“รู้ว่าฉันโกรธ ยังกล้าเดินไปแบบนี้อีก?” เบรย์เดนโอบตัวเจนอารีไว้จากด้านหลัง ก้มหน้าลง กัดหูผู้หญิงเบาๆ

“โอ๊ย……” เจนอารีร้องเสียงหลง ใบหูถูกกัด ความรู้สึกชาเหมือนกระเตื้องขึ้นจากเท้า พุ่งขึ้นสมอง ทำให้เธอที่ตอนแรกคิดว่าตัวเองเป็นคนควบคุม ในตอนนั้นเอง ก็พังทลายหมด “นาย……นายเกิดปีจอหรือไง?” กัดเธออยู่ได้

“ฉันเกิดปีหมาป่า ทำให้ฉันโมโห ฉันจะกลืนกินเธอเข้าไปทั้งตัวเลยคอยดู ดังนั้นตอนนี้ สิ่งที่เธอต้องทำก็คือ……” เบรย์เดนเชยคางเจนอารี และจับหน้าเธอหันมา มองบนลงล่าง พูดว่า: “ง้อฉัน!”

“อุ๊บ……” มองดูผู้ชายที่มีสีหน้าหล่อเข้ม แต่กลับพูดจาเด็กๆ เจนอารีอดไม่ได้ กลั้นหัวเราะไว้ ไม่ได้ออกเสียง

“เธอยังจะหัวเราะอีก?” เบรย์เดนเลิกคิ้วขึ้น สายตามีความโกรธเล็กน้อย

เจนอารีหุบยิ้ม สองตาจ้องมองชายหนุ่ม จากนั้น เธอก็ดึงเนกไทเขาเข้ามา ตัวเขาโน้มลงไป ริมฝีปากอุ่นประทับเข้าหากัน

“ง้อแบบนี้ใช่ไหม?” เธอจูบผู้ชายแค่ผิวเผินเท่านั้น

“เธอเล่นกับไฟแบบนี้ รู้ผลที่ตามมาไหม?” แววตาเบรย์เดนเหมือนมีคลื่นทะเลซัดเข้ามา กดหลังหัวเจนอารีไว้ และประทับจูบลงไปหนักๆ

“ก๊อกๆๆ!” ในตอนนี้เอง ทันใดนั้นก็มีคนเคาะหน้าต่างรถ

สองคนที่กำลังจูบกันอย่างดูดดื่ม ก็ต่างตกใจกันใหญ่ โดยเฉพาะเจนอารี เงยหน้าขึ้นมอง เธอที่ตอนแรกยังสะลึมสะลือ ก็มีไหวพริบ ตาสว่างขึ้นมาทันที

“แม่……” เจนอารีตกใจอย่างมาก รีบผลักตัวเบรย์เดนออก จากนั้นก็ลงจากรถ

เพราะคนที่ยืนอยู่นอกหน้าต่างรถคือแม่ของเธอไลลา ตอนนี้มีสีหน้าโกรธจัด ไม่รู้ว่ายืนอยู่นานเท่าไหร่แล้ว

“กลับไปกับฉันเลยนะ” ไลลามองค้อนเบรย์เดนที่อยู่ในรถ จากนั้นก็คว้าแขนเจนอารีไว้ และดึงกลับไป

เจนอารีไม่ขัดขืน แต่แค่อดไม่ได้หันหน้ากลับไปมองเบรย์เดนในรถ

ผู้ชายก็กำลังมองเธออยู่ ทั้งสองสบตากัน เธอเห็นดวงตาของผู้ชายแดงขึ้นอย่างชัดเจน

เธอรู้สึกอีกครั้งว่า ผู้ชายอยากจะได้……เธอจริงๆ

พอกลับมาถึงห้อง เจนอารีถูกแม่ด่าโดยหลีกเลี่ยงไม่ได้ เจนอารีทำอะไรไม่ได้ ก็เลยต้องเอาเงินสองแสนที่ลินคอล์นให้มา ถึงได้แยกความสนใจของแม่ออก โทรไปหาน้องสาวดานิกาอย่างดีอกดีใจ

เจนอารีเหนื่อยใจอย่างมาก กลับไปที่ห้องนอนตัวเอง ครุ่นคิดพักใหญ่ เธอส่งข้อความหาลินคอล์น:

【เงินนั่น ถือว่าฉันยืมนายแล้วกัน ฉันจะหาทางคืนนายนะ】

ตอนแรกเจนอารียังอยากเอาบัตรพร้อมเงินไปคืนลินคอล์นในวันพรุ่งนี้ แต่สถานการณ์บีบบังคับ งั้นก็ถือว่าเธอยืมแล้วกัน ขอแค่ต่อไปเธอคืนเงินก้อนนี้ได้แล้ว งั้นก็ไม่ถือว่าเป็นเรื่องใหญ่อะไรแล้ว

ไม่นานลินคอล์นก็ตอบกลับมา:

【ได้ ฉันเคารพการตัดสินใจของเธอ】

ไม่รู้ว่าทำไม เจนอารีเห็นคำนี้แล้วก็รู้สึกเสียใจแปลกๆ

ลินคอล์นดีมาก ดีมากจริงๆ

เขาไม่เหมือนอาร์เธอร์ที่ตามตื๊อไม่เลิก เขาก็ไม่เหมือนเบรย์เดนชอบแย่งชิง

เขาอ่อนโยนอบอุ่น ไม่แย่ง แต่ส่วนมากคนแบบนี้จะเสียเปรียบ

เจนอารีไม่อยากปฏิเสธ ในตอนเด็กนั้น เธอเคยแอบชอบผู้ชายแบบนี้มาก่อน และโลกนี้ก็หาผู้ชายที่ทำกับเธอเหมือนลินคอล์นแล้วล่ะ ถึงแม้จะเป็นเบรย์เดนก็ตาม

พอนึกถึงเบรย์เดน หัวใจของเจนอารี ก็วุ่นวายมาก จนถึงตอนนี้เธอก็ยังไม่รู้ว่าตัวเองรู้สึกยังไงกับผู้ชายคนนี้ สิ่งเดียวที่แน่ใจได้ก็คือ เธอหวั่นไหวจริง อาการหัวใจเต้นรัวที่ผู้ชายคนนี้ให้เธอนั้น เต้นรัวมากกว่าตอนวันเด็กของลินคอล์นเสียอีก

ทันใดนั้นก็อยากส่งข้อความหาเขา เจนอารีเขียนอย่างตั้งใจ: 【คิดถึงนายแล้ว!】

ในตอนที่กำลังจะส่ง ก็รู้สึกตรงเกินไป รู้สึกเขิน

ดังนั้น ก็รีบลบออก เขียนขึ้นใหม่ว่า: 【ถึงบ้านหรือยัง?】

พอกำลังจะส่งนั้น ก็รู้ว่าแบบนี้เหมือนกำลังสืบว่าเขาไปไหนบ้าง เธอในตอนนี้มีสิทธิยุ่งพวกนี้เหรอ?

ดังนั้น ก็รีบหลบอีก เขียนใหม่อีกที: 【กำลังทำอะไร?】

กำลังจะส่ง ทันใดนั้นก็รู้ว่าถามไร้สาระมาก ดังนั้นก็ลบออก เขียนอีกครั้ง

สุดท้าย ลบแล้วเขียน เขียนแล้วลบ เขียนไปเขียนมา ก็ไม่มีคำพูดเริ่มต้นไหนที่พอใจเลย

สุดท้าย โทรศัพท์ก็สั่น หน้าวีแชทมีข้อความเด้งขึ้น เป็นข้อความที่เบรย์เดนส่งมา:

【เธอกำลังเขียนเรียงความรักให้กับฉันเหรอ?】

เจนอารีที่นอนอยู่นั้น ก็ตกใจจนกระเด้งตัวขึ้นมา หมายความว่าอะไรกัน?

ไม่นานเบรย์เดนก็ส่งข้อความที่สองมา:

【หน้ากระดาษบอกว่าเธอกำลังพิมพ์ ฉันรอเธออยู่ตั้งยี่สิบนาทีได้】

เจนอารีอึ้งไปชั่วขณะ

นึกถึงตัวเองที่เขียนแล้วลบตลอด และเบรย์เดนก็มองเธอทำตัวบ๊องๆอยู่ตรงนั้น ก็รู้สึกตัวเองโง่จริงๆแหละ

ไม่สิ!

เจนอารีคิดอีกมุม เขาบอกว่ารออยู่นานกว่ายี่สิบนาที งั้นก็หมายความว่าในตอนที่เธออยากส่งข้อความหาเขา ที่จริงเขาก็กำลังเปิดหน้าวีแชทของเธออยู่ ส่วนอยากทำอะไรก็ไม่พูดแล้วล่ะ

เธอยิ้มกว้างอย่างอดไม่ได้ เจนอารีตัดสินใจพิมพ์ข้อความในครั้งแรกที่เธอเขียนในตอนแรก จากนั้นก็ส่งออกไปอย่างไม่ลังเล

【คิดถึงนายแล้ว!】 นี่เป็นสิ่งที่เธออยากพูดมากที่สุด

【คิดถึงฉันตรงไหนเหรอ?】 คำตอบของผู้ชายเหมือนเบรย์เดนมาก

คิดถึงตรงไหน?

นี่เป็นคำถามชวนสยิวกิ้ว เจนอารีแก้มสองข้างร้อนผ่าว ทะลึ่งจริงเลย……

ในใจกลับอดไม่ได้คิด ใช่สิ คิดถึงเขาอะไรกันนะ?