อย่างอแงสิคะ คุณสามี – บทที่ 26 คุณครู เป็นแฟนกับผมเถอะ
เมื่อได้ยินเสียงเรียกครูเจนอารี เบรย์เดนก็ให้คุณน้าดารินเข็นคุณท่านไปห้องอาหารก่อนทันที เผื่อเจนอารีถูกพบสถานะที่แท้จริง
เจนอารีมองไปที่เด็กชายที่อยู่ตรงหน้า ชั่วครู่ก็รู้สึกกระอักกระอ่วนเป็นอย่างมาก
เพราะเมื่อก่อนเด็กชายเป็นนักเรียนของเธอ ชื่อว่าแมคโลริค คิดไม่ถึงว่าจะเป็นน้องชายของเบรย์เดน
หากเป็นนักเรียนทั่วไป เจนอารียังไม่รู้สึกกระอักกระอ่วนขนาดนี้ สาเหตุหลักก็คือ……แมคโลริคเคยสารภาพรักกับเธออย่างกล้าหาญต่อหน้าเพื่อนร่วมชั้นทั้งหมด
เจนอารีเป็นคนสวยมาก ไม่ว่าจะเป็นใบหน้ารูปไข่หรือรูปร่างเรียกได้ว่าสมบูรณ์แบบ ตอนที่เธอเป็นนักเรียนก็มีคนที่ไล่ตามเธอจำนวนมาก หลังจากเรียนจบ เจนอารีในวัยผู้ใหญ่ยิ่งสดใสและน่าทึ่งมาก คนที่ชอบเธอก็ยิ่งมากขึ้น รวมถึงนักเรียนของเธอด้วย
แต่ว่านักเรียนชอบคุณครู ถึงอย่างไรก็ผิดกฎมนุษยธรรม เพื่อนร่วมห้องชายส่วนใหญ่จึงกล้าเพียงที่จะแอบรักเท่านั้น มีเพียงแมคโลริคคนเดียวที่กล้าหาญ มีวันหนึ่ง เขาพูดสารภาพรักเสียงดังกับเธอต่อหน้าเพื่อนร่วมห้องทั้งหมดอย่างคาดไม่ถึง “ครูเจนอารี ผมชอบคุณ มาเป็นแฟนกับผมเถอะ”
เจนอารียังคงจำได้จนถึงตอนนี้ว่าตอนนั้นทั้งห้องเรียนต่างโกลาหล ทุกคนต่างตื่นเต้นและดีใจ ทั้งตบโต๊ะ ผิวปาก โห่ร้องและกรีดร้อง
แต่ตอนนั้นเธอเพียงตอบอย่างนิ่งสงบ “ขอโทษด้วยนะจ๊ะ คุณครูแต่งงานแล้ว”
การเริ่มต้นแต่งงานช่วงระยะสั้น ๆ ในปีนั้นกับอาร์เธอร์เป็นเหตุผลที่ดีที่สุดในการปฏิเสธความรัก
หลังจากที่แมคโลริคได้รับคำตอบนี้ ก็ยืนตะลึงค้างไป
แต่ตั้งแต่นั้นมา เด็กชายก็ไม่เคยเข้ามากวนใจเธออีกเลย หลังจากนั้นไม่นานเธอก็ถูกไล่ออกเพราะความร้ายกาจของอาร์เธอร์ได้สร้างความอับอาย
แต่นึกไม่ถึงว่าวันนี้จะได้พบกันอีกในสถานการณ์แบบนี้
แมคโลริคเห็นเจนอารีไม่ตอบคำถามของตัวเองในทันที จึงพูดด้วยน้ำเสียงรีบร้อนอีกครั้ง “ครูเจนอารี พวกเพื่อน ๆ คิดถึงคุณมากเลยนะ วันนั้นอดีตสามีของคุณสร้างเรื่องวุ่นวายที่โรงเรียน ทุกคนต่างรู้กันหมด แต่ทุกคนก็เชื่อว่าคุณครูอย่างคุณบริสุทธิ์ เพราะแบบนี้ทุกคนเลยร่วมกันลงนามประท้วงต่อโรงเรียนให้เชิญคุณกลับมา โรงเรียนไม่ได้ไปหาคุณเหรอครับ”
เจนอารีส่ายหัวเบา ๆ วันนั้นมีผู้ปกครองอยู่มากขนาดนั้น พวกผู้ปกครองเหล่านั้นคงไม่เชื่อเธอ แม้ว่าเหล่านักเรียนจะเชื่อเธอ มันก็ไร้ประโยชน์ “ไม่เป็นไร ตอนนี้ฉันได้งานใหม่แล้ว”
แมคโลริคผิดหวัง “พูดแบบนี้แสดงว่าคุณครูจะไม่กลับไปที่โรงเรียนอีกแล้วใช่ไหมครับ”
เจนอารีพยักหน้า “ไม่แล้วจ้ะ” กลับไปไม่ได้แล้ว
จู่ ๆ แมคโลริคก็ดีใจอีกครั้ง สายตาที่มองเจนอารีมีประกายออกมา “นั้นหมายความว่าจากนี้คุณไม่ใช่คุณครูของผมอีกแล้ว และคุณก็หย่าแล้วด้วย นั้นคุณมาเป็นแฟนของผมเถอะนะ”
“อ๊ะ” เจนอารีเบิกตากว้างจ้องมองอย่างตะลึง
“แมคโลริค” เวลานี้เบรย์เดนที่ยืนเฝ้ามองด้วยสายตาเยือกเย็นในที่สุดก็ส่งเสียงออกมา ในน้ำเสียงมีความโกรธอย่างเห็นได้ชัด
เมื่อได้ยินเบรย์เดนเรียกชื่อเต็มของตัวเองในทันใด คอของแมคโลริคก็เอียงคอและหันศีรษะไปอย่างระมัดระวัง “พี่ เกิดอะไรขึ้น”
เบรย์เดนเดินไปทางเจนอารี คว้าเอวของเจนอารีใช้แรงดึงเข้ามาในอ้อมแขน ร่างกายของเจนอารีถูกบังคับให้เข้ามาใกล้เขา
“เธอเป็นผู้หญิงที่ฉันพากลับมา” ชายหนุ่มประกาศก้าวเด็ดขาดด้วยสีหน้าไร้อารมณ์
“หา” ตอนนี้ถึงคราวที่เบรย์เดนเบิกตากว้างจ้องมองอย่างตกใจ
“ไป กินอาหารเช้า” เบรย์เดนไม่พูดอะไรมากอีก โอบเจนอารีเดินไปยังห้องอาหาร
เจนอารีมองไปที่ชายหนุ่มที่มีใบหน้าเย็นชา แล้วมองไปที่เด็กชายที่มีสีหน้าหงอยเหงาอีกครั้ง ในที่สุดก็เลือกปิดปากและเงียบอย่างว่าง่าย
เมื่อถึงห้องอาหาร มองดูอาหารเช้าพรั่งพรูที่ใช้อาหารทะเลเป็นวัตถุดิบหลักบนโต๊ะอาหารนั้น เจนอารีรู้สึกชาหนังศีรษะ เห็นได้ว่าคุณท่านชอบเซราฟิมมากจริง ๆ จนเตรียมอาหารเช้าของทุกคนตามรสชาติของเซราฟิม
เมื่อเห็นว่าคุณท่านหรัณย์กำลังจะเริ่มชักชวนให้เจนอารีทานอาหารทะเลอย่างกระตือรือร้นอีก เบรย์เดนก็ช่วยพูดให้เจนอารีจนสำเร็จ
เบรย์เดนพูด “ราฟิมต้องไปเต้น จำเป็นต้องรักษารูปร่าง ดังนั้นตอนเช้าทานเพียงนมวัวและผลไม้”
เมื่อคุณท่านได้ยินก็ไม่บังคับอีกต่อไป
เจนอารีถอนหายใจเฮือกใหญ่ จากนั้นก็ทานเพียงนมวัวและผลไม้อย่างให้ความร่วมมืออย่างมาก
หลังจากทานอาหารเช้าเสร็จ คุณท่านก็เริ่มเร่งให้หลานชายทั้งสองรีบออกไป ควรทำงานก็ไปทำงาน ควรเรียนก็ไปเรียน
“พี่ วันนี้ผมนั่งรถของพี่ไปโรงเรียนนะ” แมคโลริคมองเบรย์เดนอย่างคาดหวัง คนที่มีสายตาเฉียบแหลมต่างก็ดูออกว่าเขากลัวเบรย์เดน แต่ก็อยากเข้าใกล้เบรย์เดน
“ไม่ใช่ว่าแกมีรถของตัวเองเหรอ” ท่าทางของเบรย์เดนดูเย็นชา
แมคโลริคพูดด้วยน้ำเสียงเล็ก ๆ “ผม….รถของผมเอาไปซ่อมแล้ว”
เบรย์เดน “มีรถสำรองอยู่ในโรงรถ”
ทั้งหน้าของแมคโลริคย่นลงมา เขาพูดอย่างน่าสงสาร “พี่ ผมก็อยากอยู่คุยกับพี่มากนี้อีกสักหน่อย พี่ยุ่งขนาดนั้น พวกเราไม่ได้เจอหน้ากันนานแล้วนะ”
เบรย์เดนเงียบ “ขึ้นรถซะ” จากนั้นก็ก้มตัวเข้าไปบนเบาะคนขับ
เจนอารีเห็นก็คิดจะให้เบาะข้างคนขับกับแมคโลริค ส่วนตัวเองไปนั่งเบาะหลัง
แต่ไม่คิดว่าแมคโลริคก็ตามไปนั่งเบาะหลัง
เบรย์เดนกำนิ้วที่จับพวงมาลัยรถลงเล็กน้อย แต่เขาก็ไม่ได้พูดอะไร เสียงเอี๊ยดอ๊าดดังขึ้น รถสตาร์ทขับออกไป วิ่งด้วยความเร็วเหมือนกับเมื่อก่อน
ระหว่างทาง แมคโลริคไม่รู้จะหาอะไรมาคุยกับเบรย์เดนตลอดทาง และเบรย์เดนก็มีท่าทีตอบกลับอย่างเย็นชา ส่วนใหญ่จะพูดเพียงอืม
เมื่อเจนอารีเห็น ในใจก็รู้สึกสงสัยมาก ความสัมพันธ์ของพี่น้องทั้งสองคนช่าง…..แปลกจริง ๆ
“ครูเจนอารี” แมคโลริคเห็นเบรย์เดนเพิกเฉยตัวเอง จึงหันศีรษะไปมองที่เจนอารี ที่จริงเขาอดทนอยู่นานแล้ว เขาถามด้วยเสียงเบา ๆ “คุณมาอยู่กับพี่ชายของผมตั้งแต่เมื่อไหร่ครับ”
“ฉันกับพี่ชายของนายไม่ได้เป็นอย่างที่นายคิดหรอกนะ” เจนอารีเงยหน้าเหลือบไปมองเบรย์เดนที่กำลังขับรถ ตั้งแต่ตอนเช้าจนถึงตอนนี้ชายหนุ่มมีสีหน้าที่เมินเฉย ไม่เคยสบตาเธอตรง ๆ สัญชาตญาณบอกเธอว่าชายหนุ่มดูเหมือนกำลังโมโห แต่ทำไมถึงโมโหล่ะ เจนอารีคิดยังไงก็คิดไม่ออกจริง ๆ
“ที่คุณพูดหมายถึงอะไร หรือว่า…..” จู่ ๆ แววตาของแมคโลริคเป็นประกาย “หรือว่าคุณกับพี่ของผมไม่ได้มีความสัมพันธ์เชิงชู้สาวใช่ไหม”
“ไม่……” เจนอารีกำลังจะปฏิเสธ จู่ ๆ รถก็เบรกกะทันหัน เจนอารีเกือบจะกระแทกกับเบาะด้านหน้า สิ่งที่จะพูดถูกขัดจังหวะในทันที
“แมคโลริค แกมาขับรถ” เบรย์เดนเบรกรถ เขาพูดไปปลดเข็มขัดนิรภัยไป
“ห้ะ” แมคโลริคตะลึง “ทำไมล่ะ” อยู่ดี ๆ ทำไมถึงอยากให้เขามาขับรถกันล่ะ
“เมื่อคืนฉันพักผ่อนไม่พอ เลยอ่อนเพลียนิดหน่อย” ระหว่างพูด เบรย์เดนก็เปิดประตูและลงจากรถ
“ได้ โอเค” แมคโลริคถูกบังคับให้ไปนั่งเบาะคนขับทันที
และเบรย์เดนก็มานั่งข้าง ๆ เจนอารี เขาพาดมือข้างหนึ่งบนหลังเบาะ เอนตัวไปข้างหน้าและเอียงศีรษะนิดหน่อย ในท่าทางวางอำนาจเด็ดขาดและมีเลศนัย จำกัดเจนอารีให้อยู่ในขอบเขตอำนาจของเขา น้ำเสียงไม่ดังหรือเบาเกินไป ในรถดูเหมือนจะชัดเจนเป็นพิเศษ “เมื่อคืนเจ็บปวดทั้งคืน ตอนนี้ร่างกายยังไม่สบายอยู่หรือเปล่า”
คอมเม้นต์