EP 235 ความห่วงใย

By loop

ในช่วงเย็น.

 

ณ บ้านหัวเหมยมันมีเสียงดังคึกคักที่เต็มไปด้วยเสียงจิ้งหรีดและแมลงต่างๆ

 

ในห้องครัว หยูเหมยเซียวกำลังปลอกผลไม้ในชุดสีขาวและ หยูเซียวเซียวกำลังจัดผลไม้อยู่

 

“แม่.” หยูเซียวเซียวถาม “ พี่ใหญ่ไม่ได้มาเยี่ยมพวกเราหลายวันแล้ว เขา…เขาจะไม่มาหาเราแล้วอย่างงั้นหรอ”

 

หยูเหมยเซียวนิ่งไปชั่ววินาทีและถอนหายใจ เธอส่งแอปเปิ้ลที่ปลอกแล้วให้ลูกสาวแล้วพูดว่า “ ไม่หรอก ช่วงนี้หัวหน้าซูบินอาจจะงานยุ่งมาก ลูกไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เมื่อวันก่อนอย่างงั้นหรอที่เขาเพิ่งไขคดี การแหกคุกและยังได้รับรางวัลเกียรติยศ? หัวหน้าซูบินจะมาเยี่ยมแน่นอนตอนที่เขาไม่ยุ่งมาก เขาสัญญาว่าจะให้ของขวัญกับลูกถ้าลูกสอบได้ในอันดับดีๆ”

 

จากคำพูดพวกนั้นทำให้หยูเซียวเซียวดูอารมณ์ดีขึ้นและพยักหน้าตอบรับในทันที

 

หยูเหมยเซียวล้างมือของลูกสาวด้วยความรัก “อ่ะเพื่อนของลูกมารอแล้ว ไปคุยกับเธอบ้างสิ”

 

หยูเซียวเซียวพยักหน้าและนำถาดผลไม้ไปที่ห้องนั่งเล่น “ มาทานผลไม้กัน…นี้”

 

“ ฮ่าฮ่า…ฉันอยากกินกล้วย” หยูอี้คว้ากล้วยและกัดมันทันที “ ฉันอยากทานแอปเปิ้ล ขอบคุณนะเซียวเซียว” เฉิงเฉิงหยิบแอปเปิ้ลฝานด้วยไม้จิ้มฟัน หยูเซียวเซียวถึงกับหน้าแดงและตอบกลับเบา ๆ “ นาย…หลิวหยางมาสิ …ทานผลไม้ไหม” หลิวหยาง อยู่บนโซฟาและเล่นโทรศัพท์ของเขา “ ผมเพิ่งทานอาหารเย็นและยังอิ่มอยู่เลย” หยูอี้หัวเราะคิกคักขึ้นมา “ เขาชอบเล่นโทรศัพท์ เนื่องจากเขาไม่อยากกินเราจะจัดการทุกอย่างให้เสร็จ”

 

 

 

เด็กหญิงสองคนและเด็กชายหนึ่งคนเป็นเพื่อนร่วมชั้นของหยูเซียวเซียวนอกเหนือจาก ดงซูบินแล้วหยูเซียวเซียวนั้นก็ยังคงเป็นคนขี้อายที่จะสนทนากับเด็กผู้ชาย พวกเขาได้พบกับหลิวหยางระหว่างทางไปบ้านของหยูเซียวเซียว และหยูอี้ก็ลากเขามาด้วย หยูเซียวเซียวเองเป็นเพื่อนกับ หยูอี้ และ เฉิงเฉิง เมื่อไม่นานมานี้ เป็นช่วงปิดเทอมฤดูร้อนและพวกเธอชอบทำการบ้านด้วยกันที่บ้านของกันและกัน พวกเขาอยู่ที่บ้านของ เฉิงเฉิงเมื่อวันก่อนและบ้านของหยูอี้ เมื่อวานนี้ วันนี้ถึงตาของ หยูเซียวเซียวแล้ว

 

หยูเหมยเซียวรินชาให้พวกเขาและดูแลพวกเขาอย่างอบอุ่น

 

หยูอี้มองไปที่ หยูเหมยเซียวและพูดอย่างอิจฉา “ คุณ น้าคุณสวยมาก คุณและเซียวเซียวหน้าตาเหมือนกันเลย”

 

หยูเหมยเซียวตอบอย่างเขินอาย “ ไม่หรอก…แม่ของเธอน่าจะสวยกว่าฉันเสียอีกนี้”

 

หยูอี้พึมพำ “ แม่ของหนูไม่สวยเท่าคุณน้าหรอก เฮ้อ…ทำไมหน้าตาของฉันถึงแน่ขนาดนี้!”

 

เฉิงเฉิงหัวเราะ “ เธอก็รู้จักตัวเองดีนิ”

 

“อยากมีปัญหากับฉันหรอ!” หยูอี้พุ่งเข้าหาเฉิงเฉิงเพื่อจี้เธอ

 

หลิวหยางมองไปที่แม่ของหยูเซียวเซียวและจำเธอได้ ตอนที่หยูเซียวเซียวถูกย้ายไปที่โรงเรียนมีนักเรียนหลายคนก็ดูสนใจเธอ เธอเองเป็นชาวบ้านทั่วไปจากชนบทที่ไม่รู้เรื่องดนตรีป๊อปและไม่เคยเห็นเทคโนโลยีบางอย่างมาก่อน แต่ตอนนี้ความประทับใจของหลิวหยางที่มีต่อหยูเซียวเซียว เปลี่ยนไปหลังจากเห็นว่าเธออาศัยอยู่ในอพาร์ตเมนต์ที่หรูเช่นนี้

 

เด็กสองสามคนพยายามหยอกล้อกัน

 

หยูเหมยเซียวมองไปที่ลูกสาวของเธอยิ้มให้เพื่อนร่วมชั้นและมีความสุข แต่เมื่อเธอจำได้ว่า ดงซูบินไม่ได้ไปเยี่ยมพวกเขามาระยะหนึ่งแล้วและดูเหมือนว่าจะลืมพวกเขาไปแล้วเธอก็ถอนหายใจ ทะเบียนบ้านของเธอโรงเรียนของเซียวเซียวเงินและอพาร์ทเมนต์นี้นั้นได้มาจากหัวหน้าซูบิน แต่ตอนนี้ไม่มีอะไรที่เธอจะตอบแทนเขาได้หยูเหมยเซียว ต้องการโทรหาดงซูบินแต่เธอกลัวว่าจะรบกวนเขา

ดิ๊งด็อง, ดิ๊งด็อง …

 

เสียงออดดังขึ้น

 

หยูเหมยเซียวรู้สึกประหลาดใจที่ไม่มีใครมาเยี่ยมเธอในเวลานี้ เธอรีบไปเปิดประตู “ หัวหน้า…ซู…หัวหน้าซูบิน”

 

หยูเซียวเซียวได้ยินแม่ของเธอและรีบวิ่งไปที่ประตู “พี่ชาย!”

 

วินาทีต่อมาแม่และลูกสาวเห็นแขนของดงซูบินและอ้าปากค้าง “ เกิดอะไรขึ้นกับแขนของคุณ”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ ฉันบาดเจ็บขณะทำงานและไม่สามารถขยับแขนได้หน้าจะพักฟื้นสัก 2 สัปดาห์ พี่สาวหยูฉันอาจจะต้องอยู่ที่นี่สักสองสามวัน”

 

“พี่ชาย!” ดวงตาของ หยูเซียวเซียวเป็นสีแดงและกำลังจะร้องไห้

 

ดงซูบินปลอบเธออย่างรวดเร็ว “ อ่า…ฉันสบายดี อย่าร้องไห้…เอ๊ะ? มีแขกอยู่อย่างงั้นหรอ”

 

หยูเหมยเซียวคุกเข่าเพื่อช่วยดงซูบินถอดรองเท้าและเปลี่ยนเป็นรองเท้าแตะ “ เป็นเพื่อนร่วมชั้นของเซียวเซียวค่ะ”

 

ดงซูบินยิ้ม เป็นการดีที่เซียวเซียวจะมีเพื่อนและนิสัยขี้อายของเธอจะเปลี่ยนไปอย่างช้าๆ

 

หยูอี้และ เฉิงเฉิงยืนขึ้นและทักทายดงซูบินพวกเขาพูดกับเขาในฐานะพี่ชายเช่นเฉียนเฉียน

 

ดงซูบินพยักหน้า “ ไม่ต้องยืน นั่ง…เซียวเซียวไปเล่นกับเพื่อนเถอะ ไม่ต้องร้องหาย…นี่เป็นอาการบาดเจ็บเล็กน้อยและฉันสบายดี ไปรินเครื่องดื่มให้เพื่อนร่วมชั้น” ดงซูบินกลั้นฉี่มาตั้งแต่บ่ายและกระเพาะปัสสาวะของเขากำลังจะแตก

 

หยูเหมยเซียวกัดริมฝีปากล่างขณะที่เธอมองไปที่แขนของดงซูบิน “ ฉัน…ฉัน…ช่วยคุณเปลี่ยนเสื้อผ้าได้นะ”

 

ดงซูบินส่ายหัว “ไม่เป็นไร. ฉันเพิ่งออกจากโรงพยาบาล โอ้…สองสามวันนี้ฉันยุ่งมากเลยลืมถาม วันหยุดฤดูร้อนของเซียวเซียว มาถึงหรือยัง? ผลการเรียนของเธอเป็นอย่างไรบ้าง” หยูเซียวเซียวเพิ่งถูกย้ายมาที่โรงเรียนนี้และในช่วงไม่กี่เดือนที่ผ่านมาเธอขอทานตามถนนกับหยูเหมยเซียวและไม่ได้เข้าโรงเรียนดงซูบินกลัวว่าเธอจะตามคนที่เหลือไม่ทัน

 

หยูอี้ตอบอย่างร่าเริง “ เซียวเซียวได้อันดับที่ 5 ในคลาสของเราและอยู่ใน 30 อันดับแรกของระดับของเรา”

 

หยูเซียวเซียวน้าแดงและก้มหัวลง เธอกำลังรอให้ดงซูบินสรรเสริญเธอ

 

ดงซูบินยิ้มและมองไปที่หยูเซียวเซียว “ไม่เลว. ฉันบอกได้เลยว่าเธอคงจะเรียนหนักมาก ฮ่าฮ่า…ฉันสัญญาว่าฉันจะซื้ออะไรก็ได้ที่เธอต้องการถ้าเธอได้ผลการเรียนทีดี บอกฉันว่าเธอต้องการอะไร”

 

หยูเซียวเซียวส่ายหัวอย่างรวดเร็ว “ หนู…หนูไม่ต้องการอะไรเลย”

 

เฉิงเฉิงมองไปที่หยูเซียวเซียวและกระซิบ “เครื่องเล่นเพลงเอ็มพี 4 …ขอเครื่องเล่นเพลงเอ็มพี 4!”

 

หยูอี้หัวเราะออกมา “เอ็มพี4 มันสู้กับสมาร์ทโฟนเอสทีซี รุ่นล่าสุดมีราคาแพงกว่าเล็กน้อยไม่ได้หรอก และมีราคาประมาณ 4 ถึง 5,000 หยวน”

 

หยูเซียวเซียวมองไปที่โทรศัพท์ของหลิวหยาง ด้วยความอิจฉา เมื่อเธอเรียนอยู่ในหมู่บ้านเพื่อนของเธอส่วนใหญ่มีฐานะยากจนและไม่ค่อยเห็นนักเรียนใช้โทรศัพท์มือถือ แต่หลังจากเริ่มเรียนในโรงเรียนมัธยมต้นมณฑลหยูเซียวเซียวสังเกตเห็นความแตกต่างระหว่างเธอกับคนอื่น ๆ เพื่อนร่วมชั้นของเธอทุกคนเช่นหลิวหยาง, เฉิงเฉิง และ หยูอีเ เป็นเจ้าของโทรศัพท์มือถือ

 

ดงซูบินมองไปที่หยูเซียวเซียวและเข้าใจ “ตกลง. รับโทรศัพท์มือถือกันเถอะ”

 

หยูเซียวเซียวปฏิเสธอย่างรวดเร็ว “ไม่จำเป็น. หนูไม่ต้องการมันเลย มันแพงมาก.”

 

หยูเหมยเซียวกล่าวเสริม “ถูกต้อง. เธอยังเด็กและมันมากเกินไปที่จะซื้อของพวกนั้นให้เธอ…”

 

“ พี่สาวหยู” ดงซูบินชี้ไปที่กระเป๋าของเขาด้วยคางของเขา “ กระเป๋าเงินของฉันอยู่ที่นี่ ช่วยฉันเอาออกมาหน่อย อืม … น่าจะมีเงินอยู่ราว ๆ 5,000 หยวน ใช้เงินทั้งหมดและพาเซียวเซียวปที่ห้างสรรพสินค้าเพื่อรับโทรศัพท์เครื่องใหม่ ให้เธอเลือกของที่เธอชอบ หากเงินไม่เพียงพอให้ใช้เงินพี่สาวหยูไปก่อน และเดียวฉันคืนเงินส่วนนั้นให้” เขาเห็นหยูเหมยเซียวยังคงยืนอยู่ที่นั่นและจ้องมองเธอ “ เร็วเข้า!”

 

หยูเหมยเซียวปฏิเสธคำขอนี้ไม่ได้ “ได้ค่ะ.”

 

หยูเซียวเซียวรู้สึกตื่นเต้น “พี่ชาย! หนู…หนู…”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ เรียนให้หนักขึ้นและถ้าเธอสามารถอยู่ในห้าอันดับแรกของห้องได้ ถ้าได้ฉันจะให้รางวัลมากกว่านี้ .. ”

 

หยูอี้เห็นดงซูบินหยิบเงิน 5,000 หยวนเพื่อซื้อโทรศัพท์ให้เซียวเซียวและร้องอุทาน “ เซียวเซียวพี่ชายของเธอนั้น ดีมากเลย!”

 

เฉิงเฉิงยังอิจฉาหยูเซียวเซียวโทรศัพท์ของเธอไม่ใช่สมาร์ทโฟนและมีราคาประมาณ 800 หยวน

 

หยูเซียวเซียวเขินอายและพูดว่า “ใช่. พี่ชายของฉันก็ซื้อคอมพิวเตอร์มาให้ฉันด้วย”

 

หลิวหยางถามอย่างตื่นเต้น “ คอมพิวเตอร์อะไร”

 

หยูเซียวเซียวชี้ไปที่แล็ปท็อปสีขาวบนโต๊ะทำงานในห้องของเธอ

 

หยูอี้ถึงกับกรีดร้องอย่างตื่นเต้น “ นี่คือแล็ปท็อปของยี่ห้อแอปเปิ้ลใช่ไหม! พระเจ้าช่วย! นี่คือแล็ปท็อปเครื่องโปรดของฉัน!”

 

เฉิงเฉิงจ้องมองไปที่แล็ปท็อปเครื่องนั้นซึ่งมีราคาประมาณ 10,000 “ ไปดูแล็ปท็อปกันเถอะ”

 

หยูอี้วิ่งเข้าไปในห้อง “ ฮ่าฮ่าฮ่า! ฉันจะไปก่อน!”

 

เฉิงเฉิงและหลิวหยางเดินตามหลังและกำลังชื่นชมแล็ปท็อป เฉิงเฉิงกล่าว “ เซียวเซียวพี่ชายของเธอบอกเธอเกี่ยวกับเรื่องนี้ไหม แล็ปท็อปเครื่องนี้มีราคาแพงมาก หยูอี้ขอร้องพ่อแม่ของเธอเป็นเวลาสองเดือน แต่พวกเขาไม่ได้ซื้อให้เธอ” หลิวหยางรู้สึกประทับใจหยูเซียวเซียว ในตอนนี้

 

หยูอี้ตะโกน “ อา…เซียวเซียว…เธอให้ฉันยืมสักสองสามวันได้ไหม ได้โปรด…”

 

หยูเซียวเซียวรู้สึกดีและเธอพยักหน้า “ได้สิ.”

 

ณ ห้องนั่งเล่น.

 

หยูเหม่ยเซียวเห็นเด็ก ๆ เข้าไปในห้องนอนเธอจึงหยิบถ้วยน้ำชาและป้อนอาหารดงซูบิน แม้ว่าหยูเหมยเซียว จะเงอะงะในบางครั้งเธอก็ห่วงใย ดงซูบินมาก

 

ดงซูบินจิบไม่กี่ครั้งใบหน้าของเขาก็เปลี่ยนไป!

 

หยูเหมยเซียวตกใจและตื่นตระหนก “ ชาร้อนเกินไปหรือเปล่า? ฉันขอโทษ…”

 

“ ไม่ใช่อย่างนั้น!” ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ และพูดกับหยูเหมยเซียวอย่างเข้มงวด “ เร็วเข้า! มากับฉัน!”

 

หยูเหมยเซียวรู้สึกงงงวยและรีบเดินตามดงซูบินไป ดงซูบินเข้าไปในห้องน้ำและเธอก็เดินเข้าไปข้างในอย่างรวดเร็ว ภายในห้องน้ำเธอยังไม่เข้าใจว่าทำไมดงซูบินจึงขอให้เธอเดินตามเขาไป หลังจากนั้นไม่กี่วินาทีเธอก็รู้ว่า ดงซูบินต้องการอะไร เธอเขินและเหลือบมองไปที่กางเกงของหัวหน้าซูบินโดยไม่พูดอะไรสักคำ

 

ตงซู่ปิงยิ้มอย่างเจื่อนๆ “ พี่สาวหยูฉันขยับแขนไม่ได้และต้องการความช่วยเหลือจากคุณ”

 

หยูเหมยเซียวมองไปที่ ดงซูบินและปิดประตูห้องน้ำอย่างรวดเร็ว

 

ดงซูฐินรู้สึกอายขณะที่เขายืนอยู่หน้าโถชักโครก

 

หยูเหมยเซียวเองเป็นผู้หญิงหัวโบราณจากการแต่งตัวของเธอ นอกจากการนอนแล้วเธอไม่เคยสวมกระโปรงหรือชุดเหนือเข่าเลย เธอมีลูกสาว แต่เธอยังคงทำตัวเหมือนเด็กสาว ตอนนี้เธอต้องช่วยผู้ชายอีกคนถอดกางเกงของเขา … มันเป็นเรื่องน่าอึดอัดเกินไปสำหรับเธอ

 

แต่หยูเหมยเซียวไม่ปฏิเสธคำขอของดงซูบินเธอกัดฟันและก้มไปข้างหน้าเพื่อรูดซิบลงมา ดงซูบิน

 

ซิปป…. การบินของดงซูบินถูกเปิดออก

 

หยูเหมยเซียวก้มหัวลงและถาม “ หัวหน้าซูบิน…ฉัน…ฉันจะเอามันออกมายังไง?”

 

ดงซูบินเหงื่อออกและคิดกับตัวเอง เร็วเข้า! ฉันไม่สามารถอดทนได้แล้ว “ โอเคโอเค…”

 

หยูเหมยเซียวไม่สามารถมองออกไปได้ในขณะที่เธอช่วยหัวหน้าซูบินเล็งไปที่โถชักโครก ใบหน้าของเธอแดงและกัดริมฝีปากขณะปรับทิศทาง “ โอเค…คุณ…เริ่มได้แล้ว”

 

ในที่สุด ดงซูบินก็สามารถผ่อนคลายได้

 

ห้าวินาที…

 

สิบวินาที…

 

ยี่สิบวินาที…

 

บางทีดงซูบินอาจกลั้นฉี่นานเกินไปและตอนนี้เขาไม่สามารถฉี่ได้!

 

หยูเหมยเซียวไม่พูดอะไรสักคำและไม่กล้าที่จะทำร้ายเขา เธอยืนอยู่ข้างๆดงซูบิน โดยถืออวัยวะเพศของเขา

 

ด้วยความที่มีสาวสวยที่เป็นผู้ใหญ่คอยจับอวัยวะของเขาดงซูบินสังเกตเห็นว่าเขาเริ่มลำบาก เขาอยากจะฉี่และรีบใส่กางเกงกลับ แต่มันก็ควบคุมไม่ได้

 

หยูเหมยเซียวก็รู้สึกได้เช่นกันและมือของเธอก็เริ่มสั่น

 

ดงซูบินรู้สึกว่าวันนี้เขาเสียศักดิ์ศรีของตัวเองและเสียหน้าด้วย

 

หนึ่งนาที…

 

สองนาที…

 

ร่างกายของ หยูเหมยเซียว อไปข้างหน้าเล็กน้อยและหลังของเธอก็เริ่มปวด

 

ด้านนอกห้องน้ำ หยูเซียวเซียวตะโกน “แม่? แม่? พี่ชาย? อยู่ที่ไหนกัน?”

 

เฉิงเฉิงกล่าว “ พวกเขาออกไปข้างนอกหรือเปล่า”

 

หยูเหมยเซียวตื่นตระหนกและไม่รู้ว่าจะตอบลูกสาวของเธออย่างไร

 

ดงซูบินตอบกลับอย่างรวดเร็ว “ เราอยู่ในห้องน้ำ แม่ของคุณกำลังช่วยเปลี่ยนผ้าพันแผลของฉันอยู่ ทุกคนไปดูทีวี เราใกล้จะเสร็จแล้ว”

 

หยูเซียวเซียวรับทราบ “ เพื่อนของหนูกำลังจะกลับแล้ว หนูจะออกไปส่งพวกเขาเองนะ”

 

ดงซูบินตะโกน “ตกลง. กลับก่อนและระวัง ถามเพื่อนของคุณว่าพวกเขาว่างเมื่อไหร่” หยูอี้, เฉิงเฉิง และหลิวหยาง กล่าวคำอำลากับ ดงซูบินและ หยูเหมยเซียวจากนอกห้องน้ำ หลังจากนั้นไม่นาน ดงซูบิน ก็ได้ยินเสียงปิดประตูและรู้สึกโล่งใจ เขามองไปที่ หยูเหมยเซียวอย่างขอโทษ “ ขอโทษนะพี่หยู ช่วยรออีกหน่อยนะ”

 

หยูเหมยเซียวทำได้แค่พยักหน้าเท่านั้น

 

ดงซูบินด่าตัวเองในใจ เร็วเข้าพี่!

 

หลังจากนั้นไม่นาน ‘อ๊าห์ ……’ ในที่สุด ดงซูบินก็ฉี่ออกมา

 

หยูเหมยเซียวกดชักโครกแล้วยืดหลังให้ตรง เธอเอาอวัยวะเพศของ ดงซูบินกลับเข้าไปในกางเกงของเขาแล้วรีบล้างมือด้วยสบู่หลาย ๆ ครั้ง

 

ดงซูบินกระแอมในลำคอ “ขอบคุณนะ.”

 

หยูเหมยเซียวไม่ตอบเขาและช่วยเขาออกไปที่โซฟา

 

ดงซูบินเห็นหยูเหมยเซียวเงียบและรู้สึกแย่ ก่อนที่แขนของเขาจะฟื้นตัวสิ่งนี้จะเกิดขึ้นหลายครั้งและเขาไม่สามารถแม้แต่จะอึหรือแต่งตัวได้ แม้แต่เรื่องง่ายๆเช่นการกินอาหารหรือการสวมรองเท้าเขาก็ต้องการความช่วยเหลือจากหยูเหมยเซียว “ เอ่อ…ทำไมฉันไม่กลับไปล่ะ”

 

หยูเหมยเซียวหยุดชั่ววินาทีและถาม “คุณกำลังจะไปไหน?”

 

“ โรงพยาบาล”

 

“ งั้น…งั้นรอฉันไปจัดเสื้อผ้าก่อนน ฉันจะไปอยู่โรงพยาบาลด้วย จะสะดวกกว่าในการดูแลคุณ”

 

“ อา…ฉันกลัวที่จะทำให้คุณลำบากใจ…เพราะคุณเป็นผู้หญิงและฉันก็…”

 

หยูเหมยเซียหน้าแดง “ ฉัน…ฉันยินดี”

 

“ฮะ? คุณโอเคกับสิ่งนี้ไหม”

 

“ได้”

 

ดงซูบินตอบ “ ถ้าอย่างนั้นฉันจะไม่จากไปและฉันจะต้องทำให้คุณลำบากในอีกไม่กี่วันข้างหน้า”

 

หยูเหมยเซียวตอบเบา ๆ “ หัวหน้าซูบิน คุณปฏิบัติกับลูกสาวและฉันเป็นอย่างดี นี่ไม่ใช่อะไร…จริงๆ ฉันสบายใจกับเรื่องนี้บ้าง”

 

“ ทำไมคุณถึงยังเรียกฉันว่าหัวหน้าซูบิน? คุณสามารถเรียกฉันว่าซูบิน, เสี่ยวตง หรือ เสี่ยวบิน “

 

“ ได้… ซู … ซูบิน”

 

ดงซูบินหัวเราะ “นั้นแหละ. พี่สาวยูนั่งลงและพักก่อน”

 

หยูเหมยเซียวโบกมือให้เธอ “ฉันไม่เหนื่อยเลย. มีผลไม้คุณอยากทานมันไหม”

 

ดงซูบิย หิว “ขอบคุณ.”

 

หยูเหมยเซียวนั่งลงข้างๆ ดงซูบินและใช้ไม้จิ้มฟันป้อนส้มให้เขา หลังจากที่ตงซู่ปิงเคี้ยวส้มแล้วเธอก็เอามือทั้งสองข้างปิดปากรอให้เขาคายเมล็ดออก จากนั้นเธอให้อาหาร ดงซูบิน ด้วยแอปเปิ้ลชิ้นหนึ่งและใช้กระดาษเช็ดปากเช็ดปาก จากนั้นเธอก็หยิบบุหรี่ออกมาแล้ววางลงบนริมฝีปากของดงซูบินก่อนจะจุดไฟให้เขา หลังจากจุดบุหรี่แล้วเธอก็ถือที่เขี่ยบุหรี่ข้างๆ ดงซูบิน เพื่อรอให้ขี้เถ้าลดลง

 

ดงซูบินเองก็รู้สึกประทับใจกับความห่วงใยของหยูเหมยเซียว

 

ไม่มีใครจะทำเช่นนี้กับเขาแบบนี้เหมือนหยูเหมยเซียวแล้ว