EP 228 เลขานุการคนใหม่ของนายกเทศมนตรีเสี่ยว

By loop

ในช่วงบ่าย

 

ช่วงนี้เป็นช่วงฤดูร้อนและอากาศแห้งแล้งมาก

 

ในสำนักงานนายกเทศมนตรีเครื่องปรับอากาศกำลังทำงานอยู่

 

ผู้อำนวยการสำนักงานของรัฐบาลประจำมณฑลเคาะประตูและเสียงแผ่วเบาดังจากข้างใน “เข้ามา.” เหยายี่ ยืดหลังของเธอและเข้าไปในห้อง เธอวางแฟ้มไว้บนโต๊ะทำงานของนายกเทศมนตรีเสี่ยว และมองไปที่เสี่ยวหลาน ซึ่งยังคงอ่านเอกสารอยู่ “ ท่านค่ะข้อมูลทั้งหมดของผู้สมัครจากฝ่ายเลขานุการอยู่ที่นี่ แจ้งให้เราทราบว่าท่านต้องการพบใครและฉันจะโทรนัดพวกเขามาให้”

 

ทุกครั้งที่มีการเปลี่ยนแปลงหัวหน้ามณฑลจะมีการสับเปลี่ยนเจ้าหน้าที่อยู่เสมอเป็นปกติ

 

เลขาธิการนายกเทศมนตรีมีบทบาทสำคัญและหลายคนจับตามอง

 

เหยายี่ก็มีแผนของเขาเช่นกัน เสี่ยวหวังจากแผนกเลขานุการใกล้ชิดกับภรรยาของเขา ก่อนที่นายกเทศมนตรีเสี่ยว จะมาถึงมณฑลเสี่ยวหวังได้ไปเยี่ยมบ้านของเหยายี่ หลายครั้งเพื่อนำของขวัญบางอย่างไปให้ และเธอหวังว่าจะได้รับตำแหน่งด้วยความช่วยเหลือของเหยายี่ ในฐานะผู้อำนวยการสำนักงานเหยายี่มีอำนาจเสนอแนะต่อนายกเทศมนตรีเกี่ยวกับเลขานุการ นายกเทศมนตรีเสี่ยว เป็นคนใหม่ของมณฑลและไม่คุ้นเคยกับเจ้าหน้าที่ที่นั่น ดังนั้นเหยายี่จึงวางประวัติย่อของเสี่ยวหวังไว้บนหน้าแรกของแฟ้มทันทีที่นำแฟ้มมาส่ง

 

เสี่ยวหลานเองก็วางปากกาลงและเริ่มเปิดแฟ้มดู เหยายี่กล่าว “ คนนี่คือเสี่ยวหวัง เธอมีความสามารถและทำงานหนัก แม้ว่าเธอจะอายุน้อย แต่เธอทำงานเป็นมืออาชีพมากๆ ” เสี่ยหลานสแกนประวัติย่อของเสี่ยวหวัง และยิ้มให้เหยายี่ เหยายี่เองก็รู้สึกกระวนกระวายใจและรู้ว่านายกเทศมนตรีเสี่ยวกำลังมองประวัติคนของเธออยู่

 

 

เสี่ยวหลานยังคงพลิกเอกสารไปมาและวางแฟ้มไว้บนโต๊ะทำงานของเธอ เธอใช้นิ้วเคาะโต๊ะทำงานแล้วถาม “เสี่ยวหลาน ผู้อำนวยการสำนักงานรักษาความปลอดภัยสาธารณะของมณฑลที่ถูกพักงานล่ะ ตอนนี้เธอได้งานใหม่หรือยัง? อืม…ขอสำเนาประวัติย่อของเธอมาให้ฉันหน่อย และนัดหมายให้เธอมาพบฉันด้วยนะ”

 

เหยายี่ตะลึงและตอบทันที “ ได้ค่ะ พรุ่งนี้จะนัดหมายเธอให้มาที่นี้ค่ะ”

 

หลังจากออกจากสำนักงานเหยายี่สงสัย ทำไมนายกเทศมนตรีเสี่ยวถึงจำคนนี้ได้?

 

เหยายี่สงสัยเพียงชั่วครู่ เขาพยายามอย่างเต็มที่เพื่อช่วยเสี่ยวหวัง และไม่มีอะไรที่เขาสามารถทำได้ เหยายี่ตอนนี้อยู่ในตำแหน่งที่น่าอึดอัดใจ ในอดีตเขาเป็นอดีตนายกเทศมนตรีเซียงดาว แต่หลังจากเซียงดาวได้รับการเลื่อนตำแหน่งเขาก็ได้รับหน้าที่เป็นนายกเทศมนตรีคนใหม่ในตำแหน่งผู้อำนวยการสำนักงาน นายกเทศมนตรีเสี่ยว อาจรู้สึกไม่สบายใจและอาจย้ายเธอออกไปด้วย

 

ณ เขตบ้านพักของสำนักงาน

 

ฮูซินเยียนกำลังนั่งอยู่ที่บ้านฟังเพลง เธออยากจะลุกขึ้นเต้นเพื่อผ่อนคลายอารมณ์ที่กำลังตรึงเครียดอยู่ในตอนนี้

 

เกือบสิบปีของการทำงานหนักทำให้เธอไม่ได้พักผ่อนเช่นนี้มาก่อน ฮูซินเยียนเองก็ได้แต่ถอนหายใจ

 

ฮูซินเยียน สามีของฮูซินเยียนที่กำลังอยู่ในครัวกำลังเตรียมอาหารเย็น เขารู้สึกปวดใจที่เห็นภรรยาของเขาลดน้ำหนักจากเหตุการณ์นี้ เขารู้ว่าภรรยาของเขาไม่พอใจกับผลลัพธ์นี้และต้องการปลอบใจเธอ แต่เขาไม่กล้าพูดอะไรมากมาย ที่บ้านฮูซินเยียนเป็นเหมือนหัวหน้าของเขาและ ฮูเก้อต้องฟังเธอ ถ้าเขาปลอบเธอและพูดอะไรที่ทำให้เธอแย่ลงเขาจะโดนเธอด่าในทันที

 

แหวน…แหวน…เสียง…โทรศัพท์ที่บ้านดังขึ้น

 

ฮูซินเยียนนั่งบนโซฟาและแสร้งทำเป็นไม่ได้ยิน

 

หูเกอมองไปที่ฮูซินเยียนแล้วรีบเช็ดมือแล้ววิ่งไปรับสาย “สวัสดี?”

 

“ ฉันโทรมาจากสำนักงานรัฐบาลมณฑล ขอสายคุณฮูซินเยียนจะได้ไหม”

 

ฮูเก้อแปลกใจและขอให้อีกฝ่ายรอสักครู่ เขาโบกมือให้ฮูซินเยียนอย่างรวดเร็วและชี้ไปที่โทรศัพท์

 

ฮูซินเยียนลังเลอยู่สองสามวินาทีแล้วตอบ “สวัสดี?” อีกฝ่ายถามทันที “ นี่คือผู้อำนวยการฮูใช่หรือเปล่า? ฉันคือเหยายี่”

 

ฮูซินเยียนรู้สึกประหลาดใจและตอบด้วยน้ำเสียงที่นุ่มนวลขึ้น “ ผู้อำนวยการเหยา…”

 

เหยายี่กล่าว “ เรื่องมันเป็นแบบนี้ นายกเทศมนตรีเสี่ยวต้องการพบคุณ ให้คุณรีบมาเจอเขา”

 

นายกเทศมนตรีต้องการพบฉัน? ฮูซินเยียนถึงกับตะลึง “ ผู้อำนวยการเหยาคุณรู้ไหมว่าทำไมนายกเทศมนตรีเสี่ยว ถึงต้องการ…”

 

“ ฮ่าฮ่าฮ่า … มันเป็นข่าวดี เธอแค่มาที่สำนักงานนายกเทศมนตรีก็พอแล้ว”

 

หลังจากวางสาย ฮูซินเยียนเองยังคงงงงวยว่าทำไมนายกเทศมนตรีถึงต้องการพบเธอ สามีของเธออยู่ข้างๆเธอมองไปที่เธอ เขายังสงสัยเกี่ยวกับสิ่งที่เกิดขึ้น “ ฉันก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเกิดอะไรขึ้น นายกเทศมนตรีต้องการพบฉัน” ฮูซินเยียนจะไม่แปลกใจถ้าเสี่ยวหลานเคยพบเธอมาก่อน แต่เธอเคยเห็นเสี่ยวหลานจากระยะไกลและไม่เคยพูดกับเธอมาก่อน นายกเทศมนตรีเสี่ยว ต้องการพบเธอตอนนี้ได้อย่างไร? สิ่งนี้ทำให้ฮูซินเยียนดูกังวลขึ้นมาทันที

 

ฮูเก้อเองก็พูดอย่างประหม่า “ แล้ว…เธอจะไปไหม”

 

ฮูซินเยียนจ้องมองสามีของเธอ “ นายกเทศมนตรีต้องการพบคุณฉันเลือกที่จะไม่ไปได้ไหม เอาเสื้อผ้ามาให้ฉัน ฉันจะเปลี่ยนเสื้อผ้า!”

 

ฮูเก้อพยักหน้าและวิ่งเข้าไปในห้องเพื่อนำเสื้อผ้าและกระเป๋าเงินมาให้ภรรยาของเขา

 

ฮูซินเยียนมองตัวเองในกระจกและปรับเสื้อผ้าของเธอ เธอพยายามทำให้ตัวเองดูเป็นมืออาชีพมากที่สุด

 

รัฐบาลมณฑล.

 

อาคารรัฐบาลประจำมณฑลและสำนักงานพรรคของมณฑลตั้งอยู่ในบริเวณเดียวกัน

 

ระหว่างทาง ฮูซินเยียนถูกปกคลุมไปด้วยเหงื่อ เป็นเพราะอากาศร้อนและเธอก็กังวลเช่นกัน

 

เคาะเคาะเคาะ ฮูซินเยียนยืนอยู่ด้านนอกสำนักงานของนายกเทศมนตรีและเคาะประตู

 

“เข้ามา.”

 

ฮูซินเยียนผลักเปิดประตูและเข้าไป “ นายกเทศมนตรีเสี่ยว”

 

เสี่ยวหลานหรี่ตาของเธอและมองไปที่ฮูซินเยียนจากหัวจรดปลายเท้า เธอพยักหน้าเล็กน้อย “ เข้ามานั่งก่อนสิ”

 

ฮูซินเยียนไม่กล้าที่จะนั่งลงและยืนอยู่ที่นั่นด้วยความประหม่า

 

เสี่ยวหลานหัวเราะ “ ไม่ต้องเกรงใจฉัน มา. นั่งลงก่อน”

 

สิ่งที่มีความหมายหรือถูกกำหนดไว้ล่วงหน้าว่าจะเกิดขึ้นฮูซินเยียน ทำงานในราชการมาหลายปีแล้วและรู้ว่าเธอยังทำตัวขี้อายอยู่หรือเปล่านายกเทศมนตรีเสี่ยว จะดูถูกเธอได้ ดังนั้นเธอจึงนั่งลงโดยให้ก้นครึ่งหนึ่งอยู่บนเก้าอี้และหลังของเธอเหยียดตรง

 

เสี่ยวหลานยิ้มขึ้นทันที “ ฉันได้ยินมาว่าคุณถูกปลดออกจากตำแหน่งเพราะคดีแหกคุก คุณคิดอย่างไรกับการลงโทษของคุณบ้างล่ะ”

 

ฮูซินเยียนตอบด้วยใบหน้าจริงจัง “ ไม่มีอะไร. ความผิดพลาดเกิดจากเจ้าหน้าที่จากศูนย์บัญชาการและในฐานะหัวหน้าฉันต้องรับผิดชอบกับเรื่องนี้ค่ะ”

 

เสี่ยวหลานหัวเราะและพยักหน้า “ดีเลย.”

 

หลังจากสนทนากันสักพักเสี่ยวหลานก็ถามขึ้น “ น้องฮู ผู้อำนวยการเหยาบอกคุณไหมว่าทำไมฉันถึงอยากพบคุณ”

 

ฮูซินเยียนกระพริบตาและตอบกลับ “ ไม่”

 

เสี่ยวหลานพยักหน้าและพูดในสิ่งที่ฮูซินเยียนไม่เคยคิดมาก่อนว่าจะได้ยิน “ ฉันต้องการเลขา คุณยินดีที่จะมาช่วยฉันหรือเปล่า”

 

อะไร? ฉัน? เลขานุการ?

 

ฮูซินเยียนถึงกับตกใจและไม่อยากจะเชื่อหูของเธอ “ ท่าน…ท่านคือ…ฉัน?”

 

เสี่ยวหลานไขว้ขาของเธออย่างสง่างามและจิบจากถ้วยน้ำชาของเธอ เธอหัวเราะ “ ฮ่าฮ่า…คือเลขานุการ แต่เป็นผู้ส่งสารและจะไม่มีชื่ออยู่อย่างเป็นทางการ หากคุณเต็มใจฉันจะให้รองผู้อำนวยการสำนักงานในรัฐบาลมณฑล เป็นยังไงบ้าง? คุณเต็มใจหรือไม่”

 

ฮูซินเยียนตะลึงกับความประหลาดใจนี้ “ ฉัน…ฉันเต็มใจ!”

 

เสี่ยวหลานตอบ “ เอาล่ะ. รายงานการทำงานในเช้าวันพรุ่งนี้และห้องด้านนอกสำนักงานของฉันจะเป็นที่ทำงานของคุณ สำหรับใบสั่งโอนเงินและเอกสารอื่น ๆ ของคุณไม่ต้องรีบร้อน ฉันมีงานมากมายรอคุณอยู่ คุณต้องรายงานการทำงานทันที ฮ่าฮ่า…”

 

ฮูซินเยียนดีใจมาก นี่เหมือนกับการจับสลาก แต่เธอไม่เข้าใจว่าทำไมนายกเทศมนตรีเสี่ยว ถึงเลือกเธอ เธอไม่มีภูมิหลังใด ๆ ไม่ได้ส่งของขวัญใด ๆ และทำผิดพลาดด้วยซ้ำ มันแปลกเกินไป! ไม่…ต้องมีใครแนะนำเธอให้กับนายกเทศมนตรีเสี่ยว ถ้าไม่เช่นนั้นนายกเทศมนตรีเสี่ยว อาจไม่รู้ด้วยซ้ำว่าเธอเป็นใคร

 

มันคือใคร?

 

ใครเป็นคนแนะนำให้ฉันรู้จักกับนายกเทศมนตรีเสี่ยว?

 

ฮูซินเยียนไม่สามารถนึกถึงใครที่ช่วยเธอได้ เธอกล่าวขอบคุณนายกเทศมนตรีเสี่ยว ทันที “ขอบคุณ! ฉันจะทำงานหนักและไม่ทำให้ท่านผิดหวัง!”

 

เสี่ยวหลานโบกมือและยิ้ม “ ไม่ต้องขอบคุณฉัน ถ้าคุณต้องการขอบคุณใครสักคน ต้องขอบคุณหัวหน้าซูบิน”

 

ฮูซินเยียนตะลึง “ หัวหน้าซูบิน?”

 

เสี่ยวหลานหัวเราะ “ หัวหน้าซูบินเห็นว่าฉันกำลังมองหาเลขาและแนะนำคุณให้ฉันรู้จักเมื่อบ่ายวันนี้ เขายกย่องการทำงานของคุณมากและบอกว่าคุณมีความสามารถฉลาดและมีความเป็นมืออาชีพ คุณยังคุ้นเคยกับเมืองหยางไท่ ฮ่าฮ่า…หัวหน้าซูบินเคยสัญญากับฉัน ถ้าฉันพบว่าคุณไม่มีความสามารถเท่าที่ซูบินพูดฉันจะไปจัดกการกับเขาเอง”

 

ดวงตาของ ฮูซินเยียนเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอไม่ได้คาดหวังว่าดงซูบินจะเป็นคนที่แนะนำเธอให้กับนายกเทศมนตรี!

 

นี่เป็นความประทับใจครั้งใหญ่ที่เธอได้รับเลย!

 

ฮูซินเยียนหายใจเข้าลึก ๆ หลังจากที่เธอก้าวออกจากอาคารคณะกรรมการพรรคของมณฑล ท้องฟ้าดูสดใสขึ้นและต้นไม้ก็ดูเขียวขจี ทุกอย่างรอบตัวเธอเปลี่ยนไป เช้านี้ฮูซินเยียนยังคงถอนหายใจและกังวลเกี่ยวกับอนาคตของเธอ แต่ในช่วงบ่ายเธอกลายเป็นเลขานุการของนายกเทศมนตรีเสี่ยว ทำให้เธอได้งานกลับมาอีกครั้ง

 

ย้อนกลับไปที่เขตที่พักของสำนักงานน ฮูซินเยียนได้พบกับหัวหน้าสำนักสองสามคนที่กลับจากทำงาน

 

ในการรับราชการเจ้าหน้าที่บางคนมีแหล่งข้อมูลที่เชื่อถือได้ ช่วงเวลาที่ฮูซินเยียนก้าวออกจากอาคารคณะกรรมการพรรคของมณฑลข่าวการเป็นเลขานุการของนายกเทศมนตรีเสี่ยวก็แพร่กระจายออกไปจ้าวจินซอง เห็นฮูซินเยียนและรีบทักทายเธอด้วยรอยยิ้ม “ ผู้อำนวยการหือ…โอ้ผมควรเรียกคุณว่าเลขาฮูสินะ ยินดีด้วย”

 

ฮูซินเยียนยิ้ม “ คำสั่งอย่างเป็นทางการยังไม่ออกมากเลยและยังไม่ได้รับการยืนยันด้วยค่ะ”

 

ฉินหยงกำลังกลับบ้านและเห็น ฮูซินเยียนเขายังทักทายเธออย่างสุภาพ

 

แม้ว่าจ้าวจินซองจะพยายามจีบเธอและฉินหยงก็ไม่ได้ช่วยเธอแต่อย่างใด และฮูซินเยียนก็ยังปฏิบัติต่อพวกเขาด้วยความเคารพและทักทายอย่างสุภาพ เช้านี้ผู้คนยังคงหลีกเลี่ยงเธอและบางคนก็ไม่อยากสบตากับเธอด้วยซ้ำ แต่ตอนนี้ทุกคนในนิคมทักทายเธออย่างอบอุ่น

 

ฮูซินเยียนเองก็รู้สึกดีมากเช่นกัน

 

กระแสน้ำเปลี่ยนเร็วเกินไป หลายคนยังไม่เข้าใจว่าเหตุใดนายกเทศมนตรีเสี่ยว จึงต้องการให้ฮูซินเยียน เป็นเลขานุการของเธอ เธอยังให้ ฮูซินเยียนดำรงตำแหน่งรองผู้อำนวยการสำนักงานอาคารรัฐบาลของมณฑล เธอได้รับการสนับสนุนจากนายกเทศมนตรีอย่างไร? เลขานุการเป็นผู้ส่งสารของผู้นำและไม่ควรมีเรื่องกับเธอ ถ้าไม่เช่นนั้นเลขาธิการอาจพูดไม่ดีเกี่ยวกับคุณต่อหน้าผู้นำได้ ฮูซินเยียนกลับมาแล้วและบรรดาผู้คนที่ไม่สนใจเธอในช่วงสองสามวันนี้ก็พยายามที่จะเข้ามาตีสนิทกับเธออีกครั้ง

 

ฮูเก้อซึ่งอยู่ชั้นบนได้ยินเสียงภรรยาของเขาและมองลงมาจากหน้าต่าง

 

ฮูเก้อตกใจเมื่อเห็นผู้คนรอบ ๆ ฮูซินเยียน มีอะไรผิดปกติ? ทำไมภรรยาของฉันถึงมีผู้ครเข้ามารายล้อมมากมายขนาดนั้นกัน

 

ณ บ้าน.

 

ฮูเก้อกำลังรอฮูซินเยียนอย่างอดทนและเดินไปเปิดประตูก่อนที่ฮูซินเยียนจะหยิบกุญแจของเธอออกมา หลังจากที่เขาปิดประตูเขาก็ถาม “ เสี่ยวเยียนเกิดอะไรขึ้น? ทำไมพวกเขาถึงสุภาพกับเธอจัง? เธอเองออกจากกงานแล้วไม่ใช่หรอ … ”

 

ฮูซินเยียนหันมาและยิ้มอย่างยั่วยวนก่อนที่จะกอดสามีของเธอ “ ฉันมีบางอย่างจะบอกคุณ”

 

ฮูเก้อเองก็รู้สึกแปลก ๆ ทั้งคู่แต่งงานกันมาหลายปีแล้วและภรรยาของเขาก็ไม่ค่อยกอดเขาแบบนี้ “มันคืออะไร?”

 

“ ฉันจะถูกย้ายไปที่สำนักงานรัฐบาลของมณฑลในตำแหน่งรองผู้อำนวยการสำนักงาน”

 

“อา?”

 

“ นอกจากนี้ฉันจะเริ่มงานในวันพรุ่งนี้ในตำแหน่งเลขานุการของนายกเทศมนตรีเสี่ยว!”

 

ฮูเก้อประหลาดใจ “จริงๆ? นายกเทศมนตรีเสี่ยวต้องการให้คุณเป็นเลขานุการของเธอหรือไม่?”

 

“แน่นอน.” ฮูซินเยียนยิ้มและจูบสามีของเธอ “ เร็วเข้า…พาฉันไปที่ห้องหน่อย ฉันต้องการ…”

 

“ ถึงเวลาอาหารเย็นแล้ว”

 

“ เร็วเข้า!”

 

หนึ่งชั่วโมงต่อมาฮูซินเยียนวางศีรษะของเธอลงบนหน้าอกของฮูเก้อพร้อมกับหายใจหอบ เธอไม่เคยตื่นเต้นขนาดนี้มาก่อน เธอระบายความผิดหวังทั้งหมดที่มีต่อสามีของเธอในตอนนี้และมีรอยยิ้มที่พึงพอใจในตอนนี้

 

ฮูแก้อกอดเอวภรรยาของเขา “ เธอยังไม่ได้บอกฉันว่าจู่ๆเธอก็มาเป็นเลขานุการนายกเทศมนตรีได้ยังไง”

 

ฮูซินเยียนตอบ “ เป็นหัวหน้าซูบินที่แนะนำฉัน คุณควรรู้นิสัยของหัวหน้าซูบิน เขากล้าที่จะพูดสิ่งที่ควรจะพูดและแนะนำฉันกับนายกเทศมนตรีเมื่อเขารายงานให้เธอทราบเกี่ยวกับความคืบหน้าในการทำงานของเขา เฮ้อ…เขาไม่สนใจด้วยซ้ำว่าหัวหน้าจะโกรธหรือไม่ บางทีนายกเทศมนตรีอาจมีความประทับใจมากๆต่อหัวหน้าซูบินเนื่องจากคดีเมื่อวานนี้แน่นอน”

 

ฮูเก้อประหลาดใจ “ หัวหน้าซูบิน?”

 

ฮูซินเยียน ตบหน้าผากของเธออย่างกะทันหัน “อึ. ฉันลืม.”

 

ฮูเก้อถาม “อะไร?”

 

ฮูซินเยียนลุกขึ้นเพื่อมองหาเสื้อผ้าของเธอ “ ฉันยังไม่ได้ขอบคุณหัวหน้าซูบิน ฉันติดหนี้บุญคุณเขาอยู่ในครั้งนี้”

 

ฮูเก้อพยักหน้า “ดีเลย. เราต้องขอบคุณเขา เอ่อ…บ้านเรายังมีบุหรี่จงฮวาอยู่สองกล่อง นำสิ่งเหล่านั้นไปด้วย แล้วเหล้าล่ะ? ที่บ้านเราไม่มีเหล้าดีๆ เธอต้องการให้ฉันออกไปซื้อสองสามขวดหรือไม่?”

 

ฮูซินเยียนคิดสักพัก “ แค่นำบุหรี่ไปก็ได้ หัวหน้าซูบิน แทบไม่ดื่มแอลกอฮอล์ ไปด้วยกัน.”

 

อพาร์ตเมนต์ของ ดงซูบิน

 

ในห้องครัวที่มีควันและมันเยิ้ม ดงซูบินได้เตรียมเนื้อแกะผัดปีกไก่ตุ๋นและกุ้งทอดด้วยตัวเอง เขาเดินออกจากครัวในชุดผ้ากันเปื้อนพร้อมกับข้าวทั้งหมดและนั่งที่โต๊ะอาหาร เขาจ้องไปที่จานเนื้อสองสามอย่างระงับความรู้สึกคลื่นไส้และกัดปีกไก่

 

ดงซูบินเตรียมอาหารประเภทเนื้อทั้งหมดเพื่อเอาชนะอุปสรรคทางจิตใจของเขา

 

มันจะน่าอายเกินไปถ้าคนอื่นรู้ว่าเขากลัวการกินเนื้อสัตว์หลังจากฆ่าผู้ร้ายบางคนไป

 

มันจะเป็นเช่นนี้ไม่ได้? ไม่ว่ามันจะเลวร้ายแค่ไหนฉันก็ต้องกินมัน! ต้องเอาชนะความกลัวให้ได้!

 

ดงซูบินเริ่มยัดเนื้อเข้าปากเมื่อเสียงออดดังขึ้น

 

ดงซูบินเดินไปที่ประตูและเห็นฮูซินเยียน และฮูเก้อยืนอยู่ข้างนอกพร้อมกล่องบุหรี่ที่ห่อด้วยกระดาษหนังสือพิมพ์ ดงซูบินรู้สึกประหลาดใจ “ พี่ฮูทำไมคุณสองคนถึงมาที่นี่? เข้ามา.”

 

ฮูซินเยียนมองไปที่จานบนโต๊ะและถาม “ คุณกำลังทานอาหารเย็นอยู่เหรอ? ฉันมารบกวนคุณหรือเปล่า”

 

“ทุกอย่างปกติดี. คุณสองคนกินข้าวหรือยัง? สนใจมาทานอาหารร่วมกันไหม”

 

ฮูซินเยียนหัวเราะ “ เรายังไม่ได้ทานอาหารเย็นและหิวมากๆ”

 

ดงซูบินพาพวกเขาไปที่โต๊ะอาหาร “ อย่ายืนอย่างงั้นสิ ลองทานดูมันยังอุ่นๆอยู่เลย”

 

ฮูเก้อวางบุหรี่ลงและกล่าวว่า “ หัวหน้าซูบินกรุณานั่งก่อน จะได้ทานข้าวกัน”

 

ดงซูฐินหัวเราะ “ เป็นเวลานานแล้วที่มีคนมาเยี่ยมผม มาดื่มกันเถอะ เดียวผมไปเอาเครื่องดื่มมาก่อน”

 

หลังจากนั้นไม่นานหูเกอก็รับข้าวและเครื่องดื่มแอลกอฮอล์ก็มาที่โต๊ะ ดงซูบิน รู้สึกว่าเขามองการณ์ไกล ถ้าเขาเตรียมแค่จานผักคงไม่พอสำหรับสามคน ดงซูบินรู้สึกว่าอาหารไม่เพียงพอจึงไปทำอาหารไข่เพิ่มอีกหนึ่งจาน

 

ฮูซินเยียน ลุกขึ้นยืนและรินแก้วโซจูให้ดงซูบิน “ หัวหน้าซูบินนี่คือคำขอบคุณจากเราทั้งคู่ ฉัน…”

 

หูเกอหยิบแก้วขึ้นมาแล้วยืนขึ้น “ขอบคุณ.”

 

ดงซูบินหยุดพวกเขา “ เดี๋ยวก่อน…ฉันพูดเพียงไม่กี่คำเพื่อสนับสนุนคุณในระหว่างการประชุม ทำไมคุณถึงยังคงพูดถึงเรื่องนี้ “

 

ฮูซินเยียนยิ้ม “ นายกเทศมนตรีเสี่ยวเรียกฉันไปที่สำนักงานของเธอในวันนี้และขอให้ฉันไปรายงานตัวกับเธอในวันพรุ่งนี้ ฉันรู้ว่าคุณคือคนที่แนะนำฉัน”

 

ดงซูบินรู้สึกดีในใจ “ ฮ่าฮ่าฮ่า…นี่เป็นสิ่งที่ดี มา…อย่างงั้นต้องเลี้ยงฉลองและดื่มในมื้อเย็น ผมไม่ได้ทำอะไรมากและเพียง แต่แนะนำให้นายกเทศมนตรีเสี่ยว ทราบว่าคุณเหมาะสม ขึ้นอยู่กับเธอว่าจะสนใจคุณไหม เนื่องจากเธอต้องการให้คุณเป็นเลขานุการนั่นหมายความว่าคุณมีความสามารถ สิ่งนี้ไม่ได้เกี่ยวข้องกับผมเลย”

 

ฮูซินเยียนยังคงยืนยันที่จะขอบคุณดงซูบิน “ ฉันจะรินเหล้าให้คุณเอง” เธอดืมเหล้าจนหมดในอึกเดียว

 

ฮูเก้อกัดฟันและทำแก้วของเขาจนเสร็จ

 

ดงซูบินหัวเราะ “ พี่สาวฮูนี่เป็นแก้วใบใหญ่ คุณพยายามจะฆ่าผมหรือเปล่าเนี่ย”

 

จู่ๆหูฮูซินเยียนก็จำได้ว่าหัวหน้าตงดื่มเหล้าไม่เก่ง “ คุณไม่จำเป็นต้องดื่มมันทั้งหมดหรอก”

 

ฮูซินเยียนเองก็ดูอารมณ์ดีและไม่ได้ควบคุมปริมาณที่เธอดื่มเธอเองก็คอไม่แข็งมากนักในตอนแรกและเธอก็เมาอย่างรวดเร็ว ในไม่ช้าเธอก็เริ่มร้องไห้ “ หัวหน้าซูบิน…ในอนาคต…คุณ…บอกฉันได้เมื่อคุณต้องการความช่วยเหลือฉัน…ฉัน…ถ้าฉันขมวดคิ้ว…ฉัน…!”

 

ฮูเก้อรู้ดีว่าภรรยาของเขาอารมณ์ดีมาก จึงหยิบกระดาษเช็ดปากเช็ดน้ำตา

 

ดงซูบินรู้สึกอบอุ่นที่ได้ยินสิ่งที่ฮูซินเยียนพูด เขาเองก็อารมณ์ดีที่รู้ว่าเขาช่วยเธอ