เมื่อนึกถึงคำพูดของเบรย์เดนก่อนหน้านี้ เจนอารีก็เดินเข้าไปอย่างร่วมมือ แล้วนั่งยอง ๆ ตรงหน้าชายชราพร้อมกับเบรย์เดน

หรัณย์มองทั้งสองคนอย่างอ่อนโยน จากนั้นก็มือของทั้งสองคนมาวางซ้อนกัน “เห็นพวกเธอสองคนอยู่ด้วยกัน คนแก่อย่างฉันมีความสุขจริง ๆ “

มือของเบรย์เดนเรียวยาวและแข็งแกร่ง อีกทั้งยังแบ่งเป็นสัดส่วนอย่างชัดเจน ส่วนมือของเจนอารีนั้นเล็กและขาวสะอาด แถมยังนุ่มราวกับไม่มีกระดูก ความอบอุ่นของมือทั้งสองที่วางทับซ้อนกัน ทำให้ทั้งสองคนรู้สึกหลอมรวมเข้าหากันอย่างแปลกประหลาด

เจนอารีก้มศีรษะลงเล็กน้อย ใบหูเป็นสีแดงก่ำ สีหน้าและคำพูดของชายชราเหมือนกับได้มาเจอพ่อแม่ของฝ่ายชาย ช่างน่าอายจริง ๆ

ชายชรากล่าวต่อไป “พวกเธอรักกันมาก็หลายปีแล้ว วางแผนจะแต่งงานเมื่อไหร่ล่ะ คนแก่อย่างฉันอยากจะอุ้มเหลนชายแล้วจริง ๆ”

เมื่อเจนอารีได้ฟังก็ตกตะลึง

ขณะเดียวกัน เธอสัมผัสได้ถึงนิ้วของเบรย์เดนที่วางบนหลังมือเธอบีบเข้ามาอย่างเห็นได้ชัด

“ไม่ต้องรีบร้อนครับ” เบรย์เดนไปตามคำพูดของชายชรา เขาพูด “ราฟิมเป็นนักเต้นที่มีพรสวรรค์ ตอนนี้เธอกำลังเป็นที่นิยมในฐานะนักเต้น การแต่งงานและมีลูกจะทำให้เธอเสียเวลาไปเท่านั้น ดังนั้นเรื่องแต่งงานค่อยว่ากันทีหลังนะครับ”

เมื่อหรัณย์ได้ฟังก็รู้สึกไม่พอใจอย่างเห็นได้ชัด แต่เขาก็ลังเลที่จะตำหนิเจนอารี กลับกันเขาถอดแหวนทองคำวงหนึ่งออกจากนิ้วของตัวเองยัดใส่ในมือของเจนอารีและพูด “ราฟิม นี่เป็นแหวนแต่งงานของฉันกับคุณยายอีวานเมื่อตอนนั้น ตอนนี้ฉันยกให้เธอ ยอมที่จะแต่งงานกับเบรย์ของพวกเราเมื่อไหร่ เธอก็สวมมันไว้ ถึงเวลานั้นฉันจะเป็นเจ้าภาพให้เธอทันที ให้เธอได้แต่งเข้าตระกูลชัยวัฒน์ของพวกเราอย่างสง่าผ่าเผย”

**(ตระกูลชัยวัฒน์ คือตระกูลของเบรย์เดน)

พอมองไปที่แหวนทองคำที่อยู่ในมือ จู่ ๆ เจนอารีก็รู้สึกตาฝาด ในใจสับสนตีกันไปหมด เธอสัมผัสได้ว่าชายชราชอบหญิงสาวที่ชื่อว่าราฟิมมาก ในใจแทบจะยอมรับว่าหญิงสาวคนนี้เป็นลูกสะใภ้ในอนาคตของตระกูลชัยวัฒน์

“พูดสิ” เมื่อเห็นว่าเจนอารีไม่พูดอยู่นาน เบรย์เดนก็พูดเตือนขึ้นเบา ๆ

เจนอารีรู้สึกตัวในทันที อะไรบางอย่างติดอยู่ในใจของตัวเอง เบรย์เดนจะแต่งงานกับใครในอนาคต แล้วเกี่ยวอะไรกับเธอ

“ขอบคุณค่ะคุณตา” เจนอารีรับแหวนมาอย่างว่าง่าย

คุณน้าดารินที่มองดูเหตุการณ์นี้อย่างเงียบ ๆ มาโดยตลอด ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถอนหายใจเบา ๆ

เวลานี้มีสาวใช้เคาะประตูและเข้ามารายงานกับคุณน้าดารินว่าอาหารเย็นเตรียมพร้อมเรียบร้อยแล้ว

ดังนั้นเบรย์เดนพาหรัณย์ไปห้องอาหารด้วยตัวเอง

บนโต๊ะอาหาร ชายชรามีความสุขมาก คอยชักชวนให้เจนอารีกินมากขึ้น หลังจากนั้นยังคีบหอยเป๋าฮื้อให้เจนอารีด้วยมือที่สั่นเทา “ราฟิม ฉันจำได้ตอนที่ยังเด็กเธอชอบทานหอยเป๋าฮื้อมาก มา อันเดียวพอไหม”

“หนูไม่…….” เจนอารีส่ายหัว เธอแพ้อาหารทะเล เดิมทีเธอไม่สามารถสัมผัสมันได้เลย

“ไม่พอใช่ไหม” เบรย์เดนพูดขัดจังหวะขึ้น สายตาหันไปมองที่เจนอารี บนใบหน้าเผยรอยยิ้มไร้ที่ติ เท้าที่อยู่ใต้โต๊ะเตะเจนอารีเบา ๆ

“…….พอค่ะ” เจนอารีไม่มีทางเลือก ภายใต้การจ้องมองของตาหลานทั้งสองจึงทำได้แค่กัดหนึ่งคำเป็นพิธี

“เป็นอาหารที่พ่อครัวของบ้านพวกเราทำขึ้น ไม่อร่อยใช่ไหม” หรัณย์มองเจนอารี ขมวดคิ้วและถามขึ้น

“ไม่ค่ะ อร่อยดีค่ะ” เจนอารีจำเป็นที่จะต้องกัดเข้าไปอีกคำ

“ไม่ใช่เลย ฉันเห็นได้ชัดเลยว่าเธอยากที่จะกลืนมันลงไป” จู่ ๆ หรัณย์ก็โมโห ขว้างตะเกียบในมือแล้วบอกกับคุณน้าดาริน “ไปเรียกพ่อครัวมา”

คนที่เคยมีอำนาจเหนือใคร แม้จะแก่ชราแล้ว เมื่อโกรธขึ้นมา ออร่าทั้งร่างกายนั้นก็ยังทำให้คนสะพรึงกลัว

เจนอารีมือสั่นจนหอยเป๋าฮื้อในมือแทบจะตกลงบนโต๊ะ เธอรีบพูดห้ามอย่างรวดเร็ว “คุณตาคะ อย่าโมโหเลย เป็นเพราะวันนี้หนูไม่ค่อยอยากอาหาร ไม่เกี่ยวกับพ่อครัวเลย ที่จริงหอยเป๋าฮื้อนี้อร่อยมากเลยค่ะ”

ขณะที่พูด เจนอารีก็รีบทานหอยเป๋าฮื้อที่เหลืออยู่สามส่วนทั้งหมดลงไป เธอไม่อยากให้ใครถูกตำหนิเพราะเธอคือต้นเหตุ ถึงอย่างไรเธอก็ทานไปหมดแล้ว อย่างมากก็แค่รอกลับไปทานยา

แต่ไม่คิดว่าเบรย์เดนไม่ได้วางแผนว่าจะกลับไปในทันที เมื่อทานอาหารเย็นเสร็จ เขาก็พาคุณตาไปเล่นหมากรุกที่ห้องหนังสือ

เจนอารีว่างไม่รู้จะทำอะไร พอเห็นคุณน้าดารินพาสาวใช้สองคนมาทำความสะอาดของที่เหลือบนโต๊ะ เธอจึงเข้าไปช่วย

คุณน้าดารินมองเจนอารีด้วยความประหลาดใจและพูด “คุณไม่เหมือนกับพวกผู้หญิงที่เบรย์เคยพามาก่อนหน้านี้ ผู้หญิงพวกนั้นพอทานอาหารเสร็จ ไม่แต่งหน้าเพิ่มก็เล่นโทรศัพท์ คุณเป็นคนแรกที่เต็มใจทำพวกนี้”

มือของเจนอารีหยุดชะงัก “เขา…..เมื่อก่อนเขามักจะพาผู้หญิงคนอื่นมาเหรอคะ”

คุณน้าดารินพยักหน้าและยิ้มขึ้นทันที “คุณอย่าเข้าใจผิด เขาพยายามทำเพื่อคุณตามีความสุข อย่างไรก็ตาม ไม่ว่าเขาจะพาใครมา คุณท่านก็คิดว่าเป็นเซราฟิม”

เจนอารีหยุดชะงัก ในที่สุดก็อดไม่ได้ที่จะถาม “ผู้หญิงที่ชื่อว่าเซราฟิมคนนั้น ตอนนี้เธออยู่ที่ไหนเหรอคะ”

คุณน้าดารินตอบ “ต่างประเทศจ้ะ”

เจนอารีพูด “เธอกับเบรย์เดน…..”

“พวกเขาเลิกกันเมื่อสองปีก่อน” คุณน้าดารินเป็นคนใสซื่อมากจริง ๆ คำพูดของเจนอารีดูลังเลที่จะถาม แต่เธอกับตอบได้อย่างไม่ลังเล เธอพูดอีกครั้ง “แต่เรื่องนี้ ใครต่างก็ไม่กล้าบอกกับคุณท่าน กลัวว่าเขาจะโกรธ ถึงอย่างไรคุณท่านก็ชอบราฟิมมากมาโดยตลอด ดังนั้นคุณก็อย่าพูดถึงเรื่องนี้เด็ดขาด”

เจนอารีเปิดริมฝีปาก อยากจะถามสาเหตุที่ทั้งสองคนเลิกกัน แต่พอคิดดูอีกที ตัวเองดูเหมือนจะถามมามากพอแล้ว ไม่ควรที่จะพูดอะไรมากไปกว่านี้

ยิ่งกว่านั้น ตอนนี้ร่างกายของเธอเริ่มมีอาการคันเล็กน้อย อาการแพ้อาหารทะเลในที่สุดมันก็มาแล้ว