ตอนที่ 14 เฒ่าหม่า

วันถัดมา…

หกโมงเช้า…เสียงสายเรียกเข้าดังขึ้นปลุกแมวเฒ่า ก่อนที่เขาจะรีบร้อนออกไปยังสำนักงานตำรวจทันที ดังนั้นในบ้านจึงเหลือเพียงฉินอวี่คนเดียว

ขณะที่ฉินอวี่กำลังตัดสินใจว่าจะกินอะไรเป็นอาหารเช้า จู่ๆ หลินเหนียนเล่ยก็มาหาและมอบขนมแป้งทอดให้

“รับไปสิ…ฉันซื้อมาให้” หลินเหนียนเล่ยกล่าวพร้อมแขวนถุงไว้ที่ลูกบิดประตู

“ไม่เห็นต้องลำบากเลย” ฉินอวี่ที่กำลังล้างมืออยู่รู้สึกประหลาดใจ

“เอาไปเถอะ…เพื่อนบ้านต้องช่วยเหลือกันไม่ใช่เหรอ?” หลินเหนียนเล่ยกล่าวด้วยรอยยิ้ม เธอรู้สึกขอบคุณฉินอวี่สำหรับน้ำร้อนเมื่อคืนจึงอยากตอบแทน “ฉันไปทำงานก่อนนะ”

“ไปเช้าขนาดนี้เลยเหรอ?”

“วันนี้ฉันต้องไปออกภาคสนาม เลยต้องไปเช้ากว่าปกติเพื่อเตรียมอุปกรณ์” หลินเหนียนเล่ยตอบด้วยรอยยิ้มสดใส “เจอกันค่ะ”

“ครับ…เจอกันครับ”

“ไปก่อนนะ…เพื่อนสาวคนสวย!” หลินเหนียนเล่ยกล่าวขณะหยิบกระเป๋า

ฉินอวี่รู้สึกตกใจกับคำพูดของหลินเหนียนเล่ย “เพื่อนสาวเหรอ? เธอหมายความว่าไง? อย่าบอกนะ…?!”

ห้านาทีต่อมา…

หลินเหนียนเล่ยซุบซิบกับเพื่อนร่วมงานระหว่างทางไปกองถ่าย “มีหนุ่มคนหนึ่งหล่อมาก เขาเช่าบ้านอยู่ข้างๆ ฉันนี่เอง…แต่ฉันเพิ่งรู้ว่าเขาเป็นเกย์!”

“จริงเหรอ?”

“จริงสิ ฉันเห็นกับตาตัวเอง!”

“น่าเสียดาย…ทำไมหนุ่มหล่อๆ ต้องเป็นเกย์ด้วย!”

“…!”

หลังทานอาหารเช้าที่หลินเหนียนเล่ยซื้อมาให้เสร็จ ฉินอวี่ก็เก็บของและเดินทางไปยังสำนักงานตำรวจทันที

เนื่องจากเมืองซ่งเจียงเพิ่งก่อตั้งได้ไม่นาน ทรัพยากรที่ขาดแคลนทำให้การคมนาคมไม่สะดวกนัก…ที่นี่ไม่มีระบบขนส่งสาธารณะอย่างเช่นแท็กซี่หรือรถเมล์ ดังนั้นคนส่วนใหญ่มักเดินไปทำงาน ยานพาหนะอิเล็กทรอนิกส์ต้องใช้ไฟฟ้าขับเคลื่อน แต่ด้วยค่าไฟที่มีราคาสูงทำให้พนักงานที่หาเช้ากินค่ำไม่สามารถรับมือกับค่าใช้จ่ายไหว

ฉินอวี่เป็นคนมัธยัสถ์และต้องการเก็บเงินเพื่ออนาคต จึงไม่ซื้อยานพาหนะอิเล็กทรอนิกส์ชนิดใดเลย แม้เขาจะสามารถนำรถตำรวจมาใช้นอกเวลาราชการได้ ทว่าต้องจ่ายค่าน้ำมันเอง ฉินอวี่รู้สึกเสียดายเงินจึงเลือกเดินไปทำงานแทน

ห้านาทีต่อมา ขณะที่ฉินอวี่กำลังมุ่งหน้าไปยังร้านขายของชำเพื่อซื้อตลับใส่น้ำยาบุหรี่ไฟฟ้า จู่ๆ ชายร่างใหญ่สองคนเดินขนาบข้างอย่างไม่เป็นมิตร

ฉินอวี่ก้าวถอยหลังพร้อมไขว้มือราวกับกำลังจะหยิบปืนออกมา…แต่ว่าเขาไม่ได้พกปืนมาด้วย…

“ฉันมาดี…ก็แค่อยากคุยด้วย” หนึ่งชายปริศนากล่าว

ฉินอวี่เงียบครู่หนึ่งก่อนถาม “พวกนายเป็นใคร?”

“ไม่ต้องรู้หรอกว่าเราเป็นใคร” ชายคนเดิมตอบพร้อมถกเสื้อขึ้นให้เห็นปืนที่เหน็บตรงเอว

ฉินอวี่ยืนนิ่งพร้อมมองพวกเขาด้วยแววตาเย็นชา

ชายผู้นั้นขึ้นนกปืน “ขอคุยด้วยได้ไหม?”

ฉินอวี่พยายามนึกถึงศัตรูหรือคนที่เคยทำให้ขุ่นเคืองหลังย้ายมายังซ่งเจียง ก่อนพยักหน้ารับ “ได้สิ”

…

ไม่กี่นาทีต่อมา ในตรอกมืดลับตาคน

ชายทั้งสี่ยืนล้อมรอบฉินอวี่ ขณะที่ชายชรานั่งอยู่บนรถจี๊ป

ฉินอวี่มองพวกเขาอย่างวิเคราะห์ และพบว่าทั้งหมดสวมแจ็คเก็ตหนังที่หนาและหมวกไหมพรมพร้อมกับมีใบหน้าเปรอะเปื้อน

จุดที่ฉินอวี่ยืนอยู่ทำให้เขาไม่รู้สึกกลัวต่อ ‘บุคคลที่มีอำนาจ’ ทว่ากลับเกรงกลัวต่อคนที่เขาไม่รู้ว่าเป็นใครเสียมากกว่า

ฉินอวี่ประหม่า ชายเหล่านี้ทำให้นึกถึงมัตสึชิตะที่เขาได้สังหารไปเมื่อไม่กี่วันก่อน

“นายคือคนที่บุกจับหม่าเหลาเอ๋อและดามินใช่ไหม?” ชายชราสวมเสื้อโค้ตที่นั่งอยู่ในรถถามขึ้น

เหตุผลที่ฉินอวี่ไม่ขัดขืนและทำตามคำสั่งของชายทั้งสองแต่โดยดี เพราะเขาเดาได้ว่ากลุ่มคนเหล่านี้ต้องมาสืบคดีแน่นอน…เพราะฉินอวี่ทำให้หลายคนในซ่งเจียงขุ่นเคืองรวมถึงผู้บังคับการสาม ทว่าก็ไม่ได้เกลียดกันถึงขนาดที่ต้องฆ่าแกง

มีคนเพียงสองประเภทเท่านั้นที่เข้าหาฉินอวี่ ประเภทแรกคือคนที่ต้องการผลประโยชน์ และสองคือคนที่ต้องการกำจัดเขา ดังนั้นฉินอวี่จึงไม่กล้าเสี่ยง

เฉินอวี่ลังเลชั่วครู่ “ใช่…ฉันจับพวกเขาเอง”

“ฉันมาจากตระกูลหม่า และเป็นนายใหญ่ของหม่าเหล่าเอ๋อ” ชายชราตอบพลางหยิบบุหรี่ขึ้นสูบ

ฉินอวี่กะพริบตาพลางแสดงออกอย่างอ่อนน้อมทันที “ยินดีที่ได้รู้จักครับหัวหน้าหม่า”

ชายชรามองฉินอวี่พร้อมถามเสียงแหบว่า “เพิ่งย้ายมาที่ซ่งเจียงเหรอไอ้หนู?”

“ครับ เพิ่งย้ายมาได้ไม่นาน…ผมจ่ายเงินซื้อสัญชาติเพื่อเข้ามาทำงานที่นี่” ฉินอวี่ตอบตรงไปตรงมา “ผมกำลังสร้างตัว ดังนั้นสิ่งเดียวที่ทำได้คือการทำตามคำสั่งของเบื้องบนครับ”

“นายมีเส้นสายเหรอ? ทำไมถึงได้ตำแหน่งหัวหน้าทั้งๆ ที่เพิ่งย้ายมาไม่นาน?” เฒ่าหม่าดึงบุหรี่ออกจากปากขณะถาม

“ไม่ครับ” ฉินอวี่ตอบพร้อมรอยยิ้มเจื่อน “ผมแค่โชคดีที่คลี่คลายคดีสำคัญได้…ทางสำนักงานจึงเลื่อนตำแหน่งให้เพื่อเป็นรางวัลตอบแทน”

ลุงหม่าพ่นควัน “ไอ้หนู…ตอนนี้คดีลักลอบขายยาอยู่ในความดูแลของนาย มาร่วมมือกันเพื่อหาทางปล่อยตัวสองคนนั้นดีไหม?”

“หึ…” ฉินอวี่มองเฒ่าหม่าด้วยความไม่พอใจ “ผมทำไม่ได้”

“ฉันก็ไม่ได้บังคับให้นายทำสักหน่อย”

ลุงหม่าส่งสัญญาณให้กับชายร่างใหญ่ที่ยืนอยู่ข้างฉินอวี่ ก่อนที่ชายผู้นั้นจะหยิบเงินจำนวนสองหมื่นดอลล่าเอเชียออกจากกระเป๋าและยื่นให้ฉินอวี่ “เอาไปสิ”

“จะดีเหรอครับ…” ฉินอวี่ตอบอย่างหวาดระแวง

“ถ้าไม่เอาเงิน ก็เอาลูกปีนแทนไหมล่ะ!” ชายร่างใหญ่กล่าวอย่างเย็นชา “เลือกเลยจะเอาอันไหน”

เหงื่อไหลลงมาจากหน้าผาก สัญชาตญาณของฉินอวี่บอกว่าหากคนเหล่านี้ไม่พอใจกับคำตอบ พวกเขาคงไม่ลังเลที่จะฆ่าตนแน่นอน

“ไอ้หนู…นายเป็นหนึ่งในเจ้าหน้าที่ผู้ดูแลคดีนี้ แค่นายช่วยทำลายหลักฐานนิดหน่อย ก็สามารถปล่อยคนของฉันออกมาได้แล้วใช่ไหมล่ะ?” ลุงหม่าถามด้วยรอยยิ้ม “ยุคนี้ ฉันได้ยินผู้คนมากมายพูดเกี่ยวกับอาหาร การเอาตัวรอด และอำนาจ ทว่ากลับไม่มีใครพูดถึงศีลธรรมแม้แต่น้อย ถ้านายรับเงินนี้ไปคงมีกินมีใช้ไม่ต้องทำงานไปอีกนาน…”

เมื่อได้ยินดังนั้น ฉินอวี่ก็เอื้อมมือแตะธนบัตรที่มีมูลค่ากว่าสองหมื่นดอลลาร์ในมือของชายร่างใหญ่ก่อนตอบอย่างนอบน้อมว่า “คุณหม่าครับ ผมเคารพคุณและผมอยากจะรับเงินก้อนนี้มาก ผมเข้าใจว่าเงินสองหมื่นดอลลาร์เอเชียสามารถทำให้ผมอยู่อย่างสุขสบายและแต่งงานกับหญิงสาวได้อีกหลายคน…ทว่าเรื่องนี้มันซับซ้อนกว่าที่คิด”

เฒ่าหม่านิ่งเงียบ

“หัวหน้ามอบหมายให้ผมจัดการคดีนี้โดยเฉพาะ” ฉินอวี่อธิบาย “ถ้าผมไม่พาพวกเขาไปที่สำนักงาน…ผมคงปล่อยตัวพวกเขาแลกกับเงินสองหมื่นดอลล่าเอเชียไปแล้ว แต่ผมได้ทำการฝากขังและสืบสวนพวกเขาไปแล้วนี่สิ หากปล่อยตัวไปดื้อๆ คงเป็นการท้าทายอำนาจกฎหมายและผู้บังคับบัญชาจนเกินไป…ผมไม่อาจทำให้เบื้องบนโกรธเคืองได้…ดังนั้นผมช่วยคุณไม่ได้จริงๆ ครับ…”

“ไอ้เด็กเปรต! เรากำลังหาทางออกที่ดีให้แต่นายกลับปฏิเสธงั้นเหรอ?!”

ชายร่างใหญ่ล้วงมีดสั้นออกมาพร้อมจ่อไปที่คอของฉินอวี่ .

เขาเคลื่อนไหวอย่างรวดเร็ว เป็นเหตุให้ลมตีหน้าฉินอวี่อย่างไม่ทันตั้งตัว

………………………………….