EP 247 ค่ำคืนที่เล่าร้อน!

By loop

แสงแดดยามเช้าสาดส่องผ่านหน้าต่างอย่างสดใสในวันรุ่งขึ้น

 

นกกระจอกสองสามตัวกำลังร้องเพลงอยู่บนกิ่งก้านของต้นไม้ด้านนอก

 

ดงซูบินตื่นขึ้นและขยับไหล่ เขารู้สึกดีขึ้นมากเมื่อเทียบกับเมื่อวาน แต่เมื่อเขาจำได้ว่าเขาจะต้องใช้เวลาสามเดือนข้างหน้าบนเตียงเขาจะผ่อนคลาย แต่มันก็น่าเบื่ออยู่ ขณะนี้พยาบาลสาวเดินเข้ามาในวอร์ดพร้อมถาด เธอฉีดยาให้ดงซูบินและลวนเสี่ยวปิง ก็ทานอาหารเช้าหลังจากที่พยาบาลออกไปดงซูบินสังเกตเห็นแม่ของเขามีวงแหวนสีดำรอบดวงตาของเธอและดูอ่อนเพลีย

 

“ แม่กลับไปที่หยางไท่ก็ได้”

 

“ แม่จะปล่อยให้ลูกอยู่คนเดียวได้อย่างไร? แม่สบายดี.”

 

“ ตอนนี้ผมไม่เป็นไรแล้ว แม่ดูแลผมในช่วงสองสามวันที่ผ่านมาและควรพักผ่อนบ้าง”

 

“ ลูกจะดูแลตัวเองอย่างไร”

 

“ ผมโตแล้ว การบาดเจ็บเล็กน้อยนี้ไม่ใช่ปัญหาสำหรับฉผม”ดงซูบินรู้ว่าแม่ของเขาไม่แข็งแรงและความดันโลหิตของเธอจะต้องเพิ่มขึ้นในช่วงสองสามวันที่ผ่านมา “ ไม่ต้องห่วงผม เจ้าหน้าที่ที่ส่งผมมาที่นี่ยังอยู่แถวนี้? ผมจะขอให้เขาส่งแม่กลับ ตอนนี้ผมสบายดีแล้ว ถ้าแม่เป็นห่วงผมมาก ผมจะโทรหาฉูหยวนและขอให้เธอมาดูแลผมเทน”

 

“ แต่ลูก…” “ เชื่อผม” หลังจากเกลี้ยกล่อมลวนเสี่ยวปิงอยู่นานในที่สุดเธอก็ตอบตกลง หลังจากเปลี่ยนชุดในตอนเช้า ดงซูบิน คุยกับแม่ของเขาอีกสักพักก่อนที่เธอจะเต็มใจออกไป

 

 

 

ในที่สุด ดงซูบินก็อยู่คนเดียวในวอร์ดของเขา การบาดเจ็บที่ขาแตกต่างจากการบาดเจ็บที่แขน แม้ว่าแขนของ ดงซูบินจะไม่หายสนิท แต่เขาก็สามารถเคลื่อนไหวและทำสิ่งต่างๆได้มากมายเช่นถือปัสสาวะและป้อนอาหารด้วยตัวเอง เขาไม่ต้องการใครสักคนมาดูแลเขาเหมือนตอนนั้นที่บาดเจ็บที่แขน นั่นเป็นเหตุผลที่ ดงซูบินไม่ต้องการสร้างปัญหาให้กับฉูหยวนท้ายที่สุดถ้าฉูหยวนรู้ว่าเขาเกือบตายเธอจะกังวลและจะต้องดุดงซูบินซึ่งเขาก็ทนฟังเรื่องนี้จากแม่ของเขามาสักผักแล้วและรวมถึงเสี่ยวหลาน เมื่อวานนี้และเขาขี้เกลียดฟังเรื่องเดิมๆเหล่านี้ซ้ำๆ

 

แต่มันไม่ได้เป็นไปตามที่ดงซูบินคาดหวัง

 

เมื่อเวลา 10.00 น. ประตูห้องผู้ป่วยก็เปิดออกในทันที!

 

ดงซูบินเห็นผู้หญิงคนหนึ่งที่มีถุงน่องสีสกินนี่ส้นสูงสีดำต้นขาเซ็กซี่และกระโปรงสีน้ำตาลเข้มวิ่งเข้ามาในวอร์ด เธอสวมเสื้อสีขาวคอยาวสวยและมัดผมเป็นบันดงซูบินจ้องไปที่เธอโดยไม่พูดประมาณหนึ่งวินาที ผู้หญิงที่สวยงามตรงหน้าเขาคือ ฉูหยวน น้ำตาไหลซึมในดวงตาของ ฉูหยวนขณะที่เธอมองไปที่ดงซูบิน

 

“ เอ่อ…ทำไมเธอถึงมาที่นี่”

 

“ ทำไมนายไม่บอกฉันเลย”

 

“ เอ่อ…ฉันไม่อยากทำให้เธอต้องกังวล แม่โทรหาเธอหรือเปล่า”

 

ฉูหยวนไม่ตอบดงซูบินและเดินขึ้นไปหาเขา เธอมองดูขาของดงซูบิน และ ดงซูบินรู้ว่าเธอกำลังจะดุเขา เขาหลับตาลงขณะที่รอการดุ แต่วอร์ดก็เงียบ ช่วงเวลาต่อมา ดงซูบินรู้สึกว่ามีบางอย่างที่จั๊กจี้ที่แขนของเขา รู้สึกเหมือนหยดน้ำและดงซูบินก็ลืมตาขึ้น เขาตกใจและรีบพูด “ อ๊ะ…เธอร้องไห้ทำไม? ฉันปกติ.”

 

ฉูหยวนร้องไห้ “ นายยังกล้าพูดว่าปกติอย่างงั้นหรอ”

 

“ มันก็แค่ร้าวเท่านั้นและจะหายเป็นปกติหลังจากผ่านไปสองเดือน”

 

ฉูหยวนเช็ดน้ำตาของเธอ “ นายอยากจะทำให้ฉันอกแตกตายหรือยังไงกัน? ฮะ?”

 

ดงซูบินโบกมือ “ไม่ไม่…”

 

ฉูหยวนเองรู้สึกกระวนกระวายใจ เมื่อเธอรู้ว่าดงซูบินถูกฝังทั้งเป็นในดินถล่มและอยู่ในอาการโคม่าเป็นเวลาสามวันเธอก็ตื่นตระหนก ดงซูบินไม่ได้โทรหาเธอแม้ว่าเขาจะตื่นแล้วก็ตาม หากลวนเสี่ยวปิงไม่โทรหาเธอเพื่อขอให้เธอดูแลดงซูบินเธอก็ยังไม่รู้ว่าเกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เมื่อเร็ว ๆ นี้เธอยุ่งอยู่กับ บริษัท ประมูลในปักกิ่งและไม่ได้อ่านหนังสือพิมพ์เหอเป่ยไปเลย

 

ดงซูบินใช้เวลาสองสามนาทีถัดไปในการเล้าโลม ฉูหยวนและปลอบโยนเธอ

 

หลังจาก ฉูหยวนร้องไห้เสร็จเธอก็สัมผัสใบหน้าของดงซูบินด้วยความรัก

 

ดงซูบินรู้สึกได้ว่าฉูหยวนยังคงเป็นห่วงเขาและพูดว่า “ ฉูหยวนอย่าเป็นแบบนี้ ฉันโชคดีและจะมีชีวิตอยู่จนถึงอายุแปดสิบปี อิอิ…เราไม่ได้เจอกันเกือบสองเดือนแล้วคิดถึงจัง มาคุยกันเถอะ”

 

ฉูหยวนจ้องมองไปที่ดงซูบิน “ มีอะไรจะคุย? ฉันรู้สึกอยากให้นายเต้นตอนนี้!”

 

“ฮะ? ตอนนี้ฉันเป็นคนไข้ เธอจะทำสิ่งนี้ได้อย่างไร”

 

“ ใครขอให้นายลองเป็นฮีโร่!”

 

“ คุยเรื่องอื่นกันดีกว่า”

 

ฉูหยวนเองก็ไม่สนใจ ดงซูบินและแม้ว่าเธอจะดูโกรธ แต่เธอก็ไม่หยุดดูแลเขา เธอหยิบผ้าขนหนูสะอาดเข้าไปในห้องน้ำและเปียกด้วยน้ำร้อน เธอใช้ผ้าขนหนูเช็ดใบหน้าแขนและลำตัวของ ดงซูบินหลังจากนั้นเธอก็หยิบกระติกน้ำร้อนออกมาเพื่อเติมน้ำร้อน เมื่อเธอกลับมาเธอก็เทน้ำร้อนหนึ่งถ้วยแล้วป้อนให้ดงซูบิน

 

“ ฉันขยับมือได้ ให้ฉันถือมันเถอะ”

 

“เปิดปากของนายออกมา.”

 

“เธอไม่จำเป็นต้องดูแลฉันขนาดนี้หรอก”

 

“ นายต้องการให้ฉันเต้น? เปิดออก!”

 

ดงซูบินอ้าปากอย่างช่วยไม่ได้และดื่มน้ำ

 

ฉูหยวนมีใบหน้าที่สวยงามและอาจดูเหมือนคนที่หยิ่งตลอดดดเวลา แต่ภายใต้รูปลักษณ์ของเธอเธอเป็นคนอบอุ่นและชอบทำงานบ้านเช่นซักผ้าทำอาหาร ฯลฯ เธอดูแลคนอื่นได้ดีกว่าแม่ของดงซูบิน

 

ฉูหยวนช่วย ดงซูบินซักถุงเท้าป้อนยาทำความสะอาด ฯลฯ

 

ตั้งแต่ ฉูหยวนมาถึงเธอก็ไม่ได้หยุดดูแลดงซูบิน

 

หลังจากที่ ดงซูบินได้รับบาดเจ็บที่แขนเขาก็กลับมามีชีวิตเหมือนราชาอีกครั้ง ไม่มีคำใดสามารถอธิบายการรักษานี้ได้ เมื่อมีฉูหยวนอยู่ข้างๆ ดงซูบินไม่จำเป็นต้องยกนิ้วให้ เขานอนบนเตียงและพูดว่า “ ฉูหยวนฉันอยากสูบบุหรี่”

 

ฉูหยวนมองไปที่ดงซูบิน“ สูบบุหรี่? นายอยากให้ฉันด่านายหรือยังไงกัน?!”

 

ดงซูบินตอบกลับด้วยน้ำเสียงที่น่าสงสาร “ แค่มวนเดียวโอเค? เพียงแค่มวนเดียวเท่านั้น”

 

“ ไม่มีแม้แต่มวนเดียว! หมอบอกว่าห้ามแตะบุหรี่และแอลกอฮอล์!” ฉูหยวนลุกขึ้นยืนและแขวนเสื้อผ้าและถุงเท้าที่สะอาดไว้บนราวตากผ้าในวอร์ด เธอมองไปที่ ดงซูบินและพูดว่า “ แม่ของนายขอให้ฉันดูแลนาย อย่าแม้แต่จะแตะต้องบุหรี่และแอลกอฮอล์จนกว่านายจะหายดี!”

 

ตงซู่ปิงขบริมฝีปากของเขา “ การสูบบุหรี่ไม่เกี่ยวข้องกับกระดูกหัก”

 

ฉูหยวนบีบจมูกของดงซูบิน “ เชื่อฉันแล้วนายหายเร็วขึ้น ”

 

ดงซูบินจับมือของฉูหยวนจากจมูกของเขาและกุมไว้ “ ฉูหยวนทำไมผิวของเธอถึงขาวขึ้นและเรียบเนียนขึ้น”

 

ฉูหยวนหน้าแดงและยิ้ม “ พูดจาไร้สาระ”

 

ดงซูบินจับมือของฉูหวน “จริงๆ. ดูสิมือของเธอเนียนมาก”

 

“ เหอเหอ…” ฉูหยวนดึงมือของเธอกลับมาและสะกิดหัวของดงซูบินอย่างสนุกสนาน “ นายกำลังพูดแบบนี้เพื่อหลอกให้ฉันดีใจสิไม่ว่า ฉันอายุเกือบ 30 ปีและฉันโชคดีที่ไม่มีริ้วรอย ผิวพรรณดี? ฮ่าฮ่า…ทำไมฉันไม่เห็นมัน?” ฉูหยวนดูแลผิวของเธอเป็นอย่างดีและผิวของเธอก็เรียบเนียน

 

ดงซูบินกลอกตาของเขา “ จำคำที่ฉันพูดไว้ แต่ฉันรู้ว่าเธออยากกระโดดเพราะความดีใจ”

 

ฉูหยวนมองไปที่ดงซูบิน “ ไอ้บ้า!”

 

“ เอ่อ…ขอฉันดูผิวที่ขาของเธอ ฉันต้องการดูว่าผิวของเธอเรียบเนียนด้วยหรือไม่” ดงซูบินเอื้อมมือไปหาขาของ ฉูหยวนไม่อายเลย เป็นเวลานานแล้วที่เขาแตะขาของเธอ มันยังคงเนียนนุ่ม

 

ฉูหยวนหน้าแดง “ทะลึ่ง! หยุดไม่งั้นฉันจะตีนาย!”

 

ดงซูบินเองก็ไม่สนใจเธอและลูบไล้ขาของเธอต่อไป

 

ฉูหยวนตบมือดงซูบินเบา ๆ “ หยุดเถอะไม่งั้นฉันจะโกรธ!”

 

“ เอ่อ…ทำไมเธอถึงโกรธหรืออยากตีฉันทุกครั้งที่เห็นฉัน? ฉันดูเหมือนคนไม่ดีกับเธอหรือเปล่า”

 

ฉูหยวนหัวเราะและสะบัดจมูกของดงซูบิน “นายคิดอย่างไร? มือของนายอยู่เหนือฉันทุกครั้งที่นายเห็นฉัน”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ แต่ฉันคิดว่าเธอสนุกกับมัน”

 

ฉูหยวนให้ ดงซูบินลูปหลังศีรษะอย่างขี้เล่น “ ฉันสนุกกับมันตั้งแต่เมื่อไหร่!”

 

ดงซูบินไม่ได้พบกับฉูหยวน มาระยะหนึ่งแล้ว แต่ฉูหยวนก็ยังเหมือนเดิม เธอยังคงห่วงใยและให้ความสำคัญกับดงซูบิน ดงซูบิน กังวลว่าจะมีคนแย่งฉูหยวนไปจากเขา อย่างไรก็ตาม ฉูหยวนสวยมากและน่าจะมีหนุ่มๆมากมายมาตามจีบแน่นอน

 

ในช่วงบ่าย ฉูหยวนยืมรถเข็นจากสถานีพยาบาลและผลักดงซูบินลงไปชั้นล่างเพื่อทำการเอ็กซเรย์

 

ในตอนกลางคืน ฉูหยวนป้อนอาหารค่ำให้ ดงซูบินและช่วยเขาเปลี่ยน

 

ดงซูบิน กล่าว “ ฉูหยวนเธอควรกลับไปพักผ่อน เธอไม่จำเป็นต้องอยู่กับฉันที่นี้ก็ได้”

 

ฉูหยวนยืดคอเสื้อของ ดงซูบินและยิ้ม “ จะเกิดอะไรขึ้นถ้านายอยากเข้าห้องน้ำตอนกลางคืน? เกิดอะไรขึ้นถ้านายกระหายน้ำในตอนกลางคืน? นายไม่สามารถขยับขาได้และไม่สะดวกที่จะทำอะไร ฉันจะปล่อยให้นายอยู่โรงพยาบาลคนเดียวได้อย่างไร? ฉันจะอยู่ในโรงพยาบาลสองสามวันนี้กับนาย บอกฉันได้เลยถ้านายอยากได้อะไร”

 

ดงซูบินตอบ “ เตียงชั่วคราวในวอร์ดเล็กเกินไป นอนบนนั้นได้ยังไง”

 

ฉูหยวนปัดผมของดงซูบิน “ทำไมจะไม่ล่ะ? นายต้องการให้โรงพยาบาลจัดหาเตียงขนาดควีนไซส์ให้นายหรือไม่?”

 

“ แล้ว บริษัท ล่ะ”

 

“ การประมูลฤดูใบไม้ผลิสิ้นสุดลงแล้วและมีงานใน บริษัท ไม่มากนัก ฉันจะโทรหาพวกเขาในวันพรุ่งนี้”

 

“เอาล่ะ. แต่เธอไม่สามารถอยู่กับฉันทุกวัน ขาของฉันต้องรักษาอย่างน้อยสองเดือนและเธอจะไม่กลับไปที่ บริษัท อีกสองเดือนไม่ได้” ดงซูบินกล่าว “ ขาของฉันอยู่ในช่วงพักฟื้นและเราไม่มีอะไรทำในโรงพยาบาล พรุ่งนี้จะผลักฉันนั่งรถเข็นไปรอบ ๆ ปักกิ่งได้อย่างไร? เราสามารถไปที่ บริษัท หรือไปที่บ่อนเพื่อเล่นการพนันหิน ธีมสำหรับการประมูลครั้งต่อไปของเราคือหยกใช่มั้ย?”

 

ฉูหยวนบ่น “ นายเพิ่งรักษาตัวและนายคิดจะออกไป? เราค่อยพูดถึงเรื่องนี้”

 

ดงซูบินรู้สึกเบื่อที่จะอยู่ในโรงพยาบาล “ ฉันจะเบื่อแทบตายถ้านายขอให้ฉันอยู่ในวอร์ดนานขนาดนี้”

 

ฉูหยวนไม่สนใจดงซูบินและดันชิ้นส้มเข้าปากของเขา

 

ในเวลากลางคืนแผนกศัลยกรรมกระดูกจะเงียบลงและไฟของหอผู้ป่วยทั้งหมดก็ดับลง

 

ดงซูบินมองไปที่เตียงขนาดเล็กและแคบที่พับได้บนพื้นและกังวลว่า ฉูหยวน อาจตกจากเตียงในเวลากลางคืน เขาพูดว่า. “ อย่านอนบนเตียงนั้น เตียงของฉันสบายขึ้นและใหญ่พอสำหรับเราทั้งคู่ถ้าเราบีบแรงหน่อย”

 

ฉูหยวนให้ดงซูบินจ้องมอง “ เจ้าบ้านายกำลังทำอะไรบางอย่างอีกแล้วหรือ?”

 

ดงซูบินกระแอมในลำคอ “ ไม่…ฉันแค่ไม่อยากให้เธอเหนื่อยมากไปกว่านี้…”

 

“ คนอาจจะเห็นเราและจะมีเรื่องซุบซิบ”

 

“ มันดึกมากแล้วใครจะเห็นเราได้อย่างไร? เร็วเข้า”

 

ฉูหยวนถอนหายใจและให้ดงซูบินเธอปีนขึ้นไปบนเตียงของดงซูบินและนั่งข้างๆ “ สำหรับวันนี้เท่านั้น พรุ่งนี้ฉันจะนอนที่นั่นเข้าใจไหม”

 

“เอาล่ะ. เขยิบไปหน่อยหนึ่ง”

 

หลังจากที่ดงซูบินขยับตัวพิงกำแพงเขาก็มองไปที่คนที่นอนข้างๆ

 

ภายใต้แสงจันทร์ฉูหยวนค่อยๆปลดกระดุมสองเม็ดบนเสื้อของเธอ เธอลังเลอยู่พักหนึ่งและมองไปที่ดงซูบินแน่นอน. ดงซูบิน จ้องมองไปที่เธอและเธอรู้สึกได้ว่าใบหน้าของเธอเปลี่ยนเป็นสีแดง เธอเอามือปิดหน้าอกและให้ดงซูบินจ้องมอง เธอหันหลังให้กับ ดงซูบินอย่างรวดเร็วและปลดกระดุมส่วนที่เหลือออก

 

ดงซูบินกล่าวอย่างผิดหวัง “ เราก็เหมือนคู่แต่งงานกันแล้วจะมีอะไรให้เขิน?”

 

“ ขยะ. ภรรยาของนายคือใคร? นายต้องการที่จะเอาชนะจากฉัน?”

 

“ ฮิฮิ…ใครกันที่เรียกฉันว่าที่รัก”

 

ฉูหยวนโกรธขึ้นมาทันที “ ฉันจะฉีกปากนายถ้านายกล้าพูดมันขึ้นมาอีก! งี่เง่า! นายบังคับให้ฉันพูดประโยคนี้ตั้งหาก!”

 

ฉูหยวนถอดเสื้อของเธอและเริ่มถอดกระโปรงของเธอ “ หยุดมองฉัน! หันหน้าไปทางอื่น ”

 

ดงซูบินพึมพำตอบกลับ “ ตกลง…ฉันจะไม่มองเธอ”

 

ฉูหยวนดันกระโปรงของเธอไปที่หัวเข่าโดยหันหลังให้ดงซูบินและนั่งลงบนเตียงเพื่อเลื่อนกระโปรงออกจากขายาว

 

เป็นไปได้อย่างไรที่ ดงซูบินจะไม่มองฉากเซ็กซี่นี้?

 

ฉูหยวนเริ่มถอดถุงน่องของเธอ เธอยืนขึ้นและดันถุงน่องไปที่ระดับต้นขาแล้วนั่งลงอีกครั้งเพื่อดันให้ยาวลงไปที่ขาของเธอ เธองอขาซ้ายแล้วดึงถุงน่องออกจากนิ้วเท้า หลังจากนั้นเธอก็ทำเช่นเดียวกันกับขาขวาและถอดถุงน่องออกจนหมดฉูหยวนพับเสื้อผ้าของเธออย่างเรียบร้อยและวางไว้บนเก้าอี้

 

หัวใจของ ดงซูบินเต้นรัวและรีบหลับตาเพื่อแสร้งทำเป็นหลับ

 

หลังจากนั้นไม่นานดงซูบินก็รู้สึกว่าผ้าห่มของเขาถูกยกขึ้นและมีร่างกายที่อบอุ่นอยู่ใต้ผ้าห่ม “เข้านอนเร็ว.”

 

ดงซูบินมองลงไปและดวงตาของเขาก็เบิกกว้าง “ ทำไมเธอยังใส่เสื้อชั้นในอยู่ล่ะ? เธอไม่รู้สึกอึดอัดเหรอ?”

 

“ ฉันรีบมาที่นี่และลืมเอาชุดนอนมาด้วย” หลังของฉูหยวนหันหน้าไปทางดงซูบิน

 

“ แค่ถอดออกมา”

 

“ นายคิดว่าฉันจะไร้ยางอายเหมือนนายเหรอ”

 

ดงซูบินรู้สึกว่าเวลาสุกงอมและขยับร่างกายเข้ามาใกล้ เขาฝังศีรษะของเขาไว้ในผมของฉูหยวนและกอดเธอจากด้านหลังของเธอ

 

ฉูหยวนจับมือของดงซูบินอย่างรวดเร็ว “นายกำลังทำอะไร?!”

 

ดงซูบินกระซิบที่หูของฉูหยวน “ ฉูหยวน…นานแล้วนะที่เราจะทำแบบนั้น”

 

“ ฉันรู้ว่านายกำลังทำอะไรอยู่!”ฉูหยวนหันไปทาง ดงซูบินและจ้องมองเขา “ นายขยับขาไม่ได้แล้วนายจะทำอย่างไร”

 

“ ฉันไม่สามารถควบคุมมันได้อีกต่อไป”

 

“ ไม่…รอ…จนกว่านายจะกลับมาเป็นปกติ”

 

“ อา…ฉูหยวน…ฉันรู้สึกไม่ค่อยดี”

 

“เจ้าบ้า! นายคิดว่าฉันจะยอมนายอย่างงั้นหรอ?” ฉูหยวนทำหน้าโกรธและบีบแขนของดงซูบิน “ ถ้านายกล้าเอาเปรียบฉันอีกฉันจะโกรธ! แค่ตั้งสมาธิกับการทำตัวให้ดีและเลิกคิดถึงสิ่งเหล่านั้น!”

 

ดงซูบินรู้สึกหงุดหงิดและหลับตาลงไม่ยอมพูดอะไรสักคำ

 

“ ซูบิน?”

 

“ ……”

 

“ ฉันกำลังคุยกับนาย!”

 

“ ……”

 

ฉูหยวนผลักดงซูบินเบา ๆ “ หยุดเสแสร้ง ฉันทำสิ่งนี้เพื่อประโยชน์ของนายเองนะ”

 

“ ……”

 

“ ซูบิน!”

 

“ ……”

 

หลังจากหยุดไปนาน ฉูหยวนก็ตบแขนของดงซูบิน “เอาล่ะ! ฉันจะปล่อยให้นายทำทุกอย่างที่นายต้องการกับฉันโอเค?”

ดงซูบินลืมตาและยิ้ม “ เธอเป็นคนพูดเอง”

 

“ทะลึ่ง!” ฉูหยวน บีบแขนของดงซูบินอีกครั้ง บางทีเธออาจเป็นหนี้ ดงซูบินมากในชีวิตก่อนหน้านี้และเธอไม่สามารถปฏิเสธคำขอของดงซูบินได้ เธอคิดอยู่พักหนึ่งและเอื้อมมือไปใต้ผ้าห่มเพื่อเอาอะไรบางอย่างออก หลังจากนั้นเธอก็ลุกขึ้นนั่งและมองไปที่ ดงซูบิน

 

ดงซูบินมองไปที่ฉูหยวนและถาม “ เอ่อ…เราจะทำยังไงดี”

 

“ ฉันจะรู้ได้ยังไง? นายเป็นคนที่ต้องการมันไม่ใช่หรอ”

 

ดงซูบินควบคุมอารมณ์ตัวเองไว้ไม่อยู้แล้ว แต่เขาไม่สามารถขยับเอวและขาได้ “ เธอน่าจะนึกออก”

 

ฉูหยวนยิ้มอย่างเบี้ยว “ นายทำให้ฉันอับอาย” เธอลังเลสักพักแล้วขยับผ้าห่มออกก่อนจะขยับขาไปอีกด้าน เธอนั่งคร่อมดงซูบิน และรู้สึกเขินอายในท่านี้ เธอหันหน้าไปทางหน้าต่างเพื่อหลีกเลี่ยงการมองไปที่ดงซูบิน

 

“ นายอย่ามองฉันได้ไหม”

 

“ทำไม?”

 

“ ตำแหน่งนี้มันชัดเจนเกินไป…”

 

“ ค่อนข้างดี ฉูหยวนเธอสวยมาก”

 

“ ……”

 

“ เร็วเข้า ฉันรอไม่ไหวแล้ว!”

 

ฉูหยวนเป็นผู้หญิงหัวโบราณแม้ว่าเธอจะอายุมากก็ตาม เธอยังคงสงวนท่าทีและขี้อายแม้ว่านี่จะไม่ใช่ครั้งแรกของเธอที่ทำ ‘สิ่งนั้น‘ กับดงซูบิน

 

“ นาย…หลับตาก่อน”

 

“ อ๊ะ…เร็วเข้า ทำไมต้องหลับตา”

 

“ ฉันรู้สึกอึดอัดเมื่อนายมองมาที่ฉัน”

 

ดงซูบินไม่สามารถทนรอได้อีกต่อไป “ เอาล่ะ…ตาฉันปิดแล้ว มาเลย”

 

ฉูหยวนหน้าแดงและกล่าวว่า “ ถ้าฉันรู้ว่านายลืมตาขึ้นมามองฉันฉันจะตบนาย”

 

“ เร็วเข้าหน่อย”

 

“ อ่า….”

 

ดงซูบินคร่ำครวญขณะที่ฉูหยวนลดตัวลง

 

สิบนาที…

 

ยี่สิบนาที…

 

สามสิบนาที…

 

ฉูหยวนทรุดตัวลงบนหน้าอกของ ดงซูบินหายใจหอบดงซูบินไม่เหนื่อยเพราะฉูหยวนทำทุกอย่างและเขาไม่ได้ขยับแม้แต่นิ้วเดียว มันเป็นเพราะเขาไม่สามารถขยับได้ หลังจากพักสักครู่ฉูหยวนก็ดึงผ้าห่มมาคลุมพวกเขา เธอลูบผมของดงซูบิน เบา ๆ พร้อมกับดูพอใจบนใบหน้าของเธอ

 

“ ฉูหยวนเอวของเธอโอเคไหม”

 

“ นายแกล้งฉัน”

 

“ ฮ่าฮ่า…เธอทำเองทั้งหมด ฉันไม่ได้ทำอะไรเลย.”

 

หลังจากที่พวกเขาทำ ‘สิ่งนั้นเสร็จ‘ ฉูหยวนก็ไม่อายและสงวนไว้ เธอจับใบหน้าของดงซูบิน และจูบเขา “ ก่อนหน้านี้ตอนที่เราทำแบบนั้นฉันกลัวนายเจ็บขา ฉันจะอนุญาตให้นายในเวลานี้เท่านั้น พรุ่งนี้ไม่ต้องขออะไรอีก “

 

ดงซูบินพยักหน้าและกอดร่างเปลือยเปล่าของฉูหยวน

 

ฉูหยวนหัวเราะคิกคักและจูบหน้าผากของดงซูบิน “ ราตรีสวัสดิ์ที่รักของฉัน”

 

ดงซูบินไม่ชอบให้ ฉูหยวนเรียกเขาแบบนี้ “ เธอเรียกฉันว่าอะไร”

 

ฉูหยวนรู้ว่าดงซูบินชอบถูกเรียกว่า ‘พี่ใหญ่‘ แม้ว่าจะอายุน้อยกว่าเธอมากก็ตาม เธอผลักมือของดงซูบิน ออกไปและกระซิบข้างหูเขา “ ห่าวไป๋เกอ (พี่ชาย) …ฉันนอนได้แล้วหรือ”

 

ดงซูบินพยักหน้าด้วยความพึงพอใจ “ เอาล่ะ. ราตรีสวัสดิ์.

 

“ นายอา…” ฉูหยวนหัวเราะและหยิกแก้มของ ดงซูฐินก่อนที่จะกอดเขาเพื่อนอนหลับ

 

หมายเหตุการแปล: ห่าวไป๋เกอเป็นคำที่คู่รักใช้และแปลเป็น ‘พี่ใหญ่ที่แสนดี‘