถึงกับตะลึง!

 

หยูเหมนเซียวตะลึง!

 

หลวนเสี่ยวปิงเองก็ตะลึง!

 

ลวนเสี่ยวปิงหายใจเข้าลึก ๆ และชี้ไปที่ดงซูบิน “ ทำไมลูกถึงต้องนอนกับพวกเธอด้วย?!”

 

หยูเหมยเซียวหน้าแดง “ พี่สาวหยู…ไม่ใช่…ผม…ผม…”

ดงซู่บินกตะโกนทันที ย้อนกลับ 1 นาที!

 

สภาพแวดล้อมเปลี่ยนไป!

 

ช่วงเวลาที่ ดงซูบินย้อนกลับไปเมื่อ 1 นาทีที่แล้วเขาก็รีบลุกขึ้น เขามองไปรอบ ๆ และเห็นหยูเหมยเซียว และ หยูเซียวเซียว ยังคงหลับสนิท เขาได้ยินเสียงฝีเท้าในห้องนั่งเล่นและรีบลุกขึ้นและสวมเสื้อกลับ

 

หยูเหมยเซียวตื่นขึ้นมาและมองไปที่เขา “ หัวหน้าซูบินคุณกำลังจะออกไปไหน?”

 

ดงซูบินเช็ดเหงื่อที่หน้าผากของเขา “ แม่ของฉันอยู่ที่นี่แล้ว”

 

หยูเหมยเซียวพยักหน้า แต่ทันใดนั้นเธอก็จำได้ว่าพวกเขาอยู่ในห้องของเธอและเธอก็ลุกขึ้นนั่งทันที “ พี่สาวลวนอยู่ที่นี่เหรอ? ฉัน…ฉัน…” หยูเหม่ยเซียวถึงกับทำอะไรไม่ถูกและปลุกหยูเซียวเซียวอย่างรวดเร็ว “ ตื่นได้แล้วแต่งตัว” หยูเหมยเซียว รู้ว่าพี่สาวลวน จะต้องไม่เห็นทั้ง 3 คนบนเตียงเดียวกัน

 

แหวน…แหวน…แหวน…โทรศัพท์ของดงซูบิน ดังขึ้น

 

ดงซูบินไม่รับและเดินออกจากห้องไป “ เอ๊ะแม่? ไม่น่าแปลกใจที่ผมคุ้นๆกับเลขนี้”

 

หลวนเสี่ยวปิงซึ่งอยู่ในห้องนอนใหญ่มองไปที่ลูกชายของเธอและวางสาย “ แม่นึกว่าลูกไม่อยู่บ้าน”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ ผมกำลังสอนพี่สาวหยูและหยูเซียวเซียวเกี่ยวกับการใช้แล็ปท็อปของเธอ” เป็นการโกหกที่แนบสนิท …

 

ภายในห้องนอนหยูเหมยเซียว กระซิบกับลูกสาวของเธอ “ เซียวเซียวลูกไม่ได้รับอนุญาตให้บอกใครว่าหัวหน้าซูบินนอนกับเรา ลูกเข้าใจไหม?”

 

หยูเซียวเซียว หน้าแดงและพยักหน้า “ แม่…หนู…พี่ชาย…”

 

หยูเหมยเซียวจูบลูกสาวของเธอที่หน้าผาก “ หัวหน้าซูบินปฏิบัติต่อเราเหมือนคนในครอบครัว อย่าทำให้หัวหน้าซูบินเสียหาย”

 

หยูเซียวเซียวพยักหน้า

 

หลังจากหายใจเข้าลึก ๆหยูเหมยเซียวก็เดินออกจากห้องนอน ใบหน้าของเธอซีดและเธอพูด “ พี่ลวนพี่อยู่ที่นี่แล้วเหรอ? พี่ต้องการชาอะไร? ฉันจะไปเตรียมเดี๋ยวนี้”

 

หลวนเสี่ยวปิงหัวเราะ “ทุกอย่างปกติดี. ฉันจะจากไปในอีกไม่นาน”

 

ดงซูบินถาม “ แม่เพิ่งมาถึงและกำลังจะไปแล้ว? พักทานอาหารเย็นก่อน”

 

“ ลูกต้องมากับแม่หรอ” ลวนเสี่ยวปิงกล่าวเบา ๆ “ แม่ต้องการให้ลูกมาที่หอพักของโรงเรียนมัธยมต้น”

 

ดงซูบินถามอย่างงงงวย “ เกิดอะไรขึ้น?”

 

“ ลูกจะรู้เมื่อไปถึงที่นั่น” จากการแสดงออกของลวนเสี่ยวปิง ดงซูบินรู้ว่ามันเป็นเรื่องร้ายแรง เธอหันไปหาหยูเหมยเซียว “น้องหยูไม่ต้องรอซูบินนะ คืนนี้ทั้งสองคนทานอาหารเย็นกันตามลำพัง ลูกชายของฉันจะทานอาหารเย็นที่บ้านของฉัน”

 

หยูเหมยเซียว พยักหน้า “ค่ะ.ระวังตัวด้วยนะคะ.”

 

หลวนเสี่ยวปิงเองก็ชอบหยูเหมยเซียวและตบมือเธอ “ ฉันได้ยินเกี่ยวกับสามีของเธอจากซูบินการลักพาตัวของเธอเป็นของคนจากจินดิแมนชั่น? คนเหล่านั้นทำมากเกิน ไม่ต้องกังวล. ซูบินจะช่วยเธอเอง”

 

ดวงตาของ หยูเหใยเซียวเปลี่ยนเป็นสีแดงและตอบกลับอย่างนุ่มนวล “ แม้ว่าหัวหน้าซินไม่ได้พูดอะไร แต่ฉันรู้ว่าฉันสร้างปัญหาให้เขา เพื่อนบ้านคนหนึ่งที่นี่บอกฉันว่าคนที่มีอำนาจทำให้หัวหน้าซูบินจะต้องอยู่ในสภาวะที่กดดันมาก ถ้า…ถ้าเป็นไปไม่ได้ให้ลืมซะ ฉันจะไม่ติดตามเรื่องนี้แล้ว

 

ดงซูบินกล่าว “ ตั้งแต่ฉันสัญญากับพี่สาวหยู ฉันจะทำให้ดีที่สุด ความกดดันจากพวกระดับสูงทำอะไรฉันไม่ได้หรอก”

 

ดงซูบินตอบอย่างสบาย ๆ แต่หยูเหมยเซียวรู้ว่าเขาเองก็อยู่ภายใต้แรงกดดันอย่างมาก

 

ดงซูบินออกจากที่พักของครอบครัว “ แม่เกิดอะไรขึ้น? ให้ผมเตรียมตัวก่อนได้ไหม”

 

หลวนเสี่ยวปิงมองไปรอบ ๆ และขยับเข้ามาใกล้ “ โจวเหม่ยกำลังมองหาฉัน เธอต้องการบอกอะไรกับลูก”

 

โจวเหม่ย? หัวหน้าของโรงเรียนมัธยมหมู่บ้านฮุ่ยเทียน? ดงซูบินเคยพบเธอครั้งหนึ่งเมื่อเขาไปที่หมู่บ้านฮุยเทียน และเธอสนิทกับแม่ของเขามาก แต่มีข่าวลือว่าเธอถูกข่มขืนโดยผู้อำนวยการกระทรวงศึกษาธิการหยูเจินซิง และเธอได้รับการเลื่อนตำแหน่งเนื่องจากเหตุการณ์นี้ เธอมาที่นี่เพื่อตามหาฉัน?

 

ณ หอพักของโรงเรียนหมายเลขหนึ่งใจกลางเมือง

 

หลวนเสี่ยวปิงเปิดประตูให้ดงซูบินและพูด “ ครูโจวต้องการคุยกับลูกเป็นการส่วนตัว แม่จะออกไปซื้อของชำเดี๋ยวนี้”

 

ดงซูบินพยักหน้าและปิดประตูหลังจากที่แม่ของเขาจากไป

 

ประตูห้องนอนเปิดออกและโจวเหม่ยในวัยสี่สิบต้น ๆ ของเธอก็เดินออกมา ดูเหมือนเธอจะเพิ่งตื่นและมองไปที่ดงซูบิน เธอปัดผมและฝืนยิ้ม “ หัวหน้าซูบิน”

 

ดงซูบินพยักหน้า “ น้องโจวคุณต้องการบอกอะไรฉัน? คุณต้องการยื่นรายงาน?”

 

โจวเหม่ยถอนหายใจ “ ฉันไม่ได้ทำรายงานใด ๆ ฉันแค่ต้องการให้ข้อมูลบางอย่างสำหรับคุณ”

 

ดงซูบินถาม “ ข้อมูลอะไร”

 

โจวเหม่ยและดงซูบินนั่งอยู่บนโซฟาแล้วเธอก็ถอนหายใจ “ เมื่อนานมาแล้วตอนที่ฉันยังเป็นครูธรรมดาและหัวหน้าโรงเรียนโทรหาฉันอย่างกะทันหันเพื่อขอให้ฉันไปร่วมงานเลี้ยงอาหารค่ำที่กระทรวงศึกษาธิการของมณฑลจัดขึ้น ฉันคิดว่านี่เป็นโอกาสที่จะได้พูดคุยกับคนระดับสูงและอาจได้รับการเลื่อนตำแหน่งหากผู้นำจำฉันได้ ดังนั้นฉันจึงรีบไปดื่มกับพวกเขา มีผู้คนมากมายมารับประทานอาหารค่ำและฉันไม่รู้จักพวกเขาบางคน ฉันรู้แค่ว่าพวกเขาเป็นใครหลังจากเกิดเหตุ หูจินเกา จากสำนักงานตำรวจ, จ้างจินซอง นักสืบและคนอื่น ๆ อีกสองสามคนกำลังรับประทานอาหารค่ำ ยังมีชายหนุ่มคนหนึ่งที่ได้รับการปฏิบัติด้วยความเคารพจากผู้นำ ฉันได้ยินพวกเขาเรียกเขาว่าเสี่ยวเฟย”

 

ดงซูบินขมวดคิ้ว “ เฉียนเฟย? หัวหน้าแผนกประชาสัมพันธ์ของมณฑลลูกชายของผู้อำนวยการเฉียน?”

 

โจวเหม่ยก้มหน้าลง “ ฉันคิดอย่างนั้น ฉันเป็นผู้หญิงคนเดียวที่อยู่ที่โต๊ะอาหารและในช่วงอาหารค่ำพวกเขาบางคน … จับมือฉันไว้ ฉันรู้ว่าพวกเขาทั้งหมดเป็นข้าราชการระดับสูงและไม่กล้าพูดอะไรมาก ฉันแสร้งทำเป็นว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นและดื่มกับพวกเขาต่อไป หลังจากนั้นพวกเขาก็บังคับให้ฉันดื่มและทำให้ฉันเมา ฉันจำไม่ได้ว่าวันนั้นฉันดื่มไปมากแค่ไหนและเมื่อฉันตื่นขึ้นมาฉัน…” น้ำตาของโจวเหม่ยเริ่มไหล

 

ดงซูบินส่งกระดาษเช็ดหน้าให้เธอ

 

โจวเหม่ยเป่าจมูกและพูดต่อ “ เมื่อฉันลืมตามันก็สว่างและฉันนอนอยู่บนเตียง เสื้อผ้าของฉันถูกโยนทิ้งไปทั่วห้อง ฉันเปลือยกายอยู่คนเดียวในห้อง แต่ฉันรู้ว่าฉันไม่ได้ถูกข่มขืนโดยใครสักคน ฉันถูกข่มขืนโดยคนอย่างน้อย 3 หรือ 4 คน”

 

ดงซูบินขมวดคิ้ว “ คุณหลับไปแล้วอย่างงั้นหรอตอนเกิดเหตุ? คุณเห็นใครบ้างไหม”

 

โจวเหม่ยส่ายหัว “ ฉันรู้ว่าฉันดื่มเยอะมาก แต่ในร่างกายของฉันฉันรู้ดี …  … ฉันรู้ว่ามีผู้ชายหลายคน หลังจากนั้น หยูเซินจี ก็โทรหาฉันและบอกฉันว่าเขากำลังส่งเสริมให้ฉันเป็นหัวหน้าทีมในระดับที่ฉันกำลังสอนอยู่ ฉันรู้ว่ากำลังเกิดอะไรขึ้น สำหรับพวกเขานี่คือธุรกรรม ฉันมอบร่างกายของฉันให้พวกเขาเพื่อแลกกับการเลื่อนตำแหน่ง ฉันรู้ว่ามันไม่มีประโยชน์ที่จะแจ้งตำรวจเพราะหัวหน้าหูและหัวหน้าจ้าว อาจเป็นหนึ่งในคนที่ข่มขืนฉันในคืนนั้น นอกจากนี้ฉันแต่งงานแล้วและยังมีลูกอีกด้วย ฉันจะบอกคนอื่นเกี่ยวกับเรื่องนี้ได้อย่างไร? ฉันจะนำความอับอายมาสู่สามีและลูก ๆ ของฉัน!”

 

ดงซูบินถาม “ ทำไมคุณถึงบอกฉันเรื่องนี้”

 

โจวเหม่ยเช็ดน้ำตาของเธอ “ ฉันได้ยินมาจากครูลวนว่าคุณกำลังจะจัดการกับจินดีแมนชั่นและฉันกลัวว่าคุณจะไม่รู้ถึงการสนับสนุนของมัน นั่นเป็นเหตุผลที่ฉันต้องบอกคุณเรื่องนี้ คนที่ฉันพูดถึงลวนเกี่ยวข้องกับ จินดีแมนชั่นเพราะฉันตื่นขึ้นมาในห้องชุดที่ดีที่สุดของจินดีแมนชั่น ในวันนั้น”

 

ดงซูบินโกรธมาก

 

โจวเหม่ยยิ้มอย่างขมขื่น “ ฉันเก็บความลับนี้ไว้ในใจตลอดเวลา ตอนนี้ฉันรู้สึกดีขึ้นหลังจากบอกคุณเรื่องนี้ หัวหน้าซูบินฉันหวังว่าสิ่งที่ฉันบอกคุณจะเป็นประโยชน์เมื่อคุณจัดการกับจินดิแมนชั่น”

 

ทำไมถึงเป็นจินดิแมนชั่นอีกล่ะ?!

 

ทำไมไอ้กลุ่มนี้มันก่อเรื่องอีกแล้ว!

 

ดงซูบินกระแทกโต๊ะและตั้งใจจะกำจัดจินดีแมนชั่น และคนที่อยู่เบื้องหลังเหตุการณ์เหล่านี้!