EP 271 ตํารวจมากถึงแล้ว!

 

By loop

 

ตอนบ่าย บาดแผลของโฮ่วซึ่งได้รับการรักษาแล้ว

 

ดงซูบินทําความสะอาดมือของเขาและช่วย โฮ่วชิง สวมกางเกงของเธอคืน

 

โอ่วชิงรู้สึกประหลาดใจและโล่งใจที่เห็น ดงซูบินไม่ได้ตะครุบเธอ “ ขอขอบคุณ.”

 

“ นอนสักพัก. เมื่อคืนคุณคงไม่ได้นอนใช่มั้ย?” ดงซูบินช่วยโย่วชิงนอนลงบนเตียงของเขา “ ผมจะปลุกคุณเมื่อถึงเวลากินข้าว”

 

โฮ่วชิงถูกทุบตีเมื่อคืนก่อนและหมดแรง เธอลังเลขณะมองไปที่ ดงซูบินก่อนจะหลับตาลงขาของเธอมั่วนงอราวกับว่าเธอพร้อมที่จะเตะออกได้ทุกเมื่อ ดงซูบินกลัวว่าเธอจะหนีออกจากห้อง ถ้าเธอถูกคนข้างนอกจับได้เธอจะตกอยู่ในอันตรายเขาจึงเอาเชือกมัดขาเธอก่อนจะคลุมตัวด้วยผ้าห่ม หลังจากนั้นเขาก็เดินไปที่เก้าอี้และนอนเอาหัวลงบนโต๊ะ

 

ไม่กี่ชั่วโมงผ่านไป

 

เคาะ..เคาะ เคาะ..

 

ดงซูบินตื่นและมองไปที่นาฬิกาของเขา เกือบจะถึงแล้วและผู้หญิงคนนั้นก็ตื่นด้วยเช่นกัน

 

ดงซูบินเดินไปเปิดประตู ขายที่ดูแลบันไดอยู่ข้างนอกพร้อมขนมปังสองสามชิ้นและนมแพ็คเก็ต ดงซูบินก็รับอาหารจากเขาและขอบคุณเขา ชายคนนั้นเห็นโฮวงบนเตียงและขยิบตาให้ ดงซูบินด้วยรอยยิ้ม “ เธอเป็นยังไงบ้าง” “ ยืม ไม่เลว เธอมีความข่า” ดงซูบินตอบ ผู้ชายคนนั้นหัวเราะและจากไป ดงซูบินหวและยัดขนมปังเข้าปากและกินนมเสร็จเขาช่วย โย่วชิงและ เริ่มป้อนขนมปังและนมให้เธอ โอ้วสิ่งหิวโหยและกลืนกินโดยไม่เกี่ยวหลังจากโฮวซึ่งอิ่มแล้ว เธอก็มองไปที่ดงซูบิน “ พวกเขาจ่ายเงินให้นายเท่าไหร่” ดงซูบินยักไหล่ “ พวกเขาไม่ได้จ่ายอะไร ให้ผมเลย เราต้องรอจนกว่าเราจะไปต่างประเทศ”

 

“ จะเกิดอะไรขึ้นถ้าพวกเขาไม่พาคุณไปด้วย” โย่วชิงไม่ยอมแพ้ในการโน้มน้าวให้ ดงซูบินเปลี่ยนข้าง “ พวกเขาเป็นกลุ่มนอกกฎหมายและคุณแตกต่างจากพวกเขา คุณไม่รู้ว่าพวกเขามีอิทธิพลอะไร ขายหนุ่มฟังฉัน หากนายไม่ต้องการใช้ชีวิตที่เหลืออยู่อย่างหลบ ๆ ซ่อน ๆ โปรดช่วยส่งข้อความถึงตํารวจ นายแค่ต้องการเงินใช่ไหม? นี่เป็นเคสใหญ่และผลตอบแทนจะสูง อย่างน้อยก็ไม่ต่ํากว่าแสน”

 

ดงซูบินส่ายหัว “ไม่สนใจ

 

โฮ่วชิงพยายามเกลี้ยกล่อม ดงซูบินแต่ถูกปฏิเสธ

 

ในตอนกลางคืนโฮ่วชิงกําลังคิดหาวิธีหลบหนี เธอสามารถเอาชนะชายหนุ่มร่างผอมคนนี้ได้หากเธอพยายาม แต่ถึงแม้ว่าเธอจะสามารถปลดเปลื้องตัวเองใต้จะมีอะไรต่อไป? หมดห้อง? ผู้ขายหลายคนข้างนอกมีอาวุธปืน จับชายหนุ่มคนนี้เป็นตัวประกันเพื่อคุกคามพวกเขา? มันจะไม่ทํางานพวกเขาจะไม่ปล่อยเธอไปเพราะ ดงซูบินและ โฮ้วซึ่งก็ขมวดคิ้วขณะที่เธอยังคงคิดแผนหลบหนี

 

วันถัดไป

 

ตอนเช้า

 

“ พักผ่อนให้เพียงพอหรือยัง” ดงซูบินถาม

 

โฮ่วชิงพยักหน้า “ขอบคุณ”

 

ดงซูบินหัวเราะ “ ถ้าคุณอยากขอบคุณผม ก็เลิกคิดที่จะหนี้สักที”

 

“ ฉันจะหลบหนีในสถานการณ์นี้ได้อย่างไร” โฮ่วชิงตอบ “ ฉันต้องออกไปจากจุดนี้ก่อน”

 

ดงซูบินไม่เชื่อว่าโอ่วซึ่งไม่มีทางปลดตัวเองได้ เขาเดือนเธอ “ พี่สาวคุณน่าจะได้เห็นสิ่งที่เกิดขึ้นเมื่อวานนี้ คุณจะมีความทรมานน้อยลงเมื่ออยู่ที่นี่กับผม แต่ถ้าคุณพยายามหนี้และถูกคนอื่นจับได้ผมจะไม่สามารถช่วยคุณได้ คุณควรรู้ว่าจะเกิดอะไรขึ้นกับคุณถ้าคุณอยู่ในมือของพวกเขา พวกเขาทั้งหมดต้องการคุณ”

 

โฮ้วซึ่งเงียบ

 

ดงซูบินพูดต่อ “ ผมอาจจะต้องออกไปข้างนอกสักพัก แค่อยู่ในห้องเงียบ ๆ พอนะ”

 

หลังจากที่ ดงซูบินพูดจบก็มีคนมาเคาะและเข้าไปในห้อง “ พี่เสี่ยว, บอส และ ผู้จัดการหม่ากําลังตามหานาย”

 

“ ตกลง” ดงซูบินหายใจเข้าลึก ๆ

 

ชายคนนั้นพาดงชินออกจากห้องและเดินขึ้นบันได นี่เป็นครั้งแรกที่ ดงซูบินเป็นอาคารและ ที่ตั้งของเขาตั้งแต่มาที่นี้เป็นอาคารสองชั้นและไม่มีบ้านหลังอื่นในบริเวณใกล้เคียงเขาสามารถมองเห็นโกดังสองสามแห่งผ่านหน้าต่างและไกลออกไปนั่นคือทะเล

 

พวกเขามีใครบางคนอยู่ใกล้นานน?!

 

นั่นหมายความว่าของโบราณที่หายไปสามารถลักลอบนําออกจากประเทศจีนได้และพวกเขาสามารถหลบหนีได้?!

 

ที่ขั้นหนึ่งมีขายติดอาวุธสองคน คนหนึ่งยืนอยู่ข้างหน้าต่างและอีกคนอยู่ข้างประตู ชายคนนั้นไม่ได้หยุดที่ชั้นหนึ่งและเดินขึ้นไปชั้นบนพร้อมกับ ดงซูบินพวกเขาไปถึงห้องที่อยู่ด้านในสุดของชั้นสองและชายคนนั้นก็เคาะ ชายคนหนึ่งตะโกนว่า “ เข้ามา” จากข้างใน

 

“ เจ้านายมาแล้ว” ชายคนนั้นกล่าวว่า

 

ชายวัยกลางคนที่มีผิวชัดเงยหน้าขึ้น ” ตกลง. คุณสามารถออกไปได้แล้ว”

 

“ใช่” ชายคนนั้นจากไปและปิดประตูอย่างนุ่มนวลตามหลังเขา

 

หม่าเหวินเทาและชายวัยกลางคนเป็นคนเดียวในห้องกับองซูบิน ดงซูบินรู้ทันทีว่าชายวัยกลางคนคือบอส “ เจ้านายครับพี่หม่า”

 

บอสพยักหน้าเล็กน้อยและถาม “ นายคงเป็นเสียวเชียว? ฉันได้ยินผู้จัดการหม่าพูดถึงว่านายรู้เรื่องของโบราณมาก”

 

ดงซูบินตอบอย่างสุภาพ “ ผมรู้แค่นิดหน่อยครับ”

 

“ อิอิ…นายค่อนข้างเจียมเนื้อเจียมตัว” บอสดูเคร่งขรึมและมีออร่าของคนที่ดํารงตําแหน่งสูงเขายิ้มขณะมองไปที่ ดงอูบิน” ฉันอยากให้นายตรวจสอบบางรายการและดูว่าเป็นของจริงหรือไม่ เสี่ยวเชียว ตรวจสอบอย่างใกล้ชิดเนื่องจากข้อตกลงนี้มีความสําคัญมากถ้านายทําผลงานได้ที่ฉันจะทําให้นายมีชีวิตที่ดี”

 

ดงซูบินระงับความตื่นเต้นของเขา “รับทราบ. ผมจะทําให้ดีที่สุด”

 

บอสพยักหน้าไปทางผู้จัดการหม่า

 

หม่าเหวินเทาหยิบของบางอย่างออกมาจากตู้ทางด้านขวาและวางไว้บนโต๊ะ

 

ไอเท็มนี้มีความสูงประมาณสองเมตรและดูเหมือนคทาที่มีรูปร่างเป็นเอกลักษณ์ นกอินทรีอยากได้ที่ด้านบนและมีจะงอยปากแหลมและหูกระต่ายยาวสองข้าง ในปากของมันมีลูกบอลเล็ก ๆ อยู่ข้างในส่วนตรงกลางกลวงและควรใช้ส่วนที่เป็นโพรงเพื่อทําลูกบอลขนาดเล็ก ส่วนล่างของคทามีแหวนทองและไอเทมดูเหมือนทําจากทองสัมฤทธิ์

 

ดงซูบินเห็นแล้วตื่นเต้น!

 

นี่คือหนึ่งในของโบราณที่ถูกขโมยจากพิพิธภัณฑ์

 

หม่าเหวินเทามองไปที่องซูบิน “ เสี่ยวเชียวนายบอกได้ไหมว่าชิ้นนี้เป็นของแท้”

ดงซูบินพยักหน้าและรีบถือของนั้นไว้ในมือ เขาแสร้งทําเป็นตรวจดูอย่างละเอียดและขมวด วขณะหยิบแว่นขยายบนโต๊ะ ทันใดนั้นเขาก็อ้าปากค้าง “สิ่งของนี้น่าจะมาจากราชวงศ์หยวนหรือ ราชวงศ์เหลียวและถูกใช้โดยคนเร่ร่อน ผมไม่รู้ว่ารายการนี้ชื่ออะไร แต่เครื่องหมายบนนั้นไม่ใช่ ของปลอม นี่ควรเป็นของแท้ ดูที่ส่วนนี้ ถ้ารอยมาจากอายุปลอมสนิมจะไม่เป็นแบบนี้ นอกจากนี้ ที่นี่ที่นี่และที่นี้” ดงซูบินได้อ่านเกี่ยวกับประวัติของสิ่งประดิษฐ์ที่ถูกขโมยทั้งหมดและสา มารถสร้างเรื่องราวเพื่อหลอกพวกเขาได้อย่างง่ายดาย

 

บอสยิ้ม “นายแน่ใจไหม?”

 

แน่นอน” ดงซูบินตอบ “ ผมแน่ใจว่านี้เป็นของจริง แต่ผมไม่แน่ใจเกี่ยวกับมูลค่าขอ งมันนะ”

 

หม่าเหวินเทาหยิบกล่องอื่นออกมาจากตู้เซฟ “ ลองดูของชิ้นนี้นี้”

 

รายการนี้เป็นเครื่องเคลือบดินเผาและไม่ได้รับการเก็บรักษาไว้เป็นอย่างดี หัวใจของ ดงซูบินเต้นผิดจังหวะ นี้เป็นอีกรายการที่ถูกขโมย เขาแสร้งทําเป็นตรวจสอบอยู่ครู่หนึ่งแล้วกล่าวว่า “ ชิ้นนี้น่าจะมาจากราชวงศ์ซ่ง ไม่ได้ทําโดยใช้วิธีการที่เราใช้ในการปลอมแปลง นอกจากนี้หากเป็นสินค้าลอกเลียนแบบไม่มีใครจงใจที่จะสร้างข้อบกพร่องที่นี่น่าเสียดายที่ชิ้นส่วนนี้เสียหาย

 

บอสคิดสักพักแล้วถาม “ มูลค่าเท่าไหร่”

 

“อา? ผมไม่แน่ใจ แต่มันมากกว่า 10 ล้าน” ดงซูบินจ้องมองไปที่เครื่องเคลือบดินเผาชิ้นนั้นอย่างตะกละตะกลามแต่ ดงซูบินไม่ได้บอกความจริงกับพวกเขา รายการนี้มีมูลค่ามากกว่า 10 ล้าน นี้คือของที่ระลึกทางวัฒนธรรมระดับสองของประเทศและการแลกเปลี่ยนเป็นการส่วนตัวถือเป็นอาชญากรรม หากสิ่งของเครื่องเคลือบดินเผาไม่ได้รับความเสียหายเล็กน้อยมันจะเป็นของที่ระลึกระดับหนึ่ง ของล้ำค่าชิ้นนี้

 

ผู้จัดการหม่าได้ยินสิ่งนี้และสูดหายใจเข้าลึก ๆ

 

หม่าเหวินเทารีบหยิบของอีกสองชิ้นออกมา หนึ่งในนั้นคือของที่ระลึกระดับสองและอีกชิ้นหนึ่งเป็นของที่ระลึกระดับหนึ่ง ดงซูบินไม่ได้เล่นกลอุบายใด ๆ เพื่อป้องกันตัวเองจากการถูกสงสัยเขาได้เตรียมสิ่งที่จะพูตและอ้างว่าสิ่งของทั้งหมดเป็นของจริงยกเว้นรายการสุดท้ายเขาบอกกับบอสและผู้จัดการหม่าว่าเขาไม่สามารถบอกได้ว่ามันเป็นของจริงหรือไม่การทําเช่นนี้ ทําให้บอสและหม่าเหวินเทาเชื้อเขามากขึ้น ไม่มีผู้เชี่ยวชาญตรวจสอบโบราณวัตถุทั้งหมดได้ มันจะน่าสงสัยเกินไป

 

ความเสียใจเพียงอย่างเดียวคือ ดงซูบินไม่ได้เห็นสมบัติของชาติที่มีค่าที่สุดอย่างชุดสูทหยกหลิวเฉินเย็บตัวยด้ายสีทอง แต่ควรเก็บไว้ในตู้เซฟด้านล่างโต๊ะทํางาน เป็นการยากที่จะสร้างแบบจําลองของชุดสูทหยกหลิ่วเฉินที่เย็บด้วยด้ายทอง โดยไม่จําเป็นต้องดงซูบินเพื่อตรวจสอบความถูกต้อง

 

หลังจากตรวจสอบสิ่งของทั้งหมดแล้วบอสและหม่าเหวินเทาก็อารมณ์ดี บางที่พวกเขาอาจจะ รู้ว่าสิ่งของเหล่านี้น่าจะเป็นของจริง แต่ธุรกรรมนี้มีมูลค่ามากกว่าร้อยล้านและพวกเขาจะต้องเผชิญกับกองกําลังยิ่งหากพวกเขาถูกจับได้ พวกเขาต้องระมัดระวังและขอให้ ดงซูบินตรวจสอบว่า สิ่งของนั้นปลอดภัย

 

“ เสี่ยวเชียว… นาย” หม่าเหวินเทากําลังจะพูดอะไรบางอย่างเมื่อโทรศัพท์ของเขาดังขึ้น

 

แหวน…แหวน แหวน

 

หม่าเหวินเทาตอบและผ่อนคลายเล็กน้อยทันที เขากระซิบกับบอส “ เรือกําลังมาถึง”บอสจุดบุหรี่และหัวเราะ “ดี. ขอให้ผู้ชายเตรียมตัวให้พร้อมและอย่ารอจนกว่าเรือจะมาถึงพวกเขาต้องพร้อมที่จะขึ้นเรือเมื่อมาถึง อ้ออย่าลืมแจกอาวุธเพื่อเตรียมรับมือกับเรื่องร้ายแรงกําลังมา”

 

“ใช่” หม่าเหวินเทาหันไปหาดงซูบิน “ เสี่ยวเชียวไปกันเถอะ”

 

“ตกลง.” ติงปืนรีบตามไป

 

ที่ทางเดินหม่าเหวินเทาเรียกคนของเขาสองคนมาและสั่งให้พวกเขาแจกปืนและกระสุน เขายังต้องการรถที่พร้อมสําหรับการบรรทุก เขาเหลือบไปที่ ดงซูบินและโบกมือให้เขากลับไปที่ห้องใต้ดินด้วยตัวเอง ดงซูบินผิดหวังที่เขาไม่ได้ยินอะไรเลยในขณะที่เขาจากไประหว่างทางไปยัง ชั้นใต้ดินเขาสังเกตสภาพแวดล้อมที่ชั้นหนึ่ง

 

ดงซูบินสามารถยืนยันได้ว่าพระธาตุที่ถูกขโมยทั้งหมดอยู่ในมือของคนเหล่านี้!

ได้เวลาลงมือทํา!

 

ถ้า ดงซูบินอยู่คนเดียวเขาคงจะลงมือก่อนหน้านี้ แต่มีเจ้าหน้าที่หญิงคนหนึ่งถูกขังไว้ที่ห้องใต้ดิน หากเขาเริ่มเคลื่อนไหวคนเหล่านี้อาจใช้เจ้าหน้าที่หญิงเป็นตัวประกัน เขาต้องทําให้ผู้หญิง คนนั้นปลอดภัยก่อนถึงจะทําอะไรได้

แต่เมื่อดงซูบินกลับไปที่ห้องของเขาเขาก็ต้องตะลึง

 

ผู้หญิงคนนั้นหายไปแล้ว

 

เกิดอะไรขึ้น? ผู้หญิงคนนั้นอยู่ที่ไหน?

 

ดงซูบินรู้สึกกังวลและเกือบจะสาปแช่งดัง ๆ เขามองไปที่ใต้เตียง แต่เธอไม่อยู่ใกล้ ๆ เธอหนี้? จะดีมากถ้าเธอหนีไปได้แต่ ดงซูบินรู้ดีว่ามันเป็นไปไม่ได้ แม้ว่าเธอจะสามารถออกจากห้องใต้ดินได้ แต่เจ้าหน้าที่ติดอาวุธก็คอยปกป้องชั้นหนึ่ง นอกจากนี้เขาไม่ได้สังเกตเห็นอะไรในทางลง

 

เอาล่ะ! เธอไปไหน?!

 

ดงซูบินกําลังตื่นตระหนกและเดินออกจากห้องเพื่อมองหาโฮวซิงในห้องน้ํา ส้วมก็ไม่มีใครอยู่!

 

ทันใดนั้นดงซูบินก็ได้ยินเสียงร้องเบา ๆ และดังมาจากห้องด้านหลังเขา ผู้ชายบางคนกําลังหัวเราะและผู้หญิงคนหนึ่งกําลังสาปแช่งและสบก! เธออยู่ที่นั้น! ดงซูบินหันกลับไปและพยายามเปิดห้องนั้น แต่มันถูกล็อคจากข้างใน เขาไม่มีเวลาที่จะเสียและเริ่มเตะประตูเมื่อเตะครั้งที่สามประ ดูก็เปิดออก!

 

สิ่งที่ ดงซูบินเห็นในห้องทําให้เขาระเบิด!

 

“ พวกคุณกําลังทําอะไรอยู่!” ดงซูบินโกรธ!

 

โฮวซึ่งกําลังดิ้นรนและสาปแช่งอยู่บนเตียง กางเกงชั้นในของเธอถูกดึงลงไปที่หัวเข่าและมีผู้ชายสามคนอยู่ข้างๆเธอ สองคนกําลังกดเธอลงและอีกคนหนึ่งจับผมของเธอทําให้หัวของเธอไม่ ขยับ ในห้องมีผู้ชายอีกสองคนกําลังปลดเข็มขัด ผู้ชายที่อยู่ชั้นใต้ดินส่วนใหญ่อยู่ในห้องนี้!

 

“ โอ้นายกลับมาแล้วเหรอ” ผู้ดูแลร้านมองไปที่ ดงซูบินและหัวเราะ

 

ดงซูบินจ้องมองพวกเขาอย่างเป็นซา “ปล่อยเธอไป! อย่าลืมว่าเธอเป็นของฉัน!”

 

ผู้ดูแลร้านหัวเราะ “ ฮ่าฮ่าฮ่า เรากําลังจะออกไปเร็ว ๆ นี้และบอสจะไม่ปล่อยให้เธอมีชีวิตอยู่ทําไมไม่ปล่อยให้เราสนุกกันก่อนที่เธอจะตาย? เสี่ยวเชียวอย่าพยายามหยุดพวกเรา! ปิดประตูเดี๋ยวนี้และหลงทาง! ถ้านายพยายามสร้างปัญหาฉันจะหักขาของคุณ!

 

ชายคนหนึ่งที่ถอดกางเกงของเขาตะโกนอย่างไม่สบอารมณ์ “ หลงทาง! หลงทาง!”

 

“ ถ้านายอยากสนุกเรายินดีต้อนรับนาย ถ้าไม่ออกไป!” ใครบางคนตะโกน

 

ผู้ดูแลร้านเรียกคนเหล่านี้มา เขามีความปรารถนามากกว่าผู้หญิงคนนี้เพราะเธอดูเหเหมือนอดีตภรรยาของเขาเล็กน้อย แต่เขาได้สูญเสียผู้หญิงคนนั้นไปยัง ตั้งขึ้นเมื่อวานนี้ต่อหน้าผู้จัดการม่านั่นเป็นเหตุผลที่เขาเรียกทุกคนมาจะไม่มีใครถูกลงโทษหากทุกคนมีส่วนร่วมผู้ดูแลร้านรู้ว่าผู้ จัดการหม่าจะไม่พูดอะไรและบอสจะไม่สนับสนุนดงซูบิน

 

“ นายจะไปแล้วหรอ?” ผู้ดูแลร้านมองไปดูที่ดงซูบิน

 

ออกไป?! เวรเถอะ แก! ดงซูบินพุ่งไปข้างหน้าและผลักผู้ชายผอมสูงออกไป

 

ชายร่างผอมคนนั้นเปลี่ยนไปและชก ดงซูบินที่ไหล่ของเขา “ แกคิดว่าแกป็นใคร?!”

 

นี่เป็นหมัดที่ทรงพลังและ ดงซูบินล้มลงบนพื้น!

 

“ ฮ่าฮ่าฮ่า … แกมันอ่อนแอ!” ผู้ดูแลร้านบอก

 

ผู้ชายตัวผอมคนนั้นถ่มน้ําลายลงบนพื้น “ ฉันสามารถชนะได้แม้กับพวกนายสิบคน!”

 

ชายสองคนขมวดคิ้ว พวกเขารู้สึกว่ามันไม่ถูกต้องสําหรับพวกเขาที่จะต่อสู้กันเอง แต่พวกเขาก็ไม่ได้พูดอะไร

 

ผู้ดูแลร้านหัวเราะ “ เอาล่ะ.ลาวเฮย นายฝึกคาราเต็มานานกว่าห้าปีแล้ว นายดูสิมีพวกเราก็คน? หยุดกลั่นแกล้งศูนมาใหม่ได้แล้ว”

 

ลาวเฮย ขายร่างผอมคนนั้นหัวเราะและตะโกนบอก ดงซูบิน” ออกไปจากที่นี่!”

 

ดงซูบินหรูตาขณะที่เขาลุกขึ้นยืน เขานวดไหล่และคิดถึงสถานการณ์ตรงหน้า ถ้าเขาปลุกทุกคนในห้องออกมันก็ไม่ต่างจากบทบาทของคนอ่อนแอที่เขาเคยแกล้ง คนอ่อนแอที่เรียนรู้วิธีการทําของเก่าปลอมเก่งกาจในการต่อสู้ได้อย่างไร? ตัวตนของเขาจะถูกเปิดเผยแต่ถ้าเขาไม่ทํา อะไรเจ้าหน้าที่หญิงคนนั้นจะถูกข่มขึ้น

 

ดงซูบินควรต่อสู้หรือไม่?

 

เขาควรจะฆ่าคนเหล่านี้เดี๋ยวนี้หรือไม่?

 

ในขณะนี้ ดงซูบินตัดสินใจ ฆ่า!

 

เนื่องจาก ยังไงดงซูบินจะถูกเปิดเผยไม่ช้าก็เร็วเขาก็อาจช่วยผู้หญิงคนนี้และต่อสู้เพื่อหาทางออก! ของโบราณที่ถูกขโมยสามารถกู้คืนใต้หลังจากที่พวกเขาหลบหนี!

 

“ สารเลว! ไปให้ห่างจากฉันนะ!” โย่วชิงตะโกนด้วยความสิ้นหวัง

 

“ ฮ่าฮ่าฮ่าๆ”

 

ดงซูบินงอขาเล็กน้อยแล้วขยับนิ้วและกําลังจะขยับ

 

ปัง…ปัง…ปัง! เสียงปืนดังขึ้นอย่างกะทันหัน

 

อยู่ชั้นบนหรือเปล่า? มีคนยิงปืนออกไปข้างนอกหรือไม่?

 

ผู้ดูแลร้านตกใจและกระโดดลงจากเตียง “เกิดอะไรขึ้น?”

 

“ ฉันไม่รู้ใครเป็นคนเปิดฉากยิง” มันเริ่มตึงเครียดในห้องใต้ดิน

 

ดวงตาของโฮ้วซึ่ง มีความตื่นเต้น